«Ερχόμαστε στη Θεσσαλονίκη με άγριες διαθέσεις», λέει η Σοφία Βόσσου στο makthes.gr και ετοιμάζεται για το μεγάλο πρωτοχρονιάτικο πάρτι με το οποίο εκείνη και άλλοι τρεις γνωστοί καλλιτέχνες (Κώστας Μπίγαλης, Σοφία Αρβανίτη, Πωλίνα) θα κάνουν ποδαρικό στις εκδηλώσεις της νέας χρονιάς για την πόλη.

Ο τίτλος του «Γρανίτα από Ντισκοτέκ – the 80’s & 90’s party» μας προδιαθέτει για όλα αυτά που θα ακούσουμε. «Είμαστε ωραία παρέα», επισημαίνει η Σοφία Βόσσου περιγράφοντας την ατμόσφαιρα των εμφανίσεων αυτών. «Πρόκειται για ένα project που έχει ξεκινήσει ο Ηλίας Αραβίδης εδώ και κάποια χρόνια. Εγώ, αν και μου το είχε προτείνει, δεν είχα συμμετοχή λόγω διαφόρων άλλων υποχρεώσεων. Έως ότου συνέβη επιτέλους και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι αυτό. Περνάμε πάρα πολύ όμορφα, είμαστε και φίλοι μεταξύ μας χρόνια και όλο αυτό είναι πραγματικά σαν σχολική εκδρομή», προσθέτει.

Περιγράφει τις εμφανίσεις ως ένα ξεφάντωμα που όλοι έχουμε ανάγκη με αυτό που περάσαμε. Όλοι τους όρθιοι επί σκηνής ερμηνεύουν τα τραγούδια τους με τον ήχο από τους δίσκους, για να μην αλλάξει τίποτε από εκείνες τις ηχογραφήσεις.

«Είναι τραγούδια που έχουν αγαπηθεί και υπάρχουν και στο σήμερα. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν 80’s και 90’s που είναι πλέον σταθερή αξία γιατί σήμαναν τότε μια επανάσταση στη μουσική που αγάπησε ο κόσμος. Το είδος αυτό δεν είναι μουσειακό, αλλά θεωρώ ότι θα μείνει για χρόνια, όπως έχουν μείνει τα 60’s. Δεν είναι μόνο οι μεσήλικες που μεγάλωσαν και έχουν αναμνήσεις, βλέπω πως και η νεολαία λόγω και των παιδιών μου που διδάσκω έχει μια πολύ άμεση επαφή με τα τραγούδια αυτά, τα λατρεύουν και τα ξένα και τα ελληνικά».

Δεν ξεχνάει την εποχή που αυτά τα κομμάτια ήταν κατακριτέα.

«Τότε μας είχαν κατακρεουργήσει. Μας θεώρησαν κομήτες. Αλλά αυτό συμβαίνει με κάθε γενιά. Έχω βαρεθεί να βομβαρδίζουν τους νέους ανθρώπους. Και τα 60ς όταν βγήκαν τα βομβάρδισαν και εμάς όταν ήμασταν νέοι και τώρα βομβαρδίζουν τα νέα παιδιά. Λένε πως σήμερα δεν βγαίνουν τραγούδια και όσα βγαίνουν ξεχνιούνται. Εγώ λοιπόν απαντάω ότι αυτό πρέπει να το δούμε αφού περάσουν είκοσι χρόνια», υποστηρίζει και συμπληρώνει πως η Ελλάδα είναι μια συντηρητική χώρα.

Δηλώνει δε πως της αρέσει πάρα πολύ η ραπ μουσική.

«Διαφωνώ λίγο με τον στίχο της τραπ, αλλά και μέσα και από αυτό το είδος υπάρχουν παιδιά με καταπληκτικό κείμενο αν ψαχτούμε. Καλό θα είναι να μην αναθεματίζουμε. Αυτή η χώρα τρώει τους νέους ανθρώπους. Είναι η χώρα του φωτός και έχει καταντήσει χώρα γερόντων στη λογική και στη νοοτροπία. Δεν έχω καταλάβει γιατί συμβαίνει αυτό…».

Γι' αυτό λέει πως δεν πρόκειται να χάσει ποτέ τη νεανικότητά της.

«Δεν πιστεύω στις ηλικίες. Δεν πίστευα ποτέ. Ειλικρινά, δεν έχει αλλάξει τίποτε από την ενέργειά μου από τότε που ήμουν 18 χρονών. Μη σου πω ότι τώρα ακόμα έχω πολύ καλύτερη ενέργεια. Αυτό είναι θέμα επιλογών. Επιλέγω να τα βάζω με θεούς και δαίμονες. Οτιδήποτε έρχεται στη ζωή το παλεύω ακριβώς γιατί αγαπάω τη ζωή. Το παλεύω ακριβώς γιατί πιστεύω στη στιγμή και όχι στο μετά.

Στο επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου μπορεί να μη ζούμε. Όλο αυτό το πράγμα του να με βάλουν σε ένα λούκι να φοβάμαι, να έχω ανασφάλειες, να αγωνίζομαι για ακίνητη περιουσία και πλούτο μου φαίνεται μάταιο… Τι να πάρεις; Εδώ δεν παίρνουμε ούτε τη γη που μας σκεπάζει, αφού σε τρία χρόνια μας βγάζουν. Άρα το μόνο που μπορούμε είναι να ζούμε αυτό που μας συμβαίνει τώρα και, αν δεν μας αρέσει, να το παλεύουμε. Ο άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Αυτό δεν το έχουμε καταλάβει.

Ζούμε με τον φόβο που χρησιμοποιούν τα συστήματα για να μας εξουσιάζουν, να μας βάζουν σε καλούπια. Ένα από αυτά είναι και η οικογένεια που σου λέει πρέπει να μεγαλώσεις, να πάρεις πτυχίο, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, αλλιώς είσαι αποτυχημένος άνθρωπος. Δηλαδή αν εγώ γεννηθώ και δεν θέλω να κάνω παιδιά έχω τον βραχνά της μάνας μου που γκρινιάζει και αναρωτιέται πότε θα γίνει γιαγιά. Μα δεν κάνουμε παιδιά γι αυτόν τον σκοπό, κάνουμε παιδιά για να φέρουμε μια ζωή στον κόσμο. Αυτός είναι ο ρόλος».

Κυριακή 1 Ιανουαρίου/ Principal Club Theatre/ Ώρα προσέλευσης 9μμ – ώρα έναρξης 10μμ