Υπάρχουν χώρες που το διαφορετικό παιδί το στέλνουν στον Καιάδα και… ξεμπερδεύουν. Υπάρχουν και κάποιες -λίγες- που μοχθούν να βρουν τρόπο να εντάξουν τον διαφορετικό στο κοινωνικό σύνολο, δίνοντάς του την ευκαιρία να ζήσει όπως δικαιούται, με αξιοπρέπεια.

Υπάρχουν κι εκείνες -όπως η δική μας- που κάνουν κάτι συνδυαστικά: εξαναγκάζουν με τα έργα, τα λάθη και τις παραλείψεις τους το ξεχωριστό παιδί να πέσει μόνο του στον Καιάδα, την ώρα που οι υπεύθυνοι υποδύονται τους Πόντιους Πιλάτους και όλοι οι υπόλοιποι κοιτάμε… αλλού.

Μια τέτοια δραματική ιστορία -από πολλές παρόμοιες που ενδεχομένως υπάρχουν αλλά κρύβονται κάτω από το χαλί για ευνόητους λόγους- φέρνει σήμερα στο φως η ΜτΚ.

Ένα παιδί με διαγνωσμένη γενετική παρέκκλιση, παρουσιάζει εξαιτίας αυτής μια ασυνήθη συμπεριφορά. Διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα, επιθετικότητα, αυξημένη δύναμη λόγω της υπερμεγέθους σωματοδομής του.

Ένα τέτοιο παιδί είναι πράγματι μπελάς για έναν δάσκαλο που θέλει να έχει ένα εύκολο πεντάωρο στο σχολείο και που θεωρεί ότι «δεν πληρώνεται για να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις».

Ένα τέτοιο παιδί, μάλλον θα είναι κι ενοχλητικό για τους συμμαθητές του -ενδεχομένως να το φοβούνται κιόλας λόγω των ασύμμετρων αντιδράσεών του.

Στις πολιτισμένες χώρες, τα παιδιά που εμφανίζουν παρεκκλίσεις, τυγχάνουν ειδικής αγωγής (ανάλογα με την περίπτωση καθενός). Για το συγκεκριμένο παιδί, το πρωτόκολλο προβλέπει κάποια πράγματα για το σχολείο και κάποια άλλα για την οικογένεια.

Αυτά όμως τα πρωτόκολλα δεν εφαρμόζονται από μόνα τους, αλλά απαιτούν ανθρώπους με το Α κεφαλαίο.

Όχι από καθηγητές που με την παραμικρή ευκαιρία τον βγάζουν από την τάξη, ούτε από διευθυντές που ρίχνουν αποβολές για να… ησυχάσουν, και φυσικά όχι από προϊσταμένους που κρύβονται πίσω από ένα «απευθύναμε ερώτημα και περιμένουμε.»

Ένα τέτοιο πλέγμα αδιαφορίας, ανικανότητας κι ανευθυνότητας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα:

- την επιδείνωση της κατάστασης του διαφορετικού παιδιού, που δεν θα θέλει να πηγαίνει σχολείο και που θα ξεφεύγει ευκολότερα η συμπεριφορά του.

- την επαύξηση της ανησυχίας των γονέων των συμμαθητών του, που θα λένε «μακριά από τα παιδιά μας ο… άλλος»

- Την «άτσαλη» αντίδραση του πατέρα του παιδιού, που κινούμενος ανάμεσα σε υπουργεία, εισαγγελείς κι αρμόδιους φορείς, δεν μπορεί να βρει λύση, νιώθοντας ότι τον υποχρεώνουν να καταδικάσει το 12χρονο παιδί του σε απομόνωση και περιθωριοποίηση.

Για να φτάσουν όλα αυτά μαζί, στην πρωτοβουλία του 15μελούς -με την παραίνεση του συλλόγου διδασκόντων- να κλείσουν το σχολείο, κρεμώντας στην είσοδο ανακοίνωση που λέει κατάληψη με αίτημα να απομακρυνθεί ο τάδε…

Εννοείται ότι με το τέλος της κατάληψης ο «διαφορετικός» έφαγε μια τριήμερη αποβολή για να ηρεμήσει το σχολείο, ενώ διευθυντές και προϊστάμενοι, αρνούνται να απαντήσουν στα ερωτήματα της «ΜτΚ».

-Διαβάζεις την δικαιολογία του Φωκά και την επίκληση της γκαζόζας και αναρωτιέσαι τι διάολο έχει το νερό της Θεσσαλονίκης και μας κάνει να ψηφίζουμε τέτοιους τύπους.

Κι εκεί που μονολογείς «δεν μας λυπάται κανένας», έρχεται από τον ουρανό μια νέα κεραμίδα…

-Ο Παπαχριστόπουλος ήθελε -λέει- να παραιτηθεί, αλλά είπε να το κάνει στο τέλος του μήνα για να μην μπερδευτεί η ταμειακή υπηρεσία της βουλής με τα ποσοστά της αποζημίωσής του, μετά όμως έμπλεξε με την κόμμωσή του και δεν έκανε σέρβις το αυτοκίνητό του και αυτό χάλασε και καθυστέρησε να φτάσει κι όταν έφτασε του είπε ο Βούτσης αφού κάθισες τόσες μέρες, δεν κάθεσαι και μερικές ακόμη μέχρι να βρούμε τρόπο να μην χάσει την ιδιότητα του αρχηγού κόμματος ο Πάνος και μας πάρει και μας σηκώσει, έτσι ο Παπαχριστόπουλος έκανε την καρδιά του πέτρα και θυσιάστηκε για άλλη μια φορά χάριν του λαού και του τόπου.

Δεν μεταδίδω άλλο…

-Στα σοβαρά τώρα, αυτό το απίστευτο αλισβερίσι ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Καμμένο με τις γκαζόζες, τους δήθεν ανεξάρτητους βουλευτές, τους δημόσιους εκβιασμούς, τις απειλές «δεν θα κάνουν παρέλαση», τις παρασκηνιακές συναλλαγές, τις μεθοδεύσεις για άρον-άρον αλλαγές στον κανονισμό της βουλής, δεν αντέχεται.

Απίστευτος εξευτελισμός αυτών κι ευτελισμός των θεσμικών λειτουργιών του πολιτικού συστήματος. Πόση γελοιότητα μπορούμε να ανεχτούμε ακόμη;

-Πέραν αυτών των… αναμενόμενων, η τελευταία βδομάδα συνοδεύτηκε από την κατάπτωση Θεοδωράκη.

Γιατί δεν μπορεί να κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα, την ώρα που αρχηγός κόμματος έχει βγει σαν την κουτσομπόλα που παραφυλάει ποια πετάει τα νερά στην ταράτσα και πάει και την καρφώνει στις γειτόνισσες. Είναι δυνατόν να βγάζει μέσω «στελεχών» του κόμματός του μαγνητοφωνημένες φράσεις βουλευτών του;

Είναι δυνατόν τα «στελέχη» του κόμματός του να βρίζουν στα social media όποιον έχει αντίθετη άποψη και να συμπεριφέρονται σαν την παρατημένη ερωμένη που πάει και κάνει βούκινο τον πρώην της; Το Ποτάμι εμφανίστηκε ως πολιτισμός, λογική, ψυχραιμία, συναίνεση. Πού πήγαν όλα αυτά; Πώς έφτασαν να εκτοξεύονται τόσο βαριές κουβέντες, να βγαίνουν απειλές στον αέρα, λες και έχουμε να κάνουμε με συμμορία της νύχτας;

-Αν ο Σταύρος Θεοδωράκης έβλεπε τέτοιες συμπεριφορές στο κόμμα του Πάνου Καμμένου θα έβγαινε να τις ειρωνευτεί. Δυστυχώς ξέπεσε ο ίδιος στο επίπεδο του Καμμένου, παρόλο που δεν το καταλαβαίνει.

Για να μην θυμηθούμε την απαξίωση με την οποία αντιμετώπισε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη μια γυναίκα που τον επέπληξε για την στάση του στη Συμφωνία των Πρεσπών. Δημόσιο πρόσωπο είναι, θα ακούει κριτική, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή. Επίσης, θα έπρεπε ήδη να έχει καταλάβει ότι στο πρόσωπό του η κριτική θα είναι ακόμη πιο αυστηρή. Επειδή καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες σε έναν κόσμο που τον εμπιστεύτηκε τυφλά και τελικά ο Σταύρος έφτασε να τον διώξει από κοντά του, άμεσα ή έμμεσα.

-Αλλά του Σταύρου του φταίει μια ο Άδωνις, μια ο Δανέλλης, μια οι γόβες της Μάρκου και μια το ύφος του Θεοχάρη. Ούτε που περνά από το μυαλό του ότι μπορεί να φταίει ο ίδιος.

Άκουσα ωστόσο ότι μετά την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών ο Θεοδωράκης σκέφτεται να αλλάξει το όνομα του κόμματός του σε «Νότιο Ποτάμι», καθώς στη Μακεδονία, μετά βίας θα ανιχνεύεται στα εκλογικά αποτελέσματα. Ας πρόσεχε.

* Αν οι εθνικές εκλογές γίνονταν Οκτώβριο, ο Τσίπρας δεν θα έριχνε λευκή πετσέτα στις αυτοδιοικητικές και θα επιστράτευε έναν βουλευτή του πρώτης γραμμής απέναντι στον Τζιτζικώστα. Η επιλογή Γιαννούλη, δείχνει ότι ο κύβος ερρίφθη. Μάιος ο καλποφόρος.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 3/2/2019