Όταν μιλά για την οικογένειά της, το πρόσωπό της φωτίζεται από ένα χαμόγελο, που ακτινοβολεί. Σαν να εκπέμπει στον κόσμο την αγάπη που εισέπραξε τα τελευταία δύο χρόνια. Όμως δεν ήταν πάντα όλα ρόδινα για την Δώρα.

Η βιολογική της μητέρα είχε χάσει την επιμέλεια, ο πατέρας εμφανίστηκε στο προσκήνιο πολλά χρόνια αργότερα και η Δώρα από τα έξι της χρόνια ζούσε σε ίδρυμα, όπως και τα τέσσερα αδέρφια της. Ήταν ένα παιδί ανάμεσα σε πολλά άλλα. Ποιο να πρωτοφροντίσει η υπεύθυνη της δομής; Με χαμηλή αυτοεκτίμηση και κακές επιδόσεις στο σχολείο, η Δώρα είχε πέσει θύμα bulling από τους συμμαθητές της. Όταν οι δύο μικρότερες αδερφές της έφυγαν από το ίδρυμα για να ζήσουν με μία οικογένεια, το παιδί «σκοτείνιασε», κλείστηκε ακόμα περισσότερο στον εαυτό του και έκανε κακές σκέψεις... Ώσπου μία μέρα εμφανίστηκε στο ίδρυμα η Στέλλα.

«Μας έλεγαν δεν υπάρχουν παιδιά»

Η Στέλλα μαζί με τον σύζυγό της έψαχναν επί σχεδόν δέκα χρόνια να υιοθετήσουν ένα παιδί. Μπορεί τα ιδρύματα να ήταν γεμάτα με παιδιά, όμως «όλοι ήταν αρνητικοί, μας έλεγαν ότι τα παιδιά προς υιοθεσία είναι λίγα και οι αιτήσεις χιλιάδες, δεν δεχόταν καν να μας δουν» λέει η Στέλλα στη «ΜτΚ». Μία γνωστή της που είχε υιοθετήσει παιδιά από ιδρύματα, της είπε να κάνει μία δωρεά γιατί «αν δεν πληρώσεις δεν θα σου δώσουν παιδί». 

Έκανε λοιπόν δωρεά, εγκρίθηκε η αίτησή της αλλά τότε της είπαν «δεν έχουμε παιδιά, κάντε αίτηση του χρόνου». «Αυτό σήμαινε ότι έχανα τη σειρά μου και έπρεπε να αρχίσω και πάλι από την αρχή! Για να πάρω τις γνωματεύσεις από το ψυχιατρείο έπρεπε να περιμένω 2-3 μήνες μόνο για να κλείσω ραντεβού». 

Συνέχισε την αναζήτηση ρωτώντας παντού, αλλά όταν κάποιος της πρότεινε αγοραπωλησία δεν μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, γιατί όπως λέει «δεν είναι εμπόρευμα ο άνθρωπος». Στο τέλος αυτής της ψυχοφθόρας πορείας το ζευγάρι στάθηκε τυχερό. Στο τελευταίο ίδρυμα που απευθύνθηκαν τους είπαν ότι υπάρχει ένα παιδί, αλλά… δεν είναι μικρό. «Λαχταρούσαμε τόσο ένα παιδί, δεν μας ενδιέφερε η ηλικία του, δεν θα διαλέγαμε ποτέ» λέει η Στέλλα. Τους έστειλαν να τη δουν, σε ένα χώρο που έπαιζαν πολλά μικρότερα παιδιά και ανάμεσά τους ήταν η 12χρονη Δώρα. «Ξέραμε ότι ήταν για εμάς».

«Δεν περίμενα ότι θα με ήθελαν για υιοθεσία»

Τους επόμενους δύο μήνες το ζευγάρι πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία του ιδρύματος. Στην αρχή η μικρή κρυβόταν πίσω από τις εικόνες, τους κρυφοκοιτούσε και γελούσε, χαμογελούσαν και αυτοί... Μετά άρχισαν να την προσεγγίζουν, να παίζουν μαζί της, να πηγαίνουν βόλτες. 

«Ήταν ο μήνας του μέλιτος. Όταν την παίρναμε στο σπίτι μας και ερχόταν η ώρα να φύγει έμπαινε κάτω από το τραπέζι, γινόταν μία μπαλίτσα και δεν έβγαινε» λέει η μαμά της. «Ήθελα να δω πώς είναι η ζωή έξω από το ίδρυμα» λέει η Δώρα. 

«Ένιωθα ωραία όταν έβγαινα έξω, στεναχωριόμουν όταν με γυρνούσαν πίσω. Στην αρχή πίστευα ότι θα με έπαιρναν για βόλτες και θα με γυρνούσαν πίσω, δεν περίμενα ότι θα με ήθελαν για υιοθεσία, μετά είχα ανησυχία ότι δεν θα πάνε όλα καλά» συμπληρώνει. Όταν της ζητώ να κάνει σύγκριση με την παλιά της ζωή απαντά, χωρίς καθόλου να το σκεφτεί: καμία σχέση. 

«Μας φρόντιζαν στο ίδρυμα, αλλά δεν ένιωθα την αγάπη και την υποστήριξη που νιώθω τώρα». «Στην αρχή η μικρή εμπιστεύτηκε πρώτα εμένα» λέει η Στέλλα. «Τελικά όμως πρώτα είπε το ‘μπαμπά’ και μετά το ‘μαμά’» λέει γελώντας. Μετά από δύο χρόνια στην ανάδοχη οικογένεια, η Δώρα είναι ‘άλλο’ παιδί. Έχει κάνει τρομερές προόδους στο σχολείο, έχει ανοιχτεί, έχει φίλους. Ζει την παιδική της ηλικία».

Το ζευγάρι πέρασε από διεπιστημονική επιτροπή, παρακολούθησε τα σχετικά σεμινάρια για ανάδοχες οικογένειες και κρίθηκε κατάλληλο. 

«Μας στήριξε πολύ η Περιφέρεια και ειδικά η κοινωνική λειτουργός Χαρά Καλαμπίδου. Στην Περιφέρεια αγωνίζονται για τα παιδιά, αλλά χρειάζονται άτομα στην υπηρεσία» λέει η Στέλλα. Στο μεταξύ ήρθε η νέα νομοθεσία, με το μητρώο αναδόχων, αλλά αυτό δεν ανέκοψε την πορεία της οικογένειας. «Δεν έδωσα χρήματα, μόνο ένα μπουκάλι κρασί έκανα δώρο στο διευθυντή, για τα Χριστούγεννα» ξεκαθαρίζει. 

Σε λίγες μέρες η οικογένεια περιμένει με αγωνία να γίνει το δικαστήριο για να προχωρήσει η υιοθεσία της Δώρας. Όταν ολοκληρωθεί και τυπικά η διαδικασία, η Δώρα θέλει να βγει μπροστά, να μιλήσει σε όλα τα παιδιά των ιδρυμάτων για την εμπειρία της, κι η Στέλλα καλεί τους ανθρώπους που θέλουν παιδί να τολμήσουν την αναδοχή.

Τα ονόματα του παιδιού και της μητέρας έχουν αλλαχτεί, για λόγους προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων. Τα πραγματικά τους στοιχεία είναι σε γνώση της «ΜτΚ».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.11.2022