Το πρόσωπο του 15ου Διεθνούς Μαραθωνίου "Μ. Αλέξανδρος" στη Θεσσαλονίκη ήταν αναμφισβήτητα η Σόνια Τσεκίνι, όχι μόνο γιατί τερμάτισε πρώτη στις γυναίκες με χρόνο 2 ώρες και 54 λεπτά, αλλά (κυρίως) γιατί η μεγάλη αυτή αθλήτρια, που έτρεξε τον δεύτερο αγώνα της μέσα σε μια εβδομάδα, υποβάλλεται την περίοδο αυτήν σε ακτινοβολίες, κοιτώντας κατάματα τον καρκίνο, που την ταλαιπωρεί εδώ και περίπου ένα χρόνο.

Η Σόνια Τσεκίνι μίλησε στο makthes.gr για τη διαδρομή της στον χώρο του στίβου και των μεγάλων αποστάσεων, τη διάγνωσή της με την αρρώστια, το χειρουργείο, αλλά και την απόφασή της να συμμετέχει στους πρόσφατους Μαραθώνιους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να στείλει το δικό της μήνυμα.

Πότε διαπιστώσατε την κλίση σας στον αθλητισμό και ασχοληθήκατε με αυτόν;

"Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό σε ηλικία 8 ετών και στα 12 μου άρχισα πρωταθλητισμό στην Αλβανία. Από τότε ασχολούμαι αδιάκοπα με τον στίβο, με εξαίρεση τις περιόδους που ήμουν έγκυος στις δύο μου κόρες, όταν και έκανα μόνο περπάτημα. Αρχικά, ξεκίνησα να τρέχω 600άρι και όσο περνούσαν τα χρόνια πήγαινα ένα σκαλοπάτι και πιο πάνω. Στα 17 μου μπήκα στη Γυμναστική Ακαδημία και πήγα στο Παρίσι, όπου έτρεξα στον Μαραθώνιο των 21 χιλιομέτρων. Εκεί έκανα πολύ καλό χρόνο για την ηλικία μου, γεγονός που μου έδωσε κίνητρο για να συνεχίσω.

Την επόμενη χρονιά, ξαναπήγα στην γαλλική πρωτεύουσα και έτρεξα στον Μαραθώνιο, όπου ούσα η μικρότερη σε ηλικία αθλήτρια, τερμάτισα σε 2 ώρες και 37 λεπτά, χρόνο τον οποίο παλεύω σήμερα να ξαναπιάσω. Πού θα μου πάει; Θα τα καταφέρω ξανά (γέλια!). Η επίδοσή μου αυτή θεωρήθηκε εξαιρετική, καθώς είχα μπει στους 15 καλύτερους δρομείς στα 18 μου χρόνια. Από εκεί και μετά, άρχισα να λαμβάνω μέρος σε πολλούς αγώνες και κάθε φορά να θέτω νέες προκλήσεις στον εαυτό μου".

Ήταν και η περίοδος που αποφασίσατε να μετακομίσετε στην Ελλάδα; Ποιοι λόγοι συνηγόρησαν σε αυτή σας την απόφαση;

"Η αλήθεια είναι πως δεν είχα προσχεδιάσει να μετακομίσω στην Ελλάδα. Ήρθα στα 22 μου χρόνια για να βοηθήσω την αδερφή μου, η οποία είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Καστοριά και στην ουσία δεν γύρισα ποτέ πίσω. Αποφάσισα να μείνω εδώ και να κάνω πρωταθλητισμό. Στην αρχή δεν ήξερα καλά τη γλώσσα, αλλά έπρεπε να δουλέψω για να μπορέσω να ζήσω. Έτσι, ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα εστιατόριο στην Καστοριά. Στη συνέχεια γνώρισα τον άνδρα μου, μεγαλώσαμε τα επόμενα χρόνια την οικογένειά μας και όλα πήραν τον δρόμο τους".

Οικογένεια, δουλειά στο εστιατόριο. Τι ρόλο είχε στη ζωή σας ο στίβος και ο πρωταθλητισμός εκείνα τα χρόνια;

"Εξίσου σημαντικό όπως και τα προηγούμενα. Ο συνδυασμός των τριών αυτών, δηλαδή, της οικογένειας, της δουλειάς και των προπονήσεων, ήταν πολύ κουραστικός. Σκεφτείτε ότι ήμουν δέκα ώρες ορθοστασία στη δουλειά, είχα πίεση στο σπίτι, όπου τα παιδιά ήταν μικρά και παράλληλα ήθελα να καλύψω τα χιλιόμετρα που έπρεπε. Κυριολεκτικά ήμουν διαρκώς στο τρέξιμο. Είχα βρει, όμως, έναν τρόπο για να μπορώ να κάνω την προπόνησή μου και παράλληλα να μην χάνω άλλο χρόνο από το σπίτι. Έτσι, πήγαινα τρέχοντας από το Άργος Ορεστικό, όπου κατοικώ με την οικογένειά μου, στην Καστοριά, όπου δούλευα και έπιανα τα χιλιόμετρα που ήθελα".

Η ζωή σας κυλούσε ομαλά μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, όταν πληροφορηθήκατε τα άσχημα μαντάτα και ανατράπηκαν οι ισορροπίες σας. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;

"Αυτό που λέω στον εαυτό μου, αλλά και στους ανθρώπους μου τις τελευταίες ημέρες είναι πως η χρονιά ξεκίνησε με πολύ κλάμα και ολοκληρώνεται με πολλή χαρά! Τον Ιανουάριο, όταν έμαθα από τον γιατρό μου ότι διαγνώστηκα με καρκίνο, το νέο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Στην αρχή στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Άλλαξα πολλούς γιατρούς, γιατί ήθελα μια δεύτερη και μια τρίτη γνώμη για τη θεραπεία που έπρεπε να ακολουθήσω. Κάποιοι γιατροί μου έλεγαν ‘γιατί το άφησες έτσι;’, καθώς η αρρώστια μου είχε εξελιχθεί. Έβλεπα τα κορίτσια μου και έκλαιγα κρυφά. Ωστόσο, όλα πήραν τον δρόμο τους, όταν έφτασα στο Θεαγένειο. Οι γιατροί με πρόσεξαν πάρα πολύ, αλλά η καλύτερη γιατρειά μου ήταν το τρέξιμο. Η καλύτερη και πιο ισχυρή θεραπεία. Ακόμα και την ημέρα του χειρουργείου έτρεχα στο μπαλκόνι και έκανα ασκήσεις με τα μπουκάλια νερού".

Στις 14 Νοεμβρίου κάνατε τον πρώτο σας αγώνα μετά το χειρουργείο, όταν και τρέξατε στον Μαραθώνιο της Αθήνας, ενώ μία εβδομάδα μετά συμμετείχατε στον Διεθνή Μαραθώνιο «Μ. Αλέξανδρος» της Θεσσαλονίκης.

"Είχα δύο χρόνια να τρέξω σε Μαραθώνιο, λόγω και της περιπέτειας της υγείας μου, αλλά και του κορονοϊού, με αποτέλεσμα να είμαι πολύ αγχωμένη στην Αθήνα. Οι γιατροί μου με είχαν συμβουλεύσει να προσέχω, να μην το παρακάνω και να θυμάμαι πως το σώμα μου δεν είναι όπως ήταν πριν το χειρουργείο. Είπα, λοιπόν, στον εαυτό μου στην Αθήνα ότι θα κάνω ό,τι μπορώ. Ούτως ή άλλως η οικογένειά μου μού είχε πει πως ‘είσαι άξια και μόνο που συμμετέχεις’. Επειδή πριν λίγες ημέρες είχα κάνει ακτινοβολίες, είχα λίγο βήχα, ο οποίος έγινε πιο έντονος στα 30 χλμ. και λίγο πριν το τέλος, αλλά άντεξα.

Έτσι, πήρα λίγο θάρρος που στην Αθήνα δεν έπαθα κάτι και αποφάσισα να συμμετέχω και στον αγώνα της Θεσσαλονίκης. Εκεί, όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα και έφτανα προς τον τερματισμό, ένιωθα ότι είχα και άλλο να δώσω, αλλά δεν με ένοιαζε. Ήξερα ότι ήμουν πρώτη, αλλά δεν το σκεφτόμουν. Είχα μόνο στο μυαλό μου ότι θα με αγκαλιάζει ο κόσμος, οι δικοί μου άνθρωποι και ήμουν πολύ συγκινημένη. Μάλιστα, οι κοπέλες που τερμάτισαν στη δεύτερη και στην τρίτη θέση μού έλεγαν την ώρα της απονομής πως «τι λέμε εμείς ότι πονάει το πόδι μας; Εσύ έχεις πραγματικά πολλή δύναμη μέσα σου». Εγώ ήθελα να τρέξω και στα 21 χιλιόμετρα του Νυχτερινού, αλλά ο άνδρας μου δεν με άφησε. Με πήγε κατευθείαν πίσω στην Καστοριά".

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε σε όλες τις γυναίκες, αλλά και σε όλο τον κόσμο μέσα από τη συμμετοχή σας σε αυτούς τους δύο Μαραθώνιους;

"Θέλω να πω σε όλους πως πρέπει να είμαστε δυνατοί, να μην τα παρατάμε ποτέ, όποιο εμπόδιο και αν συναντήσουμε στον δρόμο μας. Επίσης, να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα μάθουν τα παιδιά μας να στέκονται στα πόδια τους και θα ξέρουν πώς κάθε εμπόδιο θα το περνάνε με επιτυχία".

"ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ"

Η συμμετοχή τόσο στον Μαραθώνιο της Αθήνας όσο και σε αυτόν της Θεσσαλονίκης είχε ως βασική προϋπόθεση οι συμμετέχοντες να διαθέτουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης. "Εγώ τα έχω κάνει τα εμβόλια, παρ’ ότι είμαι προσφάτως χειρουργημένη και ετοιμάζομαι για την τρίτη δόση. Με τόσα που έχω περάσει, δεν με φοβίζει ο εμβολιασμός. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τόσο πολύ. Πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις. Εγώ αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι ότι δεν πρέπει να τα σκέφτομαι όλα. Να μην το παρακάνουμε με τις σκέψεις", σχολίασε σχετικά η 45χρονη δρομέας.

ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΕ ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Η Σόνια Τσεκίνι είναι συνηθισμένη στα δύσκολα, αλλά δεν αφήνει ποτέ τις δυσκολίες να την παίρνουν από κάτω. "Το 2015 και ενώ ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση και διεκδικούσα μία θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, είχα ατύχημα με το ποδήλατο, το οποίο με άφησε στο κρεβάτι για τρεις ολόκληρους μήνες. Ήταν Τρίτη και 13, θυμάμαι, όταν πήρα το ποδήλατο για να πάω στη δουλειά και όπως περνούσα από τη λίμνη, ένα σταματημένο μέχρι εκείνη την ώρα αυτοκίνητο με χτύπησα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, καθώς, χτύπησα στην σπονδυλική στήλη. Ευτυχώς, γλίτωσα τα χειρότερα".