«Μαχήτρια», «φτιαγμένη από ατσάλι», «σιδερένια» είναι μόνο μερικές από τις εκφράσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν την Βασιλική Κωνσταντινοπούλου, την 26χρονη δρομέα που κατέκτησε την πρώτη θέση στην κατηγορία των γυναικών στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, τρέχοντας την απόσταση σε 2 ώρες και 46 λεπτά που αποτελεί μία από τις 20 καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών στην Ελλάδα.

Η ίδια, ωστόσο, αρνείται τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, παραμένοντας πολύ προσγειωμένη και αφοσιωμένη τόσο στους στόχους της εντός των αγωνιστικών χώρων όσο και στην οικογένειά της εκτός αυτών. Η περιπέτεια που πέρασε πριν από τρία χρόνια με την υγεία της αποτέλεσε για την ίδια ένα καλό μάθημα, αφού όπως λέει, «οι δυσκολίες είναι αυτές που έχουν διαμορφώσει αυτόν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα».

Η νεαρή δρομέας, μητέρα ενός μικρού αγοριού και φοιτήτρια στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, που στη δεύτερη συμμετοχή της σε μαραθώνιο κατέκτησε την πρώτη θέση, προτιμάει να πηγαίνει ένα βήμα τη φορά και δεν κρύβει το παράπονό της για το γεγονός ότι το όνομά της παραμένει… ξεχασμένο από τον ΣΕΓΑΣ, παρά τη πρόσφατη μεγάλη επιτυχία της.

«Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του γιου μου, διαγνωστικά με μυελωειδές καρκίνο του θυρεοειδούς. Σίγουρα, ακούγοντας μια τέτοια διάγνωση στο μυαλό, σου έρχονται στο μυαλό μόνο αρνητικές σκέψεις. Αλλά κοίταξα το παιδί μου και πεισματικά είπα στον εαυτό μου ‘θα τα καταφέρεις!’», λέει αρχικά η Βασιλική και περιγράφει πώς βίωσε εκείνο το πρώτο διάστημα:

«Το παιδί μου ήταν, λοιπόν, τεσσάρων μηνών τότε και δεν άντεχα να είμαι μακριά του. Σε συνεργασία με τους γιατρούς μου το πήρα μαζί μου στο νοσοκομείο και ήταν η δύναμή μου».

Ερωτηθείσα για το εάν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί συνέβη στην ίδια και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, αλλά και σε τόσο ιδιαίτερη φάση της ζωής της, η απάντησή της είναι αφοπλιστική: «Όχι, δεν το σκέφτηκα ποτέ. Γιατί εάν δεν ήταν σε μένα, θα ήταν σε κάποιον άλλον. Το πρόβλημα δεν λύνεται όταν το μετατοπίζεις, αλλά όταν το αντιμετωπίζεις. Ταράχτηκα στην αρχή, αλλά ήμουν ψύχραιμη και έτοιμη να το αντιμετωπίσω».

Βλέποντας κανείς την Βασιλική, διακρίνει μία ψύχραιμη και συγκρατημένα αισιόδοξη γυναίκα. «Κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου γνώρισε το άσχημο κομμάτι του εαυτού μου. Έζησα μια σκοτεινή πλευρά κατά την οποία δεν ήθελα να έχω κανένα δίπλα μου. Ήμουν στα όρια της κατάθλιψης», θυμάται τα συναισθήματά της εκείνη την εποχή και εξαίρει την στάση του άντρα της, σημειώνοντας: «Ο σύζυγός μου έπαιξε σημαντικό ρόλο. Είναι το στήριγμα μου και εάν δεν ήταν εκείνος, πέραν του κομματιού της αγωγής, θα ήμουν με αντικαταθληπτικά σίγουρα».

Ερωτηθείσα για το εάν τη βοήθησε το γεγονός ότι έχει τη νοοτροπία της αθλήτριας στη μάχη της με τη νόσο και εάν μπόρεσε να την δει αυτήν ως αγώνα, λέει: «Το ότι είμαι αθλήτρια με βοήθησε να δώσω τη μάχη μου. Έχω μάθει να μην τα παρατάω. Ξεκίνησα με τη χαρά και την ελπίδα τουλάχιστον να τερματίσω, όποιο και εάν είναι το αποτέλεσμα», ενώ δεν παραλείπει να στείλει το δικό της μήνυμα σε όσες γυναίκες βιώνουν αντίστοιχες δυσκολίες:

«Είναι στο χέρι τους να τις ξεπεράσουν και να πάνε παρακάτω. Δεν είμαι μαχήτρια, δεν είμαι σιδερένια. Έχω βιώσει τον πόνο, την κούραση, αλλά όπως και εγώ, έτσι και αυτές οι γυναίκες να φροντίσουν να παίρνουν δύναμη μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που τους στηρίζουν».

Η επιστροφή στη δράση και το παράπονο από τον ΣΕΓΑΣ

Η ίδια είχε τη βεβαιότητα εκείνη την περίοδο πως δεν θα ασχοληθεί ξανά με τον αθλητισμό. Τελικά, η ιστορία την διέψευσε και όχι μόνο ασχολήθηκε, αλλά κατετάγη τρίτη στον περσινό Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ενώ φέτος κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. «Το μετάλλιό μου ήταν σαν ένα όνειρο. Ήταν σα να κέρδισα το λαχείο, μου ήρθε ουρανοκατέβατο. Ακόμα προσπαθώ λίγο να το διαχειριστώ», παραδέχεται.

Σε ερώτηση για το εάν περίμενε αυτήν την επιτυχία, απαντά πως «την επίδοσή μου την περίμενα, ίσως και λίγο πιο κάτω. Ωστόσο, όσον αφορά στην τελική κατάταξη, έχω μάθει να στέκομαι στη γραμμή της εκκίνησης σύμφωνα με το πώς είμαι εγώ, ενώ την ίδια στιγμή δεν ξέρω πώς θα είναι οι άλλοι. Δεν μπορείς να πεις ότι πάμε να κερδίσουμε, ειδικά σε τόσο μεγάλες αποστάσεις», ενώ αναφορικά με το ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανε όταν έκοψε το νήμα, λέει:

«Ήθελα να κάνω χρόνο τόσο πολύ κοντά στις 2 ώρες και 45 λεπτά, με αποτέλεσμα να κοιτάω συνεχώς το χρονόμετρο και να λέω στον εαυτό μου ‘δεν μπορείς να ανεβάσεις λίγο ακόμα;’. Αλλά δεν μπορούσα», ενώ συμπληρώνει ότι «άργησα να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει. Πέρασαν 1,5-2 λεπτά μέχρι να καταλάβω τι έγινε και τότε άρχισα να χοροπηδάω και να πανηγυρίζω».

Τελικά, αυτή η πρώτη θέση δικαιώνει όλες τις θυσίες που έκανε τόσα χρόνια; Η απάντησή της είναι αρνητική. «Όχι, γιατί μπορεί να κατέκτησα το μετάλλιο, που σίγουρα άξιζε τον κόπο, αλλά η παραπέρα αντιμετώπιση παραπέρα στο αθλητικό κομμάτι, δεν νομίζω ότι άξιζε τον κόπο. Εάν ήμουν στην Αθήνα, ίσως να είχα καταφέρει ακόμα περισσότερα. Στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε τις υποδομές, δεν έχουμε την στήριξη των κατάλληλων ανθρώπων. Είναι σα να απογοήτευσε» και αποκαλύπτει με πικρία πως «ακόμα στον σχεδιασμό του ΣΕΓΑΣ δεν έχω μπει. Είναι σα να λέμε ότι είμαι στον πάγκο και παίζω όποτε τραυματιστεί κάποιος άλλος. Είναι μεγάλο μειονέκτημα να μην είσαι στην Αθήνα».

Τα μικρά βήματα, το ίνδαλμά της και η γεμάτη υποχρεώσεις καθημερινότητα

Λάτρης των μικρών στόχων, η Βασιλική λέει πως «σίγουρα ο επόμενος στόχος μου είναι να τρέξω κάτω από 2 ώρες και 46 λεπτά και ίσως η συμμετοχή μου σε μια μεγάλη διοργάνωση στο εξωτερικό» και εξηγεί:

«Προτιμάω να κάνω ένα βήμα τη φορά για να υπάρχει και συνέχεια. Γιατί εάν κάνω ένα άλμα, μπορεί να πέσω. Το ίδιο συνέβη και με την επιστροφή μου στους αγωνιστικούς χώρους, μετά την περιπέτεια με την υγεία μου: Είχα στο μυαλό μου ότι θα γυρίσω και ότι θα κάνω τη ζωή μου όπως ήταν πριν. Έτσι γύρισα στον αθλητισμό και όσο έβλεπα ότι το σώμα μου άντεχε, τρώγοντας άνοιξε η όρεξη».

Ερωτηθείσα για το ποιο είναι το ίνδαλμά της, η Βασιλική παραδέχεται πως «είναι η γυναίκα του προπονητή μου και αθλήτρια, η Βίκυ Καραγεωργάκη, η οποία είναι δασκάλα, μητέρα δύο παιδιών και προπονείται καθημερινά. Παίρνει τους δρόμους τρέχοντας! Την έχω ως πρότυπο θέλησης και υπομονής και είναι εκείνη που με έκανε να θέλω να της μοιάσω. Θέλω να έχω ως πρότυπα ανθρώπους που είναι πραγματικοί και όχι ψεύτικοι», καταλήγει.

Η καθημερινότητά της είναι γεμάτη υποχρεώσεις. Μητέρα, σύζυγος, αθλήτρια.

«Ξυπνάω στις 6 το πρωί για να πάρω τη φαρμακευτική μου αγωγή, στις 7 ετοιμάζω το πρωινό της οικογένειας, ξυπνάω τον σύζυγό μου και τον γιο μου, ετοιμαζόμαστε και ο καθένας πάει στη δουλειά του. Επιστρέφω γύρω στις 12:30-13:00 για να πάρω το παιδί από το σχολείο και συνεχίζω με το πρόγραμμα του σπιτιού και ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Στη συνέχεια, διαβάζω για τη σχολή μου, το απόγευμα τρέχω στο διάδρομο του σπιτιού μου και το βράδυ επιτέλους καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε ταινία με τον άντρα μου», λέει η Βασιλική, που παραδέχεται μεν ότι υπάρχουν στιγμές που νιώθει να την πνίγει η πίεση της καθημερινότητας, ωστόσο, ανταπεξέρχεται σε αυτήν με χαμόγελο.

• Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της παρουσίας της Βασιλικής Κωνσταντινοπούλου στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ ως καλεσμένη σε debate με τους σπουδαστές της σχολής.