Η Μαριαλένα Μπαρούτη μοιράζει φέτος τη ζωή της ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη, όπου είναι διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, και στη Χρυσούπολη Καβάλας, όπου είναι διορισμένη ως εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα βρίσκει χρόνο ώστε να δουλεύει πάνω σε αρκετά ερευνητικά προγράμματα, να ολοκληρώνει το διδακτορικό της στην ειδική αγωγή, αλλά και να επιδίδεται στο τρέξιμο, που είναι η μεγάλη της αγάπη!

Μάλιστα, η 31χρονη είναι μία πολύ καλή δρομέας, όπως αποδεικνύουν τα πρόσφατα επιτεύγματά της και δη το τελευταίο στα Κανάρια Νησιά, όπου κατέλαβε την 23η θέση στον κόσμο σε 5 ώρες, 29 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα, σε έναν από τους πιο φημισμένους διεθνώς αγώνες ορεινού τρεξίματος, κάνοντας το καλύτερο δώρο στον εαυτό της για τα γενέθλιά της.

Η Μαριαλένα Μπαρούτη μοιράζεται με τους αναγνώστες του makthes.gr την εμπειρία της, ένα συνδυασμό αθλητικής συμμετοχής και τουριστικής εμπειρίας:

«Κανάρια Νησιά…

Οι Ισπανοί συνηθίζουν να λένε ότι κάθε άνθρωπος στη ζωή του έχει σαν όνειρο να ταξιδέψει έστω και μια φορά στα Κανάρια Νησιά. Εγώ είχα αυτή την τύχη, η οποία μάλιστα συνοδεύτηκε από τη συμμετοχή μου στο TransGranCanaria Marathon, τον πρώτο αγώνα του παγκόσμιου πρωταθλήματος ορεινού τρεξίματος.

Πώς είναι άραγε να τρέχεις πάνω στο ηφαίστειο;

Πώς είναι να τρέχεις και να περιβάλλεσαι από τον ωκεανό;

Τι αισθάνεσαι όταν δίπλα σου τρέχουν οι κορυφαίοι των κορυφαίων όλου του κόσμου;

Άγχος, πίεση, ετοιμασία, προετοιμασία, ταλαιπωρία από το πολύωρο ταξίδι, αμφισβήτηση των δυνάμεων μου…

Πέρασα από όλα τα στάδια. Μα το κίνητρο ήταν εκεί, ανυπομονησία, ενθουσιασμός!

Θα έτρεχα σε μια από τις σημαντικότερες διοργανώσεις στο χώρο του ορεινού τρεξίματος, έναν από τους πιο δημοφιλείς αγώνες διεθνούς βεληνεκούς.

Όταν έφτασα επιτέλους στα Κανάρια Νησιά είχα κάνει 12 ώρες ταξίδι, αφού ξεκίνησα από τη Χρυσούπολη, πήγα στη Θεσσαλονίκη, από εκεί στην Αθήνα, τη Μαδρίτη πριν φτάσω στον τελικό μου προορισμό. Εάν συνυπολογίσω την αναμονή στα αεροδρόμια έφτανα τις 17 ώρες…

Τα πόδια μου τα ένιωθα σκληρά σαν πέτρες και πιασμένα, οι ώμοι και η μέση μου πονούσαν από το βάρος του εξοπλισμού που κουβαλούσα και τις ώρες που καθόμουν στο αεροπλάνο.

Έφτασα στο ξενοδοχείο την ίδια τη μέρα του αγώνα.. Βράδυ/ξημερώματα… Κοιμήθηκα λίγες ώρες και ξύπνησα χαράματα.

«Παναγιά μου» σκεφτόμουν «πόσο κουρασμένη είμαι, θα με βγάλουν τα πόδια μου; Θα αντέξω να τρέξω;».

Μα η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, ήταν έτοιμη για μάχη!

Έφτασα στην έναρξη του αγώνα με όλα τα φαβορί να κάνουν ζέσταμα γύρω μου… Κοιτούσα και θαύμαζα.

Όταν αγωνίζομαι, από την ένταση σπάνια προσέχω γύρω μου. Μα αυτή τη φορά δεν ήθελα να χάσω τίποτα από τη διαδρομή. Ήμουν αποφασισμένη να ρίξω το ρυθμό μου εάν χρειαζόταν, ώστε να τα ζήσω όλα.

Ομίχλη και βροχή. Ουράνιο τόξο.

Ο αγώνας ξεκινάει και ξεκινάω και εγώ... Πρώτη φορά έβλεπα τόσο κόσμο σε ορεινό αγώνα: 1100 άτομα… Τα μονοπάτια κλειστά, μποτιλιαρισμένα, σε ορισμένα σημεία περίμενα 2-3 λεπτά για να περάσω.

Κρατάω το κινητό μου στο χέρι και βγάζω φωτογραφίες, βίντεο. Το τοπίο είναι μαγικό….

Μέρη με σπάνιο, οικολογικό, γεωλογικό, ενδιαφέρον.

Μια εμπειρία πέρα και πάνω από τα στενά όρια της καθημερινής μας συνήθειας, αθλητικής και μη.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι έζησα στο έπακρο όλο τον αγώνα: Έναρξη με συνεχόμενη ανάβαση… Πέτρες, βράχια, ηφαιστειογενή πετρώματα, λάσπη… Φτάνω στην κορυφή Roque Nublo και μαγεύομαι από το θέαμα: Ηφαιστειακοί βράχοι, πανύψηλοι, να ξεπροβάλουν μέσα στην ομίχλη.

Βράχους έβλεπα, σε βράχους έτρεχα. Σκληρό το τερέν.

Δεν άντεχα τόση ομορφιά, άγρια, σχεδόν απόκοσμη και σταμάτησα να βγάλω φωτογραφίες…

Τότε βλέπω τρεις γυναίκες να με προσπερνούν…

Ξεκινάω να τρέχω ξανά. Γκρεμός μπροστά μου και ηφαίστειο, στο βάθος μια λίμνη.

Σταματάω πάλι για να φωτογραφίσω το ασύλληπτο τοπίο.

Βλέπω και άλλες γυναίκες να με προσπερνούν.

Αρχίζω να νιώθω άσχημα…. Σκέφτομαι ότι θα κυνηγήσω αυτές που με πέρασαν και τις φτάνω. Τις περνάω….

Προσπαθώ να μαντέψω τι θέση μπορεί να έχω… Σφίγγω τα δόντια και τρέχω με πάθος να κερδίσω τον χρόνο που έχασα… «Για την Ελλάδα», λέω.

Στο 30οχλμ. είναι ο τελευταίος σταθμός. Νιώθω να σβήνω. Περπατάω την ανηφόρα αργά, σχεδόν σταματημένη… Με περνάνε 1-2 αθλήτριες.

Κάπου βρήκα τη δύναμη. «Πάμε Μαριαλένα!», είπα μέσα μου και ξεκίνησα να τρέχω ξανά δυνατά.

Η διαδρομή με πετάει μέσα σε ποταμίσια κροκάλα για τα τελευταία 8,5 χιλιόμετρα. «Εδώ είμαστε» σκέφτομαι «ήρθε η ώρα να σακατέψω όποιο κομμάτι μου έχει απομείνει».

Ακούω φασαρία… «Πρέπει να έφτασα, ναι!».

Χαμογελάω! Τερματίζω! Κολλάω το χέρι στον εκφωνητή!

23η ΘΕΣΗ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ… Ένας αγώνας που τα έκανα όλα.

Με χαμόγελο. Με φωτογραφίες. Με το τοπίο στο 100%. Νιώθω μια ξεχωριστή χαρά!

Παραμονές των γενεθλίων μου δε θα μπορούσα να κάνω καλύτερο δώρο στον εαυτό μου και στους ανθρώπους που με στηρίζουν.

Δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω τον γιατρό μου τον Κώστα Τσιαντζή, τους φυσικοθεραπευτές μου Άγγελο Σιπιτάνο και Βαλάντη Νικηφορίδη, αλλά και τον Στέλιο Μανώλαρο που με στήριξαν και στον αγώνα αλλά και στην προετοιμασία πριν και στην αποκατάσταση μετά…

Hasta la próxima!».