02/09/2023 18:00
Ίσως να είναι ότι δε βρέθηκε ένας νέος Άλκης Στέας, αλλά το πλέον πιθανόν είναι ότι δε βρέθηκε ένας αντίστοιχος Μισέλ Δημόπουλος και μία ανάλογη Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, που με ιδέες φρέσκες και βαθειά γνώση του αντικειμένου, θα αναβάπτιζαν το άλλοτε ακμαίο Φεστιβάλ Τραγουδιού, όπως συνέβη με το δίδυμο αδελφάκι του, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Έτσι, τα δύο πολιτιστικά τέκνα της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, του Γιάννη Βελλίδη, ακολούθησαν δύο ολότελα διαφορετικούς δρόμους, το ένα της ζωής και το άλλο του θανάτου, έχοντας βρεθεί και τα δύο στους ψηλότερους ουρανούς της πανελλήνιας λαοφιλίας.
Ουσιαστικά, οι δύο θεσμοί συνιδρύθηκαν από το γόνιμο μυαλό του τότε ιθύνοντος της ΔΕΘ, του εκδότη Γιάννη Βελλίδη, ο οποίος αντιλήφθηκε τη δυνατότητα της Θεσσαλονίκης να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας, με τη συνεπικουρία και την υποστήριξη του τότε Μακεδόνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η ΔΕΘ θα μπορούσε να αποτελέσει τον ιδανικό «παραγωγό» ενός ανάλογου εγχειρήματος, συνδέοντας με ευφυή τρόπο την οικονομική διάστασή της με την ενίσχυση των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Η προορατικότητα της παραπάνω κίνησης ενισχύθηκε όταν η τηλεόραση -απούσα στα πρώτα έτη της γιορτής- ήρθε να συστήσει σε πανελλήνιο επίπεδο τη φιλόμουση διοργάνωση και τις δημιουργίες της.
Το χειμώνα λοιπόν του 1961, η ΕΜΕ, η Ελληνική Μουσική Εταιρεία, με γράμμα της στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης πρότεινε τη συνδιοργάνωση ενός Φεστιβάλ Τραγουδιού, αφού μία τριετής απόπειρα στην Αθήνα, υπό την επιμέλεια και την παραγωγή του ΕΙΡ (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας). Η οργανωτική ευθύνη θα ανήκε στη ΔΕΘ και η καλλιτεχνική επιμέλεια στην ΕΜΕ, η οποία θα προσποριζόταν το 50% των εισπράξεων. Ο τότε πρόεδρος του δ.σ. της Έκθεσης, ο Γιώργος Γεωργιάδης, στην κρίσιμη συνεδρίαση έκανε την εξής τοποθέτηση:
«Το Φεστιβάλ Ελαφρού τραγουδιού, καθώς και η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου δεν είναι εις τα πλαίσια των σκοπών της ΔΕΘ, αλλά, ως αφορώντα κυρίως την πόλιν της Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε άλλος Οργανισμός, πλην της ΔΕΘ, να αναλάβει την οργάνωση αυτών. Δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερον, δεν επεδείχθη ουδαμόθεν τοιαύτη προθυμία και, δια να μη χαθεί η δεδομένη ευκαιρία, καλόν θα ήτο να τα αναλάβει επί του παρόντος η ΔΕΘ, διότι τούτο, συντελούμενον εις τον χώρον της Εκθέσεως και κατά την περίοδον της επιδείξεως της ΔΕΘ, θα συμβάλει οπωσδήποτε εις την επιτυχίας αυτής…».
Τι κι αν το Φεστιβάλ βαφτίστηκε «Ελαφρού Τραγουδιού», τι κι αν αποκλείστηκε η παρουσία μουσικών οργάνων, όπως το μπουζούκι, το μαντολίνο, το σαντούρι, τι κι αν η πρώτη τριετία κώφευσε στην άνοδο του νέου κύματος και των λαϊκών μουσουργών… Η τριετία αυτή αποτέλεσε θρίαμβο. Ενδεικτικό το γεγονός ότι ένα εισιτήριο των 25 δραχμών έφθασε να πωλείται ακόμη και ένα χιλιάρικο, έξω από τη ΧΑΝΘ.
*Διαβάστε περισσότερα στη "ΜτΚ" που κυκλοφορεί αύριο, 3 Σεπτεμβρίου 2023
15/08/2023 15:40
03/09/2023 10:15
10/09/2023 17:00
28/10/2023 13:03
Ίσως να είναι ότι δε βρέθηκε ένας νέος Άλκης Στέας, αλλά το πλέον πιθανόν είναι ότι δε βρέθηκε ένας αντίστοιχος Μισέλ Δημόπουλος και μία ανάλογη Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, που με ιδέες φρέσκες και βαθειά γνώση του αντικειμένου, θα αναβάπτιζαν το άλλοτε ακμαίο Φεστιβάλ Τραγουδιού, όπως συνέβη με το δίδυμο αδελφάκι του, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Έτσι, τα δύο πολιτιστικά τέκνα της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, του Γιάννη Βελλίδη, ακολούθησαν δύο ολότελα διαφορετικούς δρόμους, το ένα της ζωής και το άλλο του θανάτου, έχοντας βρεθεί και τα δύο στους ψηλότερους ουρανούς της πανελλήνιας λαοφιλίας.
Ουσιαστικά, οι δύο θεσμοί συνιδρύθηκαν από το γόνιμο μυαλό του τότε ιθύνοντος της ΔΕΘ, του εκδότη Γιάννη Βελλίδη, ο οποίος αντιλήφθηκε τη δυνατότητα της Θεσσαλονίκης να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας, με τη συνεπικουρία και την υποστήριξη του τότε Μακεδόνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η ΔΕΘ θα μπορούσε να αποτελέσει τον ιδανικό «παραγωγό» ενός ανάλογου εγχειρήματος, συνδέοντας με ευφυή τρόπο την οικονομική διάστασή της με την ενίσχυση των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Η προορατικότητα της παραπάνω κίνησης ενισχύθηκε όταν η τηλεόραση -απούσα στα πρώτα έτη της γιορτής- ήρθε να συστήσει σε πανελλήνιο επίπεδο τη φιλόμουση διοργάνωση και τις δημιουργίες της.
Το χειμώνα λοιπόν του 1961, η ΕΜΕ, η Ελληνική Μουσική Εταιρεία, με γράμμα της στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης πρότεινε τη συνδιοργάνωση ενός Φεστιβάλ Τραγουδιού, αφού μία τριετής απόπειρα στην Αθήνα, υπό την επιμέλεια και την παραγωγή του ΕΙΡ (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας). Η οργανωτική ευθύνη θα ανήκε στη ΔΕΘ και η καλλιτεχνική επιμέλεια στην ΕΜΕ, η οποία θα προσποριζόταν το 50% των εισπράξεων. Ο τότε πρόεδρος του δ.σ. της Έκθεσης, ο Γιώργος Γεωργιάδης, στην κρίσιμη συνεδρίαση έκανε την εξής τοποθέτηση:
«Το Φεστιβάλ Ελαφρού τραγουδιού, καθώς και η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου δεν είναι εις τα πλαίσια των σκοπών της ΔΕΘ, αλλά, ως αφορώντα κυρίως την πόλιν της Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε άλλος Οργανισμός, πλην της ΔΕΘ, να αναλάβει την οργάνωση αυτών. Δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερον, δεν επεδείχθη ουδαμόθεν τοιαύτη προθυμία και, δια να μη χαθεί η δεδομένη ευκαιρία, καλόν θα ήτο να τα αναλάβει επί του παρόντος η ΔΕΘ, διότι τούτο, συντελούμενον εις τον χώρον της Εκθέσεως και κατά την περίοδον της επιδείξεως της ΔΕΘ, θα συμβάλει οπωσδήποτε εις την επιτυχίας αυτής…».
Τι κι αν το Φεστιβάλ βαφτίστηκε «Ελαφρού Τραγουδιού», τι κι αν αποκλείστηκε η παρουσία μουσικών οργάνων, όπως το μπουζούκι, το μαντολίνο, το σαντούρι, τι κι αν η πρώτη τριετία κώφευσε στην άνοδο του νέου κύματος και των λαϊκών μουσουργών… Η τριετία αυτή αποτέλεσε θρίαμβο. Ενδεικτικό το γεγονός ότι ένα εισιτήριο των 25 δραχμών έφθασε να πωλείται ακόμη και ένα χιλιάρικο, έξω από τη ΧΑΝΘ.
*Διαβάστε περισσότερα στη "ΜτΚ" που κυκλοφορεί αύριο, 3 Σεπτεμβρίου 2023
ΣΧΟΛΙΑ