27/06/2024 16:00
Του Διονύση Γιακουμέλου
Η Κροατία αποχαιρέτησε κι επίσημα το EURO 2024, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ταξίδι επτά χρόνων, κατά τη διάρκεια του οποίου διέψευδε συνεχώς όσους την υποτιμούσαν και επιβεβαίωνε σταθερά τον τίτλο της ομάδας που πολεμάει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, υπερβαίνει τις δυνατότητες της και στο τέλος εκπλήσσει ευχάριστα.
Ήταν 7 Οκτωβρίου 2017 όταν ο Ζλάτκο Ντάλιτς αναλάμβανε τις τύχες την εθνικής ομάδας της Κροατίας. Ο 57χρονος ομοεθνής είχε φτιάξει το όνομά του προπονώντας στα αραβικά γήπεδα και υπέγραψε θέτοντας στον εαυτό του μια μεγάλη πρόκληση: θα παρέμενε στον πάγκο της μόνο αν κατάφερνε να πάρει την πρόκριση για το Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία.
Πράγμα καθόλου εύκολο, διότι ο προκάτοχος του είχε φέρει την εθνική ομάδα σε δυσμενή θέση. Οι Κροάτες τα προηγούμενα χρόνια κάθε άλλο παρά πρωταγωνιστούσαν στις μεγάλες διοργανώσεις, ωστόσο είχαν χτίσει ένα καλό σερί παρουσιών σε τελικές φάσεις το οποίο απειλούνταν να διακοπεί.
Μετά από μια εντός έδρας ισοπαλία απέναντι στην ανίσχυρη Φινλανδία βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς στην τελευταία αγωνιστική των προκριματικών έπρεπε να αποδράσουν αλώβητοι από το Κίεβο, ώστε να ελπίζουν στη συνέχεια σε πρόκριση στην τελική φάση μέσω μπαράζ.
Ο Ντάλιτς στο ντεμπούτο του στον πάγκο της «χρβάτσκα» οδήγησε την ομάδα του στη νίκη, φέρνοντάς την αντιμέτωπη με την Εθνική Ελλάδος σε διπλούς αγώνες για ένα εισιτήριο για τα ρωσικά γήπεδα. Εκεί κατάφερε να «κλειδώσει» την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι στο Ζάγκρεμπ με το ισοπεδωτικό 4-1, με πρωταγωνιστές μερικά από τα πρόσωπα που έμελλε να σημαδέψουν τη μετέπειτα πορεία της χώρας, όπως ο Μόντριτς, ο Πέρισιτς και ο Κράμαριτς. Ο στόχος επετεύχθη, η Κροατία πέρασε σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πέμπτη φορά στη σύντομη ιστορία της ως αυτόνομο κράτος από το 1991.
Οι προσδοκίες των ποδοσφαιρόφιλων για την παρέα του Λούκα Μόντριτς στο Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν χαμηλές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πολλές στοιχηματικές εταιρείες τούς τοποθετούσαν εκτός της πρώτης δεκάδας των φαβορί της διοργάνωσης.
Εύλογα θα έλεγε κανείς, αφού μπήκαν στην τελική φάση από την… πίσω πόρτα, ενώ στον όμιλο τους είχαν να αντιμετωπίσουν Νιγηρία, Αργεντινή και Ισλανδία κατά σειρά. Μετά από μια σχετικά άνετη νίκη στο εναρκτήριο παιχνίδι ήρθε το πρώτο αληθινό χτύπημα της Κροατίας, η εμφάνιση-δήλωση για τη συνέχεια. Διέσυραν με 3-0 τη δευτεραθλήτρια κόσμου και ένα από τα μεγάλα φαβορί του τουρνουά, την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι. Το νικηφόρο αποτέλεσμα στην τελευταία αγωνιστική έβαλε το κερασάκι στην τούρτα και έφερε τους «χρβάτσκι» στην πρώτη θέση του ομίλου.
Προχωρώντας στα νοκ-άουτ, η αντοχή και οι ψυχικές δυνάμεις τους θα δοκιμάζονταν μέσα από δύο συνεχόμενες διαδικασίες πέναλτι. Προηγήθηκε αυτή απέναντι στους Δανούς για τη φάση των «16», όπου ο τερματοφύλακας Σούμπασιτς χρίστηκε ήρωας αποκρούοντας τρεις εκτελέσεις.
Τα προημιτελικά τους έφεραν αντιμέτωπους με την οικοδέσποινα Ρωσία και το παιχνίδι οδηγήθηκε ξανά στα πέναλτι μετά από το 2-2 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης. Μπορεί η διαδικασία αυτή να είναι γνωστή και ως «ρώσικη ρουλέτα», όμως η Κροατία επέδειξε ανθεκτικότητα για δεύτερη φορά και έλαβε θέση ως μια από τις καλύτερες τέσσερις ομάδες του πλανήτη.
Κάτι ανάλογο είχε πετύχει και το 1998, όταν αναδείχθηκε ως η 3η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πρωταγωνιστή τον μυθικό Νταβόρ Σούκερ. Ο θρύλος του κροατικού ποδοσφαίρου αποτέλεσε κομμάτι και της νέας επιτυχίας, διατελώντας πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Κροατίας από το 2012 έως το 2021.
Απέναντι στους Άγγλους για τον δεύτερο χρονικά ημιτελικό (η Γαλλία περίμενε ήδη στον τελικό) λίγοι πόνταραν στην Κροατία. Το ταξίδι της μέχρι αυτό το σημείο ήταν μαγικό, αλλά οι Άγγλοι καρτερούσαν τη συμμετοχή τους σε τελικό για πρώτη φορά μετά το 1966 και το εμπόδιο της ομάδας του Ντάλιτς φάνταζε χαμηλού ύψους. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που τα «τρία λιοντάρια» βρέθηκαν μπροστά στο σκορ από το 5ο μόλις λεπτό.
Η «ομάδα μάχης» που απαρτιζόταν από τους Λούκα Μόντριτς, Μάριο Μάντζουκιτς, Ιβάν Πέρισιτς, Μαρσέλο Μπρόζοβιτς, Ιβάν Ράκιτιτς, Ντέγιαν Λόβρεν και αρκετούς άλλους «στρατιώτες» έκανε για ακόμα μια φορά το θαύμα της και ανέτρεψε την εις βάρος της κατάσταση, παίρνοντας την πρόκριση στην παράταση χάρη σε «χρυσό» γκολ του Μάντζουκιτς.
Μπορεί εντέλει να μην τα κατάφερε στον τελικό απέναντι στην παντοδύναμη Γαλλία του Ντιντιέ Ντεσάν, ωστόσο η «χρβάτσκα» κέρδισε τη συμπάθεια και το σεβασμό σύσσωμου του ποδοσφαιρικού κοινού για τον άθλο τον οποίο κατέβαλε στα γήπεδα της Ρωσίας, κερδίζοντας επάξια το ασημένιο μετάλλιο.
Κορυφαίος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο φυσικός της ηγέτης, ο Λούκα Μόντριτς. Λίγους μήνες αργότερα θα του απονεμόταν και η «Χρυσή Μπάλα», ως επιστέγασμα της ηγετικής ικανότητας που επέδειξε φορώντας τη φανέλα της πατρίδας του.
Μετά από μια χλιαρή παρουσία στο EURO του 2021 (αποκλείστηκε από την Ισπανία στη φάση των «16») οι Κροάτες προετοιμάζονταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, το οποίο τιτλοφορήθηκε βιαστικά από αρκετούς ως η τελευταία παράσταση της χρυσής γενιάς της Κροατίας.
Παρότι τα μεγάλα αστέρια της βρίσκονταν σε προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία, αυτό το έθνος των κάτι λιγότερο από 4 εκατομμυρίων ανθρώπων είχε αποδείξει πως δεν πρέπει να το ξεγράφεις ποτέ.
«Αν μπορούμε να μιλήσουμε για τη δημιουργία μιας εθνικής ταυτότητας μέσω του αθλητισμού, η Κροατία σίγουρα είναι η νούμερο 1 στον κόσμο», είχε πει κάποτε ο άλλοτε αρχηγός της, Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και τούτη η φράση δεν έπαψε ποτέ να ισχύει στο έπακρο.
Για άλλη μια φορά διέψευσαν όσους δεν τους υπολόγιζαν, φτάνοντας ξανά μέχρι τα ημιτελικά του τουρνουά. Για να το καταφέρουν αυτό έπρεπε να βγάλουν από τη μέση ένα μεγαθήριο του αθλήματος, τη Βραζιλία. Την πολυνίκη του θεσμού «σελεσάο» που κατεβαίνει πάντοτε με μοναδικό στόχο το τρόπαιο. Το πέτυχαν μέσω της αγαπημένης τους διαδικασίας, των εκτελέσεων πέναλτι.
Η Κροατία μετρήθηκε για πολλοστή φορά και αποδείχθηκε σπουδαίου αναστήματος. Μπορεί να μην κατάφεραν να υπερβούν στα ημιτελικά το εμπόδιο της Αργεντινής (πήρε εκδίκηση για την ήττα με 3-0 το 2018 κερδίζοντας με το ίδιο σκορ), όμως έφυγαν από το Κατάρ με το κεφάλι ψηλά και τα χάλκινα μετάλλια στο στήθος. Το πεπρωμένο τους φύλαγε άλλη μια ευκαιρία για διάκριση.
Η επόμενη παρουσία τους σε τελική φάση δεν άργησε να έρθει. Μόλις λίγους μήνες αργότερα, η Κροατία βρέθηκε στην τελική τετράδα του νεοσύστατου Nations League που διεξαγόταν στην Ολλανδία. Είχε φροντίσει για την εκεί παρουσία της μέσα από την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον πρώτο προκριματικό όμιλο, αφήνοντας πίσω της Δανία, Αυστρία αλλά και τη Γαλλία, δηλαδή την ενεργή κάτοχο του τίτλου.
Αφού πρώτα πέταξε εκτός την οικοδέσποινα Ολλανδία με 4-2 στην παράταση, στον τελικό ήρθε αντιμέτωπη με την Ισπανία. Οι Ίβηρες μετά το κάζο στο Μουντιάλ του Κατάρ προχώρησαν σε αλλαγή προπονητή, ψάχνοντας τον πρώτο τους τίτλο μετά από 11 χρόνια.
Για την Κροατία ήταν μια ιστορική ευκαιρία να συνδεθεί αυτή η χρυσή γενιά με μια κορυφή, να φέρει ένα «ασημικό» που θα έδινε λίγο φως στην αδεία τροπαιοθήκη της. Δυστυχώς για εκείνη δεν τα κατάφερε, χάνοντας τον τίτλο στην κόψη του ξυραφιού, με τον τρόπο που επέλεγε να κατατροπώνει η ίδια τους αντιπάλους της. Στο τελευταίο χτύπημα πέναλτι ο Πέτκοβιτς αστόχησε, ο Καρβαχάλ δεν λάθεψε και η πρώτη θέση του βάθρου ανήκε στην Ισπανία.
Το χειροκρότημα των Κροατών που ταξίδεψαν μέχρι το Ρότερνταμ προς τους ποδοσφαιριστές μετά το τέλος του αγώνα είναι ενδεικτικό της ψυχοσύνθεσης αυτού του λαού. Ενός λαού που ωθήθηκε τη δεκαετία του ’90 σε κοινωνικές εξεγέρσεις με κινητήρια δύναμη το ποδόσφαιρο, τότε που ήθελαν να χτίσουν εκκλησία στο όνομα του Μπόμπαν επειδή χτύπησε έναν Βόσνιο αστυνομικό για να σώσει τον συμπατριώτη του οπαδό στο παιχνίδι Ντιναμό Ζάγκρεμπ - Ερυθρός Αστέρας.
Το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε ως ενωτικό σύμβολο στον αγώνα του έθνους για την ελευθερία του. «Το ποδόσφαιρο έχει καταλάβει μια ιδιαίτερη θέση στην οικοδόμηση της ανεξάρτητης Κροατίας», αναφέρει ο Loic Tregoures, συγγραφέας και ειδικός στον βαλκανικό αθλητισμό.
Αυτόν τον αγώνα και την αυτοθυσία υπενθύμισε στον κροατικό λαό η ομάδα του Ζλάτκο Ντάλιτς, η οποία κάθε φορά που πατούσε χορτάρι θύμιζε πολεμιστή στην πρώτη γραμμή.
«Αυτή η μικρή χώρα εξακολουθεί να γνωρίζει ότι είναι μια ανωμαλία με ποδοσφαιρικούς όρους. Και είναι περήφανοι για αυτό», συμπληρώνει ο Tregoures.
Μπορεί τα πράγματα να μην πήγαν όπως θα ήθελαν οι «χρβάτσκι» με τον πρόωρο αποκλεισμό τους στο φετινό EURO, αλλά με το κλείσιμο αυτού του μαγικού κύκλου και τη διαφαινόμενη αποχώρηση αρκετών αστέρων από την εθνική ομάδα της Κροατίας, αυτό που μένει είναι τα λόγια του ηγέτη της, Λούκα Μόντριτς, λίγο πριν αναχωρήσει για τη μάλλον τελευταία του παρουσία σε Μουντιάλ πίσω στο 2022:
«Το να παίζεις για την Κροατία είναι κάτι ιερό για εμάς. Είναι ένα απερίγραπτο είδος αγάπης».
Του Διονύση Γιακουμέλου
Η Κροατία αποχαιρέτησε κι επίσημα το EURO 2024, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ταξίδι επτά χρόνων, κατά τη διάρκεια του οποίου διέψευδε συνεχώς όσους την υποτιμούσαν και επιβεβαίωνε σταθερά τον τίτλο της ομάδας που πολεμάει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, υπερβαίνει τις δυνατότητες της και στο τέλος εκπλήσσει ευχάριστα.
Ήταν 7 Οκτωβρίου 2017 όταν ο Ζλάτκο Ντάλιτς αναλάμβανε τις τύχες την εθνικής ομάδας της Κροατίας. Ο 57χρονος ομοεθνής είχε φτιάξει το όνομά του προπονώντας στα αραβικά γήπεδα και υπέγραψε θέτοντας στον εαυτό του μια μεγάλη πρόκληση: θα παρέμενε στον πάγκο της μόνο αν κατάφερνε να πάρει την πρόκριση για το Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία.
Πράγμα καθόλου εύκολο, διότι ο προκάτοχος του είχε φέρει την εθνική ομάδα σε δυσμενή θέση. Οι Κροάτες τα προηγούμενα χρόνια κάθε άλλο παρά πρωταγωνιστούσαν στις μεγάλες διοργανώσεις, ωστόσο είχαν χτίσει ένα καλό σερί παρουσιών σε τελικές φάσεις το οποίο απειλούνταν να διακοπεί.
Μετά από μια εντός έδρας ισοπαλία απέναντι στην ανίσχυρη Φινλανδία βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς στην τελευταία αγωνιστική των προκριματικών έπρεπε να αποδράσουν αλώβητοι από το Κίεβο, ώστε να ελπίζουν στη συνέχεια σε πρόκριση στην τελική φάση μέσω μπαράζ.
Ο Ντάλιτς στο ντεμπούτο του στον πάγκο της «χρβάτσκα» οδήγησε την ομάδα του στη νίκη, φέρνοντάς την αντιμέτωπη με την Εθνική Ελλάδος σε διπλούς αγώνες για ένα εισιτήριο για τα ρωσικά γήπεδα. Εκεί κατάφερε να «κλειδώσει» την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι στο Ζάγκρεμπ με το ισοπεδωτικό 4-1, με πρωταγωνιστές μερικά από τα πρόσωπα που έμελλε να σημαδέψουν τη μετέπειτα πορεία της χώρας, όπως ο Μόντριτς, ο Πέρισιτς και ο Κράμαριτς. Ο στόχος επετεύχθη, η Κροατία πέρασε σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πέμπτη φορά στη σύντομη ιστορία της ως αυτόνομο κράτος από το 1991.
Οι προσδοκίες των ποδοσφαιρόφιλων για την παρέα του Λούκα Μόντριτς στο Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν χαμηλές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πολλές στοιχηματικές εταιρείες τούς τοποθετούσαν εκτός της πρώτης δεκάδας των φαβορί της διοργάνωσης.
Εύλογα θα έλεγε κανείς, αφού μπήκαν στην τελική φάση από την… πίσω πόρτα, ενώ στον όμιλο τους είχαν να αντιμετωπίσουν Νιγηρία, Αργεντινή και Ισλανδία κατά σειρά. Μετά από μια σχετικά άνετη νίκη στο εναρκτήριο παιχνίδι ήρθε το πρώτο αληθινό χτύπημα της Κροατίας, η εμφάνιση-δήλωση για τη συνέχεια. Διέσυραν με 3-0 τη δευτεραθλήτρια κόσμου και ένα από τα μεγάλα φαβορί του τουρνουά, την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι. Το νικηφόρο αποτέλεσμα στην τελευταία αγωνιστική έβαλε το κερασάκι στην τούρτα και έφερε τους «χρβάτσκι» στην πρώτη θέση του ομίλου.
Προχωρώντας στα νοκ-άουτ, η αντοχή και οι ψυχικές δυνάμεις τους θα δοκιμάζονταν μέσα από δύο συνεχόμενες διαδικασίες πέναλτι. Προηγήθηκε αυτή απέναντι στους Δανούς για τη φάση των «16», όπου ο τερματοφύλακας Σούμπασιτς χρίστηκε ήρωας αποκρούοντας τρεις εκτελέσεις.
Τα προημιτελικά τους έφεραν αντιμέτωπους με την οικοδέσποινα Ρωσία και το παιχνίδι οδηγήθηκε ξανά στα πέναλτι μετά από το 2-2 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης. Μπορεί η διαδικασία αυτή να είναι γνωστή και ως «ρώσικη ρουλέτα», όμως η Κροατία επέδειξε ανθεκτικότητα για δεύτερη φορά και έλαβε θέση ως μια από τις καλύτερες τέσσερις ομάδες του πλανήτη.
Κάτι ανάλογο είχε πετύχει και το 1998, όταν αναδείχθηκε ως η 3η καλύτερη ομάδα στον κόσμο με πρωταγωνιστή τον μυθικό Νταβόρ Σούκερ. Ο θρύλος του κροατικού ποδοσφαίρου αποτέλεσε κομμάτι και της νέας επιτυχίας, διατελώντας πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Κροατίας από το 2012 έως το 2021.
Απέναντι στους Άγγλους για τον δεύτερο χρονικά ημιτελικό (η Γαλλία περίμενε ήδη στον τελικό) λίγοι πόνταραν στην Κροατία. Το ταξίδι της μέχρι αυτό το σημείο ήταν μαγικό, αλλά οι Άγγλοι καρτερούσαν τη συμμετοχή τους σε τελικό για πρώτη φορά μετά το 1966 και το εμπόδιο της ομάδας του Ντάλιτς φάνταζε χαμηλού ύψους. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που τα «τρία λιοντάρια» βρέθηκαν μπροστά στο σκορ από το 5ο μόλις λεπτό.
Η «ομάδα μάχης» που απαρτιζόταν από τους Λούκα Μόντριτς, Μάριο Μάντζουκιτς, Ιβάν Πέρισιτς, Μαρσέλο Μπρόζοβιτς, Ιβάν Ράκιτιτς, Ντέγιαν Λόβρεν και αρκετούς άλλους «στρατιώτες» έκανε για ακόμα μια φορά το θαύμα της και ανέτρεψε την εις βάρος της κατάσταση, παίρνοντας την πρόκριση στην παράταση χάρη σε «χρυσό» γκολ του Μάντζουκιτς.
Μπορεί εντέλει να μην τα κατάφερε στον τελικό απέναντι στην παντοδύναμη Γαλλία του Ντιντιέ Ντεσάν, ωστόσο η «χρβάτσκα» κέρδισε τη συμπάθεια και το σεβασμό σύσσωμου του ποδοσφαιρικού κοινού για τον άθλο τον οποίο κατέβαλε στα γήπεδα της Ρωσίας, κερδίζοντας επάξια το ασημένιο μετάλλιο.
Κορυφαίος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο φυσικός της ηγέτης, ο Λούκα Μόντριτς. Λίγους μήνες αργότερα θα του απονεμόταν και η «Χρυσή Μπάλα», ως επιστέγασμα της ηγετικής ικανότητας που επέδειξε φορώντας τη φανέλα της πατρίδας του.
Μετά από μια χλιαρή παρουσία στο EURO του 2021 (αποκλείστηκε από την Ισπανία στη φάση των «16») οι Κροάτες προετοιμάζονταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, το οποίο τιτλοφορήθηκε βιαστικά από αρκετούς ως η τελευταία παράσταση της χρυσής γενιάς της Κροατίας.
Παρότι τα μεγάλα αστέρια της βρίσκονταν σε προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία, αυτό το έθνος των κάτι λιγότερο από 4 εκατομμυρίων ανθρώπων είχε αποδείξει πως δεν πρέπει να το ξεγράφεις ποτέ.
«Αν μπορούμε να μιλήσουμε για τη δημιουργία μιας εθνικής ταυτότητας μέσω του αθλητισμού, η Κροατία σίγουρα είναι η νούμερο 1 στον κόσμο», είχε πει κάποτε ο άλλοτε αρχηγός της, Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και τούτη η φράση δεν έπαψε ποτέ να ισχύει στο έπακρο.
Για άλλη μια φορά διέψευσαν όσους δεν τους υπολόγιζαν, φτάνοντας ξανά μέχρι τα ημιτελικά του τουρνουά. Για να το καταφέρουν αυτό έπρεπε να βγάλουν από τη μέση ένα μεγαθήριο του αθλήματος, τη Βραζιλία. Την πολυνίκη του θεσμού «σελεσάο» που κατεβαίνει πάντοτε με μοναδικό στόχο το τρόπαιο. Το πέτυχαν μέσω της αγαπημένης τους διαδικασίας, των εκτελέσεων πέναλτι.
Η Κροατία μετρήθηκε για πολλοστή φορά και αποδείχθηκε σπουδαίου αναστήματος. Μπορεί να μην κατάφεραν να υπερβούν στα ημιτελικά το εμπόδιο της Αργεντινής (πήρε εκδίκηση για την ήττα με 3-0 το 2018 κερδίζοντας με το ίδιο σκορ), όμως έφυγαν από το Κατάρ με το κεφάλι ψηλά και τα χάλκινα μετάλλια στο στήθος. Το πεπρωμένο τους φύλαγε άλλη μια ευκαιρία για διάκριση.
Η επόμενη παρουσία τους σε τελική φάση δεν άργησε να έρθει. Μόλις λίγους μήνες αργότερα, η Κροατία βρέθηκε στην τελική τετράδα του νεοσύστατου Nations League που διεξαγόταν στην Ολλανδία. Είχε φροντίσει για την εκεί παρουσία της μέσα από την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον πρώτο προκριματικό όμιλο, αφήνοντας πίσω της Δανία, Αυστρία αλλά και τη Γαλλία, δηλαδή την ενεργή κάτοχο του τίτλου.
Αφού πρώτα πέταξε εκτός την οικοδέσποινα Ολλανδία με 4-2 στην παράταση, στον τελικό ήρθε αντιμέτωπη με την Ισπανία. Οι Ίβηρες μετά το κάζο στο Μουντιάλ του Κατάρ προχώρησαν σε αλλαγή προπονητή, ψάχνοντας τον πρώτο τους τίτλο μετά από 11 χρόνια.
Για την Κροατία ήταν μια ιστορική ευκαιρία να συνδεθεί αυτή η χρυσή γενιά με μια κορυφή, να φέρει ένα «ασημικό» που θα έδινε λίγο φως στην αδεία τροπαιοθήκη της. Δυστυχώς για εκείνη δεν τα κατάφερε, χάνοντας τον τίτλο στην κόψη του ξυραφιού, με τον τρόπο που επέλεγε να κατατροπώνει η ίδια τους αντιπάλους της. Στο τελευταίο χτύπημα πέναλτι ο Πέτκοβιτς αστόχησε, ο Καρβαχάλ δεν λάθεψε και η πρώτη θέση του βάθρου ανήκε στην Ισπανία.
Το χειροκρότημα των Κροατών που ταξίδεψαν μέχρι το Ρότερνταμ προς τους ποδοσφαιριστές μετά το τέλος του αγώνα είναι ενδεικτικό της ψυχοσύνθεσης αυτού του λαού. Ενός λαού που ωθήθηκε τη δεκαετία του ’90 σε κοινωνικές εξεγέρσεις με κινητήρια δύναμη το ποδόσφαιρο, τότε που ήθελαν να χτίσουν εκκλησία στο όνομα του Μπόμπαν επειδή χτύπησε έναν Βόσνιο αστυνομικό για να σώσει τον συμπατριώτη του οπαδό στο παιχνίδι Ντιναμό Ζάγκρεμπ - Ερυθρός Αστέρας.
Το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε ως ενωτικό σύμβολο στον αγώνα του έθνους για την ελευθερία του. «Το ποδόσφαιρο έχει καταλάβει μια ιδιαίτερη θέση στην οικοδόμηση της ανεξάρτητης Κροατίας», αναφέρει ο Loic Tregoures, συγγραφέας και ειδικός στον βαλκανικό αθλητισμό.
Αυτόν τον αγώνα και την αυτοθυσία υπενθύμισε στον κροατικό λαό η ομάδα του Ζλάτκο Ντάλιτς, η οποία κάθε φορά που πατούσε χορτάρι θύμιζε πολεμιστή στην πρώτη γραμμή.
«Αυτή η μικρή χώρα εξακολουθεί να γνωρίζει ότι είναι μια ανωμαλία με ποδοσφαιρικούς όρους. Και είναι περήφανοι για αυτό», συμπληρώνει ο Tregoures.
Μπορεί τα πράγματα να μην πήγαν όπως θα ήθελαν οι «χρβάτσκι» με τον πρόωρο αποκλεισμό τους στο φετινό EURO, αλλά με το κλείσιμο αυτού του μαγικού κύκλου και τη διαφαινόμενη αποχώρηση αρκετών αστέρων από την εθνική ομάδα της Κροατίας, αυτό που μένει είναι τα λόγια του ηγέτη της, Λούκα Μόντριτς, λίγο πριν αναχωρήσει για τη μάλλον τελευταία του παρουσία σε Μουντιάλ πίσω στο 2022:
«Το να παίζεις για την Κροατία είναι κάτι ιερό για εμάς. Είναι ένα απερίγραπτο είδος αγάπης».
ΣΧΟΛΙΑ