Λίγο πριν οριστεί η απαγόρευση της κυκλοφορίας τον περασμένο Οκτώβριο η Λίνα Νικολακοπούλου βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για τις ανάγκες μιας παράστασης στο Μέγαρο Μουσικής. Από την πλατεία Αριστοτέλους η γνωστή ποιήτρια και στιχουργός έκανε το πρώτο τηλεφώνημα στην Τάνια Τσανακλίδου προτείνοντας να κάνουν μαζί παραστάσεις για το φετινό καλοκαίρι με αφορμή τα σαράντα της χρόνια στο τραγούδι.

Η απάντηση ήρθε από το Πήλιο όπου βρισκόταν η ερμηνεύτρια και τότε ένα ταξίδι στο παρελθόν ξεκίνησε και για τις δυο. Έτσι γεννήθηκε η παράσταση «Τάνια/Λίνα - Τα σχήματα των αστεριών» που διατρέχει όλη την πορεία της δημιουργού, μια μαραθώνια διαδρομή πολλών χιλιομέτρων, αν σκεφτούμε ότι έχει γράψει πάνω από 700 τραγούδια. «Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια επειδή ήμουν συνέχεια πάνω στη χαρά της δημιουργίας και είχα απλώς το νου μου να παράγω πνευματικό προϊόν. Τότε βέβαια ήταν η περίοδος των παχιών αγελάδων της δισκογραφίας. Είχαμε τη δυνατότητα αν θέλουμε να κάνουμε έναν δίσκο αμέσως. Η έννοια μας ήταν να γραφτούν τραγούδια, να προβάρουμε και να μπούμε στο στούντιο να τα ηχογραφήσουμε», κάνει το δικό της φλας μπακ στη «ΜτΚ» η Λίνα Νικολακοπούλου.

Όταν το 2000 η κατάσταση αυτή άλλαξε, τότε η προσπάθειά της ήταν να παραμείνει ανοιχτή. «Ήθελα να δω τι καινούρια πράγματα μπορώ να κάνω και τι νέα παιδιά μπορεί εντωμεταξύ να βγουν στο προσκήνιο. Ήταν δηλαδή μια μεταβατική περίοδος που έπρεπε να διακρίνω τι άλλα περιθώρια έχουμε ως τραγούδι. Όλο το συλλογικό ρεύμα, η ζωή, η ψηφιακή μας ζωή, η τηλεοπτική μας πραγματικότητα είχαν πάει αλλού. Ήταν δηλαδή ένα μεγάλο ποτάμι που άλλαζε και έπρεπε και απόσταση να πάρω και να μην βγω έξω από το ταξίδι», επισημαίνει.

Τελικά τα κατάφερε. Με συνεργασίες από τον Μάριο Φραγκούλη και τον Θοδωρή Βουτσικάκη μέχρι τον Γιώργο Περρή και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη σαν… «Σαϊτιά» όπως είναι και ο τίτλος του γνωστού τραγουδιού που χάρισε στον τελευταίο ανακαλύπτοντας τη μελωδία από μια παρέα παιδιών που το έπαιζαν σε μια ταράτσα της γειτονιάς της, κατόρθωσε να διατηρήσει έναν σταθερό χώρο στις καρδιές μας. «Ήταν πολύ απαιτητικό όλο αυτό, το να περιμένει δηλαδή κανείς να ανοίξει ο δρόμος. Προσπαθούσα χωρίς αγωνία να αφήνω το νόμισμα κάνοντας ό,τι μπορούσα. Ευτυχώς έμοιασε ότι κάτι μπορεί να γίνει», τονίζει.

«Αντέξαμε κι εγώ και η Τάνια»

Με την Τάνια Τσανακλίδου έχουν να συμπράξουν από το 1988, στο εμβληματικό πλέον άλμπουμ «Μαμά γερνάω». Για τις εμφανίσεις τους αυτές διάλεξαν έναν τίτλο εμπνευσμένο από ένα ποίημα που η Λίνα Νικολακοπούλου έχει γράψει και σκοπεύει να ηχογραφήσει σύντομα. «Είναι σαν μια μίνι βιογραφία, σαν να ενώνεται μέσα μου όλη αυτή η ανάγκη μου και να επικοινωνώ με κάτι που είναι πέρα από μένα και να ξέρω ότι τα πράγματα έχουν ύψος και βάθος. Είναι μια ψυχική και πνευματική ανοιχτή βεντάλια που πάντα καταφέρνω και τη βιώνω καλά. Σαν αυτή η συνάντηση με την Τάνια να περίμενε την ώρα της. Συνειδητοποίησα ότι από τότε που κάναμε τον δίσκο περνούσαν τα χρόνια και το πιο φυσιολογικό θα ήταν με αυτή τη γυναίκα να έχουμε ξαναβρεθεί. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο καιρός φεύγει και ότι τώρα σ’ αυτή τη γιορτή μου σαν να είναι η ώρα που είπαν τα σχήματα των αστεριών ότι πρέπει να συναντηθούμε, όπως λέμε λαϊκά: ήταν γραμμένο στ’ άστρα. Αντέξαμε κι εγώ και η Τάνια κρατώντας καθεμιά τον δικό της δρόμο. Και οι δύο δηλαδή είμαστε περίεργες σ’ αυτή την ανάγκη που είχαμε για ανεξαρτησία και εγγύτητα με τον εαυτό μας», υποστηρίζει.

Πάντως, θα περίμενε κανείς αυτή την επέτειό της να τη γιορτάσει και μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες. «Αυτό να αξιωθώ να το κάνω στα 50 χρόνια. Τώρα αυτή η παράσταση είναι η βαθύτερή μου επιθυμία. Η στιγμή είναι η πιο αρμονική για τη ζωή μου. Η Τάνια για μένα συνδυάζει έναν τρόπο, μια φωνή. Δεν είναι μόνο η χροιά της, αλλά και το πώς ερμηνεύει αυτά τα τραγούδια. Δηλαδή, γιορτάζω ουσιαστικά μαζί της αυτό τον άλλο τρόπο που είχα να λέω τα πράγματα, ο οποίος πολύ χαρακτηριστικά έχει αποτυπωθεί στο ‘Μαμά γερνάω’, γιατί αυτός ο δίσκος άργησε να πάρει αξία. Στην αρχή τον είχαν αγοράσει 3.000 άνθρωποι, όμως η μεγάλη μάχη που είχα δώσει στιχουργικά ήταν μέσα σ’ αυτό το άλμπουμ. Ουσιαστικά αυτό το θάρρος της νιότης μου γιορτάζω ακόμα», απαντάει όταν της το λέω.

«Τελικά, γερνάμε ή μεγαλώνουμε;», ρωτάω. «Νομίζω το δεύτερο, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να μπορέσει να διακρίνει κανείς σε κάθε στιγμή της ζωής του πώς να μην χάσει το καράβι του, να έχει μια ευχαριστία και να κρατήσει ζωντανό το όνειρό του σε όποια ηλικία κι αν είναι. Και αν είναι και υγιής, τι άλλο θέλει… Είναι σοβαρό να μαθαίνει κανείς τον εαυτό του, γιατί αν δεν τον ξέρεις μπορεί να κάνεις πράγματα τα οποία δεν είναι για σένα. Εάν μπεις στον κόπο να παρατηρήσεις με κάποιες αφορμές που σου δίνει η ζωή πότε πραγματικά είσαι αληθινά χαρούμενος, τότε βγάζεις άκρη. Είναι μεγάλη υπόθεση να μεγαλώνεις και να έχεις μια καλή σχέση με τον εαυτό σου. Αυτό δημιουργεί ανθοφορία σε κάθε καιρό. Τότε η λάμψη γίνεται εσωτερική υπόθεση. Βεβαίως, για τις γυναίκες είναι πολύ πιο δύσκολο το πέρασμα των ετών, αλλά πιστεύω ότι μια γυναίκα έχει να δώσει πολλά όταν μεγαλώσει έχοντας εσωτερικό πλούτο», υποστηρίζει.

Η…. «μεταμοντέρνα»!

Γυναίκα «μεταμοντέρνα», όπως αυτοαποκαλείται χιουμοριστικά λόγω του εμβολίου που έχει κάνει, άνθρωπος με άποψη σου δίνει πολλά εναύσματα για συζήτηση. Μιλάμε για τη δημιουργική στιχουργική που ποτέ δεν δίδαξε αλλά εκτιμάει πολύ τους ανθρώπους που «θέλουν διαρκώς να μαθαίνουν», για την έπαρση που δεν είχε ποτέ και είναι θέμα «χαρακτήρα και καλλιέργειας», όπως λέει, για την ίδια που δεν είναι «άνθρωπος του προσκηνίου», για τον Μίκη Θεοδωράκη που η ίδια ως άνθρωπος με αγωνίες και ενσυναίσθηση ένιωσε λυτρωμό με το βιολογικό του τέλος -«είχε εφηβικό πνεύμα αλλά το όχημά του δεν μπορούσε πια να το υποστηρίξει». Συζητάμε ακόμη για το τραγούδι που θα έπρεπε κανονικά να αρέσει όχι μόνο για τον στίχο, τη μουσική ή την ερμηνεία του, αλλά και για τις τρεις αυτές πλευρές, για τις επιπτώσεις στην Ελλάδα των γεωπολιτικών αλλαγών που συμβαίνουν.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες μαζί της αλλά αισθάνομαι ότι την έχω κουράσει. «Καθόλου μα καθόλου», απαντά στο κλείσιμο. «Είναι εμφανές πως ήταν μεγάλη η χαρά μου που μιλήσαμε», συμπληρώνει και δίνουμε ραντεβού στη Θεσσαλονίκη. Στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ένας τεράστιος τρόμος τώρα: η απομαγνητοφώνηση…

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Δάσους

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου στις 9 μ.μ.