Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι είμαστε τόσο άρρωστοι ως κοινωνία, τόσο επιρρεπείς στο μέσον, το βόλεμα, την ευνοιοκρατία, τη λαμογιά, τόσο ανεκτικοί στη διαπλοκή, στην απουσία της θεσμικής λειτουργίας με καθαρούς κανόνες και ισονομία, τόσο αδιάφοροι με το συλλογικό καλό όταν αυτό συγκρούεται με το ατομικό μας όφελος, που είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως δεν υπάρχει περίπτωση να σωθούμε.

Κι όταν λέω να «σωθούμε», δεν εννοώ τίποτα σπουδαία πράγματα, αλλά να καταφέρουμε να εφαρμόσουμε στη χώρα μας αυτά που θεωρούμε αυτονόητα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όσα χαρακτηρίζονται ως κεκτημένα σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης -στους συμμάχους και συνοδοιπόρους μας, δηλαδή- τα τελευταία σαράντα χρόνια…

Για να μη φλυαρώ, να πω ευθαρσώς ότι κάθε μέρα που περνάει καταλήγω με μεγαλύτερη βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι η μοναδική ελπίδα για να φτιάξει η Ελλάδα, είναι να επιστρέψουν και να αναλάβουν τα ηνία της χώρας τα παιδιά μας, που κατοικοεδρεύουν στις χώρες-πρότυπα.

Οι νέοι μας, που μόλις ενέσκηψε η βαθιά οικονομική κρίση, χωρίς να μεμψιμοιρούν και να αναθεματίζουν εμάς που… καταστρέψαμε τη χώρα, πήραν τα μάτια τους και πήγαν να βρουν την τύχη τους σε μια άλλη κοινωνία, με ευκαιρίες και προοπτικές. Σε μία κοινωνία όπου ο καλός δεν χάνεται και όπου ο ανταγωνισμός, οι ίσες ευκαιρίες και η επιβράβευση της προσπάθειας και του αποτελέσματος ζουν και βασιλεύουν.

Αυτά λοιπόν τα Ελληνόπουλα, που έμαθαν να ζουν με κανόνες και κατάφεραν να κερδίσουν τη ζωή παρότι ξεκίνησαν με ένα χάντικαπ -ως ξένοι, με δυσκολία στη γλώσσα και τη νοοτροπία- είναι η ελπίδα μας.

Το πρώτο που οφείλουμε σε αυτά τα παιδιά είναι ο σεβασμός μας. Το δεύτερο, να τους ακούμε και να τους το δείχνουμε αυτό. Και το τρίτο, να παραμερίσουμε για να τους αφήσουμε ανοιχτό γήπεδο να δράσουν, αν και όποτε διαμορφωθούν εδώ οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την επιστροφή τους.

Όλα τα προηγούμενα ξεκινούν από την αναγνώριση του δικαιώματος που έχουν να ψηφίζουν. Όχι να ψηφίζουν πηγαινοερχόμενα στη γενέτειρά τους, αλλά με επιστολική ψήφο από τη χώρα ζωής τους.

Το δικαίωμα ψήφου των ξενιτεμένων πρώτιστα αποτελεί μία έμπρακτη απόδειξη ότι δεν τους ξέχασε η πατρίδα, ότι τους υπολογίζει, ότι μετρά τη γνώμη τους και πως κρατά ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας μαζί τους.

Δευτερευόντως, προσφέροντας σε αυτά τα παιδιά τη δυνατότητα να ψηφίζουν, τους δημιουργούμε την υποχρέωση να παρακολουθούν όσα γίνονται εδώ. Τις στρατηγικές που αναπτύσσονται, τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν κόμματα και πολιτικοί εντός των συνόρων.

Κακά τα ψέματα, ένας άνθρωπος που ζει αρμονικά σε μια χώρα όπου το α είναι άλφα και το β βήτα μπορεί με μεγαλύτερη άνεση να διαχωρίζει το παραμύθι από το έργο, την πρόθεση από τη δυνατότητα, την ειλικρίνεια από την εξαπάτηση. Πράγματα που δυστυχώς ακόμη και σήμερα αποτελούν ζητούμενα για τη δημοκρατία μας.

********************************************************************************************************************************

* Γι’ αυτά λοιπόν τα παιδιά μας, που τα διώξαμε βίαια από το σπίτι τους και τα υποχρεώσαμε να πέσουν στα βαθιά και να κολυμπήσουν, οφείλουμε να υλοποιήσουμε επιτέλους την υπόσχεση που δεκαετίες τώρα έδωσαν οι πολιτικοί μας, να τους δοθεί η δυνατότητα επιστολικής ψήφου.

Θυμάμαι να συζητείται το θέμα από τα χρόνια του Ανδρέα, αλλά να μην προχωρά, καθώς πάντα κάπου σκάλωνε. Η κατηγορηματική δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ότι αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησής του, πείθει ότι επιτέλους θα προωθηθεί.

Να σημειωθεί, βεβαίως, ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή, καθώς αναφύονται σημαντικά προβλήματα που σχετίζονται με το ποιοι θα έχουν δικαίωμα ψήφου, πώς θα το ασκούν και πώς θα προσμετράται η ψήφος τους.

Δεν είναι δουλειά των δημοσιογράφων να καταρτίζουν σχέδια ή συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά για μία ολοκληρωμένη περιγραφή του θέματος ενόψει των σχετικών συζητήσεων που θα ξεκινήσουν είναι αναγκαίες κάποιες επισημάνσεις:

- Δικαίωμα ψήφου πρέπει να έχουν όλοι οι Έλληνες κάτοικοι εξωτερικού, εφόσον είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και στα δημοτολόγια. (Δεν μιλάμε δηλαδή για ομογενείς τριτοτέταρτης γενιάς ούτε για πληθυσμούς που κατάγονται από ελληνικά φύλα).

- Το δικαίωμά τους θα ασκείται με επιστολική ψήφο, με διαδικασίες που θα διασφαλίζουν πλήρως την εγκυρότητά της. (Εννοείται ότι για τη συμμετοχή τους στις εκλογές από τον τόπο κατοικίας τους, απαιτείται η «επικαιροποίηση» της εγγραφής τους, με σχετική δήλωση τους προς τα κατά τόπους προξενεία και τις πρεσβείες της Ελληνικής Δημοκρατίας).

- Το αν η ψήφος των αποδήμων προσμετράται στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα ή και στις εκλογικές περιφέρειες καταγωγής (σταυρός σε υποψήφιο βουλευτή), ή αν δημιουργηθεί μια ενιαία περιφέρεια ελλήνων κατοίκων εξωτερικού, που θα εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο με έναν αριθμό βουλευτών μέσω ειδικών ψηφοδελτίων των κομμάτων (αντίστοιχα με τα ψηφοδέλτια επικρατείας), θα είναι το αντικείμενο του διαλόγου που θα πρέπει να αναπτυχθεί.

Οψόμεθα!

* Θυμάστε που έγραφα πριν από δυο τρεις εβδομάδες ότι ο Νίκος Ταχιάος πιέζεται από τη Νέα Δημοκρατία να παραιτηθεί από το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος για την ενοποίηση της υποστηριζόμενης από το κυβερνών κόμμα δημοτικής παράταξης με αυτήν του δημάρχου;

Γράφαμε τότε ότι το αίτημα το υπέβαλε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πως ο πρωθυπουργός το είδε θετικά, καθώς με αυτόν τον τρόπο θα «βαφτεί» γαλάζια η διοίκηση του δήμου και θα διασφαλιστεί η στήριξη των κυβερνητικών πρωτοβουλιών από αυτήν.

Όλα δείχνουν ότι οι αντιστάσεις του Νίκου Ταχιάου έχουν καμφθεί.

Όχι ολοκληρωτικά, αλλά σε σημαντικό βαθμό.

Ο επικεφαλής της Αττικό Μετρό δεν θέλει να χαλάσει το χατίρι του πρωθυπουργού, τη διαρκή στήριξη του οποίου στο πρόσωπό του αναγνωρίζει κι εκτιμά.

Ωστόσο, ζυγίζει τις εις βάρος του επιπτώσεις που θα έχει ενδεχόμενη παραίτησή του στους ψηφοφόρους του και στους συνεργάτες του στην παράταξη που του παρέμειναν πιστοί σε αντιδιαστολή με εκείνους που προσχώρησαν στο στρατόπεδο του δημάρχου, εξασφαλίζοντας ως αντάλλαγμα αντιδημαρχίες.

Ε, λοιπόν, ο Νίκος Ταχιάος επέλεξε να αναζητήσει μία λύση που κρατά την πίτα ολόκληρη, χορταίνοντας και το σκύλο.

Δεν παραιτήθηκε, αλλά δεν προσέρχεται στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, εγγράφοντας απουσία λόγω φόρτου εργασίας στο Αττικό Μετρό, όπου ανέλαβε πρόσφατα τα καθήκοντα του επικεφαλής.

Δυο, τρεις, τέσσερις πέντε απουσίες και τσουπ η υποβολή της παραίτησης, ώστε να πέσει στα μαλακά.

Ωραία…

* Δεν ξέρω τι θα γίνει από δω και πέρα, αλλά επί ΣΥΡΙΖΑ έγιναν πολλά προκειμένου να επιτευχθεί η χειραγώγηση της δικαιοσύνης και η χρησιμοποίησή της.

Σ’ αυτό έχουν ευθύνες πολιτικά πρόσωπα αλλά και δικαστικοί λειτουργοί.

Επειδή η δικαιοσύνη είναι βασικός πυλώνας της δημοκρατίας, η τάξη πρέπει να αποκατασταθεί. Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο. Ούτε στο απυρόβλητο κάποιοι ούτε στο στόχαστρο κάποιοι άλλοι.

Παράλληλα, όσοι ευθύνονται για τα νοσηρά φαινόμενα, πρέπει να τιμωρηθούν. Είτε είναι πολιτικοί είτε δικαστικοί. Και… όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, όπως λέγαμε παλιά. Χωρίς επίδειξη (δήθεν) μεγαλοθυμίας, απόπειρα συγκάλυψης και προσφορά χάριτος με προσμονή ανάλογης αντιμετώπισης αύριο.

Όχι από καμιά διάθεση ή ευκαιρία εκδίκησης. Αλλά γιατί αν δεν υπάρξει τιμωρία, η κατρακύλα θα συνεχιστεί με μία απλή εναλλαγή ρόλων. Και αλίμονο αν αυτό συμβεί.

Επιπρόσθετα, επιβάλλεται να ληφθούν μέτρα για την περεταίρω ενίσχυση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, ώστε ούτε τώρα ούτε στο μέλλον να αντιμετωπίσουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Απλά και ξεκάθαρα.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 29/9/2019.