Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο 80χρονος που διορίστηκε διοικητής σε νοσοκομείο και μία μέρα μετά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, προκειμένου να καταλαγιάσει το τσουνάμι αντιδράσεων που ξεσηκώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τώρα, σειρά πήρε ο υφυπουργός Εξωτερικών Αντώνης Διαματάρης, που εγκατέλειψε κι αυτός το αξίωμά του, επίσης μετά το σάλο που δημιουργήθηκε σε Facebook και Twitter αναφορικά με ψευδή στοιχεία που αναγράφονταν στο βιογραφικό του.

Στην περίπτωση του 80χρονου η κυβέρνηση απέφυγε τα χειρότερα καθώς αντέδρασε αστραπιαία (άσχετο αν έπληξαν το κύρος του Μαξίμου οι αποκαλύψεις του παραιτηθέντος για την προεκλογική συνάντησή του με το σημερινό πρωθυπουργό και όσα διαμείφθηκαν σε αυτήν).

Στην περίπτωση Διαματάρη η κυβέρνηση δεν επέδειξε παρόμοια αντανακλαστικά και επιδίωξε με σιγή στο προσκήνιο και παρασκηνιακές παρεμβάσεις κατευνασμού στα μέσα ενημέρωσης να υποβαθμίσει το θέμα.

Κάποιοι έκριναν ότι με το πέρασμα των ημερών θα ξεχνιόταν η ιστορία και θα έφευγε από την επικαιρότητα, αφήνοντας απλά μία κηλίδα. Οι προσδοκίες δεν επιβεβαιώθηκαν, καθώς οι αντιδράσεις αντί να υποχωρήσουν διογκώνονταν, φτάνοντας τα βέλη στο σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης -το στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού.

Απορώ με τις ελπίδες τους. Το θέμα δεν ήταν αν ο κ. Διαματάρης διαθέτει επίζηλους τίτλους σπουδών και έτσι δικαιολογεί την ιδιότητα του «αρίστου», που επιθυμεί να πλασάρει. Δεν είναι καν αν έχει ένα απλό πτυχίο ελληνικού πανεπιστημίου, μεταπτυχιακό και από πού. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να διορίζει οποιονδήποτε στην κυβέρνησή του, ακόμη και τους κηπουρούς του -για να ανατρέξω σε σαρκαστικά σχόλια του παρελθόντος.

Το θέμα είναι πως δήλωσε βιογραφικό με ψευδή στοιχεία και δη σε επίσημη σελίδα υπουργείου και ότι ο ίδιος είναι επίσημος εκπρόσωπος της χώρας.

Επομένως, από τη στιγμή που αποκαλύφτηκε το ψεύδος, αν παρέμενε στη θέση του, η ευθύνη έπαυε να είναι δική του, αλλά περνούσε όλη στον πρωθυπουργό, που διατηρούσε στην κυβέρνηση έναν άνθρωπο που συνειδητά προσπάθησε να εξαπατήσει την κοινή γνώμη, δημιουργώντας πλαστή εικόνα για τον εαυτό του.

Και αυτό, ανεξαρτήτως των πραγματικών ικανοτήτων που διέθετε ο εν λόγω και ασχέτως αν η θητεία του θα μπορούσε να αποβεί προς όφελος του απόδημου ελληνισμού και των δικαίων της χώρας μας.

Ας μάθουν επιτέλους όλοι -από απλές καθαρίστριες (θυμάμαι την ιστορία με την πολύτεκνη κυρία που κατέθεσε πλαστό απολυτήριο σχολείου, για να διοριστεί καθαρίστρια στο δημόσιο) μέχρι υπουργούς ότι η γνωστή φράση: «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», δεν ισχύει πλέον.

Ότι η εποχή του κουτόχορτου και των κλειστών στομάτων πέρασε ανεπιστρεπτί. Πλέον, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Οριστικά και αμετάκλητα!

****************************************************************************************************************************

Τα τελευταία σαράντα χρόνια -μετά δηλαδή την εισβολή στην Κύπρο και την κατοχή τμήματος του νησιού- μιλάμε για την προκλητικότητα της Τουρκίας. Με αυξομειώσεις στην ένταση, αλλά χωρίς να περάσει τη γραμμή. Κάποιες φορές έφτασε στο όριο -περιπτώσεις του «βυθίσατε το Χόρα» και των Ιμίων- αλλά ουδέποτε το ξεπέρασε.

Τις τελευταίες βδομάδες, αντί της συνήθους προκλητικότητας, έχουμε μία επιθετικότητα.

Σε αυτήν τη νέα κατάσταση οφείλουμε να ενώσουμε δυνάμεις και να δράσουμε συντονισμένα, ψύχραιμα και αποφασιστικά.

Δεν είναι δουλειά μου να υποδείξω αν χρειάζεται να γίνει διάσκεψη πολιτικών αρχηγών ή συζήτηση στη Βουλή, ή κατ’ ιδίαν ενημερωτικές συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους επικεφαλής των κομμάτων.

Ούτε μπορώ να γνωρίζω αν αναλήφθηκαν όλες οι διαθέσιμες πρωτοβουλίες για την εξασφάλιση των διεθνών συμμαχιών, που είναι απαραίτητες προκειμένου να ανασχεθεί η επιθετικότητα του Ερντογάν.

Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος, είναι ότι η νέα φάση της τουρκικής πολιτικής απέναντι στη χώρα μας δεν επιδέχεται εφησυχασμού, ούτε καν απλής καταγγελίας. Χρειάζεται να χαραχτεί μία στρατηγική, που πρώτα από όλα μπλοκάρει την Τουρκία σε αυτά τα οποία την εξυπηρετούν σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί να γίνονται άλλο παιχνίδια εις βάρος του διεθνούς δικαίου και των εθνικών μας συμφερόντων. Στο κάτω κάτω της γραφής, εάν έπειτα από δεκαετίες στις οποίες έχουμε μία απολύτως ειρηνική συμβίωση, έχει επιλέξει η Τουρκία να χαράξει έναν άλλον δρόμο, θα πρέπει να υπάρξει τώρα η απάντηση ότι απέναντι στο δίκαιο του ισχυρού υπάρχει ένα διεθνές δίκαιο, το οποίο κάποιοι πρέπει να σέβονται και κάποιοι άλλοι πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις, οι οποίες προφανώς θα εγγυώνται ότι η Μεσόγειος και το Αιγαίο είναι περιοχές, οι οποίες έχουν ειρήνη και συνύπαρξη.

Από πρώτης ματιάς, η ελληνική διπλωματία λειτούργησε άψογα στη διαχείριση του ζητήματος του μνημονίου Τουρκίας - Λιβύης. Το θέμα αναδείχθηκε και πήραμε τις απαραίτητες δηλώσεις που καταδικάζουν το μνημόνιο από όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Ο πρωθυπουργός και ο ΥΠΕΞ αξίζουν κι έχουν τη στήριξη όλων των Ελλήνων στο ζήτημα αυτό.

Ανάλογη πρέπει να είναι και η συνέχεια.

Το ενιαίο εσωτερικό μέτωπο βοηθά την ελληνική διπλωματία στις ενέργειες που κάνει για την προώθηση των εθνικών δικαίων και συμφερόντων. Παρομοίως και η ισχυροποίηση του ενιαίου μπλοκ με την Κύπρο, όπως και η αξιοποίηση όλων των συμμαχιών που μπορούμε να εξασφαλίσουμε.

Μαθαίνω ότι κάθε άλλο παρά ομαλά εξελίσσεται η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να διευρυνθεί προς τη λεγόμενη κεντροαριστερά. Το άνοιγμα που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας με την καμπάνια για εγγραφές δεν έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αντ’ αυτού, πληροφορούμαι ότι οι κριτικές φωνές στο εσωτερικό του… παλιού ΣΥΡΙΖΑ πληθαίνουν, δημιουργώντας πρόσθετους μπελάδες στην ηγεσία.

Η συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε, αντί να χρωματιστεί από νέες προσχωρήσεις επώνυμων και ερίτιμων Πασοκογενών, αποτέλεσε πεδίο διενέξεων παλαιοσυριζαίων.

Από πάμπολλες πλευρές διατυπώθηκε η φράση: όχι στη διεύρυνση άνευ όρων, ενώ από την οργάνωση Νεολαίας του κόμματος υψώθηκε τοίχος προς τους πρώην Πασπίτες. (Πρώτα να αποκηρύξουν δημόσια το παρελθόν τους και μετά συζητάμε, ήταν η φράση που ακούστηκε).

Το κυριότερο ωστόσο γεγονός ήταν η στάση του Δημήτρη Τζανακόπουλου -μέχρι τώρα πιστού συνοδοιπόρου του Αλέξη Τσίπρα- ο οποίος δεν εμφανίστηκε καν στις εργασίες της συνδιάσκεψης, θέλοντας να φανερώσει με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή του στο δρόμο που ακολουθείται.

Έτσι, την πολιτική της διεύρυνσης υπερασπίστηκαν η Δούρου, ο Παππάς, ο Φάμελλος και οι Πασόκοι. Από την άλλη, οι 53 (Τσακαλώτος), ο Φίλης, ο Σκουρλέτης κτλ. έβαλαν προσκόμματα, ενώ πολλοί κράτησαν αποστάσεις, επιλέγοντας να βάλουν στο στόχαστρό τους τον… Πολάκη.

Κατά τα άλλα, αμηχανία προκάλεσε ο πρωτοεμφανιζόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ Απόστολος Γκλέτσος, που είχε παραιτηθεί από δήμαρχος, λέγοντας ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «είναι η αρχή του τέλους για το έθνος μας», αλλά πλέον εντάχθηκε στην επιτροπή ανασυγκρότησης του κόμματος.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 8/12/2019.