Μπορεί πολλοί να έχουν συνδέσει το cheerleading με τη διασκέδαση στα τάιμ άουτ των αγώνων μπάσκετ στο ΝΒΑ ή ακόμα και στην Ελλάδα μέχρι πριν λίγα χρόνια, ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα αναγνωρισμένο άθλημα, που μάλιστα διαπρέπει στη χώρα μας αφού πριν μήνες η Εθνική ομάδα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Το cheerleading, εξάλλου, έχει λάβει την πλήρη Ολυμπιακή αναγνώριση και έχει προταθεί για να συμπεριληφθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028, κάτι το οποίο αναμένεται να ανακοινωθεί στη συνεδρίαση της ΔΟΕ το 2023.

Πάντως, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το ελληνικό cheerleading έχει ταυτιστεί με το όνομα του Νίκου Γκάλη. Όχι, ο «Νικ» δεν άλλαξε άθλημα, ωστόσο, δηλώνει φαν του cheerleading, καθώς σε αυτό αγωνίζεται με μεγάλη επιτυχία η κόρη του, Στέλλα. Και δεν είναι μόνο η απόγονος του θρύλου του ελληνικού μπάσκετ, που φέρει ένα όνομα βαρύ, αφού και τα εγγόνια του Παναγιώτη Γιαννάκη είναι επίσης αθλητές.

Το makthes.gr μίλησε με τον πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Cheerleading, Μάικ Φουντεδάκη, ο οποίος στάθηκε στην πρόοδο του αθλήματος στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τη διεθνή αναγνώριση της χώρας, αλλά και τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με τα γήπεδα.

«Αν και πολλοί πιστεύουν ότι το cheerleading είναι… σύγχρονη ανακάλυψη ως άθλημα, εντούτοις, πλανώνται πλάνην οικτρά. Αυτό ενδεχομένως οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιες ταινίες άφηναν να εννοηθεί ότι σχετίζεται μόνο με την διασκέδαση.

Ωστόσο, το cheerleading ξεκίνησε το 1898, καθαρά μόνο από άνδρες, αφού στο ξεκίνημά του δεν υπήρχαν γυναίκες. Επρόκειτο για αθλητές, που είχαν τη δυνατότητα να κάνουν πολύ δύσκολες γυμναστικές ασκήσεις, χορογραφημένες βάσει της μουσικής που έπαιζαν στα γήπεδα οι μπάντες. Με άλλα λόγια, ήταν ένα πολύ γρήγορο μουσικό γυμναστικό σόου», εξηγεί αρχικά και προσθέτει:

«Οι γυναίκες μπήκαν στο cheerleading το 1940, όταν οι άνδρες κλήθηκαν στον πόλεμο, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσει το άθλημα να ξεμένει από αθλητές. Το 1982, ο τωρινός πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, ουσιαστικά το ολοκλήρωσε, φτιάχνοντας κωδικοποιημένους κανόνες, ώστε να υπάρχουν κριτές και έτσι καθόρισε την εικόνα του στην παγκοσμιότητα».

Όσο για τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν ως άθλημα το cheerleading σημειώνει: Πληροί εννοιολογικά όλα τα κριτήρια που απαιτούνται για να ορίσουμε κάτι ως άθλημα: Διαθέτει φυσική παρουσία, είναι από τα λίγα αθλήματα που πρέπει να έχεις αερόβια και αναερόβια ικανότητα και από τα λίγα που απαιτούν δύναμη, έκρηξη, ευκαμψία και ευστροφία. Ειδικά η τελευταία είναι σημαντική, καθώς μπορείς να είσαι ο βοηθός του εαυτού σου και του συναθλητή σου».

Αναφορικά με την εξέλιξη του cheerleading, ο Μάικ Φουντεδάκης τονίζει πως «το 1948 ξεκίνησαν τα πρώτα γυμναστικά αθλητικά καμπ και παρουσιάστηκε σαν άθλημα στον κόσμο. Αρκετά χρόνια αργότερα, δηλαδή, το 1974 μπήκε σε αυτό και η χορογραφία, προκειμένου να μην είναι μόνο η γυμναστική άσκηση. Το 1987 πήρε την πλήρη ασφάλεια των αθλημάτων, όπως την ονομάζουν στην Αμερική, δηλαδή θεωρήθηκε ένα από τα πιο ασφαλή αθλήματα που υπήρχαν τότε εκεί, γιατί εκτός από τους αθλητές που συναγωνίζονται εκείνη την ώρα, μεταξύ τους υπάρχουν και οι βοηθοί που στις δύσκολες ασκήσεις μπαίνουν μέσα σε περίπτωση που πέσει κάποιος να μην τραυματιστεί».

Τα πρώτα βήματα στην Ελλάδα και τα ενθαρρυντικά μηνύματα

Πότε ξεκίνησε η χώρα μας να καλλιεργεί ως άθλημα το cheerleading; «Εμείς ξεκινήσαμε αρκετά παλιά. Η πρώτη μας επίσημη παρουσίαση έγινε σε διεθνείς αγώνες έγινε το 2001, όταν κάναμε μια πολύ ωραία ομάδα από αθλητές και αθλήτριες που είχαν τελειώσει την καριέρα τους από άλλα αθλήματα. Τότε πήγαμε στην Αγγλία σε ένα τεράστιο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα και πήραμε την πέμπτη θέση ανάμεσα σε 185 ομάδες από 100 χώρες, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς όλους τους κανόνες. Περισσότερο θέλαμε να τεστάρουμε τις δυνάμεις μας», εξηγεί ο πρόεδρος της ομοσπονδίας και συμπληρώνει:

«Μετά από έξι μήνες είπαμε ότι πρέπει να το τρέξουμε το άθλημα στην Ελλάδα. Στην Αγγλία, εξάλλου, μας ανακάλυψαν και από την παγκόσμια ομοσπονδία, με αποτέλεσμα να έρθουν στη χώρα μας, να μας δουν και να μας δώσουν τα φώτα τους για να φτιάξουμε ομοσπονδία στην Ελλάδα. Έτσι και έγινε».

Οι πρώτοι αγώνες στην Ελλάδα έγιναν πριν από 12 χρόνια, ενώ το 2019 διεξήχθη το πρώτο κανονικό, αναγνωρισμένο πρωτάθλημα, δεδομένου ότι 15 ημέρες πριν η ομοσπονδία είχε λάβει την αθλητική αναγνώριση.

Αν και «νέα» η χώρα μας στον χώρο του cheerleading, εντούτοις, έχει κερδίσει τον σεβασμό.

«Νωρίς νωρίς βρεθήκαμε στην οχτάδα των ευρωπαϊκών ομάδων, καταλαμβάνοντας μία θέση μεταξύ ομάδων που καλλιεργούσαν για χρόνια το άθλημα. Αυτή την στιγμή υπάρχουν 5.000 αθλητές και αθλήτριες σε 40 σωματεία, που συμμετέχουν στους πανελλήνιους αγώνες και άλλα 20-26, τα οποία είναι υπό ένταξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουμε σωματεία απ’ όλη την Ελλάδα: Τέσσερις συλλόγους από την Κρήτη, δύο από την Κέρκυρα, τρεις από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και από τις Σέρρες, τους Μολάους, την Ικαρία, την Πελοπόννησο» υπογραμμίζει ο Μάικ Φουντεδάκης, που δεν παραλείπει ν’ αναφερθεί και στις κινήσεις που κάνει η ίδια η ομοσπονδία για τη διάδοση του αθλήματος:

«Κάνουμε πολλές κινήσεις για να έρθουμε κοντά στις μικρές ηλικίες στα σχολεία, ιδίως από το 2019 που πήραμε την αθλητική αναγνώριση, αφού βάσει νόμου μπορούμε να μπουν στα σχολεία και να κάνουμε επίδειξη. Μάλιστα, πρωτοστατήσαμε στην παγκόσμια ομοσπονδία, ώστε να έχουμε μια κατηγορία πιο μικρή από τα τζούνιορ, για να μπορούν παιδιά μικρότερης ηλικίας να έρθουν κοντά στο άθλημα».

Το γηπεδικό πρόβλημα και η ιδιωτική λύση

Το πρωτάθλημα λαμβάνει χώρα κάθε καλοκαίρι, μία ή δύο εβδομάδες πριν το πανευρωπαϊκό που γίνεται τον Ιούλιο. Τόπος διεξαγωγής; Η Αθήνα, όχι επειδή είναι η πρωτεύουσα, αλλά πληροί τις προϋποθέσεις για μία τέτοια διοργάνωση. «Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο στάδιο, το οποίο δεν θα χρησιμοποιείται από άλλες ομάδες που έχουν υποχρεώσεις. Έτσι, συνήθως πηγαίνουμε στο γήπεδο του τάε κβον ντο, το οποίο πέρα από ένα μεγάλο γήπεδο έχει και μεγάλα προπονητήρια, γιατί οι δικές μας οι ομάδες αποτελούνται από 16-25 άτομα. Φέτος υπάρχει μία σκέψη μήπως γίνει στο Αλεξάνδρειο, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τις υποχρεώσεις των ομάδων».

Ποιες είναι, όμως, οι λύσεις στις οποίες καταφεύγουν οι σύλλογοι; «Εμείς, για παράδειγμα, βγήκαμε έναν μεγάλο χώρο στη Βάρη, στην Αθήνα, τον οποίο μετατρέψαμε σε γήπεδο, ενώ οι περισσότεροι σύλλογοι νοικιάζουν ιδιωτικούς χώρους, είτε αποθήκες είτε χώρους γυμναστηρίων, για να κάνουν τις προπονήσεις τους. Για το άθλημά μας απαιτείται ένας χώρος 16Χ18 ή το μίνιμουμ 14Χ14, οπότε γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι εύκολο να βρεθούν τέτοιοι χώροι. Γι’ αυτό έχουμε αναγκαστεί κατά καιρούς να κάνουν προπονήσεις στις 7 το πρωί ή στη μία το βράδυ, όταν τα γυμναστήρια δεν χρησιμοποιούνται από άλλους».

Το «Ελληνικό Αστέρι», η Εθνική ομάδα και ο «γκάνγκστερ»

Η Ελληνική Ομοσπονδία του cheerleading έχει λάβει την απόφαση κάθε ομάδα που παίρνει την πρώτη θέση στο αντίστοιχο αγώνισμα να εκτελεί και χρέη Εθνικής ομάδας, γιατί όπως σημειώνει ο πρόεδρος, «δεν είμαστε ακόμα οικονομικά έτοιμοι για να υποστηρίξουμε μια Εθνική ομάδα, όπως γίνεται σε όλα τα άλλα αθλήματα, όπου επιλέγονται οι καλύτεροι αθλητές για την στελεχώσουν».

Ο Θεσσαλονικιώτικος σύλλογος, πάντως, το «Ελληνικό Αστέρι» ήταν αυτό που εκπροσώπησε την Ελλάδα πριν από μερικούς μήνες στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, κατακτώντας την πέμπτη θέση, και αφού νωρίτερα είχε κατακτήσει την πρώτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.

«Η πέμπτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σημαίνει για εμάς ότι είμαστε στις καλύτερες χώρες όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου όλου», τονίζει ο Μάικ Φουντεδάκης και στέκεται στην παρουσία του Νίκου Γκάλη, του οποίου η κόρη του Στέλλα είναι πρωταθλήτρια Ελλάδας, αλλά και του Παναγιώτη Γιαννάκη, του οποίου τα εγγόνια ασχολούνται με το cheerleading, κοντά στο άθλημα:

«Είναι τεράστια τιμή για εμάς που αυτοί οι δύο θρύλοι του μπάσκετ βγαίνουν και μας στηρίζουν, επικοινωνώντας στον έξω κόσμο τι πρεσβεύει το άθλημά μας και τι κάνουμε σε αυτό. Αμφότεροι είναι κοντά μας, λόγω του παιδιού του στο Ελληνικό Αστέρι ο Νικ και των εγγονών του στις Αμαζόνες ο Γιαννάκης».

Το άθλημα που καταργεί τα στερεότυπα και τις διακρίσεις

Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν το cheeraleading ένα καθ’ όλα γυναικείο άθλημα, όμως, τόσο η ιστορία του όσο και τα σημερινά δεδομένα έρχονται να τους διαψεύσουν: Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλο τον κόσμο το 60% όσων ασχολούνται με αυτό είναι γυναίκες και το 40% άνδρες.

«Βάσει της πορείας του αθλήματος, δεν υπάρχει πλέον ανησυχία από τους γονείς τα τελευταία χρόνια ως προς τα σεξιστικά στερεότυπα που υπάρχουν. Εξάλλου, είναι το μοναδικό άθλημα που καταργεί τα στερεότυπα και τις διακρίσεις, αφού δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους αθλητές, άνδρες και γυναίκες, να ασχοληθούν με αυτό ανεξαρτήτως ηλικίας, βάρους, ύψους και άλλων στοιχείων που τους χαρακτηρίζουν», καταλήγει ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας.