Ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Τετ-α-Τετ» και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και τις ιστορίες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη του. Μεταξύ άλλων, ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ εξιστόρησε άγνωστες ιστορίες για τα πρώτα του βήματα στο άθλημα που τον ανέδειξε και τον κατέστησε ως ένα θρύλο του ευρωπαϊκού αλλά και παγκόσμιου μπάσκετ.

Για τα παιδικά του χρόνια: «Ήμασταν 5 αδέλφια, όλοι αγόρια. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός, ο Βενιαμίν, το χαϊδεμένο παιδί. Ήμουν μαχητικός, άτακτος. Δε θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με στέρηση. Σίγουρα δεν ξεχνάω ότι είχε υγρασία στο σπίτι, έτρεχε όταν έβρεχε, ή ότι κοιμόμασταν όλοι μαζί με τα αδέλφια μου και οι γονείς μου στο δωμάτιο που είχαμε για να τρώμε».

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, προκειμένου να ασχοληθεί με το άθλημα που λάτρευε: «Στην αρχή οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Εκείνη την εποχή όλοι είχαν στο μυαλό τους ως αθλητισμό το ποδόσφαιρο. Δεν ήθελα να έρχονται στο γήπεδο. Ερχόντουσαν κρυφά κι έβλεπαν από την πόρτα στο τέλος του παιχνιδιού κάποια στιγμιότυπα. Δεν ήθελα να ανησυχούν και να αισθάνονται άβολα» εξομολογείται ο πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής.

Για τον πρόωρο χαμό του πατέρα του σε ηλικία μόλις 55 ετών: «Είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου, όταν ήμουν μικρός. Η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνον είναι, όταν ήταν να παίξουμε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ως Ιωνικός Νίκαιας, να μου λέει: τι θα κάνουμε Παναγιώτη το Σάββατο; Εγώ πάντα ως αισιόδοξο παιδί του έλεγα ότι θα κερδίσουμε. Για κακή μου τύχη τον έχασα μέσα στη βδομάδα, την Τετάρτη. Την Παρασκευή κάναμε την κηδεία και το Σάββατο πήγα κι έπαιξα για εκείνον, γιατί ήξερα πόσο ήθελε να δει αυτό το ματς».