Μία από τις ιδιαίτερες επιπτώσεις της εξουσίας στον άνθρωπο που την ασκεί είναι ότι του καλλιεργεί τη βεβαιότητα πως θα τη διατηρήσει παντοτινά. Ότι την κατέχει δικαιωματικά και ουδέποτε θα την απολέσει.

Αυτή η ψευδαίσθηση του ισόβιου, του άτρωτου, του εκλεκτού είναι που τον γεμίζει με οίηση και υπεροψία, που έχουν ως συνέπεια αφενός να επιδεικνύει ενοχλητική αλαζονεία στην άσκηση της εξουσίας του και αφετέρου να αντιλαμβάνεται λάθος την πραγματικότητα, βλέποντάς την μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς του μεγαλείου του.

Τους τελευταίους μήνες έγινε εμφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας διολίσθαινε ταχέως σε μια τέτοια κατάσταση. Η παντοδυναμία στο κόμμα του, η ευαρέσκεια των ξένων ηγετών στο «ναι σε όλα» της πολιτικής του, τα «εύγε» μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών και η απομόνωσή του στο Μαξίμου με έναν στενό πυρήνα συνεργατών-αυλικών, τον έκαναν να αποστεί από την κοινωνία των ανθρώπων και τα προβλήματά της.

Οι δικοί του τον αποθέωναν, ανατροφοδοτώντας την υπερδοσολογία της αυτοπεποίθησής του, ενώ όλοι μαζί πίστεψαν ότι είναι… άχαστος, ότι θα κάνει τον Κυριάκο -τον Κούλη, όπως τον αποκαλούν περιπαικτικά, για να τον μειώσουν- μια χαψιά και ότι θα τελειώσει τη Φώφη (ούτε στη Βουλή δεν θα μπει το ΚΙΝΑΛ είχε προβλέψει ο πολύς Βερναρδάκης).

Στο ζενίθ της έπαρσης έφτασε να νιώθει πανίσχυρος, ώστε να δικαιολογεί χαμογελώντας τις απρέπειες του Πολάκη, να μη σκοτίζεται για την αποκάλυψη του κότερου, να φέρεται ανάρμοστα στο μαχητή ανάπηρο Κυμπουρόπουλο, να σαρκάζει ως «ξαναζεσταμένο φαγητό» το ντοκιμαντέρ για το Μάτι.

Τόση σιγουριά ένιωθε για την παντοδυναμία του, που ήταν βέβαιος ότι, δίνοντας εφάπαξ επιδόματα κάλπης στους συνταξιούχους, θα υφάρπαζε με ευκολία την ψήφο τους.

Βοήθησαν στην αίσθηση της βεβαιότητας οι σταθεροί συνομιλητές του στο Μαξίμου, που τον έπειθαν ότι όλα βαίνουν καλώς.

Κάπως έτσι, το αποτέλεσμα της Κυριακής τού ήρθε νταμπλάς.

Η ήττα τον βρήκε απροετοίμαστο, με αποτέλεσμα τη δημιουργία πρωτοφανούς πανικού και αδυναμίας αντίδρασης και διαχείρισης της εκλογικής ήττας.

Έκπληκτη η ελληνική κοινή γνώμη παρακολούθησε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο εκλογικό του μήνυμα το βράδυ της Κυριακής να δείχνει ότι τίποτα δεν κατάλαβε από την ετυμηγορία των ψηφοφόρων.

Υπερασπίστηκε μέχρι κεραίας την πολιτική της κυβέρνησής του, επανέλαβε με την ίδια σφοδρότητα τα διχαστικά μηνύματα που εξέπεμπε προεκλογικά, κατηγόρησε τους πολιτικούς του αντιπάλους για διολίσθηση στην ακροδεξιά και δεν επέδειξε την ευγένεια -έστω για τα μάτια του κόσμου- να συγχαρεί τον… Κούλη για τη νίκη του.

Ωστόσο, έπραξε το αυτονόητο: ανακοίνωσε ότι θα πάει στις 3 του μήνα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα του ζητήσει να προκηρύξει εκλογές το συντομότερο δυνατόν -δηλαδή για τις 30 Ιουνίου.

Δυο μέρες μετά αποφάσισε να προσφέρει στον εαυτό του μία βδομάδα ακόμη στο Μαξίμου, παρέχοντας στην κυβέρνησή του το χρονικό περιθώριο να τακτοποιήσει καυτά θέματα όπως η επιλογή ηγεσίας της Δικαιοσύνης (μάλλον φοβάται περιπέτειες), η υπερψήφιση ρουσφετολογικής φύσης ρυθμίσεων κτλ.

************************************************************************************************************************************************************

Όταν διέδιδαν οι Συριζαίοι μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές ότι κλείνει η ψαλίδα και ο Τσίπρας κάθε μέρα κερδίζει 1% από τον Μητσοτάκη, θεωρούσα ότι το κάνουν για να δώσουν κίνητρο κινητοποίησης στα μέλη και τα στελέχη τους. Όταν μάλιστα έφτασαν στο σημείο να διοχετεύσουν σε φιλικές τους εφημερίδες στημένες δημοσκοπήσεις που έδιναν διαφορά μια ποσοστιαία μονάδα, απλά χαμογέλασα με κατανόηση.

Δεν φανταζόμουν ότι οι άνθρωποι πίστεψαν το ψέμα τους.

Κι όμως, αυτό συνέβη. Πίστευαν πως, όπως ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, έτσι και ο άχαστος Αλέξης θα ρίξει στο καναβάτσο τον Κυριάκο και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.

Γι’ αυτό και δεν μπήκαν καν στον κόπο να καταρτίσουν ένα σχέδιο B στην περίπτωση που κάτι στραβώσει. Έτσι, όταν ήρθε η κατραπακιά και μάλιστα ηχηρότερη από όση την ανέμεναν και οι πολέμιοί τους, πελάγωσαν.

Το σημαντικότερο είναι ότι ακόμη και τώρα -μια βδομάδα μετά- παραμένουν μπαϊλντισμένοι, αδυνατώντας να χαράξουν μια νέα στρατηγική.

Γιατί, κακά τα ψέματα, αν πάνε στις εκλογές με το ίδιο αφήγημα (ότι όλα τα έκαναν καλά, ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, ότι ζούμε υπέροχα, ότι αν έρθει ο Κυριάκος θα μας βάλει να δουλεύουμε 7 μέρες την εβδομάδα, θα μας κόψει τις συντάξεις και θα επιβάλει διόδια στα νοσοκομεία κτλ. Κτλ.) δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να ανακόψουν την καθοδική τους τροχιά.

Τρία πράγματα -κατά την ταπεινή μου γνώμη- πρέπει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, αν θέλει να αποφύγει τα χειρότερα:

Πρώτον, να αποδεχτεί δημόσια ότι δεν τα έκανε όλα τόσο καλά και να αναλάβει την ευθύνη για συγκεκριμένα λάθη και παραλείψεις (κομματικό κράτος, διάλυση μεσαίας τάξης, ρουσφέτια εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος κτλ.).

Δεύτερον, να πάρει μερικά κεφάλια τόσο για συμβολικούς όσο και για ουσιαστικούς λόγους (Πολάκηδες, Βερναρδάκηδες).

Τρίτον, να διαμορφώσει ένα σχέδιο που δεν θα εξαντλείται στο «όχι στον Μητσοτάκη» και στο «το ΚΙΝΑΛ πέθανε» ούτε θα κλείνει το μάτι σε όλες τις περιθωριακές μειοψηφίες, προσφέροντάς τους χαριστικές ρυθμίσεις εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά ένα σχέδιο ανάπτυξης, μεταρρυθμίσεων, βελτιώσεων των συνθηκών ζωής στη χώρα.

Δεν βλέπω να τα κάνει αυτά ούτε καν να τα επιχειρεί. Οπότε, όλα δείχνουν ότι θα πορευτεί με αμείωτη ταχύτητα προς τον… τοίχο.

Όταν δίνεις ένα χιλιάρικο στο δικηγόρο-δικαστικό αντιπρόσωπο και κάποια εκατοστάρικα στο γραμματέα του κάθε εκλογικού τμήματος, γιατί δεν προβλέπεις από ένα πενηντάρικο στα δύο μέλη της εφορευτικής επιτροπής, προσφέροντας ένα κίνητρο σε νέα παιδιά -συνήθως άνεργους ή φοιτητές- να αποδεχτούν το διορισμό τους και να βοηθήσουν τόσο στην ομαλή διεξαγωγή της ψηφοφορίας όσο και στη γρήγορη κι έγκυρη καταμέτρηση ψηφοδελτίων και σταυρών προτίμησης;

Τόσο μυαλό θέλει;

Πόθεν ορμώμενοι οι ιθύνοντες αναμένουν ότι θα δώσει κάποιος 15 ώρες από τη ζωή του για να υπηρετήσει την κοινωνία ή τη δημοκρατία;

Δεν μιλάμε για τίποτα συνειδητοποιημένους πολίτες αλλά για Νεοέλληνες, κακομαθημένους κι εμποτισμένους με την πεποίθηση ότι δικαιούμαστε άκοπο πρόσοδο, είτε παριστάνοντας πως δουλεύουμε είτε ως επίδομα, είτε ως χαρτζιλίκι από τη… γιαγιά.

Ωραίοι είμαστε. Εκλέξαμε και στείλαμε την Ευρωβουλή, για να μας εκπροσωπήσει, έναν τύπο που ίδρυσε ένα κόμμα υπό τον τίτλο: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, του οποίου το moto είναι πως θα μας σώσουν οι… Ρώσοι.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 1/2 Ιουνίου 2019.