Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα με τον αψύ Σφακιανό, το θέμα Πολάκη θα είναι «ψηλά» στην προεκλογική αντιπαράθεση και σε κάποιο όχι ευκαταφρόνητο βαθμό, θα επηρεάσει και ουκ ολίγους ψηφοφόρους.

Από κει και πέρα, στην εποχή της επιστήμης της πολιτικής επικοινωνίας, των social media και της κατασκευής εντυπώσεων , παραμένει ερωτηματικό το αν ήταν επωφελής εκλογικά για τον ΣΥΡΙΖΑ η επαμφοτερίζουσα στάση του όντας και με το φλερτ με τους «κεντρώους»» και με τον Πολάκη. Το να ταλαντεύεσαι πάντως ανάμεσα σε δυο γνώμες και δυο πολιτικές στάσεις δεν είναι ό,τι το καλύτερο προεκλογικά . Η ασάφεια στην πολιτική, το θολό αφήγημα είναι πράγματα συχνά καταστροφικά.

Ξέρουν πολύ καλά αυτοί που σχεδιάζουν προεκλογικές πολιτικές καμπάνιες για κόμματα και αρχηγούς την αξία του αφηγήματος, του «Turn it into a fairy tale» (Γύρισέ το σε ένα παραμυθάκι). Ειδικά στην εποχή των fake news. Τρία Γουρουνάκια; Ρομπέν των Δασών; Σταχτοπούτα; Κάτι τέλος πάντων εύληπτο, δοκιμασμένο στο να παράγει γενική συγκίνηση.

Ο Πολάκης δεν έπεσε από τον ουρανό. Χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ανέχεται και συχνά επιδοκιμάζει την απλουστευτική, τοξική , ελαφρολαϊκή εκδοχή του για τα πράγματα. Στο πρόσωπό του οι παλιοί βρίσκουν αναλογίες με το φαινόμενο «Αυριανή» στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Εκφραστής μιας μισαλλόδοξης , πρωτόγονης, προσωπικής «ουτοπίας» είναι ο Παύλος Πολάκης και έχει ακροατήριο καθώς πιστεύει πως δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι κυρ παντεληδες και παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι που συνηθίζουν στην «κάθε βρωμιά» αρκεί να έχουν «γεμάτο τον τορβά», που λέει και το πολιτικό τραγούδι «Αυτούς τους έχω σιχαθεί»

Υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να τιμωρηθούν οι απατεώνες ή έστω να επενδύσουν στο ότι οι απατεώνες δεν τιμωρούνται και να κάνουν σαματά. Διότι και φοροδιαφυγή υπάρχει και διασπάθιση δημοσίου χρήματος γίνεται και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που οργιάζουν κερδοσκοπώντας υπάρχουν και αυθαίρετα χτίζονται και φακελάκια δίνονται και πολλά άλλα δυσωδη διογκώνονται. Τα κόμματα εξουσίας κρίνονται αυστηρά για τις ανεπάρκειες τους σ΄ αυτό το πεδίο. Υπάρχει όμως και χώρος για πονηρό λαϊκισμό.

Για ένα κομμάτι των ψηφοφόρων, ο Πολάκης είναι αυτός «που τα λέει ωμά»και «στα ίσια».

Για πολλούς πάλι, ο Α.Τσίπρας αργά θύμωσε με τον Πολάκη ενώ τουλάχιστον η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τον κατηγορούν και γιατί επέτρεψε όλα αυτά τα χρόνια στον Σφακιανό πολιτικό να πιστέψει ότι ήταν πάντα ο αυθεντικότερος εκφραστής της επίσημης κομματικής γραμμής και της «λαϊκής οργής» ή να ξεπερνά το ξέσπασμα μιας γενικής κατακραυγής κατά του Πολάκη με ..πατρικό τρόπο και με εκφράσεις ότι «καμία φορά εκφράζεται χονδροειδώς ο Πολάκης». .Αλλά μέχρι εκεί.

Ούτως η άλλως δεν ήταν λίγα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που σχεδόν ευθέως υπαινίχθηκαν ότι ήταν «στημένοι» οι δικαστές στη δίκη του Νίκου Παππά ή στρέφονται κατά συγκεκριμένων δημοσιογράφων και «πετσοταϊσμένων» καναλιών.

Ο Πολάκης απλώς τα είπε «τσουβαλάτα» φτάνοντας στην απαράδεκτη , τοξική στοχοποίηση προσώπων με φωτογραφίες και στην απαίτηση για εκκαθάριση του τοπίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι περισσότερο ενοχλήθηκε από το προεκλογικό τάιμινγκ και τον ωμό τρόπο των δηλώσεων και λιγότερο από την απεχθή πολιτικά και κινούμενη στην ουσία της, στα όρια της εκτροπής, ανάρτησή του.

Δεν ήταν πειστικό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις κυβερνητικές αντιδράσεις, στην αποδοκιμασία των δημοσίων απειλών του Πολάκη.

Πράγμα που οδηγεί στην ισχυρή υποψία πως οι επιθέσεις κατά της δικαιοσύνης και κατά δημοσιογράφων από τον Α. Τσίπρα και τα στελέχη του, θα συνεχιστούν. Έστω και με ύφος πιο σοφτ από αυτό του «χοντροκομμένου» πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ.