06/03/2023 14:02
Κορυφαίες προσωπικότητες της χώρας , καταξιωμένοι δημιουργοί, με την ωριμότητα της ηλικίας και της τέχνης που εξασκούν, προειδοποιούν εδώ και δεκαετίες ότι για να προχωρήσει κάτι στον τόπο, θα πρέπει να σταματήσουμε να τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.
Παλιά μας τέχνη κόσκινο να φταίνε πάντα οι όποιοι «άλλοι». Τόσο παλιά και τόσο βαθειά ριζωμένη στις …παραδόσεις μας που ένα έμπειρο μάτι μπορεί να τη διακρίνει από την ρητορική και την προπαγάνδα των κυβερνήσεων που κλήθηκαν να διαχειριστούν μια εθνική συμφορά. Και από συμφορές που ήρθαν από εγκληματικές πράξεις και αμέλειες των αρμοδίων άλλο τίποτα.
Το κακό μας ριζικό φρόντισε και τα «μοίρασε» σε όλες τις κυβερνήσεις: Σάμινα, πυρκαγιές Ηλείας, οικονομική κρίση, Μάνδρα, Μάτι, πανδημία ,πυρκαγιές Εύβοιας, Τέμπη.
Ας το σκεφτούμε λίγο πιο προσεκτικά. Τα τελευταία 25 χρόνια καλούμαστε κάθε τόσο να διαχειριστούμε μια συμφορά , ένα πένθος, μια «κακιά ώρα» -που εύκολα θα είχαν αποφευχθεί- με γνώριμες στον καθένα μας αντιδράσεις. Σοκ, δέος άγχος, οργή , κατάθλιψη, αντίδραση και τελικά αναζήτηση «αφηγήματος» που να ενοχοποιούν τους εκάστοτε «άλλους».
Κάποιοι, εύστοχα κατά γνώμη μας, παρατηρούν ότι ο πρωθυπουργός άργησε πέντε μέρες για να βρει τις σωστές λέξεις και διατυπώσεις , ενώ θα έπρεπε να τα πει στα Τέμπη όπου έκανε την ατυχή για πολλούς πρώτη δήλωση.
Ξέρω, ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι οι άλλοι ούτε μια συγνώμη δεν ψέλλισαν για την προηγούμενη εθνική τραγωδία.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Με το να κεντάς το μέλλον -το συχνά υποθηκευμένο- με τις κλωστές του κομματισμού.
Η νεολαία δικαίως έχει οργή, αναπάντητα ερωτηματικά και μια δικαιολογημένη διάθεση απόρριψης της κοινωνίας που τους παραδίδουν μπαμπάς και μαμά.
Αυτό οδηγεί στην αμφισβήτηση θεσμών, κομμάτων, προσώπων και τελικά της ίδιας της πολιτικής.
Όλες αυτές της μέρες που ακολούθησαν μετά τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου προς την 1η Μαίου, βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους πληγωμένους, οργισμένους, απογοητευμένους και απορημένους.
Αυτή η κοινή οργή και πληγή θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ψυχική δύναμη αλληλεγγύη και κοινή προσπάθεια τόσο δική μας όσο και των «άλλων». Που πονούν το ίδιο. Τόσο απλά…
27/02/2023 22:08
14/03/2023 19:56
16/03/2023 05:23
Κορυφαίες προσωπικότητες της χώρας , καταξιωμένοι δημιουργοί, με την ωριμότητα της ηλικίας και της τέχνης που εξασκούν, προειδοποιούν εδώ και δεκαετίες ότι για να προχωρήσει κάτι στον τόπο, θα πρέπει να σταματήσουμε να τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.
Παλιά μας τέχνη κόσκινο να φταίνε πάντα οι όποιοι «άλλοι». Τόσο παλιά και τόσο βαθειά ριζωμένη στις …παραδόσεις μας που ένα έμπειρο μάτι μπορεί να τη διακρίνει από την ρητορική και την προπαγάνδα των κυβερνήσεων που κλήθηκαν να διαχειριστούν μια εθνική συμφορά. Και από συμφορές που ήρθαν από εγκληματικές πράξεις και αμέλειες των αρμοδίων άλλο τίποτα.
Το κακό μας ριζικό φρόντισε και τα «μοίρασε» σε όλες τις κυβερνήσεις: Σάμινα, πυρκαγιές Ηλείας, οικονομική κρίση, Μάνδρα, Μάτι, πανδημία ,πυρκαγιές Εύβοιας, Τέμπη.
Ας το σκεφτούμε λίγο πιο προσεκτικά. Τα τελευταία 25 χρόνια καλούμαστε κάθε τόσο να διαχειριστούμε μια συμφορά , ένα πένθος, μια «κακιά ώρα» -που εύκολα θα είχαν αποφευχθεί- με γνώριμες στον καθένα μας αντιδράσεις. Σοκ, δέος άγχος, οργή , κατάθλιψη, αντίδραση και τελικά αναζήτηση «αφηγήματος» που να ενοχοποιούν τους εκάστοτε «άλλους».
Κάποιοι, εύστοχα κατά γνώμη μας, παρατηρούν ότι ο πρωθυπουργός άργησε πέντε μέρες για να βρει τις σωστές λέξεις και διατυπώσεις , ενώ θα έπρεπε να τα πει στα Τέμπη όπου έκανε την ατυχή για πολλούς πρώτη δήλωση.
Ξέρω, ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι οι άλλοι ούτε μια συγνώμη δεν ψέλλισαν για την προηγούμενη εθνική τραγωδία.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Με το να κεντάς το μέλλον -το συχνά υποθηκευμένο- με τις κλωστές του κομματισμού.
Η νεολαία δικαίως έχει οργή, αναπάντητα ερωτηματικά και μια δικαιολογημένη διάθεση απόρριψης της κοινωνίας που τους παραδίδουν μπαμπάς και μαμά.
Αυτό οδηγεί στην αμφισβήτηση θεσμών, κομμάτων, προσώπων και τελικά της ίδιας της πολιτικής.
Όλες αυτές της μέρες που ακολούθησαν μετά τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου προς την 1η Μαίου, βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους πληγωμένους, οργισμένους, απογοητευμένους και απορημένους.
Αυτή η κοινή οργή και πληγή θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ψυχική δύναμη αλληλεγγύη και κοινή προσπάθεια τόσο δική μας όσο και των «άλλων». Που πονούν το ίδιο. Τόσο απλά…
ΣΧΟΛΙΑ