Στις κάθε είδους δοσοληψίες και διαπραγματεύσεις υπάρχουν δελεαστικές προσφορές που δύσκολα μπορεί να πει κανείς όχι και άλλες που γίνονται προσχηματικά και έχουν εξωπραγματικές απαιτήσεις που οδηγούν τον άλλο στην ματαίωση της υπό διαπραγμάτευση συμφωνίας.

Στην πρώτη περίπτωση ταιριάζει η μυθική ατάκα του Μάρλον Μπράντο ως Βίτο Κορλεόνε στον «Νονό 1» του Φράνσις Φορντ Κόπολα : “Θα του κάνω μια προσφορά που δεν μπορεί να αρνηθεί».

Στη δεύτερη περίπτωση είναι οι «όροι» που με δηλώσεις και συνεντεύξεις του θέτει ο Νίκος Ανδρουλάκης κυρίως στη ΝΔ που με βάση την κοινή πολιτική λογική θα απορριφθούν.

Κάνοντας μια «ζυγισμένη» επίθεση σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και προσωπικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, ο Νίκος Ανδρουλάκης (με μεγαλύτερη ένταση πάντως και με μεγαλύτερης διάρκειάς ατάκες κατά του Κυρ. Μητσοτάκη) λέει πως «αυτοί οι δύο παίκτες του πολιτικού συστήματος έχουν μόνο μία αρχή: είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα μόνο για τη θέση της εξουσίας».

Περίσσεψαν, εντούτοις, τις τελευταίες μέρες, άρθρα, πρωτοσέλιδοι τίτλοι, δηλώσεις στελεχών της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που εγκαλούν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για «μικρομεγαλισμό» , αδιαφορία για τα δεινά της πιθανής ακυβερνησίας και επαμφοτερισμούς. Επίσης τον κατηγορούν και για διατύπωση όρων «θεσμικά αγενών» και δυσβάσταχτων κυρίως για τη ΝΔ στο παζάρι για μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πέντε χρόνια νεότερος του Αλέξη Τσίπρα και 11 χρόνια του Κυριάκου Μητσοτάκη, ας μην ξεχνάμε πως δεν έχει κυβερνητική φθορά, ούτε αχρείαστα μνημόνια, ούτε Μάτι και Τέμπη, ούτε δημοψηφίσματα - κωλοτούμπες και Καμμένο συνέταιρο, ούτε υποκλοπές και «Πάτσηδες».

Μπροστά του οι Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι «κάτι κουρασμένα παλικάρια», ήδη επιβαρυμένοι από την οργή, τη θυμηδία και την απογοήτευση που τα τελευταία οκτώ χρόνια προκάλεσαν στον κόσμο κατ' επανάληψη.

Τούτο σημαίνει πως μετά τις προσεχείς πιθανές διπλές η και τριπλές εκλογές, αν κάποιος από τους δύο γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα έχει μηδενική ανοχή από τους πολίτες και καμία περίοδο χάριτος.

Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα για τον Νίκο Ανδρουλάκη παρά το γεγονός ότι πολλοί πλέον παραδέχονται ότι το ΠΑΣΟΚ την εποχή του λαϊκισμού και των «αγανακτισμένων» πλατειών (2011-14) «έβαλε πλάτη», πλήρωσε δυσανάλογο τίμημα και είχε τη γενναιότητα να λάβει αντιδημοφιλείς και δύσκολες, μα ιστορικά αποδεδειγμένα απαραίτητες για την οικονομική επιβίωση της χώρας αποφάσεις.

Οι μεγάλες μάζες παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ (τελευταία φορά που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ήταν στο 44% του ΓΑΠ το 2009) δεν δείχνουν καμία διάθεση να επαναπατριστούν.

Το ψυχικό χάσμα που πρόεκυψε και οι εκατέρωθεν ανταλλαγές σκληρών εκφράσεων ( «γερμανοτσολιάδες» εναντίον «γενιτσάρων») μεταξύ αυτών που έφυγαν και αυτών που έμειναν, δεν είναι κάτι που ξεχνιέται εύκολα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης μόνο με μια φυγή προς το μέλλον και με μια σταθερή επένδυση στην ευρωπαϊκότητά του και στο στοιχείο του άφθαρτο μπορεί να περιμένει άνοδο των ποσοστών του, ελπίζοντας και στη συμπάθεια της νεολαίας.

Από αυτούς που έφυγαν είτε γιατί «έπεσαν στον πολιτικό έρωτα με τον Τσίπρα» είτε επειδή απλώς τα καλά και συμφέροντα που κάποτε είχαν στο ΠΑΣΟΚ τα βρήκαν πια στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει να περιμένει πολλά.