Φτάσαμε λοιπόν και στα πιο δύσκολα -με την προϋπόθεση βεβαίως ότι όλα θα εξελιχθούν σύμφωνα με το σχέδιο που είχε προβλεφθεί: στις δύο κρίσιμες βδομάδες κατά τη διάρκεια των οποίων ο θανατηφόρος ιός αναμένεται να φτάσει στην κορύφωση της δράσης του στη χώρα μας.

Τα ζητούμενα πλέον είναι δύο. Πρώτο, ποια διασπορά έχει ο ιός στην χώρα μας. Πόσα δηλαδή κρούσματα θα υπάρξουν αυτές τις μέρες που αναμένουμε το λεγόμενο peak.

Δεύτερο, τι ανταπόκριση θα έχει το Εθνικό Σύστημα Υγείας στην προσπάθειά του να προσφέρει τις κατάλληλες υπηρεσίες σε εκείνους που θα νοσήσουν σοβαρά και θα χρειαστούν νοσοκομειακή φροντίδα.

Αυτό είναι το γήπεδο στο οποίο θα κριθεί η αναμέτρηση της ελληνικής κοινωνίας με αυτήν την σοβαρή αόρατη απειλή.

Όσο βέβαιο είναι ότι και αυτόν τον πόλεμο θα τον κερδίσει η ανθρωπότητα, άλλο τόσο σίγουρο είναι πως η τελική νίκη θα έρθει, άγνωστο πότε και με απρόβλεπτο αριθμό θυμάτων – έμψυχων και άψυχων. Και αν εμείς ως Ελλάδα δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για την τελική νίκη που θα έρθει με την παρασκευή ειδικών αντιιικών φαρμάκων και του εμβολίου, αυτό που εξαρτάται από εμάς είναι το σε ποιο βαθμό θα μπορέσουμε να περιορίσουμε τις ζημιές σε ανθρώπινες ζωές και την εθνική οικονομία.

Υποστηρίζω ευθαρσώς, ότι ως χώρα και κοινωνία, μπαίνουμε στην κορύφωση της αναμέτρησης με τον κορονοϊό, ΚΑΛΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΙ, έχοντας κάνει τα περισσότερα απ’ όσα μπορούσαμε να κάνουμε.

Έτσι κι αλλιώς, εκ φύσεως ανήκω στους αισιόδοξους. Σε εκείνους δηλαδή που βλέπουν μισογεμάτο το ποτήρι, παρά στους άλλους που το βλέπουν μισοάδειο εστιάζοντας στις ελλείψεις.

Εύκολο είναι να πει σήμερα κανείς, ότι θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν είχαμε διπλάσιες ή τριπλάσιες- ή ακόμη και δεκαπλάσιες- θέσεις στις ΜΕΘ (Μονάδες Εντατικής Θεραπείας), ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαμε τριπλάσιο αριθμό γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, εξοπλισμού κ.λπ.

Κάτι τέτοιο όμως δεν βοηθάει σε τίποτα.

Το θέμα σε μια μάχη που δεν περίμενες να δώσεις, δεν είναι ποια θα ήταν η έκβασή της αν θα την είχες προβλέψει και αν μπορούσες να βρεις τα λεφτά που χρειάζονταν για να οργανωθείς καλύτερα, αλλά το πώς μπορείς να αξιοποιήσεις με τον καλύτερο τρόπο τα διαθέσιμα όπλα. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις, ποια από τα εφόδιά σου θα βγάλεις στο μέτωπο και ποια θα κρατήσεις στην εφεδρεία, ποια θα είναι η πρώτη γραμμή άμυνας και ποια αυτή της υποχώρησης.

* Επιχειρώντας -ενόψει του δύσκολου δεκαπενθήμερου που έρχεται- έναν απολογισμό της προετοιμασίας που κάναμε ως χώρα, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από την αξιολόγηση της ηγεσίας μας σ’ αυτήν την αναμέτρηση.

*Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με αποφασιστικό αλλά καθόλου διχαστικό και πολιτικάντικο λόγο, ο Σωτήρης Τσιόδρας -κι όχι κάποιος που μας μαλώνει και μας πουλάει αυθεντία- και ο πρόσφατα αναβαθμισμένος σε θέση υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας Χαρδαλιάς, αντί κάποιου γαλάζιου Πολάκη να πλακώνεται με τους πάντες. Ένας νηφάλιος και διόλου ερειστικός πρωθυπουργός, μαζί με δυο αγνώστους στην κοινή γνώμη που την κατέκτησαν εκπέμποντας πειθώ, γνώση, εργατικότητα, αξιοπιστία.

Λογική συνέπεια αυτής της ηγεσίας (της συγκρότησης και του τρόπου λειτουργίας της), ήταν η εξασφάλιση της ομοθυμίας των κομμάτων και της στήριξης των πολιτών.

* Όλα τα κόμματα εξέφρασαν τη συμφωνία τους με την ακολουθούμενη πολιτική, ενώ οι δύο παραφωνίες από πλευράς ΣΥΡΙΖΑίων (με το «θα λογαριαστούμε» και το «πεθαίνοντας στο σπίτι») είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

*Ως επέκταση αυτού του κλίματος, ήρθε η πρωτοφανής αποδοχή των μέτρων στήριξης από τους πολίτες, ενώ ιδιαίτερα συγκινητική είναι η στάση των γιατρών και νοσηλευτών- και του ιδιωτικού τομέα- που δηλώνουν την ετοιμότητα και την πρόθεσή τους να συμβάλλουν όταν και όπως τους ζητηθεί.

* Στα θετικά της προετοιμασίας για την μάχη, η ταχύτητα της λήψης των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας και της διασποράς του ιού, η πλήρης, καθημερινή και ψύχραιμη ενημέρωση της κοινής γνώμης, ο σχεδιασμός- έστω επί χάρτου- της αξιοποίησης όλων των «όπλων» του ΕΣΥ αλλά και των ιδιωτικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Στα μειονεκτήματα της αντίδρασης, καταγράφονται:

• - Η καθυστέρηση για ένα παρασκευοσαββατοκύριακο της αναστολής λειτουργίας της εκκλησίας.
• - Η καθυστερημένη υιοθέτηση της επιλογής να τίθενται σε καραντίνα ΟΛΟΙ όσοι έρχονται στη χώρα από το εξωτερικό (Τον ιό στον Εχίνο διέσπειραν δυο εργάτες που επέστρεψαν από τη Γερμανία, αυτό που έγινε στα χωριά της Καστοριάς οφείλεται αφενός στο μαζικό μνημόσυνο κι αφετέρου στην έκθεση γούνας του Μιλάνου, ενώ στην Πελοπόννησο το κακό ήρθε από τους επισκέπτες των Αγίων Τόπων)
• - Η αδυναμία του στρατηγείου να προβλέψει έγκαιρα τη διάθεση των κατοίκων των μεγαλουπόλεων -κυρίως της περιοχής των Αθηνών- να ταξιδέψουν για την ύπαιθρο, τα εξοχικά τους στα νησιά, τα χωριά τους. (Η γνωστή αδυναμία της επαρχίας να προσφέρει υγειονομικές υπηρεσίες επιπέδου, δημιουργεί τη βεβαιότητα πως αν σκάσει εστία σε ένα νησί ή μια βουνοκορφή, πολύ δύσκολα θα αντιμετωπιστεί επιτυχώς).

* Το σχέδιο της ελληνικής ομάδας διαχείρισης της κρίσης, ήταν γνωστό από νωρίς: να περιορίσουμε τη διασπορά του ιού, ώστε να μην αρρωστήσουν σοβαρά και χρειαστούν νοσηλευτική φροντίδα περισσότεροι απ’ όσους μπορεί να εξυπηρετήσει το ΕΣΥ, ώστε αυτό να μην… κρασάρει (χρήση στην ελληνική της αγγλικής crash που περιγράφει την αντοχή σε σύγκρουση).

Σε αυτόν τον τομέα θεωρώ ότι πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό.

* Όπως και πετύχαμε στην πειθαρχία που επιδεικνύει ο συνήθως γκρινιάρης και εξυπνάκιας Έλληνας, καθώς πληροφορούμαι ότι δείχνουμε πρωτοφανή υπακοή τόσο στα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας που επιλέχτηκαν (ελάχιστα τα πρόστιμα που επιβάλλονται από τους ελέγχους που πραγματοποιούνται), όσο και στην τήρηση των οδηγιών των γιατρών (μηδαμινές οι προσελεύσεις στα νοσοκομεία ανθρώπων που νιώθουν άρρωστοι και ζητούν εξετάσεις, ενώ καρτερικά αποδέχονται την οδηγία για παραμονή στο σπίτι ακόμη κι όταν παρουσιάζουν ελαφρά συμπτώματα νόσου).

* Στα ερωτηματικά που θα απαντηθούν το επόμενο διάστημα, το αν και σε ποιο βαθμό αποδειχθεί επαρκές το σχέδιο που κατάρτησαν οι αρμόδιοι, αν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν -εκτός από το απαιτούμενο προσωπικό- τα αναγκαία μέτρα προστασίας του για να μην χάνουμε κάθε μέρα από τη μάχη τους πολεμιστές της πρώτης γραμμής.

* Εύχομαι να μην φτάσουμε στο σημείο, να δοκιμαστεί η αντίδραση του κόσμου στις ακραίες συνθήκες που ενδέχεται να διαμορφωθούν αν ξεφύγουν τα πράγματα, αν οι νοσούντες αυξηθούν, αν οι θάνατοι πάρουν την ανηφόρα, και αν το «ο θάνατός σου η ζωή μου» μπει στην καθημερινότητά μας, με τους γιατρούς να καλούνται να αποφασίσουν από ποιον να βγάλουν τον αναπνευστήρα για να τον βάλουν σ’ έναν άλλο που κρίνουν ότι έχει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.

Με αυτά ως δεδομένα, παραμένουμε αισιόδοξοι, πειθαρχούμε στις οδηγίες των ειδικών και φυλαγόμαστε όσο μπορούμε.

Τίποτα καλύτερο δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε για εμάς, ούτε για την οικογένειά μας, ούτε για την κοινότητα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Μαρτίου 2020