Ο πόλεμος, που μαίνεται στο Σουδάν εδώ και σχεδόν ένδεκα μήνες, «μπορεί να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη κρίση λιμού στον κόσμο» σε μια χώρα η οποία ήδη γνωρίζει τη σημαντικότερη κρίση εκτοπισμού πληθυσμού στον πλανήτη, προειδοποιεί σήμερα το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WFP, PAM) του ΟΗΕ.

Οι μάχες -που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους ενώ οκτώ εκατομμύρια έχουν εκτοπισθεί- «απειλούν εκατομμύρια ζωές, την ειρήνη και τη σταθερότητα μιας ολόκληρης περιφέρειας», υπογραμμίζει η επικεφαλής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος Σίντι Μακέιν.

«Πριν από 20 χρόνια, το Νταρφούρ γνώρισε τη σημαντικότερη κρίση λιμού στον κόσμο και ο κόσμος είχε ενώσει τις προσπάθειές του για να απαντήσει, όμως σήμερα οι Σουδανοί είναι ξεχασμένοι», συνεχίζει.

Στις αρχές των χρόνων του 2000, ο τότε δικτάτορας Όμαρ ελ-Μπεσίρ, ο οποίος ανατράπηκε το 2019, είχε εξαπολύσει πολιτοφύλακες, τους Τζαντζαουίντ, για να εφαρμόσει πολιτική καμένης γης στο Νταρφούρ, μια εκτεταμένη περιφέρεια στο δυτικό Σουδάν.

Σήμερα οι πολιτοφύλακες έχουν συνασπισθεί στις Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης του στρατηγού Μοχάμεντ Χαμντάν Νταγκλό, που πολεμούν από τις 15 Απριλίου 2023 εναντίον του στρατηγού Αμπντέλ Φατάχ αλ-Μπουρχάν.

Οι βομβαρδισμοί αμάχων, η καταστροφή υποδομών, οι βιασμοί, οι λεηλασίες, οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί και τα πυρπολημένα χωριά έχουν γίνει η καθημερινότητα των 48 εκατομμυρίων Σουδανών.

Αν αυτές οι βιαιότητες δεν σταματήσουν, «ο πόλεμος στο Σουδάν μπορεί να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη κρίση λιμού στον κόσμο», διαβεβαιώνει η Μακέιν.

Αυτή τη στιγμή «λιγότεροι από 5%» των Σουδανών «μπορούν να έχουν ένα πλήρες γεύμα», σύμφωνα με το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα.

Στον καταυλισμό εκτοπισμένων του Ζαμζάμ στο Νταρφούρ, ένα παιδί πεθαίνει κάθε δύο ώρες, σύμφωνα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

Στο Νότιο Σουδάν, όπου έχουν καταφύγει 600.000 άνθρωποι για να διαφύγουν από τον πόλεμο, «ένα παιδί στα πέντε στα κέντρα τράνζιτ στα σύνορα υποφέρει από υποσιτισμό», αναφέρει η Μακέιν.

Σε όλο το Σουδάν, 18 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν οξεία επισιτιστική ανασφάλεια -από τους οποίους πέντε εκατομμύρια βρίσκονται στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν από την πείνα- και ελάχιστα μπορούν να τους βοηθήσουν ανθρωπιστικές οργανώσεις, οι μετακινήσεις των μελών των οποίων εμποδίζονται ενώ υπάρχει σοβαρή έλλειψη χρηματοδότησης, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα.