Πνευματώδης άνθρωπος, με κομψούς τρόπους, λάτρης του Γαλλικού τραγουδιού, συγγραφέας, δημοσιογράφος αλλά κυρίως η εθνική φωνή των πρώτων μεταδόσεων αθλητικών γεγονότων από τη νεογέννητη Ελληνική τηλεόραση, πριν από μισόν αιώνα, ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης που έφυγε σε ηλικία 91 ετών μέσα σε γενική συγκίνηση και θλίψη.

Γεννήθηκε στη Αθήνα στις 5 Ιανουαρίου 1931. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από την εφηβική ηλικία, με ιδιαίτερη αδυναμία στον στίβο. Σπούδασε μουσική στη Γαλλία (από όπου καταγόταν η μητέρα του), όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία.

Μου έκανε την την τιμή να μου μιλήσει δυο φορές τη μια το 2005 και την άλλη το 2007 για εκείνη την εποχή της αθωότητας και των μύθων του Ελληνικού ποδοσφαίρου, με την ευκαιρία της συγγραφής των βιογραφιών των παλαιμάχων διεθνών άσων Γιώργου Κούδα και Αντώνη Αντωνιάδη που είχα αναλάβει.

Από εκείνες τις μοναδικές και απολαυστικές για μένα συζητήσεις δημοσιεύω σήμερα πέντε «στιγμές».

Ιδού:

Στιγμή πρώτη

«Ο Κούδας είχε σταθερότητα και διάρκεια, διότι ήταν γρήγορος παίκτης, σκόρερ, οργανωτής και εμψυχωτής παράλληλα της ομάδας. Όλα αυτά μαζί!

Ο Κούδας είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του έμφυτου ταλέντου. Στα πρώτα του βήματα ήταν καθαρόαιμος επιθετικός, αλλά λίγο αργότερα πήρε τη θέση του στο «τιμόνι» της ομάδας του και μεσουράνησε. Δεν ήταν ατομιστής, δεν έδινε σόου για αυτοπροβολή, αν και είχε όλες τις τεχνικές προδιαγραφές για να το κάνει».

«Τον γνώρισα καλύτερα στην Ιταλία το 1980, όπου η Ελλάδα είχε μεταβεί για τους αγώνες της τελικής φάσης του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης. Θυμάμαι ένα βραδάκι στο Τορίνο, παραμονή του αγώνα με την Εθνική Γερμανίας, που παίζαμε σε μια παρέα πρέφα. Ήταν κι άλλοι παίκτες, μεταξύ των οποίων και ο μακαρίτης ο Γιάννης Κυράστας.

Είπα, λοιπόν, κάποια στιγμή, αστειευόμενος στον Γιώργο Κούδα:

«Έχω έγκυρες πληροφορίες ότι αύριο ο Αλκέτας Παναγούλιας σκοπεύει να σε χρησιμοποιήσει κατά των Γερμανών. Είναι αμαρτία να καπνίζεις αρειμανίως την παραμονή του αγώνα. Άσε που μπορεί και ν’ αλλάξει γνώμη».

Και ο Κούδας αμέσως πέταξε το πακέτο»!

Ο Γιάννης Διακογιάννης σε προχωρημένη ηλικία

Στιγμή δεύτερη

«Κάποια στιγμή ο Νίκος Γουλανδρής μου ζήτησε να γίνω σύμβουλος του στον Ολυμπιακό. «Έλα να δουλέψεις μαζί μου», μου είπε αρκετές φορές.

Μέναμε και κοντά στο Παγκράτι κοντά στο Καλλιμάρμαρο.

Βλέποντας ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος ότι απέφευγα να δεχτώ, μια μέρα μου είπε «Έ, βέβαια εσύ είσαι Λυκαβηττός».

Έλεγε Λυκαβηττός «και όχι Παναθηναϊκός».

Ο Γιάννης Διακογιάννης (δεξιά) με τον Πελέ και τον Αντώνη Αντωνιάδη

Στιγμή τρίτη

Ερώτηση : «Πως νοιώσατε όταν ακούσατε εκείνο το πως μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» στο πασίγνωστο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη; «

-«Ήρθε μια μέρα η μικρή μου κόρη η Όντετ και μου είπε «σε κάνανε τραγούδι»!

Ύστερα από μερικούς μήνες βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα στην Πλάκα ο Λουκιανός, ο Μούτσης, ο Μητσιάς κι εγώ.

«Κανονικά Λουκιανέ πρέπει να δώσεις στον Γιάννη ποσοστά από τα δικαιώματα του τραγουδιού» είπε ο Μούτσης στον Κηλαηδόνη.

Ο Μητσιάς κάνοντας πλάκα πρόσθεσε: «Αν γίνει δικαστήριο, θα καταθέσω υπέρ του Γιάννη».

Μέχρι και σήμερα όταν συναντώ τον Λουκιανό του το…υπενθυμίζω: «Τι θα γίνει με εκείνα τα ποσοστά μου;»

(Η συζήτηση πια θα συνεχίζεται στην παρέα του ουρανού….)

“Στιγμή τέταρτη

«Δεν τον άλλαξε η Αθήνα τον Αντώνη Αντωνιάδη. Ήρθε καλό παιδί από την Ξάνθη και παρέμεινε τέτοιο. Δεν καβάλησε το καλάμι ακόμα και στις πιο σημαντικές στιγμές δόξας που γνώρισε.

Βοήθησε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή επί δεκατίες μέσα από τον ΠΣΑΠ.»

Στιγμή πέμπτη

«Άρχισα να μεταδίδω ματς για την κρατική τηλεόραση από το καλοκαίρι του 1966, όταν διεξάγονταν το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αγγλία. Τα ματς μεταδίδονταν μια μέρα αργότερα μαγνητοσκοπημένα αφού τότε η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της Γιουροβίζιον.

Η πρώτη μου ζωντανή περιγραφή ήταν του τελικού Κυπέλου Κυπελούχων το 1969 στη Μαδρίτη, Μίλαν - Άγιαξ 4-1.

Λίγους μήνες αργότερα μετέδωσα τον θριαμβευτικό αγώνα της Εθνικής μας στο Καυτανζόγλειο. Ελλάδα - Ελβετία 4-1

Ολόκληρες τις αφηγήσεις θα τις βρείτε στα βιβλία «Γιώργος Κούδας -Της ζωής μου το παιχνίδι» (Ιανός 2005) και «Ο Ψηλός» (Μοτίβο 2007).