Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα και βάλε συζητούσαμε με τον αξέχαστο Τζίμη Πανούση στον «ΜΥΛΟ» (πάρτε και το σχετικό: φωτογραφία του αξέχαστου Βασίλη Μποζίκη) έπειτα από μια συνέντευξη για την εφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ».

Πιο πολύ μου είχε κάνει εντύπωση μια πρόζα του σε ένα τραγουδάκι που σκάρωσε:

«Είναι κνίτης δίχως κόμμα

και φιάλη δίχως πώμα

σύννεφο χωρίς αιθάλη

και αυλή χωρίς Εκάλη»!

Τι είχε συμβεί;

Με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993, είχαν πυκνώσει τα παραπολιτικά ρεπορτάζ για μια περίφημη αυλή της Εκάλης. Η Δήμητρα Λιάνη είχε αναλάβει τη διεύθυνση του ιδιαίτερου γραφείου του πρωθυπουργού και συζύγου της Ανδρέα Παπανδρέου, και πολλοί την κατηγορούσαν ότι γύρω της συνωθούνταν παράγοντες, πολιτικοί, ακόμα και ιερείς και αεροσυνοδοί!

Από τότε, ζωή να ’χουμε, καλύψαμε δεκάδες εκλογικές αναμετρήσεις, μετρήσαμε πολλούς «άχαστους» πρωθυπουργούς -κάποιους με οίστρο- τους οποίους όμως όταν ο λαός το αποφάσισε, τους μαύρισε κανονικά.

Ουδείς τα κατάφερε, ανεξαρτήτως προθέσεων, να λειτουργήσει χωρίς «αυλή».

Είχαμε ακούσει πριν από την Εκάλη για κάποια «παιδική χαρά του Μαξίμου» επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (με Οννεδίτες κυρίως), εναντίον της πολυπραγμοσύνης των οποίων, αν θυμάμαι καλά, καταφέρονταν περισσότερο κάποιοι «καραμανλικοί» και όχι τόσο οι πασόκοι. Ο κομματικός εμφύλιος, συνήθως υπόγειος και ακήρυκτος, έχει πολύ πλάκα γενικώς.

Το ίδιο έγινε και με τους «σημιτοφύλακες» αργότερα (ενδεικτικά αναφέρω τους Τσουκάτο, Πανταγιά, Μαντέλη), εναντίον των οποίων ξιφουλκούσαν παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, προσκείμενα στον Ανδρέα. Αυτοί κι αν ήρθαν από το… πουθενά και έφτιαξαν τείχος ανάμεσα στον Κώστα Σημίτη και τους «ενοχλητικούς».

Για την εποχή του Κώστα Καραμανλή το όνομα Αντώναρος φτάνει και περισσεύει.

Εκεί που η «αυλή» απέκτησε χρώμα του αγρού και της φύσης -καμιά σχέση με την «πράσινη ανάπτυξη» πάντως…- ήταν επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου με τους περίφημους «κηπουρούς»!

Ο κόσμος για πρώτη φορά άκουγε ονόματα όπως Κουβέλης (όχι ο… πολύς Φώτης, αλλά ο Σπύρος), Παμπούκης, Μπιρμπίλη, Ματσούκα (όχι η ηθοποιός Δήμητρα), Παπακωνσταντίνου και διάβαζε παραπολιτικά σχόλια για την τάση να διαλέγει ο Γιώργος στελέχη από το φιλικό του περιβάλλον.

Για να μην υπερβάλλουμε, «αυλές» υπάρχουν από τότε που εφευρέθηκε η εξουσία και ο ηγεμόνας. «Αυλή» είχαν και ο Μιτεράν και ο Κλίντον, και ο Μπλερ και ο Σρέντερ. Γύρω τους κινούνται, εργάζονται, ανδρώνονται, συνωμοτούν (θυμηθείτε τον Βρούτο, τον Κάσιο και την παρέα του άτυχου Ιούλιου Καίσαρα) και μηχανορραφούν και ικανοί και «φελλοί».

Δύο πράγματα όμως μένουν σταθερά για τις «αυλές» από την Αρχαία Αθήνα και την Αρχαία Ρώμη, μέχρι σήμερα, εποχή της κυρίας Αχτσιόγλου και της κυρίας Μαριλίζας...

- Πρώτον ο φθόνος όλων των άλλων που δεν έχουν το προνόμιο να συζητούν καθημερινά με τον ηγεμόνα

- Δεύτερον η τύχη τους όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά!

Ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του έγραψε: «Στέργει γαρ ουδείς άγγελον κακών επών» (κανένας δεν θέλει τον αγγελιοφόρο κακών ειδήσεων). Μου διαφεύγει μάλιστα σε ποιον ανήκει η πατρότητα της σύγχρονης βερσιόν της αθάνατης ρήσης του Σοφοκλή, που λέει «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα είναι ορφανή»...

Τα γράφω όλα αυτά, διότι τώρα τα κακά μαντάτα φτάνουν και στα «inner circles» του Αλέξη Τσίπρα, του οποίου πάντως το περιβάλλον έχει αλλάξει αρκετές φορές σε σχέση με τους προκατόχους του. Δεν είναι μόνο ότι έχουν από χρόνια πάψει να έρχονται σε επικοινωνία μαζί του άτομα του άλλοτε «στενού κύκλου», όπως ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο Γιάνης Βαρουφάκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ακόμα και πρόσφατα ο αρχιτέκτονας των Πρεσπών Νίκος Κοτζιάς ή ο Ν. Παππάς -ο οποίος είναι σε διακριτική απόσταση πλέον. Τώρα διαβάζουμε ότι δεν θα είναι στο στενό επιτελείο άτομα που μέχρι τις ευρωεκλογές έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην παραγωγή της καθημερινής πολιτικής και επικοινωνιακής γραμμής: Τζανακόπουλος, Βερναρδάκης, Φλαμπουράρης…

Όλη την εβδομάδα διαβάζαμε τίτλους πολιτικού ρεπορτάζ όπως: «Αλέξης Τσίπρας: Εκδικείται την αυλή του» ή «Κάποιοι την πληρώνουν για το κακό αποτέλεσμα» ή «Φροντίζει ώστε κανείς από τους εν δυνάμει επικριτές του να μην έχει μία ανώδυνη εκλογική μάχη».

Γούστο έχει και η διδακτική ανακοίνωση της Κίνησης «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά, η οποία δεν θα μετάσχει στις εκλογές της 7ης Ιουλίου (βέβαια αν μετείχε δεν θα είχε περισσότερες πιθανότητες εκλογής με σταυρό από αυτές που θα συγκέντρωνε η ηρωίδα των μετατάξεων κυρία Τασία) και αφήνει αιχμές για τη στάση της Κουμουνδούρου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε ουσιαστικά όλες τις προτάσεις υποψηφιοτήτων του ΠΡΑΤΤΩ, σ’ αυτές ασφαλώς και δεν συμπεριλαμβανόταν ο πρόεδρός του» - «Η αριστερά δεν είναι υπόθεση της μίας ή άλλης παρέας».

Σαν να λέμε «φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες». Αν και ο Διονύσης είχε στο νου του πολύ πιο φωτεινά πράγματα όταν έγραφε το «ας κρατήσουν οι χοροί».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16 Ιουνίου 2019