Στα χρόνια της κρίσης καταγράφηκε μια «διείσδυση» του ιδιωτικού τομέα στον δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης, μέσω μηχανισμών όπως οι δωρεές, οι υιοθεσίες δένδρων, έργα ανάπλασης και συντήρησης στο πλαίσιο της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, όπως ανέφερε η Εύη Αθανασίου από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΑΠΘ, στο πλαίσιο του 1ου επιστημονικού συνεδρίου Χωρικού Σχεδιασμού και Ανάπτυξης που διοργανώνει το τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης.

Η κ. Αθανασίου αναφέρθηκε σε χαρακτηριστικά παραδείγματα δωρεών και χορηγιών που έγιναν κατά τη διάρκεια της κρίσης, όπως, η δωρεά εξοπλισμού από την cosmote που ανέλαβε και τη συντήρηση για δύο χρόνια, η συντήρηση της πλατείας Ναυαρίνου για 3 χρόνια από τη Lidl Hellas, η δεντροφύτευση με ελαιόδεντρα στην οδό Αγγελική και η συντήρηση δυο θεματικών πάρκων της νέας παραλίας από τον επιχειρηματία Σταύρο Ανδρεάδη και η δωρεά 10 εκατ. Ευρώ από το Ίδρυμα Σταύρος Νέαρχος για αναπλάσεις, παιδικές χαρές και πάρκα.

«Η πρόβλεψη επαρκούς δημόσιου χώρου στην πόλη είναι αρμοδιότητα του κράτους και μία από τις λειτουργίες του πολεοδομικού σχεδιασμού. Η συντήρηση και η διαχείρισή του δημόσιο χώρου είναι παραδοσιακά υποχρέωση των δήμων. Στη σύγχρονη συνθήκη, η διαχείριση των δημόσιων χώρων είναι συχνά ιδιωτική, ενώ το δίπολο δημοσίου – ιδιωτικού φαίνεται να αποσταθεροποιείται» αναφέρεται στην περίληψη της ανακοίνωσης.

Ένας δεύτερος τομέας συνέργειας δημόσιου-ιδιωτικού τομέα στο σχεδιασμό του δημόσιου χώρου ήταν τα Οpen Malls, από το πρώτο στην περιοχή της Μητροπόλεως μέχρι τα νεότερα στη Ναυαρίνου και το Καπάνι, με στόχο την προβολή των επιχειρήσεων και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας έναντι των malls, ωστόσο η κ. Αθανασίου σχολίασε ότι οι ίδιοι οι επαγγελματίες «το θεώρησαν μια φούσκα».

Επίσης, η κ. Αθανασίου αναφέρθηκε στα Ειδικά Πολεοδομικά Σχέδια, που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στην περίοδο της κρίσης. Στη Θεσσαλονίκη εκπονήθηκαν δέκα τέτοια ΕΠΣ, εκ των οποίων τα έξι στο δήμο Θεσσαλονίκης, εκ των οποίων τα πέντε από ιδιώτες.

Επίσης ένα παράδειγμα διείσδυσης του ιδιωτικού τομέα στο σχεδιασμό του δημόσιου χώρου προέρχεται από τις αλλαγές στον Οικοδομικό Κανονισμό, καθώς «τα περιβαλλοντικά κίνητρα του Νέου Οικοδομικού Κανονισμού μετακινούν την υποχρέωση για δημιουργία δημόσιου χώρου στις πυκνοδομημένες ελληνικές πόλεις, στους ιδιώτες» σημείωσε η κ. Αθανασίου, σχολιάζοντας όμως ότι τελικά οι χώροι που αποδίδονται σε δημόσια χρήση είναι πολύ μικροί. Συμπερασματικά, η κ. Αθανασίου σημείωσε ότι η διείσδυση του ιδιωτικού τομέα «νοηματοδοτείται στη βάση μειωμένων πόρων, διαχειστικής ανεπάρκειας». Αναφερόμενη στις νέες αυτές διαδικασίες αστικής διακυβέρνησης και διαχείρισης του δημόσιου χώρου σχολιάζοντας ότι «η ευθύνη για την παραγωγή και διαχείριση του δημόσιου χώρου μετακυλίεται στους ιδιώτες». Πρόσθεσε ακόμη ότι «η συνταγματική υποχρέωση του κράτους για χωρικό σχεδιασμό μετακυλίεται όλο και συχνότερα στους ιδιώτες»