Υπάρχουν μερικά στιγμιότυπα στη ζωή κάθε ανθρώπου που σημαδεύουν την ζωή του ανεξίτηλα. Που επηρεάζουν τις διεργασίες διαμόρφωσης του χαρακτήρα και εν πολλοίς καθορίζουν ακόμη και την εξέλιξή του.

Στην κουζίνα ενός φτωχικού -με τα σημερινά δεδομένα- σπιτιού στην Κατερίνη, το εννιάχρονο παιδί να γράφει και να σβήνει στο σχολικό του τετράδιο και η μητέρα να μαγειρεύει επιτηρώντας το παράλληλα, την ώρα που έρχεται από έξω ο πατέρας και λέει με ήρεμη φωνή: «Εριέττα (έτσι λένε την μητέρα μου) μην στενοχωρηθείς. Με απέλυσαν».

Δεν καταλάβαινα πολλά, αλλά τα συναισθήματα της θλίψης και της ανησυχίας που εξέπεμπαν οι γονείς μου, δεν μου άφηναν περιθώριο για ερωτήσεις.

Αργότερα συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν η πρώτη «μεγάλη στιγμή» της ζωής μου. Όλα άλλαξαν από τότε για μένα.

Οι γονείς των παιδιών στην γειτονιά τα τραβούσαν για να μην πολυπαίζουν μαζί μου. Τα καλοπιάσματα που είχα συνηθίσει -δασκαλοπαίδι γαρ- κόπηκαν μαχαίρι. Όπως και το καθημερινό χαρτζιλίκι για ένα κουλούρι στο διάλειμμα. Και τα Αγγλικά. Και οι διακοπές. Κι άλλα πολλά.

Μην τα δραματοποιώ. Πολλά παιδιά υποβλήθηκαν σε πολύ χειρότερες δοκιμασίες, αλλά για μένα σημασία είχε η δική μου.

Η κατάληξη, ευτυχώς, ήταν καλή. Οι γονείς μου τα κατάφεραν.

Αλλά δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα στο ερώτημα πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξή μου, αν δεν υπήρχε αυτή η βίαιη ανατροπή με την απόλυση του πατέρα μου και την παραμονή του για επτά χρόνια εκτός δημόσιας εκπαίδευσης, τον στιγματισμό του, τις διώξεις που υπέστη στις επαγγελματικές του προσπάθειες στη συνέχεια, την αναγκαστική- μετά από κάποια χρόνια- μετεγκατάστασή μας στην Θεσσαλονίκη, όπου μας βρήκε η Μεταπολίτευση του 1974 και η επαναφορά του στην υπηρεσία.

Συγχωρήστε μου την περιαυτολογία, αλλά κάθε χρόνο, την επέτειο της επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας στην χώρα μας, το μυαλό μου τρέχει στα σημάδια των παιδικών μου αναμνήσεων.

Σημάδια που έγιναν βαθύτερα, όταν χρόνια μετά ως νεαρός ρεπόρτερ κατάφερα να πείσω έναν αξιωματικό της αστυνομίας να μου δείξει τον «φάκελο» του πατέρα μου -πριν αυτός πάει μαζί με χιλιάδες άλλους για καταστροφή στα καμίνια της Βιοχάλκο- και στον οποίο διάβασα αναφορά της δασκάλας μου στο δημοτικό -και συναδέρφου των γονιών μου- ότι εγώ την ρώτησα τι θα πει Χούντα κι όταν μου είπε πού ξέρω αυτήν την λέξη, της είπα ότι άκουσα να την λέει ο πατέρας μου και όταν τον ρώτησα μου απάντησε «δεν είπα Χούντα, φούντα είπα».

Χούντα. Αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Χωροφύλακες. Χαφιεδισμός. Διώξεις. Κιτς. Άλκιμοι.

Δεκαετίες μετά, η μνήμη ατονεί. Οι νέοι δεν ξέρουν. Κάποιοι δήθεν αριστεροί, διακινούν το σύνθημα «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» χωρίς να αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις της αβελτηρίας τους.

Στη σύγχυση, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος διάφοροι κρυπτοφασίστες -ή απλώς ανόητοι- να ψελλίσουν ότι οι συνταγματάρχες έκαναν έργα και δεν έκλεψαν. Θαρρείς και σε μια κοινωνία χωρίς κόμματα, κοινοβούλιο κι αντιπολίτευση, χωρίς ελεύθερες εφημερίδες και δημοσιογράφους, χωρίς ανεξάρτητη δικαιοσύνη, θα μπορούσε να υπάρξει έλεγχος της εξουσίας.

Εν πάση περιπτώσει, η σημερινή μέρα, ενδείκνυται για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι, πως το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου είναι η ελευθερία και ότι στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, το καλύτερο πολίτευμα που ανακαλύφτηκε είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία.  

**********************************************************************************************************************

* Τριανταέξι και σήμερα για τις κάλπες του Μαΐου που είναι ομολογουμένως ιδιαίτερα κρίσιμες, καθώς εκτός από τη ανάδειξη των τοπικών αρχόντων, θα στείλουν ηχηρά μηνύματα ενόψει των εθνικών εκλογών που θα ακολουθήσουν.

Στη Θεσσαλονίκη βεβαίως, τα πολιτικά μηνύματα θα είναι συγκεχυμένα και αμφιλεγόμενα. Από τις κάλπες της περιφέρειας προβλέπονται ισχυρά μηνύματα κατά της κυβέρνησης, ενώ από τις κάλπες του κεντρικού δήμου θα βγει θολός και πολύσημος καπνός, εξαιτίας των πάμπολλων υποψηφίων που όλοι τους δηλώνουν… πολυσυλλεκτικοί.

Εκτός από την ασάφεια του πολιτικού μηνύματος –ελέω των πολλών υποψήφιων- οι δημοτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη έχουν κι ένα ακόμη αρνητικό χαρακτηριστικό. Αναφέρομαι στο φαινόμενο κάποιοι από αυτούς να ξεφεύγουν επιδεικνύοντας τον χειρότερό τους εαυτό. Η αγωνία τους να κερδίσουν πόντους στη μάχη που δίνουν, τους οδηγεί σε ενέργειες που παραβιάζουν όχι μόνον τον δημοκρατικό πολιτικό πολιτισμό, αλλά και τους σαφείς περιορισμούς της κείμενης νομοθεσίας.

* Σε αντίθεση με την πρωτεύουσα, λοιπόν, που παρότι αριθμεί πολύ περισσότερους ψηφοφόρους, έχει έναν «ανθρώπινο» αριθμό υποψηφίων δημάρχων, οι οποίοι μέχρι στιγμής τουλάχιστον, επιδεικνύουν εκτός από πολιτικό πολιτισμό (μιλάμε για τους του δημοκρατικού τόξου κι όχι τους υπόδικους για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση) και επαγγελματισμό, κάποιοι εκ των δικών μας δεκάδων wannabe δημάρχων έρχονται από το βαθύ παρελθόν.

Γιατί παλιό δεν είναι ούτε το μεγάλο σε ηλικία, ούτε απαραίτητα μια υποστηριζόμενη από κόμμα υποψηφιότητα. Και φυσικά, το σύγχρονο και μοντέρνο δεν έχει να κάνει με το look, τα μοδάτα κοστούμια και τα λαμπερά χρώματα, τις πόζες. Παλιό είναι να ξοδεύεις δεκάδες χιλιάδες ευρώ –μαύρα εννοείται- σε αμφιβόλου αξίας κι αξιοπιστίας ΜΜΕ μόνο και μόνο γιατί μόνοι εκείνοι δέχονται να σε υπερπροβάλλουν –να σε εγκωμιάζουν προκλητικά χωρίς να κρατούν τα προσχήματα, καθώς, στερούνται αξίας ή αξιοπιστίας.

Παλιό είναι να υποτιμάς με τον χειρότερο τρόπο τους πολίτες και εν δυνάμει ψηφοφόρους, πληρώνοντας αδρά κάποιους να σε εμφανίζουν ως τουλάχιστον «γκανιάν» που θα κάνει την έκπληξη, ξεχνώντας πως αν όντως ποντάρεις στους ενεργούς και μοντέρνους πολίτες, αυτοί ενημερώνονται σφαιρικά από περισσότερες πηγές και δεν τρώνε αμάσητα ό,τι τους σερβίρει ο κάθε επιτήδειος εξαγορασμένος κονδυλοφόρος ή ραδιοτηλεοπτικός παραγωγός.

Τι αξιοπιστία έχει ένα μέσο ενημέρωσης όταν την μια μέρα λέει ότι θα εκλεγεί ο τάδε που είναι ο... Μεσσίας και την άλλη εμφανίζει νέα- δήθεν- δημοσκόπηση ότι θα εκλεγεί ο δείνα, τον οποίο εμφανίζει επίσης ως Μεσσία;

Τι μπορεί να προσφέρει- πέραν της ικανοποίησης μιας ρηχής ματαιοδοξίας- μια τέτοιου είδους εκστρατεία προπαγάνδας που στηρίζεται στην παραπληροφόρηση και την επίκληση ψευδών στοιχείων;

* Αν, όμως, είναι κακό για κάποιους υποψήφιους να πολιτεύονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, το ίδιο και χειρότερο είναι για τον Τύπο που τελευταία έχει μπερδέψει τη δημοσιογραφία με τις δημόσιες σχέσεις και το γλείψιμο -μετά αμοιβής ή εν αναμονή αυτής- με το ρεπορτάζ.

Σε μια χώρα που ο Τύπος έχει χάσει την αξιοπιστία του είτε από δικά του λάθη είτε από τη συστηματική συκοφάντησή του, κάποιοι –αλεξιπτωτιστές οι περισσότεροι στο χώρο- κάνουν ό,τι μπορούν για να πάμε όλοι πιο κάτω και πιο κάτω.

* Ας ελπίσουμε, στο μήνα που απομένει, υποψήφιοι και Μέσα ενημέρωσης να σεβαστούν και το νόμιμο (τα ποσά δαπάνης των υποψηφίων είναι συγκεκριμένα και πρέπει να ελέγχονται) αλλά και το ηθικό και να πάψουν να ρυπαίνουν με αστείες έως αποκρουστικές ειδήσεις περίπτερα και διαδίκτυο. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς, πόσο μάλλον ο ψηφοφόρος σε μια πόλη 26 υποψηφίων δημάρχων...

* Η Ελλάδα να συνδράμει στη Γαλλία προσφέροντας τον Τσίπρα, που ως μηχανικός θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Παναγίας των Παρισίων με… επίκεντρο τον άνθρωπο.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Απριλίου 2019.