Πολιτικός ο σημερινός πρωινός καφές, και με πολύ Καλαμαριά. Τον ήπιαμε δίπλα στο Παλατάκι με φόντο τη θάλασσα στο «Royale Cafe» με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Α’ Θεσσαλονίκης Γιάννη Αμανατίδη.

«Προτιμώ τα ρεμπετάδικα από τις καφετέριες», μας είπε στην αρχή της κουβέντας πριν ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της ζωής του. Ξεκινώντας από το Μελισσουργιό Κιλκίς και την Τερπνή Σερρών και φτάνοντας μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Καλαμαριά. 

Κρατά τη φράση του πατέρα του ότι «πριν να μιλήσεις πρέπει να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό. Έτσι ώστε αυτά που θα πεις να μπορείς να τα ισχυριστείς και αύριο και μεθαύριο», αλλά και τον Άρη Βελουχιώτη όταν τον ρωτάμε για το αν ταιριάζει η θρησκεία και η αριστερά. «Η Εκκλησία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ούτε η «Δεξιά», αλλά και ούτε η «Αριστερά» του Κυρίου», σημειώνει . 

Όσο για τον αν θα είναι διαφορετική η δεύτερη φορά Αριστερά απαντά θετικά. «Διαφορετικά με τον τρόπο, που λέει το κόμμα μας. Ούτως ή άλλως δεν είναι δυνατόν να βουτήξεις στον ίδιο ποταμό δυο φορές. Είμαστε σοφότεροι, μάθαμε από τα λάθη μας, σοβαρότεροι, αποτελεσματικότεροι , εμπειρότεροι».

Πίνετε πρωινό καφέ;

Βέβαια πίνω. Αυτός είναι ο πέμπτος που πίνουμε τώρα μαζί (γελάει). Ο πρώτος έρχεται στις 6, γιατί σηκώνομαι πάντα πολύ πρωί και παρακολουθώ την επικαιρότητα. Είτε στα κανάλια είτε στα σάιτ είτε στην αποδελτίωση που λαμβάνω.

Τί είδους καφέ προτιμάτε;

Γαλλικό ή εσπρέσο. Είναι οι πιο γρήγοροι καφέδες (γελάει). Ο ελληνικός θέλει το χρόνο του και θέλει να τον απολαύσεις διαφορετικά.

Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Γεννηθήκατε στο Κιλκίς. Σε τι συνθήκες στο σπίτι;

Ήταν πολύ δύσκολα τα χρόνια εκείνα. Οι γονείς μου εκπαιδευτικοί, που δεν είχαν ακόμη διορισθεί. Ήμασταν στο χωριό και σε αγροτική οικογένεια.

Ο παππούς Γιάννης και η γιαγιά Δέσποινα ενώ ταΐζουν τις δίδυμες αδελφές του

Ο μικρός Γιάννης Αμανατίδης ενώ σέρνει το καρότσι με τις αδελφές του Μαγδαληνή και Δέσποινα

Ποιο χωριό;

Η Κοκκινιά Κιλκίς. Σε αυτά τα μητρώα είμαι γραμμένος. Στο Μελισσουργιό, μέσα στα Κρούσσια. Οι παππούδες είχαν έρθει από τον Πόντο. Γεννήθηκα το 1961 και μετά από ένα χρόνο μετακομίσαμε στην Τερπνή Σερρών και την Καλλιθέα. Η μητέρα μου ήταν διορισμένη νηπιαγωγός, ο πατέρας μου δούλευε στην Τριανταφυλλιά Σερρών, που ήταν πιο μακριά. Τότε οι δάσκαλοι έμεναν στο χωριό και δεν έφευγαν γιατί οι συγκοινωνίες ήταν δύσκολες. Εκεί μείναμε μέχρι το 1977.

Αδέλφια;

Δύο δίδυμες αδελφές. Οι γονείς μου πήγαιναν για ένα κορίτσι, γιατί εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος και βγήκαν δύο δίδυμες αδελφές (χαμογελάει).Εγώ είμαι γεννημένος το ‘61, οι αδελφές μου το ‘65.

Ο μπαμπάς δάσκαλος, η μαμά νηπιαγωγός, οι αδελφές;

Και οι αδελφές μου δασκάλες, όπως και η νυν γυναίκα μου -γιατί είμαι δεύτερη φορά παντρεμένος…

Οι γονείς του, Κυπαρισσία και Γιώργος

Πώς και γίνατε όλοι δάσκαλοι;

Ήταν οι δυσκολίες της ζωής. Ο πατέρας μου ήταν το μοναδικό παιδί που μπόρεσε και σπούδασε ανάμεσα στα 5 αδέλφια του. Ήταν καλός στα γράμματα, άρα η επιλογή ήρθε από εκεί. Εγώ πήγα χημικός πετρελαίου, γιατί τότε ήταν να βγουν τα πετρέλαια του Πρίνου, όπως έλεγαν όλοι, αλλά τελικά ατυχήσαμε. Ήταν μια καλή σχολή η Χημικών Πετρελαίου, που τελείωσα. Βλέποντας όμως ότι δεν έχει μέλλον το επάγγελμα και ότι όπως μάς είχε πει τότε ένας καθηγητής αν δε λυθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν πρόκειται να γίνει καμία γεώτρηση άλλαξα ρότα. Έδωσα εξετάσεις και πήγα στην Παιδαγωγική Ακαδημία.

Το όνειρο ήταν να γίνετε γιατρός;

Ήθελα να γίνω γιατρός. Αυτό είναι αλήθεια. Τελικά καλά που δεν έγινα γιατί δεν αντέχω κάποια πράγματα, όπως το αίμα (χαμογελάει).

Σε ηλικία 7 ετών μαζί με τον πατέρα του

Ο πατέρας σας ήταν και μέντορας αλλά και αυστηρός κριτής σας, έτσι;

Αυστηρός. Πρώτα εμένα τιμωρούσε και μετά τους άλλους (γελάει) . Και τότε έπεφτε και ράβδος.

Γενικά το σπίτι αριστερών πεποιθήσεων;

Κεντρώο θα έλεγα. Πάντα Ένωση Κέντρου και μετά προς το ΠΑΣΟΚ ο πατέρας μου.

Πρώτος από δεξιά (όρθιος) ως μαθητής της Β' Λυκείου με την ομάδα μπάσκετ του σχολείου της Νιγρίτας

Η πολιτική ήταν παρούσα;

Πέρα από τις εφημερίδες και τις συζητήσεις δε θα το έλεγα. Κανείς δεν ήταν οργανωμένος. Είχαμε τα βιώματα που είχαν οι παππούδες από τον εμφύλιο. Ήταν έντονες καταστάσεις και ο παππούς κρατούσε μια μέση γραμμή.

Γι’ αυτό και εσείς γίνατε πιο ήπιων τόνων;

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα και το θυμάμαι αυτό ότι πριν να μιλήσεις πρέπει να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό. Έτσι ώστε αυτά που θα πεις να μπορείς να τα ισχυριστείς και αύριο και μεθαύριο. Ούτως η άλλως η πολιτική είναι μια πράξη ευθύνης, την οποία την έχεις όσο ο λαός σε εμπιστεύεται. Από εκεί και μετά εμείς ζούμε στη γειτονιά και θέλω τους ανθρώπους της γειτονιάς να μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια και να τους μιλάω όπως πάντοτε.

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί γίνατε αριστερός;

Αυτό που είχα από μικρός ήταν η έγνοια απέναντι στην αδικία, η αίσθηση του σωστού και του ορθού. Αυτό με έκανε από μικρό, από την ηλικία των 14 ετών, να ενταχθώ στην ΚΝΕ. Και τότε είχαμε μεγάλα κυνηγητά, δεν ήταν όπως τώρα.

Δηλαδή;

Μιλάμε για το 75. Να φανταστείτε ότι τότε οι συγκεντρώσεις για την Πρωτομαγιά ήταν ουσιαστικά απαγορευμένες. Ωστόσο μέχρι να εισέλθω στα ΚΑΤΕΕ, τα μετέπειτα ΤΕΙ, ήμουν ήδη μέλος της ΚΝΕ και στη συνέχεια έγινα κομματικό μέλος που τότε γινόταν κανείς δύσκολα. Είχα την ευθύνη του σπουδαστικού της Καβάλας, όπου έμενα. Έζησα από κοντά τις μεγάλες κινητοποιήσεις για το νόμο 815 και τον 576 για τα ΚΑΤΕΕ. Φεύγοντας από τη σχολή το 81 πήγα φαντάρος.

Χόμπι πλην της πολιτικής;

Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ήταν εκείνα τα χρόνια παρά πολύ απαιτητική. Δε μας άφηνε ελεύθερο χρόνο. Εγώ δεν έζησα ανέμελα φοιτητικά χρόνια. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα, αλλά και ταυτόχρονα διαπαιδαγωγητικά θα έλεγα. Ένα μεγάλο σχολείο. Βλέπετε εγώ ήμουν και εξωστρεφής άνθρωπος, μιλούσα με τις παρέες και τον κόσμο, ήμουν ανοικτός. Οπότε αυτό με βοήθησε.

Χόμπι;

Ψάρεμα καθετή, όχι δίχτυα ή κάτι άλλο, ούτε ψαροντούφεκο.

Συνεχίζετε και σήμερα;

Τώρα δεν μπορώ. Πολύ θα ήθελα. Ψάρεμα λοιπόν, διάβασμα, μουσική και ενασχόληση με τα παιδιά μου. Αν και αυτό είναι αγάπη, δεν είναι χόμπι.

Μαραθώνιοι σε απεργιακές κινητοποιήσεις

Συνδικαλισμός;

Από το γυμνάσιο κιόλας ήμουν μέλος του μαθητικού συμβουλίου. Μάλιστα τότε στην πρώτη γιορτή του Πολυτεχνείου και πριν να καθιερωθεί ως εθνική γιορτή για να συμμετέχουμε στην εκδήλωση κάναμε αποχή. Οι πορείες ήταν τότε απαγορευμένες. Εκεί λοιπόν, πήρα αποβολή γιατί κάναμε μια εκδήλωση στο λύκειο και βάλαμε ένα τραγούδι το οποίο θεωρήθηκε άσεμνο.

Δηλαδή;

Θεωρήθηκε άσεμνο για να ακουστεί μέσα σε σχολική γιορτή.

Ποιο τραγούδι ήταν;

Το «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» του Μίκη (γελάει). Και με βάση αυτό και την εφημερίδα που εκδίδαμε είχα πάρει και αποβολή, μαζί με όλο το συμβούλιο. Αυτά συμβαίνουν το 1977-78 στο λύκειο Καλαμαριάς. Γι΄ αυτό το λόγο πήρα και κοσμία διαγωγή, την οποία διόρθωσαν την επόμενη χρονιά. Γιατί η διαγωγή κοσμία τότε είχε σημασία. Δεν μπορούσες να μπεις σε σχολές, όπως η Παιδαγωγική Ακαδημία, να είχες τέτοια διαγωγή.

Ως δάσκαλος ενώ επιβλέπει γυμναστικές επιδείξεις. «Μεγάλη εμπειρία η διδασκαλία», τονίζει.

Τα Παιδαγωγικά ακολούθησαν μετά τα ΤΕΙ;

Με τη συμβουλή του πατέρα μου και μετά από κατατακτήριες εξετάσεις. Στην αρχή πήγα στη Φλώρινα και μετά ήρθα Θεσσαλονίκη. Ως το 1988 που διορίστηκα ως δάσκαλος έκανα διάφορες δουλειές. Δούλεψα περιστασιακά για περίπου 3 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα ως ψητάς, σερβιτόρος σε ψαροταβέρνα, οδηγός σε εταιρία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, ρεσεψιονίστ, ακόμη και για δύο μήνες κουβαλούσα καρπούζια το βράδυ στη Λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης (χαμογελάει).

Τα κάνατε όλα… Στην Καλαμαριά πότε εγκατασταθήκατε;

Είμαι εδώ από το 1978 με διαλλείματα μερικών χρόνων. Λίγο διάστημα στην Εύβοια όπου είχα διορισθεί και λίγο στη Φλώρινα ως φοιτητής. Περίπου 40 χρόνια Καλαμαριώτης.

Πάνω από 30 χρόνια δάσκαλος. Εδώ στον αγιασμό του 10ου δημοτικού Καλαμαριάς.

Από αυτά τα 27 χρόνια δάσκαλος. Πως ήταν η εμπειρία;

Είναι η πιο άμεση ζωντανή εμπειρία που διαπαιδαγωγεί και τον καθένα. Οι δάσκαλοι ξεχωρίζουν και ειδικά αυτοί που κατάγονται από οικογένειες δασκάλων. Οι δάσκαλοι συνήθως μιλούν φωνακτά στις παρέες, γιατί έχουν μάθει από τη διδασκαλία, έχουν πάντα εκτός από τη μάθηση και το παιδαγωγικό κομμάτι, το οποίο είναι ένα από τα σημαντικότερα. Και χαίρομαι όταν συναντώ τα παιδιά που είχαμε στο σχολείο και τα οποία φτάνουν περίπου τα 900 και τα οποία ακόμη και σήμερα με αποκαλούν «δάσκαλε». Αυτό είναι μια μεγάλη ηθική ικανοποίηση. Το να βάλεις ένα λιθαράκι, να ανοίξεις την ψυχή του παιδιού και να ασχοληθείς με τα προβλήματα του. Να του δώσεις κατευθύνσεις και να του δείξεις το δρόμο. Γιατί αυτό είναι ο δάσκαλος.

Ο συνδικαλισμός ήταν πάντα ανάμεσα στα ενδιαφέροντά σας;

Από τα μαθητικά χρόνια το είχα μέσα μου. Άρα ο ιός υπήρχε (γελάει). Μετά στα ΚΑΤΕΕ, στους δασκάλους όπου ήμουν γραμματέας του Συλλόγου των Δασκάλων, στην Ένωση Δημοσιοϋπαλληλικών Οργανώσεων, στα συνέδρια της ΕΔΟΘ. Γενικά είχα μια έντονη παρουσία.

Στο πολιτiκό του γραφείο στη Θεσσαλονίκη με φόντο αφίσα του Αλέξη Τσίπρα

Πώς έγινε η πρόταση για τη βουλευτική υποψηφιότητα; Τη θυμάστε την ημέρα; Σας πήρε τηλέφωνο ο Αλέξης Τσίπρας;

Τότε δε γίνονταν έτσι η επιλογή, αλλά μέσω του κόμματος. Είχε προηγηθεί η υποψηφιότητά μου στις περιφερειακές εκλογές. Και με τον αείμνηστο Τάσο Κουράκη και με τον Στρατή Πλωμαρίτη, όπου εκλέχτηκα σε υψηλές θέσεις. Τότε οι προτάσεις γίνονταν και από τις τάσεις που υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ και από τη Νομαρχιακή Επιτροπή. Ήμουν ήδη γνωστός μέσα από την Εκτελεστική Γραμματεία της ΕΔΟΘ και αποτέλεσα μια πρόταση των τάσεων. Το 2012 κατέβηκα για πρώτη φορά ως υποψήφιος βουλευτής και βγήκα με την πρώτη. Νομίζω στη δεύτερη θέση μετά τον συγχωρεμένο τον Τάσο τον Κουράκη.

Με τι χαλαρώνετε σήμερα; Υπάρχει χρόνος για κάτι;

Μουσική.

Σας αρέσουν τα ρεμπέτικα έχω ακούσει…

Ναι, πολύ. Μου αρέσει πάρα πολύ να ακούω μουσική. Θα ήθελα να μάθω ένα μουσικό όργανο, αλλά μάλλον δεν έχω την υπομονή.

Ο μπαμπάς ήξερε ακορντεόν…

Ήξερε ακορντεόν λόγω της διδασκαλικής του ιδιότητας. Τότε βλέπετε έπρεπε ως δάσκαλος να ξέρεις μουσική γιατί κάναμε και το μάθημα της μουσικής στα παιδιά.

Δεν κατάφερε να σας μάθει;

Είναι αλήθεια ότι δεν το κατάφερε (γελάει). Μου αρέσει το ρεμπέτικο, αλλά μου αρέσει να ακούω όλα τα είδη μουσικής. Από την ξένη μουσική μου αρέσει η τζαζ και η ροκ και από τα ελληνικά τα πάντα.

Όταν λέμε ροκ εννοούμε Rolling Stones;

Kαι Jethro Tull. Εμείς είμαστε των παλιών. Ροκ, τζαζ και από ελληνικά όλα τα έντεχνα. Θεοδωράκης, Χατζηδάκης. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο δίσκος με τους στίχους του Χρήστου Λεοντή για την επανάσταση του 21, όπως επίσης και ο Δήμος Μούτσης και φυσικά ο Σαββόπουλος.

Είναι αλήθεια ότι προτιμάτε τα ρεμπετάδικα από τους πρωινούς καφέδες όπως εδώ με εμάς…

(Γελάει). Δεν έχω συνηθίσει να πηγαίνω σε καφετερίες γιατί συνήθως τον καφέ τον πίνω στο σπίτι. Προτιμώ την «Τομπουρλίκα», όπου πήγαινα εδώ και πολλά χρόνια για να ακούσω τον Παντελή και τον Δημήτρη, την Πριγκηπέσσα, αλλά και άλλα μαγαζιά.

«Προτιμώ τα ρεμπετάδικα απο τις καφετερίες», λέει. Εδώ μαζί με το μουσικό σχήμα της Τομπουρλίκας.

Ομάδα ή συμπάθεια υπάρχει;

Όχι ιδιαίτερη. Πήγα παλιότερα μια φορά στο γήπεδο σε έναν αγώνα Ηρακλή-Ολυμπιακού. Δε μου άρεσε το κλίμα και όλα αυτά που ακουγόταν και δεν ξαναπήγα. Έχω την εξής φιλοσοφία: Όταν παίζουν ομάδες της Θεσσαλονίκης με οποιαδήποτε άλλη ομάδα είμαι υπέρ της Θεσσαλονίκης Όταν παίζει ελληνική ομάδα με ξένη είμαι υπέρ της ελληνικής. Μια συμπάθεια υπάρχει στον ΠΑΟΚ, με την έννοια ότι τα παιδιά μου -και τα δικά μου και της συζύγου μου- είναι φανατικοί οπαδοί του ΠΑΟΚ. Οπότε (γελάει)…

Με τη σύζυγό του, Σταματία Μουστάκα

Η σημερινή οικογένεια από πόσα μέλη αποτελείται;

Είναι ο δεύτερος γάμος. Είμαστε με τη Σταματία, που έχει δύο παιδιά από τον δικό της γάμο και έχω και εγώ δύο παιδιά. Τέσσερα παιδιά λοιπόν, ενώ έγινα πρόσφατα και παππούς από τη μεριά της συζύγου. Ευτυχία (χαμογελάει).

Τα παιδιά;

Όταν ήμουν συνδικαλιστής το γιο μου τον είχα από το χέρι και τον κουβαλούσα από δίπλα. Αλλά και τα εγγόνια είναι ευτυχία…

Προσερχόμενος με ένα κουτί γλυκά στο χέρι στο υπουργικό συμβούλιο την ημέρα της ονομαστικής του εορτής

Πάμε λίγο στα πολιτικά. Στην κυβέρνηση του 2015 ήσασταν Υφυπουργός Εξωτερικών επί 3,5 χρόνια. Η πιο ξεχωριστή στιγμή;

(Σκέφτεται). Δεν νομίζω ότι μπορώ να σας απαντήσω ξεκάθαρα, γιατί η κάθε μέρα και η κάθε στιγμή ήταν ξεχωριστές. Ωστόσο ξεχωρίζω δύο στιγμές. Η πρώτη όταν ορκίστηκα και ανέλαβα τη θέση ευθύνης και η δεύτερη η παράδοση του χαρτοφυλακίου. Και αυτό, γιατί για πρώτη φορά αναλάμβανα κυβερνητική θέση και είχα το άγχος αν θα ανταποκρινόμουν με επιτυχία στα καθήκοντα μου και στο τέλος η συγκίνηση για τον αποχωρισμό από τους συνεργάτες του υπουργείου αλλά και για το σημαντικό έργο που υλοποιήθηκε τα 3,5 χρόνια.

Από τη θέση ευθύνης του Υφυπουργού Εξωτερικών είχα την αρμοδιότητα για θέματα τα οποία άπτονται τόσο των Διευθύνσεων Ε’, δηλαδή της Διεύθυνσης Μορφωτικών Πολιτιστικών Υποθέσεων της Ε1, της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Εκκλησιαστικών Υποθέσεων την Ε2, της Διεύθυνσης των Διοικητικών και Δικαστικών Υποθέσεων την Ε3, τη Διεύθυνση Ε4 Ολυμπιάδος και Διεθνών Αθλητικών Σχέσεων, αλλά και των Διευθύνσεων των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μειονοτήτων Προσφύγων και Μεταναστών της Δ4 και της Δ5 Διεύθυνσης Προστασίας Περιβάλλοντος.

Ταυτόχρονα, το διάστημα αυτό είχα την ευθύνη των θεμάτων και ειδικών αποστολών, τα θέματα κλιματικής αλλαγής, των πρεσβυγενών Πατριαρχείων και του Αγίου Όρους, όπως και κοινοβουλευτικές αρμοδιότητες στα πλαίσια της γενικής πολιτικής του Υπουργείου, που χαράσσει ο Υπουργός Εξωτερικών.

2018, ως υφυπουργός Εξωτερικών στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του προέδρου του Ισραήλ Ρ. Ρίβλιν

Πάντα παρών σε εκδηλώσεις για τη γενοκτονία των Ποντίων, είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Παναγία Σουμελά

Σε εξόρμηση με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης

Η πιο δύσκολη διαχείριση ήταν η περιοδεία Ερντογάν στη Θράκη; Τι θυμάστε;

Την αγωνία μου για να πάνε όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα, που είχε συμφωνηθεί και που τελικά αυτό επιτεύχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Είχα ήδη την εμπειρία από προηγούμενες επισκέψεις του Υπουργού Χακάν Τσαβούσογλου και του Πρωθυπουργού Γιλντιρίμ, αλλά ήταν άλλου μεγέθους η επίσκεψη του Προέδρου Ερντογάν, που τις προηγούμενες μέρες στην Ουάσιγκτον είχαμε ξυλοδαρμούς από τους σωματοφύλακες του. Καθοριστικό ρόλο, βέβαια, και τους ευχαριστώ, έπαιξαν οι υπεύθυνοι των αρμοδίων υπηρεσιών ασφαλείας και του Υπουργείου Εξωτερικών. Ακόμη θυμάμαι έντονα την υπεύθυνη και πατριωτική τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στην κοινή συνέντευξη με τον Ερντογάν την προηγούμενη μέρα στην Αθήνα.

Στο Φανάρι με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο

Με τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων Αναστάσιο στην Πρέβεζα

Μια φωτογραφία που συζητήθηκε. Με τον Πάπα Φραγκίσκο στο Φανάρι, σε πολύ φιλική διάθεση.

Είστε από τους λίγους εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που έχετε καλές σχέσεις με την Εκκλησία. Πώς έγινε αυτό;

Μάλλον δεν είναι και τόσο λίγοι σήμερα πλέον (χαμογελάει). Πάντοτε ξεχώριζα την θρησκευτική πίστη από τις πολιτικές πεποιθήσεις και αυτό νομίζω ότι είναι κυριαρχούσα άποψη και στους εκκλησιαστικούς κύκλους σήμερα. Η Εκκλησία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ούτε η «Δεξιά», αλλά και ούτε η «Αριστερά» του Κυρίου. Το πλήρωμά της είναι όλοι όσοι είναι πιστοί και όσες φορές χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες περιόδους πολιτικά, η ίδια είναι που πληγώθηκε.

Ταυτόχρονα καθημερινά διαπιστώνεται το μεγάλο κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο, που σε κρίσιμες περιόδους, μαζί με άλλες δομές αλληλεγγύης, διαχρονικά, βοηθά τον λαό μας, ιδιαίτερα- και όχι μόνο βέβαια- ο απλός κλήρος , που με τους πολίτες είναι στενά συνδεδεμένος. Η ενασχόλησή μου με την πολιτιστική και θρησκευτική διπλωματία από το 2012 εμβάθυναν τις σχέσεις με σεβασμό, εκτίμηση και διακριτούς ρόλους. Το συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», αλλά και η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα το 2014 στο Άγιο Όρος, ήταν σημαντικοί σταθμοί στην πορεία αυτή.

Στο Μέγαρο Μαξίμου με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο τον Β'

Αλήθεια, είστε θρησκευόμενος; Ταιριάζουν αριστερά και θρησκεία;

Το αν κάποιος είναι θρησκευόμενος, αυτό αφορά τον καθένα προσωπικά και δεν είναι προς δημοσιοποίηση, αν και αυτό για μένα μάλλον είναι φανερό. Όσο για τον αν ταιριάζουν αριστερά και θρησκεία θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από την ιστορική ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στην Λαμία: έλεγε, λοιπόν ο Άρης:

«Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων! Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια. Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…» Αυτά ήταν λόγια του Άρη.

Η Αριστερά και η Ορθοδοξία όχι απλώς τέμνονται, αλλά έχουν κοινούς τόπους. Είναι θέμα τεράστιο, που σίγουρα δεν μπορεί να απαντηθεί σε μερικές γραμμές. Ωστόσο απλά θα επισημάνω την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την καταπολέμηση των ανισοτήτων και της αδικίας, οι ανθρώπινες ζωές πάνω από τα κέρδη, με το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», «αγαπάτε αλλήλους» , « … και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Βιβλία αγαπημένα;

Πολλά. Θα αναφέρω πέντε. Το «Στόχος, Η φθορά των συνειδήσεων» του Ρόζενταλ από το 1979, το «Οι βασικές αρχές της φιλοσοφίας» του Πόλιτζερ από το 1990, το «Γράμματα στην Αγαπημένη» του Ναζίμ Χικμέτ, το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Καζαντζάκη και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου.

Στη ΔΕΘ: συνομιλία με τον τότε δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη

Τι χρειάζεται το 2023 η Θεσσαλονίκη;

Για εμάς το όραμά μας και το σχέδιό μας για τη Θεσσαλονίκη ξεπερνά τα στενά όρια της δεύτερη μεγάλης πόλης. Εμείς θέλουμε τη Θεσσαλονίκη όχι συμπρωτεύουσα της Αθήνας αλλά πρωτεύουσα πόλη της Βαλκανικής Χερσονήσου, είναι τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα στην τελευταία ομιλία του στην πόλη μας και περιγράφουν το τι θέλουμε.

Άμεσα : η ολοκλήρωση του μετρό, η ολοκλήρωση, χωρίς καμία καθυστέρηση, του έργου του διαμετακομιστικού κέντρου στο στρατόπεδο Γκόνου και η ένταξη της Θεσσαλονίκης στο Ταμείο Ανάκαμψης.

Η πόλη μας βίωσε επί ΝΔ την εγκατάλειψη των έργων και την επικοινωνιακή και όχι ουσιαστική διαχείριση των προβλημάτων της.

Χαρακτηριστικά αναφέρω: συγκοινωνίες, ελεύθεροι χώροι, παραλιακό μέτωπο, λιμάνι, σιδηροδρομικές γραμμές, στρατόπεδο Κόδρα, Παλατάκι, Παιδιατρικό και Ογκολογικό νοσοκομείο, νέα πτέρυγα νοσοκομείου Άγιος Παύλος, Μαρίνα Αρετσούς, Απολυμαντήρια, οδός Fly Over, μουσείο Ολοκαυτώματος, Πάρκο Μνήμης, Μουσείο Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, είτε καρκινοβατούν είτε είναι σε λάθος κατεύθυνση.

Τι έκανε καλά ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της διακυβέρνησης;

Επιγραμματικά, σταμάτησε τον καταστροφικό σχεδιασμό, έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια- κρατώντας όρθια την κοινωνία, με αναπτυξιακή πορεία, διευθετώντας το χρέος με ένα « δρόμο ασφαλείας» μέχρι το 2032, με αποθεματικό στα ταμεία, με στήριξη της εργασίας, της υγείας, της εκπαίδευσης, με 10 μονάδες μείωση της ανεργίας.

Στο Προεδρικό Μέγαρο με τον Προκόπη Παυλόπουλο

Αυτοκριτική υπάρχει για κάτι;

Εκατό σελίδες αυτοκριτικής υπάρχουν στα έγγραφα και τις αποφάσεις του συνεδρίου μας. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε περισσότερες πολιτικές υπέρ των πολιτών μετά τον Αύγουστο του 2018, όπως και διαχειριστικά ζητήματα είτε ταχύτητας είτε αποτελεσματικότητας είτε ύφους, που όμως ταλαιπωρούσαν τους πολίτες.

Θα υπάρξει νέα ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ; Πρέπει να είναι διαφορετικά;

Μπροστά στη δραματική κατάσταση για τη χώρα και την κοινωνία, με τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, να υποφέρει από την ακρίβεια, την ανεργία, την καταπάτηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τη στεγαστική κρίση, τις υποκλοπές, τη λύση θα δώσει η λαϊκή ετυμηγορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προτάσσει μια ρεαλιστική ελπίδα. Η ευκαιρία είναι και για την κοινωνία.

Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε ένα συγκεκριμένο, συνολικό, πλήρως κοστολογημένο κυβερνητικό πρόγραμμα, με ριζοσπαστικές και ρεαλιστικές προτάσεις. Ένα πρόγραμμα που δίνει απαντήσεις στα άμεσα και επείγοντα προβλήματα του ελληνικού λαού, και περιγράφει τις αναγκαίες τομές για ένα άλλο, κοινωνικά δίκαιο και οικολογικά βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, για την ενίσχυση και επέκταση των εργασιακών δικαιωμάτων, για την ενίσχυση των δημόσιων αγαθών και του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας, δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, για τη μεταρρύθμιση των θεσμών, για την καταπολέμηση κάθε μορφής διάκρισης, για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Γιατί η ενεργειακή κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί με κοινωνικά δίκαιο τρόπο, με την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, την φορολόγηση των υπερκερδών, τη δραστική μείωση των λογαριασμών ενέργειας και τη μείωση φόρων στα καύσιμα και τα τρόφιμα. Γιατί απέναντι στην κρίση ακρίβειας, είναι αναγκαία η ενίσχυση του εισοδήματος για μισθωτούς, μικρομεσαίους επιχειρηματίες, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες, συνταξιούχους. Γιατί το κοινωνικό κράτος θα πρέπει να στηριχθεί, τα δημόσια αγαθά της Υγείας και της Παιδείας πρέπει να είναι προσβάσιμα σε όλους και όλες. Γιατί δεν υπάρχει κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Γιατί ο τόπος έχει ανάγκη από ένα ισχυρό δημοκρατικό κράτος, ισχυρούς θεσμούς και πλουραλιστικά ΜΜΕ. Γιατί οι μητέρες και τα παιδιά πρέπει να στηριχθούν, η χώρα να αποκτήσει επιτέλους στεγαστική πολιτική για όλους και όλες, αλλά ιδιαίτερα για τη νέα γενιά. Το σύνθημα Δικαιοσύνη Παντού ανταποκρίνεται στην κοινωνική αναγκαιότητα και είναι απολύτως εφικτό να υλοποιηθεί.

Διαφορετικά θα είναι με τον τρόπο, που λέει το κόμμα μας και σύμφωνα με τα προαναφερθέντα. Ούτως ή άλλως δεν είναι δυνατόν να βουτήξεις στον ίδιο ποταμό δυο φορές. Είμαστε σοφότεροι, μάθαμε από τα λάθη μας, σοβαρότεροι, αποτελεσματικότεροι, εμπειρότεροι, αφού κυβερνήσαμε πετυχαίνοντας την έξοδο της χώρας από την θηλιά των μνημονίων.

Τι λέτε στο Νίκο Ανδρουλάκη, που ζητά συνεργασίες χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό;

Εύκολος τρόπος αποφυγής απάντησης στο «τι μέλλει γενέσθαι», με ποια πολιτική και σε ποια κατεύθυνση. Προσπάθεια προεκλογικής περιχαράκωσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Οι ίσες αποστάσεις στη σημερινή συγκυρία δεν ευνοούν την απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς Μητσοτάκη. Η συζήτηση πρέπει να γίνεται για τα πρόσωπα ή τις πολιτικές που αυτά εφαρμόζουν και τελικά ποιον ωφελεί αυτή; Αυτό λέω. Καλό είναι να μιλάμε όχι βλέποντας την σκιά μας. Άλλωστε το πραγματικό «μπόι» του κάθε κόμματος θα το αποφασίσει ο λαός στις εκλογές και είναι αυτός ο μόνος κυρίαρχος για να καθορίσει την μοίρα του και αυτό οφείλουμε να το σεβαστούμε όλοι.