Θεσσαλονικιός, αριστερός και υπέρ της συλλογικότητας. Αυτός είναι ο σημερινός καλεσμένος του πρωινού καφέ Νίκος Σαμανίδης, με τον οποίο συζητήσαμε στο αγαπημένο του στέκι που είναι το Μανιφέστο. Ο παππούς του διαγράφηκε από το ΚΚΕ έξι φορές, ενώ ο ίδιος αποχώρησε από την ΚΝΕ το 1978, ενώ στη συνέχεια συμμετείχε σε πολλές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 80, πριν ενταχθεί στον Συνασπισμό επί Νίκου Κωνσταντόπουλου. Διετέλεσε γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ στη Α’ Θεσσαλονίκης και αποχώρησε λίγο πριν την κωλοτούμπα του 2015. Σήμερα κατεβαίνει με την παράταξη «Η πόλη ανάποδα» στις δημοτικές εκλογές της Θεσσαλονίκης.

Φανατικός φίλος του μπάσκετ, ακόμη θυμάται το πρώτο κάρφωμα του Ντέιβιτ Στεργάκου μέσα στο Παλέ και το πρωτάθλημα που πήρε ως προπονητής του ΠΑΟΔ στο παιδικό της Θεσσαλονίκης. Χαρακτηρίζει χυλό τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για το τι σημαίνει σήμερα αριστερός απαντά με νόημα. «Ενδιαφέρον για τον διπλανό σου, για την κοινωνία, κυρίως για τους φτωχούς και για τους αδύναμους. Και κυρίως συλλογικότητα. Κάνω πράγματα με τους δίπλα μου, με τους γύρω μου, με το κόμμα μου, με την οργάνωσή μου. Δεν είμαι του ατομικού».

Πίνετε πρωινό καφέ;

Δεν είμαι φανατικός του καφέ. Και αν δεν πιω δεν είμαι από αυτούς που θα πουν «ωχ, δεν ήπια καφέ».

Όταν πίνετε τι είναι;

Kαπουτσίνο, ντεκαφεϊνέ.

Το Μanifesto είναι στέκι, έτσι;

Το Manifesto είναι από τις προσπάθειες που κάναμε συχνά ως παρέα να στήσουμε συλλογικά πράγματα. Το δημιουργήσαμε το 2004 με πέντε φίλους. Όχι για εμπορικούς λόγους, αλλά γιατί θέλαμε η παρέα μας να έχει ένα στέκι.

Και το όνομα;

Δεν είναι τυχαίο, φυσικά. Ήθελε να δηλώσει αρκετά πράγματα. Το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, η εφημερίδα το μανιφέστο, πολλά. Όταν ψάχναμε να βρούμε ένα όνομα το πρότεινε μια φίλη. Το βασικό όμως είναι ότι έχουμε κάνει ως παρέα αρκετές τέτοιες προσπάθειες: να στήνουμε πράγματα όλοι μαζί. Αυτό ακόμη και στο επίπεδο της διασκέδασης και όχι μόνο στο επίπεδο το κοινωνικό και της πολιτικής είναι σημαντικό. Το να προσπαθείς να επηρεάσεις συλλογικά ακόμη και τον τρόπο διασκέδασής σου.

Το Manifesto ήταν η μια προσπάθεια. Οι άλλες;

Το πρώτο ήταν η «Κληματσίδα». Ταβέρνα του 1983 στην Άνω Πόλη, στο Κουλέ Καφέ. Κρατάει δύο χρόνια, είμαστε μικροί τότε, 23 χρονών. Έγινε από μια παρέα πέντε ατόμων. Οι τρεις από το Μαθηματικό, οι άλλοι δύο φίλοι από το σχολείο και στήσαμε μια ταβέρνα η οποία κάνει πάταγο. Είμαστε όμως τόσο μικροί που δεν μπορούμε να τη στηρίξουμε. Έρχεται κάθε μέρα η αστυνομία και με τα δίκιο της (γελάει) δε λέω και αυτό δεν μπορεί να κρατήσει. Ήταν η εποχή που όλος ο κόσμος πήγαινε στις ταβέρνες. Η δική μας στεγαζόταν στο ημιυπόγειο μιας πολυκατοικίας, οπότε δικαίως είχαμε προβλήματα με τους ενοίκους. Βέβαια οι άνθρωποι τρόμαζαν κιόλας, γιατί έβλεπαν να μπαινοβγαίνουν κάτι μαλλιάδες, με παλτά, με τέτοια. Σου λέει τι έχει γίνει εδώ (γελάει).

Και ο τρίτη προσπάθεια;

Η πρόσφατη προσπάθεια στο Χόρτο του Πηλίου, που το κάναμε με 4 φίλους. Ανάμεσά τους και ο Παντελής που είμαστε φίλοι από την περίοδο της «Κληματσίδας». Ερχόταν τότε ως μαθητής εκεί και έπαιζε.

Τι απέγινε με τις πλημμύρες;

Υπάρχει αλλά τώρα γκρεμίστηκε. Δε νομίζω ότι η περιοχή θα συνέλθει τουλάχιστον ως τα Χριστούγεννα. Και βλέπουμε.

Εκεί τι έφταιξε για όλη αυτήν την καταστροφή;

Δεν είμαι ο ειδικός για να πω τι και πως. Σίγουρα έχουν μπαζωθεί κάποια ρέματα, αλλά οι άνθρωποι λένε -γιατί εγώ δεν ήμουν εκείνη την ημέρα εκεί- ότι το νερό που έριξε ήταν τρομακτικό. Απίστευτο.

Πάμε το ρολόι του χρόνου πίσω. Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη;

Βέρος… Πολύ Θεσσαλονίκη.

Σε ποια περιοχή;

Η γειτονιά μου ήταν Δελφών με Ιταλίας. Τότε εκείνη η περιοχή δεν ήταν κτισμένη. Εγώ είμαι το 1960 γεννημένος και εκείνη η περιοχή άρχιζε να κτίζεται το 65 με 66 ή και αργότερα. Τότε ακόμη είχε αλάνες. Παίζαμε μπάλα, αν και ήμασταν φλωρόπαιδα (γελάει). Δεν ήμασταν τίποτα μάγκες. Από μεσοαστικές οικογένειες, καλοί μαθητές, αλλά είναι η εποχή που ήμασταν έξω στους δρόμους. Παίζαμε μπάλα.

Εκτός από τη μπάλα τι άλλο θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;

Μέχρι τα 15 πολύ παρέα έξω. Για να καταλάβεις στήναμε Ολυμπιακούς αγώνες, αγοράζαμε αγαλματάκια για μετάλλια και τρέχαμε (γελάει).

Οικογένεια;

Αριστεροί, όλοι. Παππούς, γιαγιά από τη μεριά της μαμάς μου, όλοι. Η γιαγιά 7 χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ και ο παππούς πέντε χρόνια εξορία με 4 παιδιά. Η μάνα αυτό το είχε πολύ καμάρι. Δεν είχε τη λογική ότι «μας άφησαν και εμείς τι πάθαμε». Ήταν της λογικής «καλά κάναμε» και το κλίμα στην οικογένεια ήταν ότι ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, ενδιαφερόμαστε για την κοινωνία. Από το σπίτι μας έχει περάσει όλη η ανατολική Θεσσαλονίκη. Ήταν στέκι.

Αδέλφια;

Ένα. Οι γονείς μου ήταν ελευθεριακοί κομμουνιστές. Έτσι θα τους έλεγα…

Σχολείο;

Δυστυχώς στο 5^ο αρρένων.

Γιατί δυστυχώς;

Την εποχή που πήγα εγώ και μιλάμε για την περίοδο της χούντας ήταν το πιο σκληρό σχολείο της Θεσσαλονίκης. Μας έβγαζε την ψυχή, αν και ήμασταν όλοι φλώροι και καλοί μαθητές. Τι γινόταν; Στο Ε’ αρρένων πήγαιναν όλοι οι καλοί μαθητές. Εγώ δεν ανήκα στο Ε’ αρρένων, δηλώσαμε ψεύτικη διεύθυνση για να πάω. Οι καθηγητές ήταν πολύ αυστηροί και δημιουργούσαν συχνά προβλήματα στα παιδιά, αλλά και σε μένα. Σε ξεκινούσαν από το 12 και το 13, αν και εσύ ήσουν μαθητής του 50 και αυτοί να έχουν τη λογική ότι «θα σας βγάλουμε το ζουμί». Μπορεί μετά το 80 να βελτιώθηκε, αλλά στη δική μου την εποχή ήταν υπερβολικά σκληρό σχολείο. Όσα παιδιά ερχόντουσαν στο σχολείο επειδή ήταν στην περιοχή τους και δεν ήταν μαθηταράδες υπέφεραν.

Τα μαθηματικά πως προέκυψαν;

Μου το καλλιέργησαν αυτό από το σπίτι. «Καλός ο Νίκος στα μαθηματικά» μου έλεγαν, αλλά εγώ ήθελα να γίνω καθηγητής. Δεν ήθελα να γίνω μαθηματικός. Δήλωσα πρώτη σχολή το Μαθηματικό, αλλά μετά στη σχολή κατάλαβα ότι δεν με ενδιαφέρει ως επιστήμη. Εγώ ήθελα τη διδασκαλία και αναρωτιόμουν γιατί δε πήγα να γίνω φιλόλογος, που θα ήταν και πιο χαλαρά (γελάει). Δεν πειράζει, καλά πέρασα και στο Μαθηματικό.

Γυμναστική ακαδημία γιατί;

Είχα το ψώνιο με το μπάσκετ. Για να καταλάβεις όταν ήμασταν μικροί στήναμε σε υπόγεια μπασκέτες και παίζαμε στα υπόγεια και βγαίναμε μετά σκονισμένοι. Γιατί τότε στη γειτονιά μπασκέτες υπήρχαν μόνο στο γήπεδο στο Γαλαξία και μετά κάτω στην Μπότσαρη. Τίποτα άλλο.

Τι θέση προτιμούσατε;

Τα πάντα. Πασπαρτού, τα κάναμε όλα. Δεν ήμουν καλός μπασκετμπολίστας, δεν έπαιξα σε ομάδα, ήμασταν καλοί μαθητές δήθεν.

Είδωλο εκείνη την εποχή στο μπάσκετ ποιο είχατε;

Όταν ήμουν πολύ μικρός ήταν καλός ο Παναθηναϊκός. Μιλάμε για το 71, το 72 και 73. Τότε πήγαινα στο Παλέ Ντε Σπορ και οι ομάδες έπαιζαν τρία ματς. Ερχόταν οι αθηναϊκές ομάδες και έπαιζαν και το Σάββατο και την Κυριακή για να μην έχουν έξοδα μετακίνησης. Και εμείς πηγαίναμε στο Παλέ και αράζαμε πέντε και έξι ώρες και βλέπαμε τα ματς. Τότε για κάποιο λόγο ήμουν Παναθηναϊκός. Με Κόντο. Κέφαλο. Κορωναίο.

Και Στεργάκο;

Ο Στεργάκος ήταν αργότερα. Ήταν ο πρώτος που κάρφωσε στο Παλέ σε ώρα αγώνα. Τότε δεν κάρφωνε κανείς και έρχεται ο Στεργάκος και καρφώνει και εγώ χειροκροτώ. Και έρχονται από επάνω και μου λένε: «Τι έγινε, ρε φίλε» (γελάει). «Εντάξει, ρε παιδιά», τους λέω. «Κάρφωσε Δεν έχουμε ξαναδεί κάρφωμα μέσα σε ματς». Δεν υπήρχε αυτό που βλέπουμε σήμερα, δηλαδή ένας παίκτης του 1.70 να παίρνει την μπάλα και να την... φτύνει.

Με τον ΠΑΟΔ ως προπονητής. Η ομάδα αναδείχτηκε το 1992 πρωταθλήτρια στο παιδικό της Θεσσαλονίκης

Μπάσκετ πολύ εκείνα τα χρόνια, δηλαδή;

Πολύ. Τότε γνώρισα ένα πολύ φίλο μου που έπαιξε στον ΠΑΟΔ μέχρι Α1,τον Βαγγέλη τον Σαμαντζή με τον οποίο κάναμε μετά μαζί και το «Μανιφέστο» και με πήρε ως βοηθό του στην ομάδα. Εγώ είμαι παρά πολύ οργανωτικός τύπος και έτσι στήσαμε τον ΠΑΟΔ, στον οποίο τότε ήταν πρόεδρος ο Παναγιώτης ο Ψωμιάδης, αλλά το κουμάντο το έκανε ο Διονύσης. Ο ΠΑΟΔ υπήρχε ποδοσφαιρικά και μπασκετικά ανέβαινε Και κατέληξε να είναι η τέταρτη ή πέμπτη ομάδα της Θεσσαλονίκης. Με τον ΠΑΟΔ βγήκαμε πρωταθλητές Θεσσαλονίκης στο παιδικό, με εμένα ως προπονητή. Πολύ μεγάλη ιστορία αυτή με τον ΠΑΟΔ. Τελικά μαλώσαμε με τον Διονύση και έφυγα, γιατί ήρθε το μαντάτο ότι ο Αρσένης θα καταργήσει την επετηρίδα. Και εγώ ήθελα να διοριστώ καθηγητής. Και δεν ήθελα να πάω στα νησιά γιατί εδώ είχα το μπάσκετ. Μόλις ακούγεται ότι καταργείται η επετηρίδα το πρώτο που σκέφτηκα είναι να μπω στο σχολείο. Το 1997 μπήκα για πρώτη φορά στο σχολείο, διδάσκοντας μαθητικά. Πήρα πτυχίο το 83 και πρωτομπαίνω σε σχολείο το 1997 ως ωρομίσθιος.

Πως είναι η εμπειρία στο σχολείο;

Μου αρέσει πολύ. Πολύ καλή εμπειρία. Η επαφή με τα παιδιά, με τους συναδέλφους. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον επάγγελμα. Δηλαδή εγώ όταν τελειώνουν οι διακοπές δε λέω «ωχ, πως θα γυρίσουμε στο σχολείο». Μου αρέσει. Και οι διακοπές είναι καλές και το σχολείο είναι καλό.

Η πρώτη κομματική σχέση ήταν με το ΚΚΕ, έτσι;

Οι γονείς μου αριστεροί, αλλά ζωηροί αριστεροί. Ο παππούς μου είχε διαγραφεί από το ΚΚΕ έξι φορές. Ήταν ιδιαίτερος, Κεφαλλονίτης. Όταν οι άλλοι ήταν σταλινικοί, αυτός έβριζε τον Στάλιν, μόλις καθαιρέθηκε αυτός έγινε σταλινικός (γελάει). Μπαίνουμε λοιπόν, στην ΚΝΕ εγώ και ο αδελφός μου και μετά οι γονείς παρά το ότι έχουν τις επιφυλάξεις τους γιατί ξέρουν τα λάθη που έχουν γίνει στην Αριστερά. Και το σπίτι μας γίνεται δεύτερα γραφεία του κόμματος. Το 1978 φύγαμε από το ΚΚΕ με την πρώτη μεγάλη αποχώρηση από το κόμμα όταν και αποχώρησε σχεδόν όλη η οργάνωση της Ανάληψης.

Γιατί αποχωρήσατε;

Διαφωνίες κυρίως για ζητήματα εσωκομματικής δημοκρατίας. Δεν ήταν τόσο τα πολιτικά θέματα, γιατί είχε αρχίσει να σκληραίνει ο μηχανισμός. Ο αδελφός μου που ήταν στέλεχος ήδη από το μαθητικό του κόμματος φεύγει για σπουδές στη Μόσχα το 1976. Πάει εκεί και βλέπει το Θεό ανάποδα. Να φανταστείς ότι είχαμε κάνει την πρώτη αποχή στη Θεσσαλονίκη ως μαθητές στο Ε’ Αρρένων διαμαρτυρόμενοι για τα μαλλιά. Και πάει στη Μόσχα και η πρώτη παρατήρηση που του κάνουν είναι για τα μακριά μαλλιά του (γελάει). Από εκείνη την εποχή είναι και μια άλλη ιστορία. Στο σπίτι μας κάναμε τότε συνελεύσεις της ΚΝΕ. Κάθε απόγευμα είχαμε πέντε συνελεύσεις, οι καημένοι οι γονείς μου δεν είχαν που να κάτσουν Έρχεται λοιπόν, ένας κολλητός μου φίλος και μου λέει. «Βρε, Νίκο στεναχωριέμαι». «Τι έπαθες, γιατί στεναχωριέσαι; Εντάξει, φύγαμε από το κόμμα αλλά δεν έγινε και τίποτα», του λέω. «Ναι, αλλά τώρα θα σας πάρουν το σπίτι και το αμάξι», μου απαντάει (γελάει). Οι άλλοι νόμιζαν ότι το σπίτι μας ήταν τα κομματικά γραφεία.

Μετά το ΚΚΕ και πριν τον ΣΥΝ τι μεσολάβησε;

Στα 18 μου και μόλις μπήκα στο Μαθηματικό ήταν που είχαμε αποχωρήσει από το ΚΚΕ. Τότε μας κατηγόρησαν ότι ήμασταν ακόμη και ασφαλίτες. Ήταν σκληρές εποχές και σκληρές καταστάσεις. Είναι η εποχή που ο Μάης του 68 μεταφέρεται στην Ελλάδα με καθυστέρηση χρόνων. Και γίνεται στα πανεπιστήμια το «έλα να δεις». Καταλήψεις και εμείς πρωταγωνιστούμε, γιατί στο έτος μου είναι που πάει να εφαρμοστεί ο νέος νόμος για τα πανεπιστήμια, ο 815. Εμείς πρωταγωνιστούμε με τις ομάδες ανεξάρτητων και αυτόνομων φοιτητών. Υπάρχει μια πλήρης αμφισβήτηση των κομματικών οργανώσεων, διαλύονται παραδοσιακές οργανώσεις, όπως το ΕΚΚΕ που κατέβαζε στις πορείες 5.000 άτομα, ενώ και εντός της ΠΣΚ υπάρχει αμφισβήτηση. Τότε και μέσα σε αυτό το κλίμα αναπτύσσονται οι φεμινιστικές ομάδες. Εγώ είμαι προς την Αριστερά, αλλά την αυτόνομη Αριστερά. Είμαι πολύ κινηματικός. Τότε αναπτύσσεται για πρώτη φορά και το κίνημα για τη δημοκρατία στο στρατό και γίνονται οι πρώτες διαδηλώσεις με στολές. Τότε στήνουμε και το πρώτο στέκι αμφισβήτησης και λέμε ότι η αμφισβήτηση πρέπει να βγει από τα πανεπιστήμια και να πάει στην πόλη. Το πρώτο στήνεται στην Ικτίνου, απέναντι από το σχολείο. Εκεί ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια για το «Ράδιο Ουτοπία, με το Νίκο Στεφανίδη, με τον οποίο είμαστε κολλητοί και έχουμε την ίδια λογική περί αυτονομίας. Είμαι από τα ιδρυτικά μέλη και για κάποιο διάστημα κάνω εκπομπές με τίτλο «Χωρίς ρεκόρ». Είμαι στη Γυμναστική Ακαδημία και αρχίζουμε και αμφισβητούμε διάφορα στον αθλητισμό. Ήμασταν από τους λίγους που τολμήσαμε και είπαμε κατά της Χρυσής Ολυμπιάδας και ότι αυτό το πράγμα θα φέρει στην Ελλάδα καταστροφή. Δυστυχώς δικαιωθήκαμε.

Στο πρώτο στέκι αμφισβήτησης στην πόλη στην οδό Ικτίνου με φίλους. Δίπλα του διακριίνεται αριστερά ο Νίκος Στεφανίδης

Η εποχή Συνασπισμού πότε ξεκινάει;

Το 1993 ο ΣΥΝ δεν μπαίνει στη Βουλή με τη Δαμανάκη και ο χώρος της αυτονομίας αρχίζει και φθίνει. Εμείς μαζί με αυτούς που ακόμη και σήμερα λειτουργούμε μαζί, όπως ο Χρήστος ο Λάσκος, αποφασίζουμε να έχουμε κάποια σχέση με τον Συνασπισμό, γιατί ήταν ένα κόμμα που τότε τουλάχιστον δεν μας κάλυπτε πολιτικά γιατί για τα δικά μας τα γούστα ήταν αρκετά δεξιό. Παρόλα αυτά σου έδινε τη δυνατότητα να υπάρχεις. Υπήρχε εσωκομματική δημοκρατία και η δυνατότητα να μπορείς να παρεμβαίνεις. Αρχίζουμε να έχουμε επαφές από το 1994 με το κόμμα, εγώ κατεβαίνω υποψήφιος με το σύνθημα «κοιτάξτε μας στα μάτια» και τον Νίκο Κωνστανόπουλο στην Α’ Θεσσαλονίκης. Έτσι μπαίνουμε κανονικά στο κόμμα και αποτελούμε το κινηματικό κομμάτι του ΣΥΝ. Μέσα στο ΣΥΝ μας έβλεπαν και μας έλεγαν τα φρικιά (γελάει).

Το 2004 ως σύνεδρος στο βήμα του 4ου συνεδρίου του Συνασπισμού

Πως ήταν η εμπειρία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ όπως την βλέπετε σήμερα;

Την εμπειρία και στον ΣΥΝ αλλά και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ την βλέπω ως θετική. Γιατί μπορούσες να παρεμβαίνεις και να επηρεάζεις. Στο ΚΚΕ δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Να αποφασίσει δηλαδή μια ομάδα 10 ανθρώπων να μπει στο ΚΚΕ και να αλλάξει τα πράγματα. Με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο κάτι καταφέραμε εμείς. Η αριστερή στροφή στον ΣΥΝ κατά αρχή οφειλόταν και σε εμάς. Και σε μια αριστερή στροφή όλοι πάνε προς τα αριστερά. Ο Κωνσταντόπουλος που δημιουργεί τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Κωνσταντόπουλο πριν από 6 χρόνια δεν έχει καμία σχέση γιατί έχει ο ίδιος ριζοσπαστικοποιηθεί.

Παίξατε ρόλο και εσείς;

Εμείς δημιουργήσαμε μια ομάδα που λεγόταν Κοκκινοπράσινο δίκτυο και αναλάβαμε όλα τα κινηματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ευρωπορείες στη Γένοβα, στο Άμστερνταμ και στο Φόρουμ. Είμαστε προεδρικοί και δεν είμαστε με το Αριστερό Ρεύμα που αρχικά συμμαχεί μαζί μας. Μετά σπάει σε αυτούς που έφυγαν με το Λαφαζάνη και σε αυτούς που πήγαν με τον Τσίπρα. Εμείς είμαστε με το κομμάτι το προεδρικό, που στη συνέχεια ονομάστηκαν «53», όπου βασικό πολιτικό ρόλο παίζει ο Χρήστος ο Λάσκος.

Ευρωεκλογές του 2014: σε πορεία μαζί με τον Νίκο Χουντή, τη Δέσποινα Χαραλαμπίδου και τον Χρήστο Λάσκο

Πότε διαφωνήσατε με τον Αλέξη Τσίπρα;

Το 2013. Τότε αρχίζει και σπάει το προεδρικό κομμάτι. Αρχίζουν οι μεγάλες αντιπαραθέσεις με τον Νίκο Παππά και εμείς είμαστε από την άλλη μεριά. Με τον Τσακαλώτο και τον Κορωνάκη. Τα παιδιά που σήμερα πρωταγωνιστούν δεν ήταν ακόμη στελέχη του κόμματος Από το 2013 και μετά το κόμμα δεν λειτουργεί συλλογικά και αρχίζουν τα πραξικοπήματα και η δημιουργία παράκεντρων που παίρνουν μόνοι τους τις αποφάσεις και η δημοκρατία εντός του κόμματος καταργείται.

2013, λίγο μετά το λουκέτο στην ΕΡΤ: επίσκεψη συμπαράστασης στο στούντιο της ΕΡΤ-3

Και το 2015 έρχεται η κωλοτούμπα

Ήδη πριν το 2015 γίνεται μεγάλος ντόρος στην οργάνωση της Θεσσαλονίκης, διότι αυτά τα παράκεντρα προσπαθούν να επιβάλουν υποψήφιους, η οργάνωση Θεσσαλονίκης τους κόβει και οι άλλοι τους επιβάλουν. Και έτσι εγώ παραιτούμαι από γραμματέας.

Πότε;

Το 2015 πριν τις εκλογές. Ενώ εμείς έχουμε κόψει τον Τριανταφυλλίδη και το Μηταφίδη στην ψηφοφορία για την βουλευτική λίστα της Α’ Θεσσαλονίκης, η Αθήνα τους επιβάλει. Λέγοντας ότι εσείς θέλετε ένα ψηφοδέλτιο του 15% και εμείς θέλουμε ένα μεγαλύτερο ποσοστό. Εμείς όμως πήγαμε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 35%, αυτοί το έφεραν σήμερα στο 5%.

Με τον Αλέξη Tσίπρα τον Iούνιο του 2013 σε εκδήλωση για την προστασία του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΥΑΘ στο Θέατρο Κήπου. Λίγο πριν ξεκινήσει η εκδήλωση άρχισε να βρέχει και η φωτογραφία έγινε viral...

Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ;

Η ζωή είναι δύσκολη για όλους. Γιατί αυτό που έγινε τότε θα το πληρώνει όλη η Αριστερά και για χρόνια. Ακόμη και αυτοί που κατάγγειλαν τότε τον ΣΥΡΙΖΑ το πληρώνουν. Το πληρώνει όλη η Αριστερά. Ό,τι γίνεται και το κάνει το μεγάλο κομμάτι στο χρεώνει η κοινωνία σε όλους.

Φαντάζομαι ότι την Κυριακή δεν ψηφίσατε;

Όχι βέβαια.

Πως το είδατε το αποτέλεσμα;

Δείχνει αυτό που φαινόταν. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια ένας χυλός. Για αυτό βγήκε και αυτό το αποτέλεσμα. Σε κανένα άλλο κόμμα δε θα μπορούσε να γίνει αυτό. Ούτε στο ΠΑΣΟΚ με τα χάλια που έχει σήμερα. Ένας ουρανοκατέβατος να κερδίζει τη μάχη. Δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει χάσει τη λειτουργία του, δεν έχει οργανώσεις.

Τι βλέπετε να προκύπτει με την εκλογή του Κασσελάκη;

Εγώ λέω ότι θα βγει ο Κασσελάκης.

Και μετά; Διάσπαση;

Δε νομίζω. Μπορεί να υπάρχουν αποστασιοποιήσεις ενός κόσμου και ελπίζω ότι ένας κόσμος από την εκλογική του βάση να κοιτάξει προς μια άλλη πιο ενδιαφέρουσα Αριστερά.

Ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Θεσσαλονίκης στις εκλογές του 2012

Το προεκλογικό φυλλάδιο του κόμματος στις εκλογές του 2012. Λίγοι πια παραμένουν εντός των τειχών...

Τι κάνεις σήμερα πολιτικά;

Στις τελευταίες εκλογές στηρίξαμε συλλογικά το ΜΕΡΑ 25 και την υποψηφιότητα του Χρήστου του Λάσκου, αλλά δυστυχώς δεν πήγαν καλά τα πράγματα. Αν αυτή η συμμαχία ήταν στη Βουλή θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα για την Αριστερά. Η μεγάλη μας ελπίδα είναι «Η πόλη ανάποδα» που στηρίζω με χέρια και με πόδια για το δήμο Θεσσαλονίκης, και όπου είμαι και υποψήφιος. Με επικεφαλής τη Μαρία την Κέκη. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω παράταξη του χώρου μας, παράταξη της Αριστεράς να κατεβαίνει σε εκλογές και μετά τις εκλογές να διατηρεί τη λειτουργία της. Ακόμη πιο δυναμικά.

Ποιο είναι το στοίχημα στις δημοτικές εκλογές;

Εμείς θα υπάρχουμε στο δημοτικό συμβούλιο σίγουρα. Γιατί δουλέψαμε πολύ καλά.

Ποιος είναι στόχος για τη Θεσσαλονίκη;

Πάντα ο στόχος ο δικός μας είναι να κινητοποιηθεί ο κόσμος. Αν δεν κινητοποιηθεί ο κόσμος δε γίνεται τίποτα. Αυτό έπαθε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά το 2013 πίστεψε ότι θα κάνει επικοινωνιακή πολιτική και θα κερδίζει. Και τώρα αυτό πιστεύουν. Αλλά διέλυσε τις οργανώσεις του, που το 2015 ήταν πολύ δυναμικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε τότε και έκφρασε το κίνημα, τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, την αντίδραση του κόσμου. Και μετά είπαν «αφήστε στους επικοινωνιολόγους το τι θα κάνουμε». Και διαλύσαν τις οργανώσεις. Το ότι ψήφισαν 140.000 άτομα δε σημαίνει και τίποτα. Όπως είπε και ο Χρήστος ο Λάσκος ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ένα «τσίρκο Medrano».

Mε τι χαλαρώνετε σήμερα;

Παίζω μπάσκετ. Να δες το δάκτυλο. Χτυπημένο. Την Κυριακή έγινε. Παίζουμε κάθε Κυριακή με κάποιους της ηλικίας μου και πλακωνόμαστε στο μπάσκετ (γελάει). Επίσης εγώ είμαι πολύ της ταβέρνας και της παρέας.

Οικογένεια;

Όχι, δεν υπάρχει. Υπάρχουν φίλοι.

Και από τον ΣΥΡΙΖΑ παλιά;

Κάποιοι ελάχιστοι. Με κάποιους κόψαμε και την καλημέρα γιατί δε φερθήκαν καλά.

Για το τέλος η ερώτηση για την ιδεολογία: Αριστερός τι σημαίνει σήμερα;

Σημαίνει ενδιαφέρον για τον διπλανό σου, για την κοινωνία, κυρίως για τους φτωχούς και για τους αδύναμους. Αυτό σημαίνει. Και κυρίως συλλογικότητα. Αν ρωτήσεις τους φίλους μου «τι κάνει αυτός» εγώ είμαι της συλλογικότητας. Κάνω πράγματα με τους δίπλα μου, με τους γύρω μου, με το κόμμα μου, με την οργάνωσή μου. Δεν είμαι του ατομικού.