Τα είχε όλα ο σημερινός πρωινός καφές, οικονομία, πανεπιστήμια, πολιτική, αθλητισμό και πολύ Αριστερά. Τον ήπιαμε με θέα τον Θερμαϊκό στο παραλιακό Shark με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Στην κουβέντα μας ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 ανέτρεξε στα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στο Παλαιό Φάληρο και στη Σχολή Μωραΐτη και θυμήθηκε την πρώτη εφημερίδα της ΠΑΜΚ που εξέδωσε (Τίτλος: Μαθητικός αγώνας), αλλά και τη συμβουλή που του έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. 

«"Τα μαθηματικά είναι ίδια με την θεωρητική φυσική, αλλά η αναφορά στα οικονομικά θα κάνει τον κόσμο να σε ακούει πιο προσεκτικά όταν πολιτικολογείς", μου είπε. Ήταν ίσως η μόνη φορά που έκανα ό,τι κάποιος μου είπε να κάνω» σχολιάζει σήμερα.

Θυμήθηκε ακόμη τις πικετοφορίες και τις διαδηλώσεις υπέρ των ανθρακωρύχων στη Βρετανία και τα χρόνια διδασκαλίας στο Σίδνεϊ, το Όστιν και την Αθήνα και φυσικά πολλά από την πολιτική με την οποία «ζούσε από παιδί. Αυτό που ούτε σχεδίαζα ούτε ήθελα ήταν η είσοδος στην εκλογική διαδικασία και στα οφίκια. Όπως σημειώνει αν για κάτι μετανιώνει σήμερα είναι το ότι ήταν υπερβολικά διαλλακτικός με την τρόικα.

Δηλώνει φαν του Πανιώνιου, του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη και της Λίβερπουλ στο εξωτερικό. Όσο για την τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ την χαρακτηρίζει ως «θρίαμβο της άρχουσας τάξης και ήττα της Αριστεράς», ενώ για τα μετεκλογικά σενάρια απαντά: «Ενάμιση χρόνο προτείνουμε σε όποιον αυτό-προσδιορίζεται προοδευτικός να κάτσουμε γύρω από ένα τραπέζι να συζητήσουμε τα 5 ή 10 νομοσχέδια που θα πρέπει να νομοθετήσει μια συγκυβέρνηση που δικαιούται να αποκαλείται προοδευτική. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ είπαν «όχι». Και έτσι έκλεισαν το παράθυρο αυτό».

Όσο για τα παγκόσμια μελλούμενα θεωρεί ότι «το μέγα γεγονός είναι η κήρυξη ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου από τις ΗΠΑ εναντίον της Κίνας. Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει και μόνο καταστροφικοί άνεμοι θα βγουν από αυτόν».

-Πίνετε πρωινό καφέ;

(Χαμογελάει). Ναι, περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, αν και άρχισα σε μεγάλη ηλικία – μετά τα 35.

-Που και πότε; Και τι καφέ προτιμάτε;

Με το που ανοίγω το λάπτοπ, πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου. Γαλλικό, μαύρο, σκέτο.

-Πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Γεννηθήκατε στην Αθήνα. Σε ποια περιοχή;

Παλαιό Φάληρο. Γέννημα θρέμμα.

-Οι πρώτες εικόνες από τη ζωή που θυμάστε ποιες είναι;

Μπερδεύονται οι πραγματικές μου μνήμες με τις ταινίες 8mm που τραβούσε μανιωδώς ο πατέρας μου από τότε που γεννήθηκα.

-Τετραμελής οικογένεια. Οι γονείς ήταν και οι δύο της θετικής κατεύθυνσης, έτσι;

Απόφοιτοι του Τμήματος Χημείας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

-Ο μπαμπάς χημικός μηχανικός. Και αριστερών πεποιθήσεων;

Ναι, γαλουχημένος από την μητέρα του στα κείμενα της Γαλλικής Επανάστασης των Βολτέρο, Ρουσό και Πέιν αλλά και πρωτο-φεμινιστικά κείμενα των Γούλστονκραφτ και Γουλφ.

-Και αρχαιομέτρης…

Η μεγάλη του αγάπη – η μελέτη της αρχαίας τεχνολογίας που, κατ’ εκείνον, οι αρχαιολόγοι δεν εκτιμούσαν, ούτε κατανοούσαν, επαρκώς.

-Η μαμά χημικός; Και αυτοδιοικητική και ενεργό μέλος της ΕΓΕ.

Χημικός στα Λιπάσματα, βιοχημικός αργότερα στο ΝΙΜΙΤΣέως ότου, εμπνευσμένη από την Μαργαρίτα Παπανδρέου, έδωσε το είναι της στην Ένωση Γυναικών Ελλάδας, στον Σύνδεσμο Ελληνίδων Επιστημόνων και, βέβαια, στο Δήμο Παλαιού Φαλήρου όπου ήταν για χρόνια πολλά δημοτική σύμβουλος και, για κάποια χρόνια, Αντιδήμαρχος.

-Και η αδελφή σας;

Πρόκειται για το πραγματικά επιτυχημένο παιδί των γονιών μας. Δικαστής στο Συμβούλιο Επικρατείας.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης σε παιδική ηλικία

-Πως μεγαλώσατε εσείς σε αυτό το οικογενειακό περιβάλλον;

Ειδυλλιακά. Οι γονείς μας κατάφερναν πάντα από τις αντιξοότητες, δηλαδή τις φυλακίσεις, τους διωγμούς και τις οικονομικές στενοχώριες να αντλούν τη χαρά της ζωής. Ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές τις μετέτρεπαν σε γλέντι. Σχεδόν νιώθω τύψεις που τα παιδικά μου χρόνια μου ήταν τόσο καλά.

-Πολιτικές συζητήσεις είχατε στο σπίτι;

(Χαμογελάει). Σπάνια μιλούσαμε για κάτι διαφορετικό. Κι όταν αποδήμησα για την Αγγλία και την Αυστραλία, στο τηλέφωνο, ιδίως με την μητέρα μου μιλούσαμε αποκλειστικά για πολιτική. Όλα τα άλλα τα θεωρούσαμε βαρετά κουτσομπολιά.

-Σχολή Μωραΐτη στη συνέχεια. Πως ήταν τα χρόνια εκείνα;

Στα μαύρα χρόνια της Χούντας, ο Αντώνης Μωραΐτης, παρά το γεγονός ότι το σχολείο του απευθυνόταν στην άρχουσα τάξη, σιωπηλά έδωσε καταφύγιο στα παιδιά αριστερών οικογενειών. Του οφείλουμε πολλά για εκείνη την προστασία την οποία ελάχιστοι μνημονεύουν σήμερα. Το σχολειό εκείνο, παρά την ταξική του στόχευση, ήταν ένα κρυφό καταφύγιο τόσο για εμάς τα λίγα εκείνα παιδιά όσο και για εξαιρετικούς προοδευτικούς καθηγητές που η Χούντα είχε διώξει από τα πανεπιστήμια και τα δημόσια σχολειά. Κι εκεί τυχερός στάθηκα λοιπόν, με εμπνευσμένους δάσκαλους όπως ο Ματθαίος Μουντές, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η Εύα Βλάμη, ο Χρήστος Γιανναράς και άλλοι πολλοί.

Σε ηλικία 16 ετών στην παραδοσιακή φωτογραφία της πρώτης του Αστυνομικής Ταυτότητας

-Φίλοι και φιλίες από το σχολείο υπάρχουν ακόμη;

Ναι, τέσσερις για την ακρίβεια, και παραμένουμε άρρηκτα δεμένοι.

-Μέλος της ΠΑΜΚ, έτσι; Της μαθητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ…

Ιδρυτικό μέλος της ΠΑΜΚ κι ένας από τους συντάκτες της εφημερίδας της, τον «Μαθητικό Αγώνα», που εγκαθίδρυσε το μονοτονικό πολύ πριν αυτό καθιερωθεί.

-Γιατί επιλέξατε τον συνδυασμό μαθηματικών και οικονομικών για σπουδές;

Φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου που όταν άκουσε ότι με ενδιέφερε η θεωρητική φυσική μου είπε, χωρίς καλά-καλά να ξέρει τίποτα για μένα πέραν του ότι ήμουν πολιτικοποιημένος, να σπουδάσω μαθηματική-οικονομική θεωρία. «Γιατί τα μαθηματικά είναι ίδια με την θεωρητική φυσική», μου εξήγησε «αλλά η αναφορά στα οικονομικά θα κάνει τον κόσμο να σε ακούει πιο προσεκτικά όταν πολιτικολογείς». Ήταν ίσως η μόνη φορά που έκανα ό,τι κάποιος μου είπε να κάνω!

-Πως ήταν τα φοιτητικά χρόνια στην Βρετανία;

Μαύρα κι άραχνα. Ήταν φθινόπωρο του 1978 όταν πήγα, σε μια κοινωνία που σχεδόν μισούσε τον εαυτό της, μερικούς μήνες πριν τον εκλογικό θρίαμβο της Θάτσερ. Παρόλα αυτά, οι εξαιρετικές βιβλιοθήκες, οι καταπληκτικοί για μοτοσυκλέτα δρόμοι -ακόμα και βρεγμένοι- οι φιλίες με λογιών-λογιών περίεργους ανθρώπους… όλα αυτά τα θυμάμαι με νοσταλγία.

-Εποχή κινητοποιήσεων και κυβερνήσεων Θάτσερ…

Μεγάλο σχολειό οι πικετοφορίες γύρω από τα εργοστάσια, τα τυπογραφεία, τα ανθρακωρυχεία – και, βέβαια, οι κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια. Έζησα σε slowmotion τον βανδαλισμό κραταιών βιομηχανιών, εξαιρετικών πανεπιστημίων, ολόκληρων πόλεων και χωριών στο όνομα της ιδιωτικομανίας και της αντικατάστασης πραγματικών αξιών και προϊόντων από τις φούσκες των χρηματιστηρίων και τα φύκια που οι αεριτζήδες πούλαγαν ως μεταξωτές κορδέλες.

-Εγγραφήκατε στο ΚΚ της Βρετανίας. Πώς ήταν εκεί το κλίμα;

(Χαμογελάει). Είμαστε τρεις κι ο κούκος – και, για αυτό, ιδιαίτερα αγαπημένοι και ανοικτοί στις ιδέες, στην κριτική, στην εξερεύνηση δύσκολων ιδεών. Αν και λίγοι, καταφέραμε να κερδίσουμε 4 από τις 5 έδρες στο ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου στο πανεπιστήμιο που σπούδαζα – του Έσσεξ. Το ΚΚ Βρετανίας ήταν, για μένα, ομολογώ, ένα… καταφύγιο από τα ελληνικά αριστερά κόμματα της εποχής.

-Και η εμπειρία της διδασκαλίας στο Κέϊμπριτζ; Ήταν σημαντική;

Ναι, αλλά και εξωπραγματική (Χαμογελάει). Ξέρετε τι πολυτέλεια είναι να διδάσκεις τάξεις του… ενός; Είχα έξι φοιτητές τους οποίους συναντούσα, ξεχωριστά, μια φορά την βδομάδα για μια ώρα κατά την οποία καθοδηγούσα τη μελέτη τους και διαβάζαμε μαζί τις εργασίες τους. Τεράστιο προνόμιο για τα παιδιά της αριστοκρατίας – που επιβεβαιώνει ότι η «παραγωγικότητα», δηλαδή ο λόγος αριθμού φοιτητών-διδασκόντων, είναι εχθρός της πραγματικής Παιδείας.

Στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, όπου και δίδαξε: «Τα πρώτα πέντε χρόνια ήταν ένας παράδεισος. Έγραψα πολύ, διάβασα πολύ, δίδαξα μαθήματα και βέβαια κολυμπούσα καθημερινά στην αγαπημένη μου παραλία – το Μπόνταϊ»

-Η μετανάστευσή στην Αυστραλία, όπου διδάξατε για πολλά χρόνια πως προέκυψε;

Η αλήθεια είναι ότι, παρά τις εξαιρετικές συνθήκες δουλειάς στο Κέϊμπριτζ, η Βρετανία με είχε κουράσει. Δεν ήταν μόνο ο καιρός και οι ισχνές αποδοχές -στο Κέϊμπριτζ λίγοι συνάδελφοι μου ζούσαν από τον μισθό τους, καθώς είχαν άλλα εισοδήματα - ήταν και άλλοι δύο παράγοντες: Πρώτον, στα τέλη της δεκαετίας του 80, το πάλαι ποτέ κραταιό Τμήμα Οικονομικών του Κέϊμπριτζ ήταν σκιά του εαυτού του, με μεγάλες τριβές μεταξύ των συναδέλφων. Και, δεύτερον, το 1987 η κα Θάτσερ κέρδισε άλλη μια φορά τις εκλογές. Έτσι, όταν μου ήρθε η προσφορά θέσης στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ, είπα να το δοκιμάσω. Έξι μήνες μετά, έστειλα την παραίτησή μου στο Κέϊμπριτζ – με φαξ (χαμογελάει)!

-Ο προσωπικός απολογισμός εκείνης της περιόδου ποιος ήταν; Πως ήταν η ζωή και το πανεπιστήμιο στο Σίδνεϊ; Τι κερδίσατε; Τι χάσατε;

Τα πρώτα πέντε χρόνια ήταν ένας παράδεισος. Έγραψα πολύ, διάβασα πολύ, δίδαξα μαθήματα που με ενθουσίασαν και, βέβαια, κολυμπούσα καθημερινά στην αγαπημένη μου παραλία – το Μπόνταϊ. Το αντίτιμο ήταν ότι, όπως και να το κάνουμε, η Αυστραλία είναι μακρυά από παντού και, έτσι, όταν ζεις εκεί θυσιάζεις διασυνδέσεις, δυνατότητες συνεργασίας με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινά κλπ.

-Επιστρέφετε στην Ελλάδα το 2001. Ήταν εύκολη η «βουτιά» στην ελληνική πραγματικότητα;

Στην ελληνική πραγματικότητα βούτηξα με την χαρά της πάπιας που βουτά στη λίμνη μετά από χρόνια - τόσο μου είχε λείψει. Η βουτιά όμως στο ελληνικό δημόσιο με έπιασε «αδιάβαστο» - δεν πίστευα στα μάτια μου, ούτε στα αυτιά μου (χαμογελάει).

-Στη συνέχεια κάνατε ένα αμερικάνικο διάλλειμα για διδασκαλία στο Οστιν του Τέξας. Ήταν ενδιαφέρον;

Στο Όστιν έζησα τις, μακράν, καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Αποκλειστικά μεταπτυχιακή σχολή 50 καθηγητών στην οποία παίρναμε 50 φοιτητές το χρόνο -με πλήρη υποτροφία αλλά και εγγυημένη θέση υψηλόμισθης εργασίας με την αποφοίτησή τους- και όπου η μόνη μου υποχρέωση ήταν να διδάσκω ένα μάθημα κάθε Τρίτη βράδυ και ένα άλλο κάθε Τετάρτη πρωί – και τα δύο της δικής μου επιλογής. Πέραν τούτου, το Όστιν ήταν μια ευχάριστη πόλη με την καλύτερη μουσική σκηνή στον κόσμο.

-Φοιτήσατε αλλά και διδάξατε σε τρεις διαφορετικές χώρες, αλλά και στην Ελλάδα. Ποιες οι διαφορές;

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο, το 5% των καλύτερων φοιτητών μας είναι κατά πολύ καλύτεροι, πιο καταρτισμένοι, καλύτερα μορφωμένοι από το 5% των καλύτερων φοιτητών των κορυφαίων πανεπιστημίων Αμερικής και της λοιπής Ευρώπης. Όμως, ο μέσος φοιτητής στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω σε σχέση με τον μέσο φοιτητή ακόμα και των μέτριων φοιτητών στην Αμερική και την λοιπή Ευρώπη.

-Το 2014 ήρθε η πρόταση για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλατε πάντα να ασχοληθείτε με την πολιτική ή προέκυψε λόγω της κρίσης στην Ελλάδα;

Με την πολιτική, και εντός της πολιτικής, ζούσα από παιδί. Αυτό που ούτε σχεδίαζα ούτε ήθελα ήταν η είσοδος στην εκλογική διαδικασία και στα οφίκια.

Με τον Αλέξη Τσίπρα: Η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «θρίαμβος της άρχουσας τάξης και ήττα της Αριστεράς ακόμα μεγαλύτερη από εκείνη που μας κατάφερε η Μάργκαρετ Θάτσερ»

-Γιατί αποδεχτήκατε την πρόταση να αναλάβετε τη θέση του υπουργού Οικονομικών σε μια τόσο δύσκολη φάση για την Ελλάδα;

Από το 2006 προειδοποιούσα την κοινή γνώμη, και όποιον πολιτικό ενδιαφερόταν, ότι έρχεται ένα τσουνάμι γενικευμένης πτώχευσης από τη Νέα Υόρκη που θα τσακίσει τον λαό μας. Από το 2009 πρότεινα εναλλακτικές λύσεις από τα μνημονιακά δάνεια. Όταν λοιπόν, τον Νοέμβρη του 2014,ο Αλέξης Τσίπρας μου είπε πως με έχει ανάγκη για εφαρμοστούν στην πράξη εκείνα που πρότεινα για χρόνια, έκρινα ότι θα ήταν ανήθικο να αρνηθώ.

-Σήμερα σχεδόν 8 χρόνια μετά ποιο είναι το συμπέρασμά σας από εκείνη την περίοδο;

Το 2015 η Ελλάδα, αλλά και η ΕΕ ολόκληρη, χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, αν δεν το πρόδιδε η δική μας κυβέρνηση, μπορούσε να σημάνει το τέλος της μόνιμης φυλακής χρέους για την Ελλάδα και τον μετασχηματισμό της ΕΕ σ’ ένα βιώσιμο οικονομικό και κοινωνικό σύνολο. Το πνίξιμο του ΟΧΙ μετέτρεψε την Ελλάδα σε μια μόνιμη Χρεοδουλοπαροικία και έβαλε την ΕΕ στον μονόδρομο με κατάληξη τη σημερινή απαξίωση, αποτελμάτωση, αποδόμηση.

-Μετανιώνετε για κάτι από εκείνη την περίοδο;

Για πολλά. Ιδίως για το ότι ήμουν υπερβολικά διαλλακτικός με την τρόικα και ότι υπέγραψα την συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου του 2015 ελπίζοντας ότι μας εξασφάλιζε 4 μήνες ώστε να προετοιμάσουμε την ρήξη όταν, στην πραγματικότητα, εξασφάλισε 4 μήνες στον κ. Τσίπρα και στους περί αυτόν για να προετοιμάσουν την συνθηκολόγηση.

Με τον τότε πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Νταϊσελμπλουμ στη θρυλική συνάντηση. «Ήμουν υπερβολικά διαλλακτικός με την τρόικα», δηλώνει

-Πώς κρίνετε συνολικά την τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ;

Ως θρίαμβο της άρχουσας τάξης και ήττα της Αριστεράς ακόμα μεγαλύτερη από εκείνη που μας κατάφερε η Μάργκαρετ Θάτσερ. Όχι μόνο επειδή οι πολιτικές που εφάρμοσε για να «σώσει» τη χώρα έπληξαν βάναυσα τους πιο αδύναμους αλλά κι επειδή εφαρμόστηκαν στο όνομα της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», πλήττοντας -ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα-την ελπίδα.

-Πάμε τώρα στα επόμενα: Τετραετία Κυριάκου Μητσοτάκη: Η χώρα πού πήγε;

Στην πορεία που χάραξαν τα μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ αλλά πιο γρήγορα, πιο βάρβαρα, πιο συνυφασμένα με την ρατσιστική ακροδεξιά και την αισχρο-κερδίζουσα ολιγαρχία.

-Πού βαδίζει γενικά η παγκόσμια οικονομία; Είχαμε πανδημία, τώρα τις επιπτώσεις από την ενεργειακή ακρίβεια και υψηλό πληθωρισμό. Ποια είναι η πρόβλεψή για τα επόμενα χρόνια;

Το μέγα γεγονός σήμερα είναι η κήρυξη ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου από τις ΗΠΑ εναντίον της Κίνας. Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει και μόνο καταστροφικοί άνεμοι θα βγουν από αυτόν. Αυτός ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος θα αποδειχθεί χειρότερος από τον προηγούμενο καθώς, αντίθετα με την περίπτωση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, στην περίπτωση ΗΠΑ-Κίνας οι οικονομίες τους είναι απόλυτα συνδεδεμένες – κι έτσι η ρήξη μεταξύ τους θα φέρει πολλά δεινά παντού.

-Τι σημαίνει για εσάς αριστερός σήμερα;

Ότι και πάντα: Εκτίμηση ότι η κατοχή των μέσων παραγωγής από τους λίγους αναπόφευκτα γεννά οικονομική κρίση, ανελευθερία, ανισότητες και πολέμους. Και πως υπάρχει εναλλακτική σε αυτό το σύστημα- που εναλλακτική συνάδει καλύτερα με την απελευθέρωση των ανθρώπων από αποφεύξιμη δυστυχία.

-Με τι χαλαρώνει σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης;

(Χαμογελάει). Με το πιάνο. Και καμιά καλή ταινία ή σειρά που βλέπουμε με την Δανάη.

-Τι ομάδα υποστηρίζετε;

Πανιώνιο στην Αθήνα, Ηρακλή -λόγω του μεγάλου Χατζηπαναγή- στη Θεσσαλονίκη, και Λίβερπουλ εκτός των τειχών. Έξω πάμε καλά!

-Κάνετε σήμερα καθόλου αθλητισμό; Παίζετε ακόμη βόλεϊ, όπως παλιά στο Μίλωνα;

Λόγω προβλήματος με τους ώμους μου τώρα πια μόνο τρέχω 3 ή 4 φορές την βδομάδα – και προσπαθώ να επιστρέψω σταδιακά στα βάρη. Η έλλειψη χρόνου σημαίνει πως ομαδικά αθλήματα γιοκ.

-Προτιμάτε ελληνική ή ξένη μουσική;

Προτιμώ καλή μουσική που με αγγίζει ανεξάρτητα εθνικής προέλευσης.

-Αγαπημένο τραγούδι;

Το Echoes από τον δίσκο Meddle των PinkFloyd.

-Τελευταία καλή ταινία που είδατε;

To 3000 Χρόνια Προσμονής (3000 YearsofLonging) του σπουδαίου ελληνοαυστραλού Τζορτζ Μίλλερ, του σκηνοθέτη του MadMax.

-Είστε πολυγραφότατος. Μένει χρόνος για τη συγγραφή ενός καινούργιου βιβλίου;

Μου είναι αδύνατον να λειτουργήσω αν δεν έχω πάντα ένα βιβλίο να γράφω όταν, και όποτε, ξεκλέβω μερικές στιγμές. Είναι θέμα επιβίωσης – κυριολεκτικά.

-Η οικογένεια σήμερα από πόσα μέλη αποτελείται;

Αποτελείται από πολλούς ομόκεντρους κύκλους. Στον πιο κεντρικό είμαστε η Δανάη, ο γιός της Νικόλας που μένει μαζί μας, και το αφεντικό του σπιτιού – ο Μόγλης (Χαγογελάει). Ναι, ο σκύλος μας. Στον επόμενο κύκλο στρογγυλοκάθονται οι αγαπημένες μας κόρες, η Εσμεράλντα της Δανάης, που ζει στην Αθήνα, κι η Ξένια, η δική μου κόρη, που σπουδάζει στη Μελβούρνη. Σε επόμενους κύκλους συγκαταλέγονται οι αδελφές μας (τέσσερις η Δανάη, μία εγώ), οι καρδιακοί φίλοι, τα παιδιά του ΜέΡΑ25 και του DiEM25 και πάει λέγοντας.

-Με τη σύζυγό σας Δανάη Στράτου συνεχίζονται τα καλλιτεχνικά πρότζεκτ;

Πάντα, αν και σε πιο αργούς ρυθμούς απ’ ότι παλιότερα, πριν μας επιβραδύνει το μαγγανοπήγαδο των εκλογικών διαδικασιών.

Σε πρόσφατη εκδήλωση του κόμματος. «To ΜέΡΑ25 ήρθε για να μείνει»

-Πάμε πάλι στα πολιτικά. Μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών. Θα καταφέρετε ως ΜέΡΑ25 να μπείτε ξανά στη Βουλή; Και στις δύο κάλπες;

Χωρίς αμφιβολία. To ΜέΡΑ25 ήρθε για να μείνει.

-Ποιο θα είναι το βασικό προεκλογικό σύνθημα;

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΡΗΞΗ, με κεφαλαία…Όλα μπορούν να είναι αλλιώς

-Θα καθόσασταν σε ένα τραπέζι με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Ανδρουλάκη για να συζητήσετε μια προγραμματική συμφωνία κυβερνητικής συνεργασίας;

Ενάμιση χρόνο προτείνουμε σε όποιον αυτό-προσδιορίζεται προοδευτικός να κάτσουμε, όπως λέτε, γύρω από ένα τραπέζι να συζητήσουμε τα 5 ή 10 νομοσχέδια που θα πρέπει να νομοθετήσει μια συγκυβέρνηση που δικαιούται να αποκαλείται προοδευτική. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ είπαν «όχι» και, έτσι, έκλεισαν το παράθυρο αυτό. Εμείς όμως το κάναμε με κινήσεις και κόμματα εκτός κοινοβουλίου. Κάτσαμε γύρω από ένα τραπέζι και συμφωνήσαμε με αποτέλεσμα την δημιουργία, υπό το ΜέΡΑ25, της «Συμμαχίας για την Ρήξη» που, μόλις κηρυχθούν οι εκλογές, θα καταθέσει κοινό ελάχιστο κυβερνητικό πρόγραμμα.

-Τέλος κάτι για τη Θεσσαλονίκη: Τι θα κάνατε αύριο για την πόλη αν ήσασταν κυβέρνηση;

Θα δρομολογούσα την εκπόνηση εκείνου που λείπει: Ενός ολοκληρωμένου αναπτυξιακού προγράμματος για την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Είναι δυνατόν άλλοι να αποφασίζουν για την Διεθνή Έκθεση, άλλοι για το μετρό, άλλοι για το λιμάνι, άλλοι για το αεροδρόμιο, άλλοι για το οδικό δίκτυο και, εν τέλει, κανένας για το πως η Θεσσαλονίκη θα γίνει το κέντρο παραγωγής πράσινου υδρογόνου και τεχνολογιών πράσινης ενέργειας;