Ο Τζον Λένον υπογράφει τη «θανατική του καταδίκη». Η φωτιζόμενη από φλας φωτογραφία, που τραβήχτηκε πριν από 42 χρόνια στην 72η οδό στο Μανχάταν, απέναντι από το Σέντραλ Πάρκ παγώνει μια πασίγνωστη αποτρόπαια, στιγμή.

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε το μακρινό 1980 ο Τζον Λένον. Ο δημιουργός του σημαντικότερου τραγουδιού του 20ου αιώνα, του Imagine, ο αξεπέραστος καλλιτέχνης, διανοούμενος και ακτιβιστής, ο ποπ σταρ των Beatles, δολοφονήθηκε από έναν θαυμαστή του, τον Μάρκ Τσάπμαν καθώς έμπαινε στην είσοδο του επιβλητικού κτιρίου Ντακότα, όπου έμενε. Η Νέα Υόρκη ήταν η δεύτερη πατρίδα του...

Ήταν μεσημέρι, θυμάμαι, στο φοιτητικό μας δωμάτιο, στις ειδήσεις των δυο από το Δεύτερο Πρόγραμμα, όταν μαζί με δυο φίλους, τον Στέφανο Σακελλαρίδη και τον αξέχαστο Πέτρο Χατζηδήμου, ακούσαμε τον εκφωνητή να λέει «Δολοφονήθηκε στην είσοδο του διαμερίσματός του στη Νέα Υόρκη ο σαραντάχρονος διάσημος μουσικοσυνθέτης ...» και πριν αναρωτηθούμε ποιος συνθέτης ήταν, ακούσαμε εμβρόντητοι το όνομα «Τζον Λένον»!

Το σοκ που μας κατέλαβε ήταν τόσο μεγάλο που αφήσαμε ασχολίαστο το - ακούς εκεί!- «σαραντάχρονος μουσικοσυνθέτης». Έφυγε το πάτωμα κάτω απ´ τα πόδια μου.

Σε δυο ώρες στο Ποπ Κλαμπ, την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη τα μάθαμε όλα, ακούγοντας όλα τα τραγούδια για τα οποία τον λατρέψαμε.

Τις επόμενες μέρες ήταν σα να σταμάτησε ο χρόνος. Έπαιρνα όλες τις εφημερίδες, άκουγα τις ειδήσεις, πήρα και από το βιβλιοπωλείο ΜΟΛΧΟ το αμερικάνικο περιοδικό ΤΙΜΕ με το ιστορικό εξώφυλλο της εικόνας του Λένον και τον τίτλο «when the Music Died” ( Όταν πέθανε η μουσική). Εκεί δημοσίευε τη συγκλονιστική φωτογραφία όπου ο Λένον υπογράφει αυτόγραφο στον σε λίγες ώρες δολοφόνο του !

Άλλος από τον Πάτση, άλλος από τη Λένα ή το στούντιο 52 , δισκάδικα όλα αυτά της εποχής, αγοράσαμε με δόσεις το Double Fantasy, τον τελευταίο δίσκο που βγήκε μετά θάνατον. Το LP Imagine του 1971 ξανατυπώθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα και μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν στο νούμερο 1 των πωλήσεων παγκοσμίως.

Ήμουν 23 χρόνων και έφτασα τα 65. Ο Τζον έμεινε στα χρυσά, πολύτιμα σαράντα του. Σήμερα θα ήταν ογδόντα δύο.

Ο Μάρκ Τσάπμαν σαπίζει στη φυλακή. Ήταν 26 και έφτασε τα 68. Έντεκα φορές ζήτησε την αποφυλάκισή του και πάντα η δικαιοσύνη του λέει «όχι».

Είχε πει “I killed Lennon for fame and notoriety”.

Σκότωσε τον Τζον Λένον για τη δόξα και τη φήμη. Για να γίνει «κάποιος».

«Αντί γι αυτό έγινα δολοφόνος», είπε πικρά πριν από λίγα χρόνια, για προσθέσει: «και ο δολοφόνος δεν είναι «κάποιος».

Εκατοντάδες φορές αναρωτηθήκαμε όλο αυτό το διάστημα, πως θα σχολίαζε ο Λένον τα συγκλονιστικά γεγονότα που ήρθαν μετά από το θάνατό του. Για την πτώση του Τείχους, για την 11η Σεπτεμβρίου, τον πόλεμο στο Κόλπο, για το διαδίκτυο και το τουίτερ, την κλιματική αλλαγή , για το φαινόμενο Τραμπ, την πανδημία, για τη λαμπερή γενιά του της ποπ ροκ που γέρασε πολύ πια, ενώ πολλοί έχουν φύγει από τη ζωή.

Από τον Δεκέμβρη του 1980 , χωρίς καν να το αντιληφθώ, άρχισε και για μένα ουσιαστικά ένας μαραθώνιος ψυχής με αφορμή τον Τζον Λένον ξεκινώντας με δυο εκδηλώσεις όπου παίξαμε τα τραγούδια του Τζον, η μια με τους συμφοιτητές στο Βιολογικό ΑΠΘ και η άλλη στη Νάουσα με το Σύλλογο Φοιτητών.

Από το 1981 στο ραδιόφωνο, στην εφημερίδα, στην τηλεόραση, στα περιοδικά, όπου κι εργάστηκα , στις 8 και 9 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο πάσχιζα με αφιερώματα μέχρι και ντοκιμαντέρ για να πω κι εγώ κάτι γι αυτό που χάσαμε και για την κληρονομιά του.

Πήγα στην είσοδο του κτιρίου όπου δολοφονήθηκε και στο μνημείο -ψηφιδωτό Strawberry fields ακριβώς απέναντι, στο Σέντραλ Παρκ στη Νέα Υόρκη. Αλλά και στη Αbey Road , στα μουσεία των Μπιτλς, στο coffee shop του St John s Wood, στο Palladium...Με κάμερα, κινητό, μαγνητόφωνο, φωτογραφική μηχανή, όλα....

Ο Τζον Λένον γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940. Με τους Πολ Μακ Κάρτνεϊ, Τζορτζ Χάρισον και Ρίνγκο Σταρ έφτιαξαν το αξεπέραστο συγκρότημα των Βeagles. Ο ίδιος κατέκτησε τον κόσμο με τα αξεπέραστα τραγούδια του, τα μηνύματά του και τη στάση ζωής του. Έγινε παγκόσμιος μύθος . Ο δημιουργός από το Λίβερπουλ και η εικόνα με τα μεγάλα στρογγυλά γυαλιά θα μας φέρνουν το γνωστό ρίγος συνεχώς μια μέρα σαν κι αυτή αλλά και κάθε φορά που ακούμε το Imagine.