04/01/2023 20:13
Ο καθένας και η κάθε μια από εμάς που τον προλάβαμε να ζωγραφίζει καλύτερους κόσμους με την κιθάρα του, έχουμε στην καρδιά μας τον δικό μας Νότη Μαυρουδή.
Όλοι ήμασταν νέο κύμα έναν καιρό, ακόμα και εμείς οι δεκάχρονοι του 1968 από το παλιό ραδιοφωνάκι του μπαμπά.
Δεν ήταν Μίκης, δεν ήταν Μάνος , ούτε Τσιτσάνης με τα υπέροχα τραγούδια τους, αυτό που ερχόταν αλλά κάτι καινούργιο. Ένας δυναμικός ήχος σε τραγούδια φτιαγμένα από νέους για νέους που έφθανε καθηλωτικά και στην Ελλάδα απλός όσο η κιθάρα παντρεμένη με τη φωνή, περασμένος από το τεστ της χρυσής νεανικής μποεμίας της Αμέρικα που είχε ήδη αγκαλιάσει τον Ντύλαν και την Μπαέζ ή στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού τους Μπιτλς.
Δεν χρειάζονταν καν οι περιπλοκές ενορχηστρώσεις. Έφτανε μια κιθάρα, ένα πιάνο, μια φυσαρμόνικα , ένα πλούσιο ταλέντο και μια εγρήγορση για το ότι «οι καιροί αλλάζουν». Έτσι απλά, χωρίς ιδεολογικούς «καταναγκασμούς» που πήγαν να καπελώσουν αυτόν τον νέο άνεμο, λες και ήταν εφικτό.
Ο Νότης Μαυρουδής με την κιθάρα του, τις ιδέες και την καλλιτεχνική ευαισθησία και κλάση, μαζί με την φυσική του ευγένεια και τους χαμηλούς τόνους (όλα παίζουν ρόλο ) υπήρξε μια υπέροχη προσωπικότητα που σε κέρδιζε αμέσως.
Δεν ήταν «απολίτικος». Είδε κι αυτός τον κόσμο των ιδεών και των κινημάτων για δημοκρατία, ελευθερία και δημιουργική έκφραση που αναδύονταν από τα θλιβερά ερείπια του μετεμφυλιακού αυταρχισμού, σαν έργο τέχνης. Και αποφάσισε να του δοθεί.
Μαζί με την Αρλέτα, τον Νιόνιο, τον Ζωγράφο και άλλους.
Έγραψε θαυμάσια τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει μία σειρά από αξιόλογοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Και έτσι θα είναι πάντα κοντά μας. Με τη σφραγίδα της δικής του ποιότητας.
Θα πλησίασε τα 60 χρόνια δημιουργίας. Άρχισε δειλά από την πρώτη πενταετία των γόνιμων σιξτυς.
Είχα τη χαρά να συζητήσω μαζί του σε ραδιοφωνικά στούντιο. Ακόμα και στο σπίτι του με δέχτηκε ως νεαρό ρεπόρτερ απλός, ευγενικός, καταδεκτικός.
Αξέχαστη όμως θα μου μείνει μια γλυκιά βραδιά, τέλη Αυγούστου του 1979 στο όμορφο πάρκο της Νάουσας, με το «μπαλκόνι» που βλέπει από τη Έδεσσα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδήλωση του τότε καινοτόμου φεστιβάλ νεολαίας «ΑΥΓΗΣ -Θούριου».
Τι σκηνικό! Αυτός, η κιθάρα του, ο ξεχωριστός Πέτρος Πανδής, τα «ΛΥΡΙΚΑ» του Μίκη και κάποια εμβληματικά δικά του τραγούδια του Νέου Κύματος και καμμία σαρανταριά νέοι, φοιτητές και φοιτήτριες κυρίως που διψούσαμε για επικοινωνία με τους καλλιτέχνες και τη βρήκαμε στον πρόθυμο για κουβέντα, μη δογματικό, ευαίσθητο Νότη που χάσαμε και θρηνούμε.
Ο Νοτης Μαυρουδής σε έργο του Γιώργου Φυσικόπουλου
12/01/2023 06:46
07/01/2023 11:42
01/12/2022 08:47
08/12/2022 10:50
31/03/2023 12:50
Ο καθένας και η κάθε μια από εμάς που τον προλάβαμε να ζωγραφίζει καλύτερους κόσμους με την κιθάρα του, έχουμε στην καρδιά μας τον δικό μας Νότη Μαυρουδή.
Όλοι ήμασταν νέο κύμα έναν καιρό, ακόμα και εμείς οι δεκάχρονοι του 1968 από το παλιό ραδιοφωνάκι του μπαμπά.
Δεν ήταν Μίκης, δεν ήταν Μάνος , ούτε Τσιτσάνης με τα υπέροχα τραγούδια τους, αυτό που ερχόταν αλλά κάτι καινούργιο. Ένας δυναμικός ήχος σε τραγούδια φτιαγμένα από νέους για νέους που έφθανε καθηλωτικά και στην Ελλάδα απλός όσο η κιθάρα παντρεμένη με τη φωνή, περασμένος από το τεστ της χρυσής νεανικής μποεμίας της Αμέρικα που είχε ήδη αγκαλιάσει τον Ντύλαν και την Μπαέζ ή στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού τους Μπιτλς.
Δεν χρειάζονταν καν οι περιπλοκές ενορχηστρώσεις. Έφτανε μια κιθάρα, ένα πιάνο, μια φυσαρμόνικα , ένα πλούσιο ταλέντο και μια εγρήγορση για το ότι «οι καιροί αλλάζουν». Έτσι απλά, χωρίς ιδεολογικούς «καταναγκασμούς» που πήγαν να καπελώσουν αυτόν τον νέο άνεμο, λες και ήταν εφικτό.
Ο Νότης Μαυρουδής με την κιθάρα του, τις ιδέες και την καλλιτεχνική ευαισθησία και κλάση, μαζί με την φυσική του ευγένεια και τους χαμηλούς τόνους (όλα παίζουν ρόλο ) υπήρξε μια υπέροχη προσωπικότητα που σε κέρδιζε αμέσως.
Δεν ήταν «απολίτικος». Είδε κι αυτός τον κόσμο των ιδεών και των κινημάτων για δημοκρατία, ελευθερία και δημιουργική έκφραση που αναδύονταν από τα θλιβερά ερείπια του μετεμφυλιακού αυταρχισμού, σαν έργο τέχνης. Και αποφάσισε να του δοθεί.
Μαζί με την Αρλέτα, τον Νιόνιο, τον Ζωγράφο και άλλους.
Έγραψε θαυμάσια τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει μία σειρά από αξιόλογοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Και έτσι θα είναι πάντα κοντά μας. Με τη σφραγίδα της δικής του ποιότητας.
Θα πλησίασε τα 60 χρόνια δημιουργίας. Άρχισε δειλά από την πρώτη πενταετία των γόνιμων σιξτυς.
Είχα τη χαρά να συζητήσω μαζί του σε ραδιοφωνικά στούντιο. Ακόμα και στο σπίτι του με δέχτηκε ως νεαρό ρεπόρτερ απλός, ευγενικός, καταδεκτικός.
Αξέχαστη όμως θα μου μείνει μια γλυκιά βραδιά, τέλη Αυγούστου του 1979 στο όμορφο πάρκο της Νάουσας, με το «μπαλκόνι» που βλέπει από τη Έδεσσα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδήλωση του τότε καινοτόμου φεστιβάλ νεολαίας «ΑΥΓΗΣ -Θούριου».
Τι σκηνικό! Αυτός, η κιθάρα του, ο ξεχωριστός Πέτρος Πανδής, τα «ΛΥΡΙΚΑ» του Μίκη και κάποια εμβληματικά δικά του τραγούδια του Νέου Κύματος και καμμία σαρανταριά νέοι, φοιτητές και φοιτήτριες κυρίως που διψούσαμε για επικοινωνία με τους καλλιτέχνες και τη βρήκαμε στον πρόθυμο για κουβέντα, μη δογματικό, ευαίσθητο Νότη που χάσαμε και θρηνούμε.
Ο Νοτης Μαυρουδής σε έργο του Γιώργου Φυσικόπουλου
ΣΧΟΛΙΑ