Σαν να μην πέρασε μια μέρα, βγήκαν πάλι στον αφρό οι χαρακτηριστικοί τύποι της φοιτητικής μας παρέας της Μεταπολίτευσης. Με πρώτους και πιο θορυβώδεις τους συνεπαρμένους από το υπέρ πολιτικοποιημένο κλίμα μετά το 1974, όταν ίσχυε γενικώς το «κλίνατε επ αριστερά».

Πέρασε μισός αιώνας και αυτοί στη ταβέρνα λες και ακόμα τραγουδούν:

«Της Αμύνης τα παιδιά

διώξανε το βασιλιά

Της Αμύνης το καπέλο έφερε το Βενιζέλο

της Αμύνης το σκουφάκι έφερε το Λευτεράκη

Της αμύνης τα παιδιά διώξανε το βασιλιά

και του δώσαν τα βρακιά του

για να πάει στη δουλειά του

τον περίδρομο να τρώει με το ξένο του το σόι»

Και όπως θυμάμαι ο ενθουσιασμός κορυφώνονταν όχι στο στιχάκι για τον Λευτεράκη αλλά όταν το τραγούδι έφτανε στο «ξένο σόϊ» και στον «περίδρομο».

Η σύγκρουση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965 με το παλάτι και τον 25χρονο άπειρο από τα πολιτικά νεανία βασιλιά, δίπλα στη δολοπλόκο Φρειδερίκη, η «κυβέρνηση του λαού» και η «κυβέρνηση του βασιλέως», η αποστασία και τα Ιουλιανά που άνοιξαν το δρόμο για την Χούντα, έπαιξαν το ρόλο τους. Ο Κωνσταντίνος εκείνες τις μέρες συνδέθηκε άπαξ και δια παντός με την λαϊκή αποδοκιμασία σε βάρος του. Έχασε κάθε ελπίδα. Οι φανατικοί υποστηρικτές του ήταν από τότε δυναμική μεν αλλά σταθερά φθίνουσα αριθμητικά μειοψηφία.

Μικρή αντίφαση και ανύπαρκτες αθωωτικές προϋποθέσεις παρέχει το « κίνημα» του Κωνσταντίνου κατά της Χούντας συνταγματαρχών τον Δεκέμβριο του 1967.

Αλλά και σε βάθος χρόνου του 20ου αιώνα, είναι γεγονός ότι στου λαού την καρδιά δεν μπόρεσε να χωρέσει η βασιλεία. Ήταν παρούσα με «ρόλο» σε όλες τις εθνικές τραγωδίες του 20ού αιώνα: Διχασμός , Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος, Αποστασία , Χούντα.

Δεν έζησε τέτοιες συμφορές και εμφύλιους σπαραγμούς η «αυτοκράτειρα» Μεγάλη Βρετανία που αποχαιρέτησε μέσα σε κλίμα συγκίνησης και τελετουργικής μεγαλοπρέπειας πριν από μερικούς μήνες την Ελισσάβετ. Αλλά και εκεί, δημιουργούνται τώρα οι προϋποθέσεις για σοβαρό διάλογο για το μέλλον του θεσμού της μοναρχίας που παρά την όποια λάμψη και την κολοσσιαία παράδοση, δεν δείχνει να ανήκει στον 21ο αιώνα.

Το υπερβολικό στοιχείο -για να επανέλθω-είναι το πως αντέδρασαν πάλι αυτοί οι φίλοι, τώρα με το θάνατο του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, στα 83 του, ακίνδυνου, εδώ και δεκαετίες πια για οποιαδήποτε ανακίνηση πολιτειακού ζητήματος. Και εκδηλώθηκαν με ακραίες εκφράσεις για έναν νεκρό.

Το θέμα όμως για την άλλη πλευρά, τους νηφάλιους ας πούμε, αφορά πιο πολύ την μακροθυμία μιας σίγουρης για τον εαυτό της Δημοκρατίας. Μια σιγουριά που βήμα το βήμα χτίστηκε εδώ και 49 χρόνια.

Από τα πιο κρίσιμα γεγονότα αμέσως μετά την πτώση της Χούντας τον Ιούλιο του 1974 ήταν η λαϊκή ετυμηγορία του Δεκεμβρίου 1974 για τη μορφή του πολιτεύματος. Ένα εμφατικό 69,18% υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας έλυσε οριστικά όπως αποδείχθηκε το πολιτειακό και οδήγησε, μαζί με μια σειρά ακόμα χειρισμών και πολιτικής συμπεριφοράς από την πλειοψηφία των κομμάτων, στη μακροβιότερη περίοδο πολιτειακής ειρήνης του τόπου.

Τα βασιλικά σόγια , όπου στην Ευρώπη απαντέχουν και μπορούν, απολαμβάνουν τα ωφέλη και τους μύθους του αναχρονιστικού τους θεσμού και βέβαια τρώνε τον περίδρομο ενώ οι λαοί (ξανα)πεινάνε.

Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να θυμηθούμε τη στάση, τη φωνή του συμβόλου του αντιδικτατορικού αγώνα Αντρέα Λεντάκη - πριν από 30 χρόνια - όταν απρόσμενα για πολλούς ανεκίνησε ένα όχι πλέον καυτό ζήτημα, όπως η αποφυλάκιση, λόγω υγείας και ηλικίας, ενός δηλωμένου εμπράκτως εχθρού της Δημοκρατίας, του Στυλιανού Παττακό.

Είναι πολλοί και αυτοί που πιστεύουν ότι στιγμή του θανάτου ενός προσώπου επιβάλει σεβασμό στον εκλιπόντα, μετριοπάθεια και χαμηλούς τόνους. Ο Κωνσταντίνος ανήκει πια στη δικαιοδοσία της Ιστορίας.