Ράγισαν καρδιές στην επιμνημόσυνη δέηση για τον Γιάννη Ιωαννίδη, όταν τον λόγο πήρε η κόρη του, Ελένη, για να εκφωνήσει τον επικήδειο λόγο.

Όσα είπε, ήταν συγκλονιστικά:

«Αγαπημένε μου πατέρα, λατρεμένε μπαμπά μου...

Στέκομαι εδώ σήμερα και σε κοιτώ την ώρα που μπαρκάρεις για το τελευταίο σου ταξίδι.

Και δεν είμαι μόνη μου, εδώ είναι όλοι για να σου πούμε το τελευταίο αντίο, να σου φωνάξουμε σιωπηλά πόσο σε αγαπάμε και τι σήμαινες, τι θα σημαίνεις πάντοτε για την οικογένεια σου, για το μπάσκετ, για τον αθλητισμό, για ολόκληρη την Ελλάδα...

Έφυγες νωρίς και άδοξα μπαμπά. Έφυγες αλλά πάλεψες με γενναιότητα, όπως το έκανες σε όλη σου τη ζωή.

Στάθηκες στις επάλξεις, πολέμαγες σαν θηρίο, δεν φοβόσουν κανέναν και τίποτε, ήσουν γεννημένος νικητής και ατρόμητος.

Και τώρα που σε αποχαιρετάμε, πάλι αγέρωχο σε βλέπω μπροστά μου...

Δάκρυα αυλακώνουν τα πρόσωπα μας, σήμερα που σού λέμε το αντίο, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος, η παρηγοριά: θρηνούμε που σε χάσαμε, μα χαιρόμαστε κιόλας επειδή ζήσαμε μαζί σου, μεγαλώσαμε μαζί σου, βαδίσαμε στις στράτες που χάραξες, ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδινες...

Πάντοτε ζητούσες να σε προσφωνούν κόουτς και τίποτε άλλο.

Κοουτσάρα μου, θα σου πω κάτι: το παιχνίδι δεν τελείωσε, απλώς πήρες ένα τάιμ άουτ για να το συνεχίσεις στα επουράνια γήπεδα, περνώντας στην αθανασία.

Ένα τραγούδι της αγαπημένης σου, Μαρινέλλας λέει

"Καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό μα δεν, μα δεν υπάρχουν δρόμοι".

Εσύ όμως μπαμπά μου τους βρήκες αυτούς τους δρόμους».