Τις αγωνιώδεις στιγμές επιβίωσης και τις εικόνες τρόμου μέσα από το τρίτο βαγόνι του Intercity 62, περιγράφουν επιζώντες επιβάτες μεταφέροντας για πρώτη φορά τους διαλόγους που ακούστηκαν στο μοιραίο τρένο, λίγα δευτερόλεπτα μετά την σύγκρουση. Πανικός, φωτιά, καπνοί, άμορφες μάζες και σοροί ανθρώπων είναι μερικές από τις λέξεις που χρησιμοποιούν, μιλώντας για όσα έζησαν στις 11.21 μ.μ. το βράδυ της 28^ης Φεβρουαρίου.

Το πρώτο και το δεύτερο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας κάηκαν ολοσχερώς μετά την σύγκρουση, ενώ το τρίτο βαγόνι, που σχεδόν αιωρούταν, κάηκε το μισό του μέρος. Η 26χρονη Ελίνα που μιλάει στη «ΜτΚ», ταξίδευε στο τρίτο βαγόνι. Η ίδια κατάφερε να επιζήσει αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει ότι 57 συνεπιβάτες χάθηκαν στην κοιλάδα των Τεμπών.

Η 26χρονη αρχίζει την περιγραφή από τον προηγούμενο σταθμό, στα Παλαιοφάρσαλα, όπου σταμάτησε το Intercity 62, λόγω καθυστέρησης. «Ξεκινάμε και μας εύχονται κλασσικά όλοι καλό ταξίδι, αλλά δεν ήταν… Υπήρχε καθυστέρηση στα Παλιοφάρσαλα. Μας ενημέρωσαν ότι θα κάνουμε 20’ υποχρεωτική στάση, γιατί υπήρξε κάποιο πρόβλημα στις γραμμές. Όλοι στα βαγόνια αρχίσαμε να κάνουμε παράπονα. Εκεί φαίνεται να ακούστηκε το ‘πάμε και όπου βγει’ που άκουσε ο επιβάτης από τον ασύρματο. Μετά βγήκε νέα ανακοίνωση ότι θα φτάναμε στη Θεσσαλονίκη 12.25. Και πάλι ακούστηκαν παράπονα από τους επιβάτες. Το προσωπικό ήταν σε αναστάτωση αλλά δεν μας έλεγαν τον λόγο. Τότε έστειλα μήνυμα στους γονείς μου, ότι θα αργήσω να φτάσω. Τελικά δεν έφτασα ποτέ…» αναφέρει η 26χρονη.

Δέκα λεπτά πριν την σύγκρουση η 26χρονη πήγε στο κυλικείο για να αγοράσει κάτι αλλά είχε τόσο πολύ κόσμο, όπως λέει, που το μετάνιωσε και γύρισε πίσω. «Στο κυλικείο είχε συνέχεια κόσμο. Δεν είχε ούτε μία θέση κενή στα τραπέζια. Μάλιστα, την ώρα που προσπάθησα να πάω, υπήρχαν και αρκετοί όρθιοι» τονίζει, λέγοντας πως την κυρίευσε ένα κακό προαίσθημα. «Είχα ένα σφίξιμο, λίγα λεπτά πριν την σύγκρουση. Πηγαίναμε προς το θάνατο μας, αλλά εμείς δεν το ξέραμε. Μέχρι που ακούσαμε το πρώτο μπαμ. Μέχρι που είδαμε τον κόσμο να εκσφενδονίζεται. Ένιωσα τα γυαλιά από το παράθυρο μέσα μου. Τέσσερα άτομα πάνω μου και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Μετά το απόλυτο σκοτάδι» είναι τα πρώτα λόγια της, για την στιγμή της σύγκρουσης.

Ένα λεπτό μετά…

«Ανοίγεις τα μάτια σου, αισθάνεσαι αίματα παντού και να σου καίει το πρόσωπο η φλόγα που έρχεται κατά πάνω σου. Αλλά δεν σε τρομάζει αυτό. Σε τρομάζει ο διπλανός σου, που σου ουρλιάζει ‘κοπελιά βοήθα με, τα παιδάκια μου’, σε τρομάζει η κυρία που την έβλεπες κατά την διάρκεια όλου του ταξιδίου απέναντι σου και τώρα δεν την αναγνωρίζεις από το πώς έχει γίνει. Είχε παραμορφωθεί το πρόσωπό της από τα αίματα. Σε τρομάζουν τα ουρλιαχτά ‘καιγόμαστε, πεθαίνουμε’» περιγράφει η 26χρονη για το επόμενο λεπτό μετά την σύγκρουση μέσα στο τρίτο βαγόνι που άρχισε να το «γλύφει» η φλόγα από τα δύο προηγούμενα βαγόνια.

«Τότε γίνεσαι ένα με τον άλλον, τον άγνωστο που σε όλο το ταξίδι δεν ανταλλάξατε κουβέντα» λέει η Ελίνα, τονίζοντας ότι ξαφνικά όλοι έγιναν γνωστοί μεταξύ τους και άρχισαν να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Οι στιγμές αγωνίας και οι προσπάθειες για να απεγκλωβιστούν, αποτυπώνονται στον διάλογο που είχε η Ελίνα με άλλους επιβάτες στο τρίτο βαγόνι:

-Πρέπει να πηδήξουμε από το τρένο.

-Έχει γυρίσει το βαγόνι, δεν μπορούμε να βγούμε.

-Σπάστε το παράθυρο.

-Καιγόμαστε, γρήγορα.

-Θα τα καταφέρουμε.

«Εικόνες, ουρλιαχτά και μία μυρωδιά που σε κυνηγάει» θυμάται για την στιγμή που τελικά κατάφερε να πηδήξει από το παράθυρο του βαγονιού και παίρνει το πρώτο τηλέφωνο στον πατέρα της.

-Έλα μπαμπάκα, θα αργήσω να έρθω, αλλά είμαι καλά

(Παύση)

- Ελίνα τι έγινε;

-Είμαι καλά απλά είχαμε ένα ατύχημα.

Αυτός ήταν ο σύντομος διάλογος στο τηλεφώνημα στους γονείς της. Αμέσως ο πατέρας της μπήκε στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε στο σημείο της τραγωδίας για την παραλάβει. «Κατάφερα κάτι που άλλοι δεν κατάφεραν να κάνουν, να αγκαλιάσω τους γονείς μου. Να τους σφίξω όσο πιο δυνατά μπορούσα, ενώ είχα σπασμένα πλευρά και δεν μπορούσα να σταθώ όρθια».

«Πονάει η ψυχή μου»

Το σωματικό πόνο δεν τον μετράει η Ελίνα, μπροστά σε αυτό που νιώθει μετά το δυστύχημα. Αισθάνεται ακόμα και τύψεις γι’ αυτούς που έμειναν πίσω και χάθηκαν τόσο άδικα.

«Είδα το θάνατο μου, κατάματα. Βγήκα νικητήρια. Πήγα στο νοσοκομείο, μου είπαν ότι θα γίνω καλά. Αλλά εμένα με πονάει η ψυχή μου. Με πονάει που μου έστελναν μηνύματα συγγενείς αν είδα κάποιον αγνοούμενο μέσα στο βαγόνι μου και δεν είχα τι να πω. Δεν μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο στον πατέρα που με έπαιρνε και μου έλεγε ‘κοπελιά, χθες με πήρε ο γιος μου από το τηλέφωνο σου, τον ψάχνω». Τελευταία φορά τον είχα δει πάνω στο φορείο να τον παίρνει ασθενοφόρο. Τι να πω σε αυτόν τον πατέρα εγώ;» λέει η 26χρονη και επιθυμεί να ζητήσει ακόμα και συγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων. «Συγνώμη που δεν κατάφερα να σώσω το παιδί σας, συγνώμη που δεν μπόρεσα να φέρω στις άδειες αγκαλιές σας τον άνθρωπό σας. Με πονάει που χάθηκαν ζωές δίπλα μου χωρίς να φταίνε. Συλλυπητήρια σε όλες τις οικογένειες των συνεπιβατών μας».

Βαγόνι 3, θέση 62

Ο 24χρονος Θωμάς Κωστίδης από τη Θεσσαλονίκη ταξίδευε το μοιραίο βράδυ στο βαγόνι 3 του Intercity 62 και στη θέση 62. Λίγε θέσεις παραπέρα, στη θέση 67, καθόταν η Ιφιγένεια Μίτσκα που έχασε με οδυνηρό τρόπο την ζωή της μέσα στο βαγόνι. Ο νεαρός ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το σοκ απ’ όσα είδε να διαδραματίζονται στην εθνική τραγωδία. «Ακουγόντουσαν φωνές, υπήρχαν παντού αίματα και άνθρωποι που δεν ήταν εν ζωή. Η Ιφιγένεια ήταν πολύ κοντά μου. Μετά την σύγκρουση, υπήρχαν 3-4 που αποφάσισαν να κινηθούν προς την πλευρά που δεν υπήρχε φωτιά, δηλαδή προς την αντίθετη φορά του τρένου. Ήταν όμως ψηλά. Έσπασαν τον τζάμι ολοσχερώς και κρατούσαν άτομα χέρι - χέρι για να βγουν από το παράθυρο και να έχουν λιγότερο ύψος από το έδαφος, καθώς πολλά παιδιά τραυματίστηκαν προσπαθώντας να πηδήξουν στο κενό, όπου υπήρχαν λαμαρίνες και ρόδες του τρένου» μεταφέρει στη «ΜτΚ» ο 24χρονος μέσω της δικηγόρου του Μαίρη Χατζηκωνσταντίνου.

Ο Θωμάς, κρατώντας την ψυχραιμία του κατάφερε να σωθεί από το τρίτο βαγόνι. «Είχε τραυματιστεί αλλά επειδή ήταν ακόμα ζεστό το τραύμα του, δεν καταλάβαινε. Κατάφερε να βγει επειδή ήταν ψύχραιμος. Επίσης, όπως λένε οι ειδικοί, βοήθησε που το κάθισμα του ήταν σε αντίθετη φορά του τρένου και αυτό πραγματικά τον έσωσε γιατί έπεσε στο πλάι και δεν εκσφενδονίστηκε» σημειώνει η δικηγόρος του, κ. Χατζηκωνσταντίνου.

Ο 24χρονος ήταν από τους τελευταίους που πήδηξε από το βαγόνι, με αποτέλεσμα να εισπνεύσει μεγάλη ποσότητα καπνού, γεγονός που του προκάλεσε αναπνευστικά προβλήματα. Η δικηγόρος του, την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε στα δικαστήρια της Λάρισας και δήλωσε παράσταση προς υποστήριξης της κατηγορίας. «Χάθηκαν φίλοι του Θωμά και είναι σε κακή ψυχολογική κατάσταση» σημειώνει η δικηγόρος του.

Όταν ο διασώστης της ΕΜΑΚ λύγισε

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει η φωτογραφία με τον αρχιπυροσβέστη κα μέλος της 2ης ΕΜΑΚ Ιωάννη Παπαγιαννάκη να λυγίζει στα Τέμπη μπροστά στα συντρίμμια των δύο αμαξοστοιχιών που συγκρούστηκαν. Ο φωτογραφικός φακός τον συνέλαβε την ώρα που έσκυψε βρίσκοντας τα προσωπικά αντικείμενα μίας κοπέλας, με ανθρώπινα σωματικά μέλη και κηλίδες αίματος. «Οι εικόνες, η μυρωδιά, η δυστυχία των οικογενειών, είναι πράγματα που δεν θα τα ξεπεράσουμε. Μύριζε θάνατος παντού. Οι εικόνες ήταν σκληρές, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να κάνουμε ο,τι μπορούμε γιατί είναι χρέος μας να δώσουμε στην οικογένειες των θανόντων ό,τι υπάρχει για θρηνήσουν όπως πρέπει» λέει ο διασώστης της ΕΜΑΚ και προπονητής της εφηβικής ομάδας πόλο του ΠΑΟΚ, μιλώντας στη «ΜτΚ».

Πρόκειται για έναν έμπειρο διασώστη που έχει συμμετάσχει σε μεγάλες και δύσκολες αποστολές, ωστόσο παραδέχεται ότι αυτό που αντίκρισε ήταν πρωτοφανές.«Έχουμε δει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε συμμετάσχει σε πολλές διασώσεις και σκληρά περιστατικά αλλά αυτό που είδαμε στα Τέμπη ήταν το σκληρότερο. Είναι χρέος μας να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό όπου πάμε. Δεν σας κρύβω ότι μας έχουν σκληρύνει τα συμβάντα που κληθήκαμε να διαχειριστούμε όλα αυτά τα χρόνια και στον ψυχισμό μας και στον τρόπο αντιμετώπισης τους. 

Όμως δεν παύει να είμαστε άνθρωποι, να έχουμε οικογένειες που μας περιμένουν να γυρίσουμε και εμείς πίσω. Είναι ένας καταιγισμός συναισθημάτων που καλούμαστε να τον διαχειριστούμε και εμείς όσο μπορούμε καλύτερα. Πρέπει να έχουμε καθαρό μυαλό και ξεκάθαρη σκέψη για να αποφασίζεις ορθά την κάθε στιγμή» αναφέρει για την δυσκολία των επιχειρήσεων σε συνδυασμό τον συναισθηματικό φόρτο που αντιμετώπισαν. «Εμείς κληθήκαμε με τον σκύλο μου τον Έκτορα να πάμε στο συμβάν, τρεις ώρες από το δυστύχημα. Όταν φτάσαμε είχε σβήσει η φωτιά από το πρώτο βαγόνι και ξεκινούσαν οι διαδικασίες για την απομάκρυνση του ώστε να βγάλουμε ότι μπορέσουμε από το βαγόνι που είχε καταπλακωθεί» συμπληρώνει για την στιγμή που άρχισαν να επιχειρούν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12.03.2023