Ο νέος κανονισμός τον οποίο ανακοίνωσε το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών σχετικά με τα δικαιώματα όσων μετακινούνται με τα δημόσια Μέσα Μεταφοράς περιέχει άρθρο το οποίο αναφέρεται στα Άτομα με Αναπηρία. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι τα ΑμεΑ “δικαιούνται να επιβιβαστούν, χωρίς καμία άμεση ή έμμεση διάκριση, στα δημόσια οδικά μέσα μεταφοράς (λεωφορεία, τρόλεϊ) και μέσα σταθερής τροχιάς (μετρό και τραμ), καταβάλλοντας το εκ της νομοθεσίας οριζόμενο, ανά κατηγορία μεταφορικού μέσου, κόμιστρο”. Ωστόσο, αμέσως μετά σημειώνεται πως “κατ’ εξαίρεση, και προκειμένου οι μεταφορείς να συμμορφωθούν προς τις ισχύουσες απαιτήσεις ασφαλείας που ορίζει το διεθνές, ενωσιακό ή εθνικό δίκαιο και τις απαιτήσεις υγείας και ασφαλείας που ορίζουν οι αρμόδιες αρχές ή στις περιπτώσεις όπου ο σχεδιασμός του οχήματος ή η υποδομή, συμπεριλαμβανομένων των στάσεων λεωφορείων και των τερματικών σταθμών ή χώρων αφετηρίας, καθιστά αδύνατη την επιβίβαση, αποβίβαση ή μεταφορά του ατόμου με αναπηρία κατά τρόπο ασφαλή και λειτουργικά εφικτό, επιτρέπεται να αρνούνται να δεχθούν κράτηση, να εκδώσουν ή να παράσχουν κατ’ άλλο τρόπο εισιτήριο σε, ή να επιβιβάσουν άτομα λόγω αναπηρίας ή μειωμένης κινητικότητας».

Οι περιπτώσεις εξαίρεσης, όπως περιγράφονται στο νέο κανονισμό ουσιαστικά αποκλείουν τα ΑμεΑ από τα δημόσια Μέσα Μεταφοράς και πρωτίστως από τα αστικά λεωφορεία. Ας πάρουμε για παράδειγμα το τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη με τη μετακίνηση των ΑμεΑ με τον ΟΑΣΘ αλλά και με τα ΚΤΕΛ τα οποία επίσης εκτελούν αστική συγκοινωνία. Κατ' αρχάς, στα περισσότερα λεωφορεία δεν λειτουργεί η ειδική ράμπα για την επιβίβαση και αποβίβαση των ΑμεΑ. Στα ιδιόκτητα λεωφορεία του ΟΑΣΘ η ράμπα είναι χειροκίνητη και δεν χαλάει εύκολα, ωστόσο θέλει συντήρηση, αλλά στα μισθωμένα λεωφορεία οι ράμπες είναι ηλεκτρικές, οι περισσότερες είναι χαλασμένες και ανταλλακτικά δεν βρίσκονται.

Όμως δεν είναι αυτό το μοναδικό πρόβλημα. Στις περισσότερες στάσεις είναι αδύνατη η προσέγγιση του λεωφορείου δίπλα στο πεζοδρόμιο ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί η ράμπα, εξ αιτίας παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων. Επίσης, και σε αρκετούς τερματικούς σταθμούς δεν υπάρχουν οι αναγκαίες υποδομές. Επιπλέον, πολλές ώρες της ημέρας τα λεωφορεία είναι γεμάτα με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που μετακινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο να είναι αδύνατον να βρουν ασφαλή θέση μέσα στο όχημα. Με λίγα λόγια, σχεδόν όλες οι προϋποθέσεις τις οποίες θέτει ο νέος κανονισμός για την ασφαλή μετακίνηση των ΑμεΑ, δεν τηρούνται αυτή τη στιγμή στις δημόσιες συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, γεγονός που αποκλείει τους ανάπηρους συνανθρώπους μας από τα δημόσια Μέσα Μεταφοράς της πόλης.

Έτσι, ο μοναδικός τρόπος για να μετακινηθούν τα ΑμεΑ είναι μόνο τα ειδικά διαμορφωμένα μικρά λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διαθέσιμα τρία οχήματα τα οποία καλύπτουν και τις δύο βάρδιες. Ωστόσο, η μετακίνηση θα πρέπει να γίνει κατόπιν ραντεβού, τουλάχιστον μία ημέρα πριν, ενώ και το ΑμεΑ θα πρέπει να έχει αυξημένο ποσοστό αναπηρίας.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα οι ανάπηροι συνάνθρωποί μας να υφίστανται διακρίσεις ως προς το δικαίωμα της μετακίνησής τους με τα δημόσια Μέσα Μεταφοράς. Ο ρόλος της Πολιτείας δεν εξαντλείται απλώς στο να επισημαίνει τις προϋποθέσεις ασφαλούς μετακίνησης των ΑμεΑ. Οφείλει πρωτίστως να αναλάβει πρωτοβουλία ώστε να υλοποιηθούν, εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, όλες οι αναγκαίες παρεμβάσεις σε στάσεις, τερματικούς σταθμούς, σταθμούς μετεπιβίβασης, αλλά και στα ίδια τα λεωφορεία, ώστε να μπορούν τα άτομα με κινητικά προβλήματα, να μετακινούνται ανεμπόδιστα.