Στο Θέατρο Σοφούλη ανεβαίνει για τρεις ημέρες, η νέα παράσταση της θεατρικής ομάδας «Η Θεατροφρένεια» με τίτλο «Τα Λευκά Άτια χορεύουν στο φεγγαρόφωτο». Η παράσταση, σε σκηνοθεσία της Άννας Δήμου, αποτελεί τη διασκευή του ομώνυμου έργου του Ιωάννη Χατζηιωάννου που βασίζεται σε αληθινές ιστορίες. Μια παράσταση «γροθιά» στο στομάχι για την κακοποίηση των γυναικών και τις πολλές μορφές που αυτή μπορεί να λάβει.

Η υπόθεση ακολουθεί εννέα γυναίκες που όλες έχουν υποστεί η κάθε μία και ένα διαφορετικό είδος κακοποίησης. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ελένη, μια κωφάλαλη γυναίκα - «άλογο», που γίνεται σύμβολο των κακοποιημένων γυναικών. Κλεισμένες ή καλύτερα φυλακισμένες μέσα σε ψυχρό ένα ψυχιατρείο έχουν να αντιμετωπίσουν τους δαίμονές τους και τις κακοποιητικές νοσοκόμες, οι οποίες καθρεφτίζουν το σκληρότερο πρόσωπο της κοινωνίας. 

Οι ιστορίες των γυναικών ξετυλίγονται σταδιακά, ωμά, με πολλή αλήθεια και χωρίς ωραιοποιήσεις για να θέσουν ερωτήματα χωρίς εύκολες απαντήσεις. Μια οικουμενική γυναικεία κραυγή αλλά και μια υπενθύμιση για την διαρκή και πολυμορφική καταπίεση που υφίσταται το γυναικείο φύλο ανά τους αιώνες και τον κόσμο. 

Όπως γράφει ο κ. Χατζηιωάννου στο βιβλίο του «μέχρι σήμερα η γυναίκα εξακολουθεί να είναι κατώτερη, το μόνιμο εξιλαστήριο θύμα… και ο βράχος που δέχεται τους κραδασμούς της κοινωνίας». Πρόκειται για μια «σκληρή» παράσταση για θεατές με γερά στομάχια και ενδείκνυται για θεατές άνω των 18 ετών.

Η περιγραφή στο δελτίο τύπου: Εννέα λευκά άτια μπροστά στο λιβάδι της ζωής που απλώνεται μπροστά τους με υποσχέσεις και όνειρα…

Εννέα γυναίκες που κουβαλούν το δικό τους σταυρό και προσπαθούν να απελευθερωθούν και να βρουν τη γαλήνη τους…Κι ύστερα έρχεται το σούρουπο… εκείνη την ώρα μπορούν να βγουν τα λευκά Ατια και να χορέψουν στο Φεγγαροφωτο, αφού οι βασανιστές κοιμούνται και το φως του φεγγαριού θα κάνει τη σκουριασμένη σέλα τους να μοιάζει χρυσαφένια.

Ένα έργο - φόρος τιμής στις κακοποιημένες γυναίκες 

«Με απασχολεί εδώ και χρόνια το θέμα της γυναικείας κακοποίησης» αναφέρει στο makthes.gr ο Ιωάννης Χατζηιωάννου. «Ξεκίνησα να γράφω το έργο πριν δύο χρόνια. Στην αρχή είχε διαφορετικό τίτλο και δομή. Αυτό άλλαξε όταν κάποια στιγμή πήγα στο χωριό μου είδα την (πολύ) άσχημη συμπεριφορά γυναικών απέναντι σε κωφάλαλη συγχωριανή τους. Τότε πείσμωσα και ξανάγραψα όλο το έργο με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα σαν εκείνη με σκοπό να την κάνω σύμβολο όλων των κακοποιημένων γυναικών» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Ιωάννης Χατζηιωάννου

Η σκηνοθέτιδα, Άννα Δήμου από την πλευρά της, μιλώντας στο makthes.gr, τονίζει ότι αυτό που την κέντρισε στο έργο είναι οι ιστορίες των γυναικών. «Δυστυχώς είναι ιστορίες της διπλανής πόρτας και τελευταία τείνουμε να κλείνουμε παράθυρα και πόρτες για να μην ακούμε αρκεί να είναι όλα καλά μέσα στο σπίτι μας. Μπορεί ο γείτονάς μας να έχει την ανάγκη μας κι εμείς να μη δώσουμε σημασία. Αν κάποιος αφυπνιστεί και κάνει την αρχή, τότε ίσως σιγά σιγά να εξαλειφθεί και το φαινόμενο» λέει χαρακτηριστικά.

Σε ό,τι αφορά την σκηνοθετική επιλογή να τοποθετηθεί η ιστορία μέσα σε ψυχιατρείο, πλαίσιο που δεν υπάρχει στο πρωτότυπο κείμενο η κ. Δήμου εξηγεί πως το έκανε για να δώσει περισσότερη ένταση. «Θεώρησα πως αυτές οι γυναίκες με αυτά που έχουν περάσει, στο μόνο μέρος που μπορεί να είναι, είναι σε μια ψυχιατρική κλινική. Δεν πιστεύω πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τόσες δυνάμεις ώστε μετά από τέτοια κακοποίηση να βγει ένα λογικό ον, δεν γίνεται, αυτές οι γυναίκες έχουν περάσει πολύ άσχημα» σημειώνει. 

Η Άννα Δήμου

«Οι 'κακές' του έργου είναι οι νοσοκόμες, οι οποίες αντικατοπτρίζουν την κοινωνία μας» προσθέτει η κ. Δήμου. «Βλέπω, κρίνω, μπορώ να κάνω αίσχη και να θεωρώ ότι είμαι ηθική και να κρίνω αυτά που βλέπω. Το γεγονός ότι και αυτές είναι γυναίκες το καθιστά ακόμα χειρότερο γιατί μια γυναίκα είναι πιο σκληρή απέναντι σε μια άλλη γυναίκα. Έτσι μεγάλωσε η ελληνική κοινωνία, είναι και ταξικό το θέμα. Στόχος είναι ο θεατής να αναλογιστεί τι κάνει αυτός για να διορθώσει όλα τα κακά κείμενα που βλέπει στην κοινωνία, να αρχίσει σιγά – σιγά και δουλεύει με τον εαυτό του. Αν μπορέσουμε να αλλάξουμε λίγο τον εαυτό μας, λίγο τον διπλανό μας, όλο αυτό είναι ένα ντόμινο, και ίσως κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία να γίνει λίγο καλύτερη, λίγο πιο ανθρώπινη» καταλήγει.

«Είναι ένα έργο που πρέπει να ακουστεί. Όχι επειδή η γυναικεία κακοποίηση δεν υπήρχε πάντα, αλλά γιατί τώρα είναι πιο έτοιμα τα αφτιά για να το ακούσουν»

Η Ανατολή Παλτατζίδου, ηθοποιός της παράστασης, χαρακτηρίζει το έργο ως μια καταγγελία για την γυναικεία κακοποίηση. «Είναι ένα έργο ‘γροθιά’ στο στομάχι για ένα φαινόμενο που δεν είναι καινούργιο απλά σήμερα είναι πιο εύκολο να μαθευτεί και να ακουστεί». 

Σε αυτό συμφωνεί και η τραγουδίστρια της παράστασης, Γεωργία Ασημοπούλου, η οποία μάλιστα πρόσθεσε πως το πιο συγκλονιστικό από το έργο είναι ότι βασίζεται σε αληθινές ιστορίες. «Όταν αρχίσαμε να το διαβάζουμε καταλάβαμε ότι είναι κάτι που πρέπει να ακουστεί. Όχι επειδή δεν υπήρχε πάντα, αλλά γιατί τώρα είναι πιο έτοιμα τα αφτιά για να το ακούσουν. Δεν υποψιάζεσαι τι μπορεί να συμβαίνει πίσω από την πόρτα του γείτονα. Μέσα σε κάθε γυναίκα του έργου μπορείς να βρεις ένα δικό σου κομμάτι κι αυτό νομίζω πως είναι το πιο φρικιαστικό. Μπορείς να δεις, αν όχι τον εαυτό σου, κάθε γυναίκα. Αυτό είναι που σε πληγώνει περισσότερο: Μετά από ένα σημείο αυτές οι γυναίκες δεν έχουν ονόματα, δε χρειάζεται να σου συστηθούν, τις ξέρεις όλες» καταλήγει.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία – Διασκευή: Άννα Δήμου
Μουσική Στίχους: Ιορδάνης Δουρβανιδης
Τραγούδι: Γεωργία Ασημοπούλου
Σχεδιασμός φώτων: Ανέστης Ατακτίδης

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Βασιλική Χαραλαμπίδου
Άννα Βαβούρη
Παρθένα Φραγκουλιδου
Βάσω Μαυρίδου
Ζωή Χατζηστεφάνου
Άννα Παπαπετριδου
Ανατολή Παλτατζιδου
Χρυσανθη Ζουλφου
Ιωάννα Καραβάτου
Γεωργία Ασημοπούλου
Ελένη Λυμπέρη
Αθηνά Αμπατζη 

Πληροφορίες

Θέατρο Σοφούλη
Τηλ. 2310423925
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 στις 21:00
Σάββατο 30 Μαρτίου 2024 στις 21:00
Κυριακή 31 Μαρτίου 2024 στις 20:00

Τιμή Εισιτηρίου: 12 ευρώ, προπώληση 10 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων: Νικοπόλεως 38, Καλαμαριά (απογεματινές ώρες γραφείου)