Τα δάκρυα και η θλίψη για το χαμό των δύο αεροπόρων που επέβαιναν στο μοιραίο F-4 της Πολεμικής Αεροπορίας δεν έχουν ακόμα στερέψει, καθώς οι δικοί τους άνθρωποι αλλά και ολόκληρη η χώρα θρηνεί για την απώλεια του υποσμηναγού Μιχαήλ Μάριου Τσουρούτικα και του σμηναγού Στάθη Τσιτλακίδη.

Ο θάνατός τους καθώς εκτελούσαν μία άσκηση με το μαχητικό Phantom ήρθε να προστεθεί σε μία σειρά τραγωδιών, ανάμεσα στις οποίες και εκείνη που συνέβη πριν ακριβώς 32 χρόνια και έμελλε όχι μόνο να είναι η πιο πολύνεκρη, αλλά τα αίτιά της να μένουν ανεξήγητα ακόμα και σήμερα.

Ήταν Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 1991, όταν ένα μεταγωγικό αεροσκάφος τύπου C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας απογειώνεται από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας με προορισμό τη Νέα Αγχίαλο. Είκοσι λεπτά μετά την απογείωση το στίγμα του αεροσκάφους χάνεται από το ραντάρ.

Όπως γράφει το onalert, έπειτα από τρεις ημέρες έρευνας, το πρωί της Παρασκευής 8 Φεβρουαρίου κυβερνήτης στρατιωτικού ελικοπτέρου που συμμετείχε στις έρευνες αναγνωρίζει τα συντρίμμια του C-130 στην κορυφή Τσατάλι του όρους Όθρυς σε υψόμετρο 1.520. 

Κανένας από τους 63 αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και σμηνίτες δεν επέζησε της πρόσκρουσης. H δίκη άρχισε έπειτα από τρία χρόνια και εννέα μήνες, στις 4 Νοεμβρίου 1994 στο Αεροδικείο Αθηνών.

Το μοιραίο αεροσκάφους της Π.Α. τύπου C-130 με αριθμό 748 είχε απογειωθεί, λίγο πριν από το μεσημέρι, από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας, στο πλαίσιο διατεταγμένης αποστολής που είχε σχέση με την εμπλοκή της χώρας μας στα γεγονότα του Περσικού.

Ο προορισμός του σύμφωνα με πληροφορίες που έδωσε στη δημοσιότητα το ΥΕΘΑ ήταν η Κρήτη, αλλά έπρεπε πρώτα να πάρει προσωπικό από την 111 ΠΜ (Αγχίαλο) που στη συνέχεια θα μετέφερε στην 115 ΠΜ (Χανιά) και στο Τυμπάκι. Το αεροσκάφος βρισκόταν περίπου 38 χιλιόμετρα από την Αγχίαλο, όταν ξαφνικά χάθηκε από το ραντάρ χωρίς προηγουμένως να έχει αναφερθεί κάποιο πρόβλημα από τον κυβερνήτη του επισμηναγό Δ. Μπίνα.

Το C-130 είχε χτυπήσει με την κοιλιά και αυτό αποδείκνυε ότι ο χειριστής που μάλλον πετούσε στα 4.000 πόδια, αντελήφθη εμπόδιο τελευταία στιγμή και προσπάθησε να το σηκώσει.
Κάποιοι από τους συγγενείς είχαν υποστηρίξει τότε ότι είχε γίνει δολιοφθορά από ξένο αεροσκάφος, άλλοι έλεγαν ότι κάποιοι δεν ήθελαν να φτάσει το ελληνικό αεροπλάνο στον προορισμό του, στην Κρήτη επειδή, σύμφωνα με πληροφορίες τους, μετέφερε κιβώτια με άγνωστο και ίσως ύποπτο υλικό. 

Μέρες αργότερα, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ιωάννης Βαρβιτσιώτης έστειλε επιστολή σε κάποιες οικογένειες στην οποία ανέφερε ανάμεσα στα άλλα: «Το αεροσκάφος δεν μετέφερε πυρομαχικά ή οποιαδήποτε άλλα υλικά. Δεν υπήρχε βόμβα στο αεροσκάφος! Οι επιβαίνοντες και τα συντρίμμια του αεροσκάφους άργησαν να εντοπιστούν λόγω της πυκνής νέφωσης που επικρατούσε στην περιοχή».

Τα επίσημα έγγραφα

Σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα που κατατέθηκαν στα στρατιωτικά δικαστήρια που ακολούθησαν, η τελευταία επαφή του με τον πύργο ελέγχου της 111 ΠΜ ήταν στις 12.55 το μεσημέρι κι ενώ είχε αρχίσει η διαδικασία προσγείωσης διά οργάνων, λόγω χαμηλής νέφωσης και κακοκαιρίας που επικρατούσε στην περιοχή. Μετά χάθηκε…

Οκτώ αεροσκάφη F-16, δύο C-130, δυο πυροσβεστικά CL-215, δύο ελικόπτερα Σινούκ, ελικόπτερα του Ναυτικού και αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας άρχισαν να ερευνούν την περιοχή όπου είχε χαθεί το αεροσκάφος. Παράλληλα, μεγάλες δυνάμεις καταδρομών και πεζοναυτών άρχισαν να «χτενίζουν» τα πιθανά σημεία πτώσης του, ψάχνοντας κυρίως πάνω από τη νοητή γραμμή της πορείας που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει.

Όμως παρά την τεράστια κινητοποίηση, ο εντοπισμός των συντριμμιών του C-130 έγινε ύστερα από τέσσερις ημέρες, στην πλαγιά «Τσατάλι» του όρους Όθρυς, 60 χιλιόμετρα περίπου μακριά από το σημείο που θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται και σε λάθος γωνία 63 μοίρες. 

Τα αίτια του πολύνεκρου αεροπορικού δυστυχήματος δεν έγιναν ποτέ γνωστά. Πάντως, για την πολύνεκρη τραγωδία κατηγορήθηκε ο επισμηναγός  υπεύθυνος για την εναέρια κυκλοφορία στο αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου.

Του αποδόθηκαν κατηγορίες για ανθρωποκτονία κατά συρροή εξ αμελείας, παράβαση στρατιωτικού καθήκοντος και καταστροφή αεροπλάνου. Η δίκη έγινε στις 4 Νοεμβρίου του 1994 και διήρκεσε δύο εβδομάδες. Ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών με τριετή αναστολή. Το εφετείο τον κήρυξε ομόφωνα αθώο.