Αφού θωρακίστηκαν ο ένας από την αριστερή του πλευρά κι ο άλλος από τη δεξιά του, συγκεντρώνουν το αποκλειστικό τους ενδιαφέρον στην κατάληψη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου τμήματος του λεγόμενου μεσαίου χώρου.

Αναφέρομαι φυσικά στους «μονομάχους» Αλέξη Τσίπρα και Κυριάκο Μητσοτάκη, που ξεκίνησαν την επιχείρηση: «λεηλασία του κέντρου», μέσω αφενός της προσάρτησης αντιπροσωπευτικών στελεχών και αφετέρου της υιοθέτησης πολιτικών, που ανακουφίζουν την καθημαγμένη μεσαία τάξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε να «εξαφανίσει» όλα τα νεοφυή πολιτικά σχήματα στα αριστερά του. Λαφαζάνηδες, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης δεν κατάφεραν να αποκτήσουν δυναμική, ενώ το ΚΚΕ παραμένει καθηλωμένο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φθίνει. Έχοντας αποτρέψει τον κίνδυνο να χάσει προς τα αριστερά όση λεκτική στροφή κι αν κάνει προς τη σοσιαλδημοκρατία, ο πρωθυπουργός ρίχνει τα δίχτυα του στο μεσαίο χώρο. Το καινοφανές του εγχειρήματος είναι ότι δεν το κάνει αυτό με υιοθέτηση πολιτικών που ευνοούν τη μεσαία τάξη (μείωση φορολογίας και εισφορών, πάταξη της γραφειοκρατίας, στήριξη της μικρής επιχειρηματικότητας από χρηματοδοτούμενα προγράμματα και τραπεζικό σύστημα κτλ.), αλλά με τον προσεταιρισμό στελεχών, θαρρείς και αυτά διαθέτουν ιδιόκτητη ανθρώπινη περιουσία, την οποία προσφέρουν στον πρωθυπουργό ως αντάλλαγμα της καρέκλας που τους έδωσε.

Από τη δική του πλευρά ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε όχι απλά να θωρακιστεί προς τα δεξιά του, αλλά να δει κομμάτια παραδοσιακών ψηφοφόρων της ΝΔ, που είχαν στραφεί προς τους «ασυμβίβαστους με τα μνημόνια» ΑΝΕΛ, να επανακάμπτουν στο… μαντρί. Η επιλογή του να υιοθετήσει σκληρή και καθαρή γραμμή στο μακεδονικό εναντίωσης στη Συμφωνία των Πρεσπών χωρίς ναι μεν αλλά (και δίχως να συνυπολογίζει πως αυτά θα τα βρει μπροστά του εφόσον κερδίσει τις εκλογές) τον βοήθησαν να τρώσει την εμβέλεια του Καμμένου και να διατηρήσει ικανοποιημένη τη δεξιά του πτέρυγα (τους Σαμαρικούς).

Ο Κυριάκος, λοξοκοιτώντας προς τα δεξιά του -είναι αλήθεια ότι δεν θα ήθελε να ευοδωθούν οι απόπειρες συνένωσης Μπαλτάκου, Καμμένου και λοιπών ακροδεξιών- συγκεντρώνει τη στόχευσή του στο λεγόμενο μεσαίο χώρο, προβάλλοντας μεταρρυθμιστική ατζέντα σε όλους τους τομείς (οικονομία, παιδεία, δημόσια διοίκηση κτλ.) και υποσχόμενος πολιτικές που ανακουφίζουν τα μεσαία στρώματα (μείωση ΕΝΦΙΑ, φορολογίας εισοδήματος και εισφορών, μείωση κόστους δημοσίου, στήριξη επαγγελματιών κι επιχειρηματικότητας).

Όχι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα ήθελε την προσχώρηση στο κόμμα του επώνυμων στελεχών του ενδιάμεσου χώρου, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον φροντίζει να μη δώσει αφορμές, για να κατηγορηθεί πως επιδιώκει τη λεηλασία και την εξαγορά ανθρώπων, αρκούμενος να ανοίγει την πόρτα σε κοινωνικά στελέχη του κέντρου, προερχόμενα από τα προς διάλυση σχήματα του Ποταμιού και του Λεβέντη, αλλά αποφεύγοντας να προκαλέσει το ΚΙΝΑΛ, αλιεύοντας εν ενεργεία πολιτικούς.

*************

-Η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα είναι σαφής: θεωρεί ότι η πολιτική του επιβίωση περνά μέσα από την εξαφάνιση του ΚΙΝΑΛ και την εδραίωση του δικού του κόμματος ως εκφραστή της ελληνικής κεντροαριστεράς. Έχοντας αποδεχτεί ότι στις επόμενες εκλογές -όποτε κι αν γίνουν αυτές- θα παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσπαθεί να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις αφενός να μην αμφισβητηθεί η ηγεμονία του στον ΣΥΡΙΖΑ κι αφετέρου να μην υπάρχει άλλο κόμμα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε μετά τη φυσιολογική φθορά της Νέας Δημοκρατίας να είναι αυτός που την ώρα της εναλλαγής του δικομματισμού θα επιστρέψει στο Μαξίμου.

-Έμαθα ότι η δήλωση που έκανε στη συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ όταν από κάποιους εκφράστηκαν επιφυλάξεις για την ορθότητα της επιλογής, δεν άφηνε περιθώρια περαιτέρω κουβέντας: «Θα τους τελειώσω», ήταν η χαρακτηριστική του φράση. «Όποιος θέλει να έρθει, θα τον δεχτούμε. Όσο κι αν μας έβριζε. Ακόμη και ο Βενιζέλος» είπε, όπως μου μεταφέρθηκε.

-Η μαζική προσχώρηση μελών και στελεχών του ΚΙΝΑΛ στον ΣΥΡΙΖΑ, κρίνει ο πρωθυπουργός πως του προσφέρει λύσεις και στις δύο προαναφερόμενες επιδιώξεις του. Από τη μια τον ενισχύει στον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην εσωτερική του αντιπολίτευση, ενώ από την άλλη καθαρίζει το γήπεδο της κεντροαριστεράς από ανεπιθύμητους ανταγωνιστές.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο προσφέρει δυσανάλογα πολλά σε κάθε πρόθυμο να εξαγοραστεί.

Βέβαια, το γεγονός ότι παρά τα υψηλά ανταλλάγματα αναγκάστηκε να κατέβει τόσο πολύ στην επετηρίδα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, για να βρει πρόθυμους, δείχνει ότι οι προς πώληση λιγόστεψαν.

-Πληροφορούμαι επίσης ότι το σχέδιο «διάλυση του ΚΙΝΑΛ και σφετερισμού του πολιτικού χώρου που κατείχε παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ» θα συνεχιστεί με ιδιαίτερη ένταση το επόμενο διάστημα, με όλους τους γνωστούς προσχωρήσαντες εδώ και καιρό να ανακυκλώνονται, μετέχοντας σε εκδηλώσεις και υπογράφοντας κάτω από διάφορα κείμενα, ομνύοντας υπέρ της ανάγκης συνεργασίας όλων υπό τον Αλέξη Τσίπρα.

-Η υπουργοποίηση των Μωραΐτη - Τόλκα έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στη Χαριλάου Τρικούπη. Αμφότεροι δεν είχαν αποχωρήσει από το ΚΙΝΑΛ ούτε είχαν εκφράσει την αντίθεσή της στη γραμμή της αυτόνομης πορείας του κόμματος. Το μόνο που είχε καταγραφεί στις περιπτώσεις τους ήταν για τον εξ Ημαθίας Άγγελο Τόλκα η απόρριψη της υποψηφιότητάς του για την περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας και για τον εξ Αιτωλοακαρνανίας Θάνο Μωραΐτη η διενέργεια μιας δημοσκόπησης, στην οποία ερχόταν τρίτος στις προτιμήσεις εκείνων που δήλωναν ότι θα ψηφίσουν ΚΙΝΑΛ στις επόμενες εκλογές, πράγμα που απέκλειε την εκλογή του στη Βουλή.

-Η «αποστασία» εκλήφθηκε από το ΚΙΝΑΛ ως ευθεία πρόκληση και casus belli. Η αντίδραση της Φώφης αλλά και του ΓΑΠ, που λόγω της ενασχόλησής του με τη σοσιαλιστική διεθνή δεν αντιπολιτευόταν σθεναρά, επιτρέποντας διαρροές για ύπαρξη καναλιού επικοινωνίας του με το Μαξίμου, ήταν σκληρές και μη επιδεχόμενες παρερμηνείες.

-Η ευθεία πρόσκληση εξαγοράς στελεχών του ΚΙΝΑΛ μπορεί να λειτούργησε συσπειρωτικά στο σκληρό πυρήνα των ανθρώπων που μένουν πιστοί στο κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ουδείς ωστόσο γνωρίζει ακόμη πώς θα αντιδράσουν οι δυνητικοί ψηφοφόροι. Το αν δηλαδή θυμώσουν, ή δελεαστούν από την επίμονη πολιορκία.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Φεβρουαρίου 2019.