Από επαγγελματική υποχρέωση και μόνο παρακολούθησα την «αναμέτρηση» των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή. Δυστυχώς, δεν είχα καμιά ελπίδα ότι σε μία συζήτηση στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο θα ακουγόταν κάτι σημαντικό για τη ζωή μας και για το μέλλον της κοινωνίας μας.

Η Βουλή έχει υποβαθμιστεί τελείως και συνεχίζει να χάνει το κύρος και το ενδιαφέρον που της έχει απομείνει, με υπαιτιότητα όλων και κυρίως της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που δίνει τον τόνο κι επιβάλλει τις επιθυμίες της για το τι, το πώς και το πότε θα συζητηθεί.

Τα σημαντικά και τα ενδιαφέροντα οι πολιτικοί τα λένε με μονόλογους. Αν είναι περισπούδαστα με διαγγέλματα ή με συνεντεύξεις Τύπου, αν είναι ήσσονος σημασίας με ανακοινώσεις - δελτία Τύπου, ενώ σε ειδικές περιπτώσεις πηγαίνουν σε κανένα Ζάππειο, στο Καστελόριζο ή στην Ιθάκη.

Με αυτό ως δεδομένο, η Βουλή έχει υποπέσει στο επίπεδο του σύγχρονου Κολοσσαίου. Μια αρένα δηλαδή, στην οποία οι πολιτικοί αρχηγοί και οι πιστοί τους συνεργάτες μονομαχούν μέχρι τελικής πτώσης με φαρμακερά λόγια, κατηγορίες και υπονοούμενα.

Όλα όμως πρέπει να έχουν κάποιο όριο. Και καθώς το όριο έχει ξεπεραστεί προ πολλού, η τηλεθέαση των συζητήσεων έχει περιοριστεί στο ελάχιστο.

Είναι η τιμωρία που επιφύλαξαν οι πολίτες ως απάντηση σε εκείνους που, για να αποφύγουν τον ουσιαστικό διάλογο, ξεπληρώνουν την υποχρέωση της παρουσίας τους στο βήμα της Βουλής, μετατρέποντάς την σε εφαλτήριο λασπολογίας, απρεπών προσωπικών χαρακτηρισμών και ύβρεων.

Όντας υποχρεωμένος -εξ επαγγέλματος- να παρακολουθήσω τη συζήτηση στη Βουλή, αρκούμαι σε τέσσερις επισημάνσεις:

1. Βεβαίως και θα ασκηθεί κριτική στον Τσίπρα για το πού πάει διακοπές και με ποιον, για το εάν είναι φιλοξενούμενος του τάδε ή του δείνα επιχειρηματία, πού τρώει και πού πίνει. Πέρα από το γεγονός ότι ο ίδιος με τον τρόπο που πολιτεύτηκε έβαλε αυτά τα θέματα στο πεδίο των «κοινών» (καφετιέρα Χριστοφοράκου), ο πρωθυπουργός δεν δικαιούται την προστασία της ιδιωτικότητάς του με την έννοια και το εύρος που την έχει ένας απλός πολίτης. Δεν μπορεί ένας πρωθυπουργός να ταξιδεύει με το λίαρ τζετ ή να κάνει διακοπές με το κότερο ενός ζάπλουτου επιχειρηματία. Πόσο μάλλον όταν κρατά μυστική αυτήν την παροχή κι όταν ακολούθως διορίζει τη νεαρή γυναίκα του σε θέση πρέσβη επί τιμή.

2. Οι δυο φράσεις του Τσίπρα, «Γυρνάτε τον Κυμπουρόπουλο αριστερά και δεξιά σαν γλάστρα» και το ντοκιμαντέρ του Παπαχελά για τους νεκρούς στο Μάτι είναι «ξαναζεσταμένο φαγητό», είναι απάνθρωπες και ανάρμοστες. Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει.

3. Αδυνατώ να αντιληφθώ την αξία που έχει για τους σημερινούς ψηφοφόρους το αν και πώς τα έφερνε βόλτα στη ζωή του ο πατέρας, ο παππούς ή ο θείος του κάθε πολιτικού.

4. Δεν έχω καταλάβει τι από όσα ακραία επέλεξαν οι πολιτικοί να συμπεριλάβουν στις ομιλίες τους (για συγγενείς, κουμπάρους και φίλους) δεν θα μπορούσε να ειπωθεί με πολιτισμένο τρόπο. Γιατί δηλαδή οι άνθρωποι μιλούν φωνάζοντας κι επιδεικνύοντας οργή κι έξαλλη συμπεριφορά; Δεν ξέρουν ότι «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, μα κκκαλα τσακίζει» και ότι είναι αποδοτικότερο να… «σφάζουν με το βαμβάκι»;

Ελπίζω να μη φτάσουμε στο σημείο να τους δούμε να παίζουν και ξύλο…

*************************************************************************************************************************************************

* Από τη στιγμή που ο στοιχηματισμός μπήκε σχεδόν βιαίως στην καθημερινότητα πολλών Ελλήνων, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός χορού η πολιτική, καθώς αρκετές εταιρείες προσφέρουν στοιχήματα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές που πλησιάζουν. Το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι αν οι αποδόσεις που κυκλοφορούν στην αγορά αντικατοπτρίζουν την πραγματική δυναμική των υποψηφίων. Η κατηγορηματική απάντηση είναι «όχι».

* Λογική, επομένως, η απορία για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι αποδόσεις. Στα αθλητικά γεγονότα, το σετ των αποδόσεων αποτελεί συνισταμένη δεκάδων παραγόντων. Μερικοί εξ αυτών είναι η φόρμα, η προϊστορία, η αγωνιστική κατάσταση, το κίνητρο, ο αγωνιστικός χώρος, ο καιρός, ο διαιτητής και η τάση της αγοράς. Συγκρατήστε αυτό το τελευταίο…

* Ειδικότερα, για μία εκλογική διαδικασία και καθώς ο τζίρος ούτε καν πλησιάζει στα επίπεδα, παραδείγματος χάριν, ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, το παραμικρό ποντάρισμα μπορεί να διαμορφώσει αλλαγή αποδόσεων. Για παράδειγμα, όταν η εκλογική νίκη ενός υποψήφιου τριπλασιάζει τα χρήματα του παίκτη, ένα ποντάρισμα μπορεί να ρίξει την απόδοση από το 3,00 στο 2,00. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τον απλούστατο λόγο ότι οι μπουκ θέλουν να προστατεύσουν τα κέρδη τους.

* Οποιαδήποτε αλλαγή αποδόσεων προκαλεί ντόμινο αναπροσαρμογών στο στοιχηματισμό. Στα αθλητικά γεγονότα, όταν πέφτει η απόδοση μίας ομάδας, ανεβαίνει η αντίστοιχη της άλλης, αλλά και της ισοπαλίας. Πρόκειται για εφαρμογή ενός μαθηματικού τύπου, που διαμορφώνει τη λεγόμενη γκανιότα. Είναι το βέβαιο κέρδος της στοιχηματικής εταιρείας, που προσαρμόζει με τέτοιον τρόπο τις αποδόσεις, ώστε να διασφαλίσει το ελάχιστο κέρδος, χωρίς να έχει την παραμικρή σημασία ποιο στοίχημα θα τραβήξει πάνω του τα περισσότερα πονταρίσματα. Συνήθως τα ποσοστά κέρδους των εταιρειών είναι μονοψήφια. Όταν, για παράδειγμα, η γκανιότα είναι στο 5%, ένας παίκτης πρέπει να ποντάρει συνολικά 105 ευρώ σε όλα τα στοιχήματα, ώστε να κερδίσει 100 ευρώ.

* Έτσι, αν ένας υποψήφιος αρχίσει να παίρνει πάνω του διαδοχικά πονταρίσματα, η απόδοση αυτομάτως θα πέσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η στοιχηματική εταιρεία έχει πρόσβαση σε οποιαδήποτε κρυφή δημοσκόπηση, που μπορεί να τη βοηθήσει, ώστε να σετάρει τις αποδόσεις.

* Κάπως έτσι εξηγείται γιατί στις περισσότερες εκλογικές διαδικασίες, εντός κι εκτός Ελλάδας, τα αποτελέσματα δεν δικαιολόγησαν τις στοιχηματικές αποδόσεις. Ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ πραγματικών αποτελεσμάτων και δημοσκοπήσεων ή (και) exit polls, μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό για τις αποδόσεις.

* Πετυχημένος υπουργός ο Γιώργος Βασιλειάδης. Στο μπάσκετ Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δίνουν ρεσιτάλ τσαμπουκά και επίδειξης παλιών παπουτσιών, στο ποδόσφαιρο είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που οργανώνουμε τον τελικό του κυπέλλου κεκλεισμένων των θυρών, έτσι επειδή φοβόμαστε την ανικανότητα κράτους και αστυνομίας να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μέτρα τάξης. Και το παζλ συμπληρώνεται με ξυλοδαρμούς διαιτητών στους δρόμους και συγκεντρώσεις τρομοκράτησής τους κάτω από το σπίτι τους. Κατάπτωση…


* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Μαΐου 2019.