Άκουγα τις μέρες της καραντίνας ένα αγαπημένο τραγούδι που παιζόταν από τα μεγάφωνα της ΔΕΘ μισόν αιώνα πριν και είναι ανεξίτηλα αποτυπωμένο στη μνήμη μου καθώς, ως παιδί τότε, τον Σεπτέμβριο του 1970 το είχα λατρέψει. In The Year 2525. Ενός ντουέτου, Ζάγκερ και Έβανς, που δεν αξιώθηκε ξανά άλλο σουξέ.

Αυτό συνδέθηκε με τη μουσική μου μύηση στην ποπ ροκ -αλλά και με την αποκάλυψη στα μάτια μου των τότε θαυμάτων της τεχνολογίας – και νοιώθω περίεργα διότι διαβάζω για την προσπάθεια που γίνεται να λειτουργεί και φέτος η Έκθεση με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια για επισκέπτες και έκθετες.

Τότε θυμάμαι πως έψαξα στο περιοδικό «Μοντέρνο Τραγούδι» τους στίχους.

«Your legs got nothin' to do
Some machine's doin' that for you»

(Τα πόδια σου δεν θα κάνουν τίποτα, όλα θα τα κάνουν κάποιες μηχανές)

«Everything you think, do and say
Is in the pill you took today»

(Οτιδήποτε σκέφτεσαι, κάνεις και λες βρίσκεται στο χάπι που πήρες σήμερα)!

Τέλος πάντων η ΔΕΘ, με τιμώμενη χώρα τη Γερμανία θα είναι προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού και βέβαια αυτό που προέχει , με βάση τα πρωτόκολλα είναι η ασφάλεια .

Επιστρέφω λοιπόν στην Έκθεση του Σεπτέμβρη του 1970. «Πάμε να δούμε τα πετρώματα από το φεγγάρι» έλεγε ο πατέρας μου και να ‘μαστε στη μεγάλη ουρά έξω από το περίπτερο των ΗΠΑ μέσα στο λιοπύρι.

Παρηγοριά η παγωμένη μπύρα γι αυτόν και η πορτοκαλάδα για μένα ενώ από τα μεγάφωνα έπαιζαν την μεγάλη επιτυχία της εποχής. Εκεί φίλαθλοι του Άρη δίπλα μας, τραγουδούσαν με πολύ κέφι το «έτος 2525» και άργησα να καταλάβω ότι επρόκειτο για καζούρα! Ήταν παρέα με κάτι ΠΑΟΚτζηδες στους οποίους έλεγαν ότι ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί να περιμένει άλλους πεντέμισι αιώνες για να δει κύπελλο!

-Πότε θα πάρει κύπελο ο ΠΑΟΚ;

-In the Year 2525 !!!

Γέλια οι μεν , έξω φρενών οι δε.

Τι είχε συμβεί;

Δυο μήνες πριν , τέλη Ιουνίου 1970 στο κατάμεστο Καυτανζόγλειο , ο Άρης νικούσε τον ΠΑΟΚ με 1-0 και κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδος. Το γκολ έβαλε στο 8^ο λεπτό ο Κεραμιδάς. Γι αυτό και οι φίλαθλοι που σας λέω χρησιμοποιούσαν συνεχώς τη λέξη… «κεραμίδα», για να πειράξουν τους αντιπάλους τους.

Δεν χρειάστηκε όμως τόση αναμονή για τον δικέφαλο. Ιούνιος ήταν και πάλι , δύο χρόνια μετά, όταν ο ΠΑΟΚ σερβίρισε το πιάτο της εκδίκησης στον Άρη στον ημιτελικό και μάλιστα μέσα στου Χαριλάου. (Στη συνέχεια η ομάδα του Κούδα νίκησε και τον Παναθηναϊκό στου Καραϊσκάκη τον Ιούλιο του 1972, στον τελικό με 2-1 κατακτώντας το πρώτο του τρόπαιο). Στη συνέχεια ακολούθησαν και πρωταθλήματα και κύπελλα για τον ΠΑΟΚ, αλλά δεν είναι η συλλογική αντιπαλότητα το θέμα μου.

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή μπήκαμε στο περίπτερο. Θυμάμαι τα περίεργα συναισθήματα βλέποντας τις πέτρες από το φεγγάρι. Το ίδιο βράδυ, που είχε καθαρό φεγγάρι κοιτούσα συνέχεια προς τα εκεί μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω ότι ο Νιλ Άρμστρονγκ-μακαρίτης πια-ήταν εκεί το 1969. «Που , ξέρεις, σκεφτόμουνα, μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι με την κοπέλα του και να της λέει πως είναι στο φεγγάρι»!

Πόση δύναμη όμως, μπορεί να κρύβει σήμερα ένα τραγούδι;

Πόσο είναι δυνατόν να φωτίσει τη ζωή των ανθρώπων, τις προσδοκίες τους, τις αναμνήσεις τους ένα απλό κομμάτι τριών λεπτών;

Ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη πίστεψαν κάποτε πως με μια επανασύνδεση των Μπήτλς , έστω για ένα και μοναδικό κοντσέρτο, θα προωθούνταν η υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης ! Σοβαρολογώ.

Το «In the year 2525» το αγόρασα εκείνες τις μέρες με αιματηρές οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου, ως 45αρι. Ήταν τραγούδια των πάρτι και της αθωότητας που είχαν βρει το «μέσον» για να αποτυπωθεί αυτή η παγκόσμια «τρέλα»: Τα σαρανταπεντάρια .

Μέσα σε τρία λεπτά χώρεσαν η μουσική, ο έρωτας, ο χορός αλλά και η εξέγερση. Τα υπόλοιπα ήταν υπόθεση του πικάπ και του τζουκ-μποξ...

Λαχταρούσα να αγοράσω και άλλα. Τα λεφτά δεν έφταναν με τίποτα όμως. Ήταν το «Na na na Hey Hey Hey Kiss Him Goodbye» (Που ευτυχώς σε λίγους μήνες το έκαναν σύνθημα όλοι οι φίλαθλοι στα γήπεδα και έστω και έτσι το άκουγα ως «ΠΑΟΚάρα, Αρειανάρα, Ηρακλάρα»! Ήταν και το Let It Be των Beatles…

Ο δίσκος των 45 στροφών, αυτός ο μικρός και ανθεκτικός-σε αντίθεση με αυτούς των 78 και των 33 στροφών που ήταν μάλλον εύθραυστοι- ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Απαντούσε στην ανάγκη της νεολαίας να εκτονωθεί να χορέψει και να «δεθεί» με ένα τραγούδι. Η διάρκειά του (μόλις 3 λεπτά) ταίριαζε απόλυτα στην έλλειψη συγκέντρωσης και στη βιασύνη των 17ρηδων.

Στα 1970 με δύο δολάρια στις ΗΠΑ, με μια λίρα σελίνια στη Μεγάλη Βρετανία και με 25 δραχμές στην Ελλάδα (δεν θα το ξεχάσω με τίποτα) μπορούσες να αποκτήσεις το τραγούδι των ονείρων σου. Έτσι μυήθηκαν δεκάδες χιλιάδες σημερινοί πατεράδες και παππούδες στο ‘’μοντέρνο’’ τραγούδι.

Ακόμα και σήμερα, όταν βρίσκομαι κοντά στον Πύργο του ΟΤΕ που τότε ήταν ολοκαίνουργος, θυμάμαι ακριβώς που ήταν τα μεγάφωνα (κοντά στα ακροβατικά και το Λούνα Παρκ!) Και σιγοψιθυρίζω πάλι, ύστερα από μισόν αιώνα, το In The Year 2525…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 31 Μαΐου 2020