Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά προβλέπω ότι στις γιορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου, θα γίνουν παρόμοια σκηνικά με εκείνα που έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑίοι το 2011 και που οδήγησαν ακόμη και σε ματαίωση των παρελάσεων σε κάποιες πόλεις, όπως για παράδειγμα στην Θεσσαλονίκη, όπου πρωτοστατούντων των μετέπειτα βουλευτών Τάσου Κουράκη και Τριαντάφυλλου Μηταφίδη προπηλακίστηκε και ο ίδιος ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Τότε οι ΣΥΡΙΖΑίοι δικαιολογώντας ή και ασκώντας βία ως… «αγανακτισμένοι αριστεροί», νομιμοποιούσαν συνειδητά ή όχι,  την ανάλογη επίδειξη οργής από τους «αγανακτισμένους ακροδεξιούς» Χρυσαυγίτες.

Αποτέλεσμα, σύσσωμοι οι της πάνω και κάτω πλατείας (όπως επικράτησε να λέγονται οι αγανακτισμένοι ανάλογα με το άκρο του πολιτικού φάσματος από το οποίο προέρχονται), αποθέωναν τους πιτσιρικάδες που μούτζωναν τους επίσημους και επεδείκνυαν… κατανόηση για τους τραμπουκισμούς των έξαλλων αντιμνημονιακών.

Γύρισε ο τροχός, οι μούτσοι έγιναν καπεταναίοι και πλέον δυσφορούν όταν οι παλιοί συνοδοιπόροι τους- εκείνοι της πάνω πλατείας που λέγαμε- εκφράζουν με τον βίαιο τρόπο που έμαθαν, την αντίθεσή τους στις αποφάσεις της δικής τους κυβέρνησης.

Τώρα, ο κάθε αγανακτισμένος βαφτίζεται Χρυσαυγίτης, ο κάθε διαμαρτυρόμενος θεωρείται ταραξίας και συλλαμβάνεται ακόμη και προληπτικά -χωρίς δηλαδή να του προσάπτεται οποιαδήποτε κατηγορία, επειδή δεν έδειχνε η φάτσα του πως λατρεύει την κυβέρνηση.

Η κατάσταση πλέον έχει εκτραχυνθεί επικίνδυνα. Αν δεν θέλουμε να ταμπουρωθούμε πίσω από βλακώδη επιχειρήματα του τύπου «οι αποδοκιμασίες του Παπούλια ήταν δημοκρατικές, ενώ του Παππά φασιστικές» κι αν πιστεύουμε ότι μια κοινωνία οφείλει να μαθαίνει από την ιστορία της και να σβήνει τα μελανά σημεία της διαδρομής της, τώρα έχουμε τη χρυσή ευκαιρία να συνομολογήσουμε δύο πράγματα:

1. 1. Η κριτική προς την οποιαδήποτε εξουσία και η διαμαρτυρία, είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των πολιτών και σύμφυτο με τον δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματός μας.
2. 2. Η άσκηση βίας κατά πολιτικών αντιπάλων, αλλά και κατά οποιουδήποτε, είναι κατακριτέα και καταδικαστέα ανεξαρτήτως του ποιος την ασκεί και ποιος τη δέχεται. Τραμπουκισμός και δημοκρατία δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Δίχως «ναι μεν αλλά» και χωρίς κατάλογο εξαιρέσεων, ελαφρυντικών και δικαιολογιών.

Ας τα συμφωνήσουμε αυτά, για να μην δούμε αύριο προληπτικές συλλήψεις ολόκληρων τμημάτων στις παρελάσεις επειδή θα τραγουδούν το «Μακεδονία ξακουστή». Να μη δούμε παρελαύνοντες να μουτζώνουν τους επίσημους, ούτε θεατές να προπηλακίζουν κυβερνητικούς παράγοντες και βουλευτές της πλειοψηφίας.

********************************************************************************************************************************************

* Όλες οι πληροφορίες συντείνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει λάβει ακόμη την απόφασή του για τον χρόνο διενέργειας των βουλευτικών εκλογών, καθώς αδυνατεί να διαλέξει ανάμεσα στον γκρεμό που βρίσκεται μπροστά του και το ρέμα που είναι πίσω του…

* Ο ευσεβής πόθος που υπήρχε στο Μαξίμου ότι μετά την ομοβροντία φιλολαϊκών-λαϊκιστικών παροχών θα βελτιώνονταν τα νούμερα του κυβερνώντος κόμματος στις δημοσκοπήσεις, δεν επιβεβαιώθηκε. Η αύξηση του κατώτατου μισθού, τα επιδόματα ενοικίου και θέρμανσης, η εξαγγελία προσλήψεων στο δημόσιο, τα «χαϊδέματα» σε δημόσιες υπηρεσίες για μετατάξεις και μπόνους, οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για δανειολήπτες και οφειλέτες σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ., δεν κατάφεραν να αναστρέψουν την καθοδική τροχιά που καταγράφεται στην πρόθεση ψήφου για τον ΣΥΡΙΖΑ.

* Με αυτό ως δεδομένο, το ερώτημα του Αλέξη Τσίπρα είναι να κάνει τώρα εκλογές (έξι μήνες πριν το τέλος της θητείας του) για να τις χάσει, ή να συνεχίσει μέχρι τον Οκτώβριο, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να καταγράψει τότε ακόμη χειρότερη εκλογική επίδοση, καθώς η ενδεχόμενη ήττα σε ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές θα επιτείνει την πτωτική τροχιά του κόμματός του, οδηγώντας το σε ακόμη μικρότερα ποσοστά.

* Δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο για να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα αποτελέσματα τον Οκτώβριο σε σχέση με αυτά που θα έχει αν κάνει εκλογές τον Μάιο. Όσο κι αν στίβω το μυαλό μου, δεν μου προκύπτει κάποια σοβαρή αιτία που μπορεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Ούτε παροχές έχει να κάνει, ούτε κάποια καλή είδηση αναμένει (ακόμη και η ιστορία της Novartis στην οποία στήριζαν τόσες προσδοκίες, δεν φαίνεται να βγαίνει).

* Τότε, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποφασίζει να κάνει εκλογές τον Μάιο, ευελπιστώντας στην μικρότερη ήττα και την -κατά συνέπεια- καλύτερη διαχείρισή της;

* Πληροφορούμαι ότι αν και την απόφαση θα τη λάβει μόνος του, δείχνει προς το παρόν να κάμπτεται από τις εισηγήσεις που δέχεται από τρεις βασικούς του συνεργάτες, οι οποίοι ομονοούν στην επιλογή του Οκτωβρίου, ο καθένας για δικούς του λόγους.

Ο Νίκος Βούτσης, ως Πρόεδρος της Βουλής, «κουβαλάει» την πίεση των βουλευτών που φοβούνται ότι δεν θα επανεκλεγούν, και οι οποίοι θέλουν να εξασφαλίσουν έξι καλά μηνιάτικα -και μάλιστα χωρίς πολλά έξοδα λόγω της θερινής περιόδου και της μη λειτουργίας της ολομέλειας.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που καλοβλέπει την μετακόμισή του στις Βρυξέλλες -σε θέση επιτρόπου. Με δεδομένο ότι η σύνθεση του σώματος των επιτρόπων θα γίνει το καλοκαίρι -μετά τις ευρωεκλογές- ο Ευκλείδης θα ήθελε να είναι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και αυτός η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Πάνος Σκουρλέτης, που για δικούς του λόγους θεωρεί ότι παραμένοντας μέχρι το φθινόπωρο ως μοναδικός άρχων της Κουμουνδούρου (όσο ο Τσίπρας και οι λοιποί πρωτοκλασάτοι ασχολούνται κατά προτεραιότητα με τα κυβερνητικά τους καθήκοντα) θα μπορέσει να διευρύνει την επιρροή του στο κόμμα ώστε να έχει σημαντική ισχύ τα χρόνια της αντιπολίτευσης.

* Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, στην επόμενη φουρνιά των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ θα περιληφθούν ονόματα αφενός αυξημένης δημοφιλίας (Γιαννάκης, Κόκκαλης) κι αφετέρου αξιόλογου πολιτικού βάρους (πρώην υπουργοί και βουλευτές) ικανά να δώσουν τη μάχη με τις καλύτερες δυνατές προοπτικές.     

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 23/24 Μαρτίου 2019.