ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχει γραφτεί, ιδιαιτέρως εύστοχα, ότι το Δημοψήφισμα του 2015 υπήρξε η εγκυρότερη καταγραφή του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας, ως προς τον τρόπο αντίληψης του σύγχρονου κόσμου. Έχουν υπάρξει και πιο χλευαστικές εκδοχές της ίδιας άποψης, ορισμένες από τις οποίες δεν απέχουν από την αλήθεια, αλλά αυτό ας το αφήσουμε επί του παρόντος στην άκρη. Στην πραγματικότητα, το Δημοψήφισμα αποτύπωσε εκείνο που αντιλαμβανόμασταν εμπειρικά ήδη από το 2011 αλλά αρνούμασταν να αποδεχθούμε ως μόνιμο. Ότι δεν είχαμε δύο Άκρα που αλληλοθαυμάζονταν αλλά έναν ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό χώρο, τον οποίο συνείχαν η συνωμοσιολογική ερμηνεία των γεγονότων και το μίσος για ό,τι συμβολίζει η Δύση. Εμείς ερμηνεύαμε ακόμη τον κόσμο με όρους «Δεξιάς» και «Αριστεράς» και πιστεύαμε ότι ο συνδυασμός παραλογισμού, θυμού, γελοίας επαναστατικότητας και αυτοκαταστροφικής μανίας ήταν αποτέλεσμα μιας κακής συγκυρίας. Μέχρι που μας το είπε καθαρά ο ηρωικός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοζάνη όταν τον Ιανουάριο του 2015 δεν ανέδειξε πρώτο βουλευτή κάποιον «δικό του», Αριστερό, αλλά την Ραχήλ Μακρή που μόλις είχε έρθει με μεταγραφή από τους ΑΝΕΛ. Η Ραχήλ Μακρή ήταν ο δικός του άνθρωπος. Μετά, αγκαλιάστηκαν ο Τσίπρας με τον Καμμένο χωρίς να τηρηθούν ούτε τα προσχήματα των διερευνητικών επαφών, ακολούθησαν τεσσεράμισι χρόνια ανέφελου συντροφικού βίου και στην κυβέρνηση της «Πρώτη Φορά Αριστεράς» έγιναν υπουργοί ο Χαϊκάλης, ο Τέρενς Κουίκ και ο Μαυραγάνης. Οπότε, όταν στις τελευταίες Ευρωεκλογές οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν στην Κουντουρά τέσσερις φορές περισσότερες ψήφους από όσες στον Βαλντέν και στις βουλευτικές, στη Θεσσαλονίκη, εκλέχθηκε ο Ζουράρις αλλά όχι ο Κουράκης, δεν υπήρχε τίποτε για να εκπλαγούμε.

To μέτωπο του ανορθολογισμού υπήρχε και παλαιότερα. Αλλά τότε η οικονομία προχωρούσε ευθύγραμμα, τα δάνεια έβγαιναν με ένα τηλεφώνημα, στο Δημόσιο δεν έφταναν οι καρέκλες για τις νέες προσλήψεις, μητέρες με τρία παιδιά που κάποτε ήταν ανήλικα έβγαιναν στη σύνταξη με είκοσι χρόνια δουλειάς, στις ΔΕΚΟ όποιος έπαιρνε μισθό κάτω από τρία χιλιάρικα αισθανόταν αδικημένος, γενικώς το χρήμα κυλούσε. Η Χρυσή Αυγή ήταν στο μηδέν ακόμα μηδέν και κάτι, ο Συνασπισμός στο «μπαίνω - δεν μπαίνω στη Βουλή», το ΚΚΕ στα ποσοστά - μαυσωλείο και όλος αυτός ο κόσμος που «αγανάκτησε» όταν ο Πάγκαλος του είπε κατάμουτρα ότι «μαζί τα φάγαμε», βολευόταν μια χαρά στα δύο κόμματα του «παλιού πολιτικού συστήματος». Και εμείς είχαμε την πολυτέλεια να αντιμετωπίζουμε με συγκατάβαση αυτούς τους περίεργους ανθρωπότυπους που μισούσαν την δημοκρατία. Αλλά το δηλητήριο του αντιδυτικισμού είχε αρχίσει να διαχέεται. Με διείσδυση στις Ένοπλες Δυνάμεις, με μηχανισμούς επιρροής στο Άγιο Όρος, με έντυπα που δεν αγοράζουν ούτε οι ιδιοκτήτες τους αλλά κρεμιούνται στα περίπτερα, με επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, αργότερα και με την διαμόρφωση ενός απροκάλυπτα φιλορωσικού θύλακα στο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Από τη στιγμή που χάθηκε η χρυσόσκονη της πλαστής ευμάρειας, οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν και το μίσος προς ό,τι αντιπροσωπεύει η Δύση εκδηλώθηκε απροκάλυπτα. Από το Δημοψήφισμα και μετά, το ίδιο φαιοκόκκινο μέτωπο βρίσκουμε μπροστά μας, απλώς με διαφορετικές αφορμές. Τον COVID, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, τα εμβόλια, τις αναστολές των υγειονομικών, τελευταία με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία όπου η Ελλάδα έχει τα υψηλότερα ποσοστά θαυμασμού προς τον Πούτιν. Αριστεροδέξια!

Πρόκειται για όλεθρο. Και το μόνο παρήγορο είναι ότι, μετά το σάστισμα της «αντιμνημνονιακής περιόδου, διαμορφώθηκε ένα μέτωπο ανθρώπων που υπερασπίζεται τις αξίες της Δημοκρατίας υψώνοντας τη φωνή του. Αυτό που θαυμαστές της απολυταρχίας αποκαλούν «Ακραίο Κέντρο», προφανώς επειδή νόμιζαν ότι αιωνίως θα πουλάνε νταηλίκι στον δημόσιο λόγο και οι άλλοι θα τους αντιμετωπίζουν με κανόνες salon de thé…