ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ΓΣΕΕ και άλλοι ταλαιπώρησαν την Αθήνα και άλλες πόλεις με την αναγγελία και μόνο σκέψεων για την αλλαγή του πλαισίου για την κήρυξη απεργίας. Ως αποτέλεσμα παρακολουθήσαμε ποδοσφαιρικούς αγώνες χωρίς δημοσιογράφους να τους περιγράφουν. Πάθαμε και άλλα, αλλά δεν είναι της ώρας.

Αυτό από μόνο του δεν πολυπειράζει. Όλοι οι συνδικαλιστικοί αγώνες έχουν επιπτώσεις. Εκείνο που πειράζει είναι το αίτημα. Να μην αλλάξει τίποτα. Όσοι γνωρίζουν, γνωρίζουν τη συνήθη πρακτική. Είτε εξουσιοδότηση του δ.σ. εν λευκώ για την κήρυξη απεργιών είτε μία διαδικασία συνελεύσεων, στις οποίες συνήθως συμμετέχει μία μικρή μειοψηφία. Από αυτήν -χωρίς πρακτικά ιδιαίτερη διαβούλευση, μια απόφαση απεργίας οδηγεί σε μικρή συμμετοχή αλλά πιθανές επιπτώσεις. Πάλι η συμμετοχή από μόνη της δεν δικαιολογεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ας πήγαιναν όσοι ήταν αντίθετοι. Χρέος είναι να συμμετέχεις, όσοι δεν συμμετέχουν δεν έχουν λόγο να αντιδρούν κτλ., κτλ. Αντίθετα: δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση, μεθοδεύεται η καθυστέρηση στην απόφαση, ώστε να φύγουν αρκετοί κτλ., κτλ.

Γιατί άραγε διαφωνούν με τη νομοθέτηση υποχρεωτικής ψηφοφορίας για την κήρυξη απεργίας όσοι υποστηρίζουν κάποια από τα παραπάνω; Αν είναι υποχρεωτική η ψηφοφορία, θα πρέπει να πείσουν για το δίκαιο του αιτήματος όσο το δυνατόν περισσότερους. Όσο το δυνατόν περισσότεροι θα συμμετέχουν στη διαδικασία χωρίς να υπεκφεύγουν. Βέβαια η μη συμμετοχή επιδέχεται αρκετών ερμηνειών. Και από πολλές πλευρές.

Συνήθως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή. Όσοι διαφωνούν, καταλαβαίνουν ότι στην υποχρεωτική ψηφοφορία θα συγκεντρώνουν την απαιτούμενη πλειοψηφία μόνο όταν το αίτημα θα είναι αποδεκτό και το μέσο για τη διεκδίκησή του ώριμο. Τότε όμως θα πετυχαίνει και ο αγώνας! Ή, τέλος πάντων, θα έχει περισσότερες πιθανότητες. Τι δεν θα συμβαίνει; Δεν θα γίνεται αναγκαία η διαμεσολάβηση ατόμων και παρατάξεων που ανταλλακτικά θα πιέζουν και τους εργοδότες για παροχές και τους εργαζόμενους, αναγγέλλοντας ότι η δική τους παρέμβαση οδήγησε σε παροχές.

Είναι κακό να θεωρείς κύρια απασχόληση του συνδικαλισμού τη διαμεσολάβηση. Ένα βήμα για την άρση αυτού του κακού είναι η πρόταση που συζητά η κυβέρνηση. Για αυτό άλλωστε όσοι στηρίζουν την πολιτική τους στην ανταλλαγή και στη διαμεσολάβηση, διαφωνούν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 6 Οκτωβρίου 2019