ΑΠΟΨΕΙΣ

Επειδή το βαρέλι του παραλογισμού δεν έχει πάτο, προέκυψαν και οι αρνητές της απογραφής. Πριν δέκα χρόνια, θα το θεωρούσαμε άνοστο αστείο. Τώρα, τίποτε δεν μπορεί να μας εκπλήσσει. Γενικώς άλλαξαν πολλά σε μικρό διάστημα. Συνέβαλαν και τα μέσα μαζικής δικτύωσης που επέτρεψαν τεχνικά να πελάσουν όμοιοι ομοίοις. Κάποτε έλεγες μια ανοησία στο καφενείο, σε έπαιρναν στην πλάκα, καταλάβαινες ότι γίνεσαι περίγελως, μαζευόσουν. Τώρα μπορείς να βρεις τους περίγελους όλων των καφενείων, να φτιάξετε μια ομάδα στο facebook, να μοιράζετε like και καρδούλες ο ένας στον άλλο και λέγε - λέγε στο τέλος να νομίσεις ότι αυτός είναι ο κόσμος όλος. Αλλά δεν έφεραν τα social media τον παραλογισμό. Ο παραλογισμός προϋπήρχε, απλώς η κάθε εποχή και κάθε χώρα είχε τα δικά της θερμοκήπια. Το δικό μας θερμοκήπιο ήταν η περίοδος της οικονομικής κρίσης. Τότε προέκυψε ο τύπος πολίτη που δεν διστάζει να προβάλει τις πιο αντικοινωνικές αξιώσεις ενώ συγχρόνως φαντασιώνεται ότι αντιστέκεται σε κάποια παγκόσμια κέντρα εξουσίας. Μπορεί οι αρνητές της απογραφής να τοποθετούνται στην Ακροδεξιά, όμως στην Ελλάδα η κουλτούρα της αυτόματης άρνησης προς ό,τι εκπορεύεται από τον ορθολογισμό καλλιεργήθηκε προεχόντως από την Αριστερά. Αν έχετε γερό στομάχι και αρκετή δόση διαστροφής για να διαβάζετε κείμενα από τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο, θα διαπιστώσετε ότι μερικά από τα πιο παραληρηματικά μανιφέστα περί «υγειονομικής δικτατορίας» γράφτηκαν από συνελεύσεις καταλήψεων. Μην παραξενευτείτε εάν στην πλατεία των Εξαρχείων, δίπλα στις αφίσες που καταγγέλλουν την δημιουργία σταθμού μετρό, αναρτηθούν και αφίσες που εμφανίζουν την απογραφή ως «χαφιεδισμό» -άλλωστε και το gov-gr ο «χώρος» το είχε καταγγείλει ως «τεχνοφασισμό». Οι αρνητές της απογραφής σήμερα, οι αντιεμβολιαστές χθες, οι πολέμιοι των μέτρων για τον COVID-19 προχθές, προέρχονται από την μεγάλη δεξαμενή του «όχι». Είναι υποσύνολά του. Δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι του «όχι» αντιεμβολιαστές, όμως όλοι οι αντιεμβολιαστές είναι ψηφοφόροι του «όχι». Το πολιτικό comme il faut δεν επιτρέπει να λέγονται αυτά τα πράγματα φωναχτά, όμως κανένας δεν θα στοιχημάτιζε μισή δραχμή ότι μπορεί να βρει αντιεμβολιαστή που να ψήφισε «ναι» στο δημοψήφισμα. Και, πάντως, το να αρνείσαι να απογραφείς μπορεί να είναι ακατανόητο, είναι όμως λιγότερο ιδιοτελές από το κίνημα «δεν πληρώνω». Εκεί δεν υπήρχε τίποτε ιδεολογικό, έστω και ανοήτως. Υπήρχε μόνο το συμφέρον της τσέπης, η αδυναμία κατανόησης του γελοίου από ανθρώπους που παρίσταναν τους «αγωνιστές» σηκώνοντας τις μπάρες των διοδίων και ο τυχοδιωκτισμός ενός πολιτικού χώρου που δεν ντράπηκε να υπογράψει την αφίσα «δεν πληρώνουμε μέχρι να καταρρεύσουν». Ούτε υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον Σώρα και στον Τσίπρα. Καμία απολύτως! Ο Σώρας έλεγε ότι είχε 600 δισεκατομμύρια στην «Τράπεζα της Ανατολής» και με αυτά θα εξοφλούσε το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της χώρας. Ο Τσίπρας έλεγε ότι θα διέγραφε 340 δισεκατομμύρια δημόσιου χρέους, θα διεκδικούσε 278 δισεκατομμύρια από τις γερμανικές αποζημιώσεις και ήξερε και τον τρόπο ώστε οι δανειστές «να παρακαλούν να μας δανείζουν». Δηλαδή, όχι απλώς έκανε ρελάνς στον Σώρα, αλλά είχε ανακαλύψει και την σπηλιά του Αλή Μπαμπά. Απλώς, ο Σώρας δεν είχε αριστερό μάρκετινγκ. Αν κοντά στην Τράπεζα της Ανατολής έβαζε λίγο Βελουχιώτη, λίγα Δεκεμβριανά και λίγη Βάρκιζα, αντί για τις φυλακές της Χαλκίδας μπορεί να βρισκόταν στο Μέγαρο Μαξίμου.

Αν μην παριστάνουμε, λοιπόν, τους έκπληκτους επειδή ο χώρος της τερατολογικής Δεξιάς βρίσκει ακροατήριο. Φρόντισε να του το δημιουργήσει η Τερατολογική Αριστερά. Απλώς, τώρα είναι η σειρά του.