Αυτή η γκρίνια είναι ύβρις!
Περισσότερο ειρωνεύθηκαν στην Ελλάδα παρά στην Γερμανία την προτροπή του Σόιμπλε «φορέστε και κανένα πουλόβερ ακόμη». Μια χαρά το είπε ο Σόιμπλε αλλά ο Έλληνας ψηφοφόρος θέλει οι πολιτικοί να μοιάζουν με τον Αυτιά και τον Παπαδάκη. Να τους νταντεύουν, να τους χτυπούν την πλάτη, να του μιλούν με το μαλακό. Εάν ήταν στο χέρι του, ο Σόιμπλε δεν θα υπήρχε στην πολιτική. Για τον ίδιο λόγο που δεν υπάρχει ο Στέφανος Μάνος. Για τον οποίο σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι έχει δίκιο αλλά δεν κρατάει το στόμα του κλειστό.
Από το 2012 και μετά ζούμε περίοδο κοινοβουλευτικής τερατογένεσης. Από τη Βουλή παρελαύνουν χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σταθούν στο «Δελφινάριο». Αλλά και παλαιότερα δεν ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Οι «φίλοι του λαού» ήταν πάντοτε περισσότεροι. Ακόμη και οι ιδεολογικά ή αισθητικά αντιλαϊκιστές, μετρούσαν τα λόγια τους φοβούμενοι ότι θα θεωρηθούν «ελιτιστές». Και έτσι, άφηναν τον δημόσιο λόγο στην διάθεση εκείνων που σταδιακά επέβαλαν την αντίληψη ότι οι πολιτικοί όχι απλώς αρκεί αλλά επιβάλλεται να είναι «κάποιοι από εμάς». Δηλαδή, να έχουν τη μόρφωση που έχουμε «εμείς», να λένε αυτά που θα λέγαμε «εμείς», να σκέφτονται όπως σκεφτόμαστε «εμείς». Τι σημαίνει «εμείς»; Ο μέσος όρος. Εάν είναι καλύτεροι, πρόκειται για ολιγαρχία, δηλαδή για παρέκβαση της δημοκρατίας.
Δεν έγινε χθες, δεν έγινε προχθές με επίσης σημαντικές αφορμές αλλά αυτό που ζούμε σήμερα απαιτεί κάποιος να μιλήσει όπως ο Σόιμπλε. Φτάνει πια με την γκρίνια! Αρχίζει και γίνεται συνήθεια. Λες «καλημέρα» και σου απαντούν σα να τους βρήκε η μεγαλύτερη συμφορά του κόσμου. Τι θα γίνει με την τιμή της βενζίνης! Αλλά παραδόξως, όταν η βενζίνη έφτασε στο 2.30, το μποτιλιάρισμα άρχιζε στο Δημαρχείο και έφτανε μέχρι τα Δικαστήρια. Εάν η τιμή της βενζίνης ήταν όντως πρόβλημα, κάποιοι θα επέλεγαν έναν άλλο τρόπο μετακίνησης. Όταν, λοιπόν, ανάμεσα στην ακριβή βενζίνη και στο ξεβόλεμα προτιμάς την ακριβή βενζίνη, μάλλον δεν έχουμε μπροστά μας ένα ανθρώπινο δράμα. Αλλά επειδή Σόιμπλε σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν, η κυβέρνηση προτίμησε να βγάλει από το ταμείο χρήματα των φορολογουμένων και να τσοντάρει ώστε να μην δυσκολέψει το πάνε - έλα στη Χαλκιδική. Μόνο που αυτά τα πράγματα είναι σαν τα ναρκωτικά. Όσο περισσότερη «επιδοματική πολιτική» καταναλώνεις, τόσο περισσότερο εθίζεσαι και ζητάς ακόμη περισσότερη. Είδαμε και πάθαμε για να καταλάβει ένας κόσμος -που ελπίζαμε ότι ήταν αρκετός- την ανάγκη της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Άντε τώρα να ξαναπούμε ότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα. Θα σου πουν ότι φυτρώνουν. Ή, πάντως, ότι ο Σταϊκούρας έχει τον τρόπο.
Δίπλα μας γίνεται πόλεμος. Στην Ουκρανία γυναικόπαιδα εξανδραποδίζονται, άμαχοι δολοφονούνται, ομαδικοί τάφοι ανακαλύπτονται. Αφήστε τους γελοίους που αναπαράγουν την προπαγάνδα της ρωσικής πρεσβείας και τους ακόμη πιο γελοίους που ανησυχούσαν ότι δεν θα δούμε τα Μπολσόι και τον Γκεργκίεφ στο Μέγαρο Μουσικής αλλά κουβέντα δεν είπαν για τον μαέστρο Κερπατένκο που δολοφόνησε ο ρωσικός στρατός κατοχής επειδή αρνήθηκε να συμπράξει σε εκδήλωση στη Χερσώνα. Ξεμπροστιάζονται καθημερινά. Αλλά αυτός ο πόλεμος είναι τόσο απάνθρωπος, ώστε αποτελεί ύβρι να συζητάμε για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που ακρίβυναν εξαιτίας του. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αποδείξει ότι είναι σε θέση να ιεραρχεί τις αξίες. Εάν οι παππούδες και οι πατεράδες μας που πολέμησαν σε βαλκανικούς και παγκόσμιους πολέμους ή πέρασαν προσφυγιά και Κατοχή άκουγαν την δημόσια συζήτηση αυτών των ημερών, θα μας έφτυναν. Και εν πάση περιπτώσει, εάν δεν μας ενδιαφέρει η αξιοπρέπεια, ας το δούμε ως μία αναγκαστική η ευκαιρία να απεξαρτηθούμε από το ενεργειακό νταβατζιλίκι της ρωσικής κλεπτοκρατίας.
Και ας φορέσουμε ένα πουλόβερ ακόμη…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.10.2022
