Χωρίς εμπλοκή στην πολιτική σκηνή
Με την εκλογή της Προέδρου της Δημοκρατίας τελειώνει ένας κύκλος και ξεκινά ένας άλλος. Χωρίς να ασχοληθώ με το γεγονός ότι είναι η πρώτη γυναίκα που εκλέγεται (συμβολικό και καλό αναμφίβολα) θα τονίσω ότι είναι (με την εξαίρεση του κ. Σαρτζετάκη) το πρώτο πρόσωπο που δεν έχει εμπλοκή στην ενεργό πολιτική.
Είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί αρκετή προετοιμασία (είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθεί), για να μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή σε σχέση με την επικοινωνία με άλλους αρχηγούς κρατών. Αναμφίβολα ο ρόλος της ΠτΔ στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικός από τον αρχηγό της Τουρκίας ή των ΗΠΑ ή της Ρωσίας ή της Κύπρου ή της Γαλλίας. Συνήθως τις εθιμοτυπικές συναντήσεις τις διεκπεραιώνει ο/η ΠτΔ και τις ουσιαστικές ο πρωθυπουργός. Σίγουρα ένα πρόσωπο που δεν εμπλέκεται μέχρι τώρα στην ενεργό πολιτική μπορεί να αυξήσει το κύρος του θεσμού. Η προηγούμενη θέση ενισχύει το ρόλο και τη λειτουργία της ΠτΔ. Της ευχόμαστε όλοι καλή επιτυχία, που τη χρειαζόμαστε.
Αυτές τις μέρες συζητήθηκε (το αποτέλεσμα δεν το ξέρω αυτήν τη στιγμή) η πρόταση εκλογικού νόμου. Ανεξάρτητα από όλα τα άλλα, δεν καταλαβαίνω γιατί οι συνασπισμοί κομμάτων αντιμετωπίζονται όσον αφορά το πλειοψηφικό μέρος του εκλογικού νόμου διαφορετικά από τα αυτοτελή κόμματα. Παρόλο που η ύπαρξη συνασπισμού κομμάτων πριν από τις εκλογές απαντά στο ερώτημα της διακυβέρνησης, η διαφορετική αντιμετώπιση πολιτικά δημιουργεί θέματα. Όχι συνταγματικά. Πολιτικά. Θα περίμενα να είναι επιθυμητή η συνεργασία κομμάτων με κοινό πρόγραμμα. Έτσι ο ψηφοφόρος θα μπορεί να επιλέξει μεταξύ συνασπισμού ως λύση κυβέρνησης. Η ανάγκη να σχηματιστεί ένα νέο κόμμα (όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ και το μετασχηματισμό του σε ενιαίο κόμμα) αντί μία συμμαχία κομμάτων δεν πρέπει να προκύπτει ούτε να χρησιμοποιηθεί προσχηματικά.
Πώς θα μπορούσε μάλιστα να γίνει καλύτερο το σύστημα; Να προβλέπεται ότι σε μια κυβερνητική συμμαχία να μπορείς να επιλέγεις εκτός από το ψηφοδέλτιο και το κόμμα από τα κόμματα που το συγκροτούν ή τους συνεργαζόμενους βουλευτές. Έτσι αν ο συνασπισμός κομμάτων πάρει π.χ. 150 έδρες και το κόμμα Α πάρει 60% του συνδυασμού, το κόμμα Β 30% και 10% δεν αναφέρεται σε κόμμα, θα εκλεγούν 15 από τους ανεξάρτητους, 45 από το κόμμα Β και 90 από το κόμμα Α.
Δεν μπορούμε ασφαλώς να επιβάλλουμε σε έναν συνασπισμό κομμάτων να σχηματίσει κυβέρνηση. Θεωρητικά το κόμμα Α με το κόμμα Γ (που θα έχει 65 έδρες) μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση αντίθετα με την προ των εκλογών συμμαχία του. Θα έχουμε προσφέρει σημαντική υπηρεσία στη διαμόρφωση πολιτών που διαλέγουν.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Ιανουαρίου 2020
