ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο αστικός μύθος θέλει τον ταξιτζή να κινείται αργά σε περιοχή με στενά, καθώς ο οδηγός του Ι.Χ. που προηγείται μια σταματά και μια ξεκινά, γιατί ψάχνει κάτι.

Μετά από αρκετή υπομονή, ο ταξιτζής αρχίζει τις κόρνες και στη συνέχεια ανοίγει το παράθυρο και αρχίζει τα… γαλλικά. Το προπορευόμενο όχημα σταματά και από μέσα κατεβαίνει ένας τύπος με ύψος δύο μέτρα και πλάτες τέσσερα, ο οποίος με ηρεμία ρωτά τον ταξιτζή: «Τι συμβαίνει, φιλαράκι; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;».

Στη θέα του γίγαντα, ο ταξιτζής αλλάζει σε δευτερόλεπτα… γραμμή πλεύσης και απαντά: «Όχι, ρε φίλε. Δεν κορνάρω εσένα. Με αυτόν που είναι μπροστά σου και σε εμποδίζει τα έχω».

Για την ιστορία αναφέρω ότι αντίστοιχη σκηνή υπάρχει και στον κινηματογράφο στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Το σωφεράκι» με τον Μίμη Φωτόπουλο στο ρόλο του ταξιτζή, καθόσον τόσο τα ανέκδοτα όσο και η τέχνη εμπνέονται από την πραγματική ζωή.

Θυμήθηκα το ανέκδοτο και την κινηματογραφική σκηνή εξαιτίας της πολιτικής αντιπαράθεσης για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν προσεκλήθη από τη Μέρκελ στη διάσκεψη για τη Λιβύη, που γίνεται σήμερα στο Βερολίνο.

Βλέπετε, πάντοτε άκουγα με απορία τις νέες κυβερνήσεις να περηφανεύονται ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφεραν να αποκαταστήσουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και ότι πλέον οι σύμμαχοι και εταίροι μάς παίρνουν στα σοβαρά.

Δεν υποστηρίζω ότι τα πρόσωπα που εκπροσωπούν μια χώρα δεν έχουν σημασία, αλλά, αλήθεια, πιστεύετε ότι η γερμανίδα καγκελάριος κάλεσε τον Μπόρις Τζόνσον εξαιτίας του κύρους και της σοβαρότητας που αποπνέει; Πιστεύετε δηλαδή ότι αν τον είχαμε πάρει μεταγραφή και βρισκόταν στη θέση του Μητσοτάκη θα είχε εξασφαλισμένη θέση στο τραπέζι της διάσκεψης;

Αυτό που προκύπτει τόσο από το ανέκδοτο όσο και από το παράδειγμα είναι ότι το μέγεθος που κάνει τη διαφορά, τόσο στους δρόμους όσο και στα διπλωματικά σαλόνια, είναι η δύναμη.

Για το λόγο αυτό έχει κληθεί ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και για το λόγο αυτό δεν έχει κληθεί ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Φυσικά, με την επιλογή της αυτή, η Μέρκελ επιχειρεί να ευχαριστήσει και το σουλτάνο με τον οποίο, όπως άλλωστε κάνουν και όλες οι μεγάλες δυνάμεις, αρνείται να τα σπάσει ακόμη και όταν η συμπεριφορά του παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, για το οποίο η ίδια υποτίθεται ότι κόπτεται. Ένα παραπάνω στη συγκεκριμένη περίπτωση που φοβάται μήπως η Λιβύη εξελιχθεί σε δεύτερη Συρία, οπότε η χώρα της δεν θα μπορέσει να αποφύγει τις καραβιές των προσφύγων.

Όσον αφορά την Ελλάδα, λόγω μεγέθους φυσικά δεν μπορεί να γίνει μεγάλη, αλλά μπορεί να γίνει ισχυρή. Χρειάζεται όραμα, σοβαρότητα και πολλή δουλειά. Δυστυχώς, όλα αυτά για να αποδώσουν χρειάζονται χρόνο, όπως όλες οι πραγματικές επενδύσεις.

Αλλά ως λαός έχουμε αποδείξει ότι βαριόμαστε τη διαδρομή και σαν πιο έξυπνοι ψάχνουμε τρόπο να κόψουμε δρόμο, για να εξασφαλίσουμε αποτέλεσμα χωρίς τον κόπο που απαιτείται. Με αυτά τα μυαλά, τέτοιες ήττες θα εισπράττουμε…

*Δημοσιεύθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2020