Ελληνική λεβεντιά
Ότι η κατάσταση με τον ΟΑΣΘ δεν είναι καλή, δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Το βλέπει όποιος χρησιμοποιεί λεωφορείο. Ακόμη περιμένω να μας πει η διοίκηση πόσο μειώθηκαν ή αυξήθηκαν τα έσοδα (έμαθα από πηγή που δεν μπορώ να κρίνω την ακρίβεια των λεγομένων της ότι μειώθηκε στο μισό ο αριθμός μηνιαίων καρτών), για να δούμε τι συμβαίνει. Επίσης αναμένω από τους εκπροσώπους μας (του δήμου Θεσσαλονίκης και της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, του ΤΕΕ κτλ.) στο ΣΑΣΘ (ΟΣΕΘ κτλ.) να μας πουν γιατί δεν μπορούμε να πάμε από τη Βασιλίσσης Όλγας στο πανεπιστήμιο. Γιατί καταργήθηκε το 8;
Κατά τα άλλα: λίγοι πληρώνουν εισιτήριο. Δεν υπάρχουν ελεγκτές και αισθάνεσαι σχεδόν γραφικός όταν πληρώνεις εισιτήριο. Άμα για πλάκα φωνάξει κάποιος περί ελεγκτή, πηδάνε από τα παράθυρα (που λέει ο λόγος…). Έτσι συνηθίζουν σε μία πελατειακή ανταλλαγή. Δεν πληρώνουν, απολαμβάνουν χαμηλού τύπου υπηρεσίες, πληρώνουν οι «άλλοι», τα «κορόιδα» και πάει λέγοντας.
Μέσα στο λεωφορείο, με την έλλειψη ελέγχου, αναπτύσσονται ποικίλες κοινωνικές συμπεριφορές. Χαρακτηριστικές και αυτές της όλης ελληνικής κοινωνίας. Μπαίνεις σε ένα λεωφορείο στην Τουρκία (με μαγνητικό εισιτήριο από την πόρτα του οδηγού), βλέπεις ότι πρέπει να κρατάς το σακίδιο στο χέρι και όχι στην πλάτη, να μην πίνεις καφέ, να μη μιλάς στο κινητό και γενικά να μην εμποδίζεις και να ενοχλείς τους άλλους. Τουρκία, θα μου πείτε. Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει.
Το σακίδιο είναι στην πλάτη, στο ένα χέρι υπάρχει καφές (φρέντο ή φραπέ), στο άλλο κινητό και φυσικά μακριά από την πόρτα υπάρχουν καταβόθρες και έτσι δεν πηγαίνουν. Φταίμε και εμείς; Αν τολμήσει κανείς να μιλήσει, αναπτύσσεται αυθόρμητα όλη η ελληνική λεβεντιά. Το κορυφαίο ήταν που κάποια άκουγε τραγούδια δυνατά… Η συνήθεια δε να ανεβαίνουν μερικές στάσεις πριν από το τέρμα, για να το βρεις γεμάτο στην αφετηρία, αναπτύσσεται. Δεν κατάλαβα γιατί ο οδηγός δεν αδειάζει το λεωφορείο. Να μπουν γιατί έχουν π.χ. κάρτα. Να βγουν όμως και να ξαναμπούν στη σειρά τους.
Μπορεί να σωθούμε; Είκοσι πέντε υποψήφιοι δήμαρχοι έχουν κάτι να πουν; Τι πρόκειται να ζητήσουν; Και από ποιον; Η αναδιάρθρωση του συστήματος τι θα γίνει; Αναμένουμε. Γιατί τα «μικρά και καθημερινά» είναι αυτά που κρίνουν…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Απριλίου 2019
