ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάποτε ένας ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης είχε μια στήλη που τιτλοφορούσε «Εμείς κολλήσαμε σ’ αυτό το τραγούδι». Ήταν ένα κομμάτι που έπαιζε αράδα όλη την εβδομάδα και σου έσπαγε και λίγο τα νεύρα γιατί πάνω εκεί που άκουγες κανονικά το πρόγραμμα έμπαινε σφήνα μια φωνή και έλεγε: «Εμείς κολλήσαμε σ’ αυτό το τραγούδι» και δωσ’ του έπαιζε και ξαναέπαιζε το ίδιο άσμα 15 φορές τη μέρα, τόσο που στο τέλος το σιχαινόσουνα και έλεγες «Δεν θέλω άλλο, φτάνει πια…».

Οι άνθρωποι κολλάμε συχνά. Το πιο ανώδυνο είναι να κολλάμε στα τραγούδια. Το πιο επώδυνο σε πρόσωπα αγαπημένα που δεν θα ξαναδούμε, όχι τουλάχιστον όπως τα βλέπαμε πριν, είτε είναι εκτός ζωής, είτε εντός του βίου τούτου.

Το δεύτερο κόλλημα είναι πολύ πιο δύσκολο, πιο ανυπόφορο. Για το πρώτο ξέρεις ότι είναι τετελεσμένο, μόνιμο, αδιαπραγμάτευτο και μη μετακλητό. Το άλλο πάλι δεν έχει σύνορα. Κι αυτό είναι το πιο επίπονο απ’ όλα.

Διότι όταν γνωρίζεις πως με τον απέναντι που θα μπορούσε να είναι δίπλα, σας χωρίζουν λίγα ή περισσότερα χιλιόμετρα, αλλά θεωρείς πως είναι αδύνατο, άσκοπο, μάταιο, περίπλοκο, άτοπο να είσαι όσο κοντά θέλεις, τότε τερματίζεις τη φιλία, τη σχέση, τη συνεργασία, τη συναναστροφή που κατά τα άλλα αγαπάς. Και τότε το κόλλημα μπορεί να γίνει ακόμη πιο ισχυρό, ίσως και λόγω του ανεκπλήρωτου.

«Τότε βιώνεις ένα άλλου είδους πένθος που μπορεί να σε οδηγήσει και σε κατάθλιψη», έλεγε τις προάλλες ένας καθηγητής ψυχιατρικής με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο. «Πρέπει να κάνει τον κύκλο του για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις φυσιολογικά», συμπλήρωνε.

Κι αν δεν τον κάνει αυτόν τον κύκλο; Κι αν οι αφορμές για να μην τον κάνει είναι πολλές και ευμετάβλητες; Κι αν σε πιέζει αφόρητα αυτό το ημικύκλιο και σου χαλάει τη «γεωμετρία»;

Υπομονή και ψυχραιμία… Τουλάχιστον μέχρι να περάσει. Γιατί όλα κάποτε περνάνε.

Κι ας κολλήσαμε εμείς αυτή τη βδομάδα στο τραγούδι «Ο ζωντανός ο χωρισμός»…