ΑΠΟΨΕΙΣ

Επειδή, κατά τη γνωστή αμερικανική παροιμία, «δεν μπορείς να μάθεις σε γέρο σκύλο νέα κόλπα», όσοι περιμένουν ότι ο Τσίπρας κάποτε θα ωριμάσει πολιτικά, θα μπορούσαν να υπάρξουν ιδανικοί ακροατές της Σεχραζάτ. Ο Τσίπρας ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει. Έχει μείνει στις καταλήψεις, στα αμφιθέατρα και στις εσωκομματικές δολιχοδρομίες. Καταγγελία, διαμαρτυρία, καταγγελία, διαμαρτυρία. Αντιμετωπίζει την κοινωνία ως αντικείμενο χειραγώγησης, όχι ως σύνολο ατόμων που, παρά τον κατακερματισμό του, έχει και ένα κοινό συμφέρον. Κατά ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι της μοίρας, οι συνθήκες που τον έκαναν πρωθυπουργό από το πουθενά, καθήλωσαν και τον πολιτικό του χαρακτήρα στο τίποτα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να διαμορφώσει μια συγκροτημένη, πολύ δε περισσότερο μια υπεύθυνη πρόταση. Αρκούσε να συντονίζεται με τον θόρυβο της εποχής. Ο Τσίπρας και οι ψηφοφόροι του, γηγενείς από την Αριστερά και επήλυδες από το ΠΑΣΟΚ, μπορούν να καταγραφούν ως ο ορισμός του φαύλου κύκλου στην πολιτική. Δύο ομόρροπες δυνάμεις που τροφοδότησαν και επέτειναν η μία την άλλη, τόσο ώστε είναι πρακτικά αδύνατο να διακρίνουμε ποια υπήρξε η βασική κινητήρια. Από την μία πλευρά ένας κόσμος που θεωρούσε «κεκτημένο» να ζει με δανεικά τα οποία κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να του δώσει και από την άλλη ένας χαρισματικός δημαγωγός που του έλεγε ό,τι ήθελε να ακούσει. Ο κακομαθημένος κόσμος ενθαρρυνόταν να γίνεται ακόμη πιο απαιτητικός και ο χαρισματικός δημαγωγός τού έταζε ακόμη περισσότερα. Και κάπως έτσι, η χώρα παραδόθηκε στον Μεσαίωνα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η δήλωση Τσίπρα, και οι ανάλογες στελεχών του κόμματός του, ότι το πρόστιμο στους ανεμβολίαστους άνω των 60 ετών «είναι μέτρο τιμωρίας και οικονομικής εξόντωσης» αποτελεί απλώς ένα ακόμη ετάπ στην κούρσα της ανευθυνότητας. Συνηθίσαμε! Αν καθίσουμε και καταγράψουμε όλες τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της πανδημίας, θα προκύψει Μαραθώνιος. Αν προσθέσουμε και τις αναρτήσεις του Πολάκη, ο Μαραθώνιος θα είναι μετ’ επιστροφής. Δεν υπήρξε ταπεινό ένστικτο που να μην κολακεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατήγγειλε την τηλεκπαίδευση επειδή ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών ήθελε πληρωμένες διακοπές διαρκείας. Κατήγγειλε τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης που εφαρμόσθηκαν παντού στον κόσμο γιατί υπήρχε ακροατήριο που ζητούσε ασυδοσία. Κατήγγειλε την επέμβαση της Αστυνομίας για τους χαβαλέδες που ήθελαν να πίνουν μεταμεσονύχτια μπύρες στις πλατείες γιατί «ο Μητσοτάκης εχθρεύεται τη νεολαία». Κατήγγειλε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των υγειονομικών και ζητούσε προαιρετική υποχρεωτικότητα. Κατήγγειλε το πιστοποιητικό εμβολιασμού επειδή είναι «διχαστικό». Κατήγγειλε τις απαγορεύσεις για τους ανεμβολίαστους επειδή «δεν φταίνε εκείνοι που δεν εμβολιάστηκαν, φταίει η κυβέρνηση που δεν τους έχει πείσει». Γενικώς, όποιος υπονομεύει την κοινωνία και την προσπάθειά της να βγει από αυτή την περιπέτεια με λιγότερους νεκρούς, βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ τον συνήγορό του. Όπως και με τα Μνημόνια.

Αναρωτιούνται πολλοί: Μα δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν είμαστε στο 2011; Ότι έχει καλμάρει η ομαδική τρέλα που έκανε την Ραχήλ Μακρή να μοιάζει με Ρόζα Λούξεμπουργκ; Ότι όλο και περισσότερος κόσμος αξιώνει αυστηρότερα μέτρα για τους ανεμβολίαστους και η αντίδρασή του στο πρόστιμο των εκατό ευρώ είναι «ας τους ρίξουν πεντακόσια»; Πιθανώς ναι. Αλλά αυτό είναι το ένστικτο του «χώρου»: Η άρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συμφωνήσει με την κυβέρνηση, ούτε όμως είναι σε θέση να διαμορφώσει ένα εναλλακτικό, σοβαρό σχέδιο. Οπότε, βολεύεται μαζεύοντας δυσαρεστημένους από ’δω και από ’κει. Σιγουρεύει ένα 20-25%, μένει στο παιχνίδι και αύριο έχει ο Θεός. Άλλωστε, ο «βελοπουλισμός» έχει ένα ρεύμα και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πρόβλημα να τα βρουν μαζί του. Δοκιμασμένο!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5 Δεκεμβρίου 2021