ΑΠΟΨΕΙΣ

Στις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής καλούμαστε να εκλέξουμε τον επόμενο ή την επόμενη δήμαρχο και περιφερειάρχη, που θα καθορίσει την τύχη του τόπου μας για τα επόμενα πέντε χρόνια. Παρά το γεγονός ότι το κράτος παραμένει υπερβολικά συγκεντρωτικό, κρατά για τον εαυτό του εξουσίες και «ξεφορτώνει» αρμοδιότητες και πόρους, η αυτοδιοίκηση έχει περιθώρια να κάνει τη ζωή μας καλύτερη -ή χειρότερη.

Προφανώς η ελάχιστη δυνατή απαίτηση των πολιτών είναι να μην υπάρχουν σκουπίδια στους δρόμους. Είναι το πρώτιστο, το στοιχειώδες, το αυτονόητο. Προφανώς η εντιμότητα, η διαφάνεια και η χρηστή διοίκηση θα έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο. Αλλά δεν είναι αρκετό για να γίνει κάποιος καλός δήμαρχος ή περιφερειάρχης.

Σήμερα οι πόλεις και οι περιφέρειες δεν είναι ξενοδοχεία, που «φιλοξενούν» τους κατοίκους παρέχοντας απλώς υπηρεσίες καθαριότητας. Οι τοπικές αρχές πρέπει να παρεμβαίνουν στην κοινωνία, απλώνοντας δίχτυ κοινωνικής προστασίας στους πιο ευάλωτους. Να αναλαμβάνουν δράση για το περιβάλλον, συμβάλλοντας στην ανθεκτικότητα και παίρνοντας μέτρα για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Να δημιουργούν τις συνθήκες για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις και ανθρώπινο κεφάλαιο. Να επενδύουν στην κοινωνική συνοχή, να εκπαιδεύουν τους πολίτες και να βάζουν τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο.

Εκτός από τους υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες, την προσεχή Κυριακή διεκδικούν τον σταυρό μας χιλιάδες πολίτες που είναι υποψήφιοι περιφερειακοί, δημοτικοί και κοινοτικοί σύμβουλοι. Με αδρούς υπολογισμούς ο αριθμός των υποψηφίων μπορεί να προσεγγίζει τους 10.000-11.000, με άλλα λόγια στους δέκα κατοίκους της Θεσσαλονίκης ο ένας είναι και υποψήφιος, σε κάποιον από τους συνολικά εβδομήντα συνδυασμούς για τους 14 δήμους και την περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

Πρόκειται για αριθμό ρεκόρ, καθώς στις φετινές εκλογές αυξήθηκε ο μέγιστος αριθμός των υποψηφίων που μπορούν να συμπεριληφθούν στον συνδυασμό υποψήφιου δημάρχου ή περιφερειάρχη, από το 50% του αριθμού των θέσεων στα δημοτικά, τοπικά και περιφερειακά συμβούλια, κάθε εκλογικής περιφέρειας στο 150%.

Καταρχήν η συμμετοχή τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων στις εκλογές μόνο ενθαρρυντική μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να ασχολήθηκαν, για τουλάχιστον ένα δίμηνο με το τι συμβαίνει στην περιφέρεια, τον δήμο, τη γειτονιά τους. Να ενημερώθηκαν για τα προβλήματα τις διαδικασίες και τα πειραγμένα, για να υπερασπιστούν το έργο των απερχόμενων διοικήσεων ή να ασκήσουν κριτική, να «ζυμωθούν» με άλλους ενεργούς πολίτες με τους οποίους μοιράζονται τις ίδιες αρχές και αξίες, να καταρτίσουν ένα στοιχειώδες πρόγραμμα και να προσπαθήσουν να πείσουν τους πολίτες.

Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη βλέπουμε ότι για πολλούς υποψηφίους συμβούλους η προεκλογική περίοδος ήταν μια καλή ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις και προβολή στα social media με όρους lifestyle. Εξάλλου, πολλοί υποψήφιοι επιλέχθηκαν εξαρχής γιατί ήταν αναγνωρίσιμοι και ας μην είχαν πολιτικό κριτήριο, είχαν πολλούς… followers.

Θα ήταν κέρδος για τους πολίτες και την κοινωνία μας αν οι χιλιάδες που δεν θα καταφέρουν να εκλεγούν συνεχίσουν να ασχολούνται με τα κοινά. Όμως κάτι τέτοιο φαντάζει δύσκολο. Το σημαντικότερο είναι αυτοί που θα εκλεγούν να έχουν ουσιαστική συμμετοχή, να καταθέτουν γόνιμες προτάσεις, να κάνουν παρεμβάσεις, να μεταφέρουν τα προβλήματα από τη γειτονιά στο δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο, να γίνουν η φωνή των πολιτών. Η αφωνία ταιριάζει με την ιδιώτευση, όχι με τον δημόσιο βίο.

Το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν στο επόμενο δημοτικό και περιφερειακό συμβούλιο, ποιος ή ποιος θα εκλεγεί δήμαρχος και περιφερειάρχης, είναι δική μας ευθύνη, των πολιτών. 

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στη 01.10.2023