Η μάχη του αναχρονισμού συνεχίζεται αμείωτη
Πιθανότατα, ένα χρόνο τώρα, δεν έχετε περάσει από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Όταν με το καλό περάσετε, θα το βρείτε αγνώριστο και λίγο μεγαλύτερο από διπλάσιο. Ο νέος τερματικός σταθμός ολοκληρώθηκε, οι πύλες εξόδου, τα σημεία ελέγχου, οι ιμάντες παραλαβής αποσκευών αυξήθηκαν, γενικά αυτό που θα αντικρύσετε δεν έχει σχέση με αυτό που ξέρατε. Άνθρωποι απασχολήθηκαν για την κατασκευή του έργου, άνθρωποι θα απασχοληθούν για την διαχείριση των υποδομών, άνθρωποι θα απασχοληθούν στις επιχειρήσεις που θα στεγαστούν στους νέους χώρους. Είναι καλό ή κακό; Πρέπει κανείς να έχει ποτιστεί βαθιά με την αριστερή μιζέρια για να γκρινιάξει.
Πριν από επτά χρόνια, όμως, όταν η παραχώρηση της εκμετάλλευσης των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων «έκαιγε», οι ταξιδιώτες που προσγειώνονταν στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, στη Ζάκυνθο, αντίκριζαν τους μονίμως θυμωμένους Συριζαίους της περιοχής οι οποίοι άπλωναν πανώ κατά της «ιδιωτικοποίησης» και μοίραζαν φυλλάδια καταγγέλλοντας τη «λεηλασία της δημόσιας περιουσίας». Οι άνθρωποι σταυροκοπιόντουσαν, δεν αντιλαμβάνονταν γιατί αυτό ήταν πρόβλημα για αεροδρόμια όπου υπήρχαν απλωμένοι κουβάδες για να μαζεύουν τα νερά από τις στέγες που έσταζαν αλλά, έστω και με αυτό τον τρόπο, έμπαιναν κατευθείαν στην αντιμνημονιακή ατμόσφαιρα της εποχής. Τότε που τον τόνο στην δημόσια ζωή έδιναν οι απατεώνες και όσο μεγαλύτερες ανοησίες έλεγες, τόσο πιο «αγωνιστής» φαινόσουν – κάτι που, πάντως, δεν άλλαξε ιδιαιτέρως έκτοτε.
Με εξαίρεση το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, όπου με το πρόσχημα του «Αθήνα 2004» είχε γίνει ένα ρετουράρισμα, τα δεκατρία υπόλοιπα αεροδρόμια βρίσκονταν σε κατάσταση εγκατάλειψης. Το αεροδρόμιο του Ηρακλείου, η πύλη εισόδου σε μια από τις κατεξοχήν τουριστικές περιοχές της χώρας, με εκατοντάδες χιλιάδες διελεύσεις ετησίως, είχε πέντε καταστήματα όλα κι όλα. Τα τρία ήταν ενοικιάσεις αυτοκινήτων και ένα κυλικείο που σέρβιρε καφέ σε πλαστικό ποτήρι. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και το αεροδρόμιο του Βίλνιους επί Μπρέζνιεφ. Δεν χρειαζόταν σοφία για να καταλάβεις ότι το Δημόσιο όχι μόνο δεν μπορούσε να βγάλει κέρδος από τα αεροδρόμια αλλά έμπαινε και μέσα κάθε χρόνο. Το «ξεπούλημα» που δεν ήταν «ξεπούλημα» αλλά παραχώρηση του δικαιώματος εκμετάλλευσης επί 40 χρόνια, σήμαινε ότι θα εισέπραττε 1,234 δισεκατομμύρια μπραφ με την υπογραφή, 22,9 εκατομμύρια ετήσιο μίσθωμα και θα είχε συμμετοχή 28,5% στα κέρδη της εταιρίας η οποία θα τα αναλάμβανε. Και η οποία, βεβαίως, δεν θα πλήρωνε για να τα αφήσει στην τύχη τους. Προφανώς θα τα ανακαίνιζε, θα κατασκεύαζε καταστήματα, θα φρόντιζε να φέρει περισσότερους επισκέπτες και όλα αυτά στην γλώσσα της στοιχειώδους λογικής σημαίνουν επενδύσεις, ανάπτυξη και απασχόληση. «Οοοοόχι» σου έλεγαν. Αυτά τα θέλουν Νενέκοι, Γερμανοτσολιάδες και τσιράκια του Σόιμπλε. Να τα κρατήσει το Δημόσιο και να προσλάβει κόσμο.
Το να γκρινιάζεις για την ανεργία αλλά να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να υπονομεύσεις θέσεις εργασίας θα μπορούσε να είναι κακή εκτίμηση εάν συνέβαινε μία, δυο, τρεις φορές. Αλλά συμβαίνει μονίμως. Γι΄ αυτό, αποτελεί λάθος να τα αντιμετωπίζουμε ως συγνωστή ιδεοληψία που οφείλεται σε ελλιπή αντίληψη της πραγματικότητας. Δεν είναι απλώς κάποιοι γραφικοί που άλλοτε θέλουν να προστατεύσουν τα Άγραφα από τις ανεμογεννήτριες, άλλοτε ανησυχούν τα «αρχαία» του Ελληνικού, άλλοτε υπερασπίζονται την ανώτατη εκπαίδευση από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και άλλοτε ονειρεύονται το πάρκο της ΠΥΡΚΑΛ «κοινωνικό λαχανόκηπο». Είναι μια συνειδητή προσπάθεια να υπονομευθεί ο,τιδήποτε θα μπορούσε να εκσυγχρονίσει τη χώρα και να παραγάγει πλούτο για τους ανθρώπους της. Γιατί μόνο σε μια Ελλάδα καθυστέρησης και αναχρονισμού μπορεί να αποκτήσουν την εξουσία. Για την εξουσία, εννοείται. H ιδεολογία είναι το παραμύθι για τα κορόιδα…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11 Απριλίου 2021
