ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν θέλετε, πείτε το χαιρεκακία. Δεν είναι αλλά δεν θα χαλάσουμε γι’ αυτό τις καρδιές μας. Όντως, δεν υψωθήκαμε υπεράνω παθών ούτε ξεχάσαμε τι ζήσαμε τον καιρό της αντιμνημονιακής απάτης. Συνεπώς, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε χαιρέκακοι απέναντι σε αυτούς τους απίθανους τύπους που ανέδειξε σε κυβέρνηση μία ιδιοτροπία της Ιστορίας -ή, σωστότερα, ο αμοραλισμός ψηφοφόρων που νόμιζαν ότι «με έναν νόμο και με ένα άρθρο» θα γλίτωναν περικοπές συντάξεων ή ότι με την επιστροφή στη δραχμή θα έριχναν κανόνι στο στεγαστικό δάνειο. Ούτε ξεχνάμε την έπαρσή τους. Εμείς τους λέγαμε ότι διακυβεύεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και το μέλλον των παιδιών μας και εκείνοι μας αποκαλούσαν «τσιράκια του Σόιμπλε». Στο θολωμένο τους μυαλό εμείς ήμασταν μικροαστοί και εκείνοι πούροι επαναστάτες. Φαιδρά πρόσωπα που γνωρίζαμε από τον επαγγελματικό ή κοινωνικό περίγυρό μας, τύποι που δεν θα τους εμπιστευόσουν ούτε για να βάλουν σωστά μία σφραγίδα, βγήκαν στο προσκήνιο με υψωμένη γροθιά, πούλησαν μούρη και αέρα κοπανιστό, κάποιοι εκλέχθηκαν βουλευτές, έγιναν υπουργοί, διαχειρίστηκαν τις τύχες μας. Αν σκεφτούμε ποιοι πέρασαν από τα υπουργικά συμβούλια του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάμε γονατιστοί στην Παναγία της Τήνου για να την ευχαριστήσουμε.

Αλλά έχουμε έναν πολύ ισχυρότερο λόγο για να απολαμβάνουμε το έργο. Ο αυτοεξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ -όχι απλώς η διάλυση- αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τη Δημοκρατία. Κανένα άλλο κόμμα στη μεταπολιτευτική περίοδο δεν έκανε τόση ζημιά στην ψυχή της ελληνικής κοινωνία και δεν ενστάλαξε τόσο μίσος όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι λυτρωτικό να δει ο κόσμος ποιοι είναι οι άνθρωποι που τσακώνονται πάνω από τα μπουγαδόνερα, πως σαλτάρουν από συμμαχία σε συμμαχία χωρίς ίχνος ιδεολογίας, πώς στήνουν φράξιες από το μηδέν, πως σπιλώνουν ο ένας τον άλλο χρησιμοποιώντας τους ανώνυμους λογαριασμούς στο Διαδίκτυο οι οποίοι στήθηκαν για να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Το πέπλο της αριστεροσύνης πέφτει και αποκαλύπτεται το πρόσωπο του κόμματος που θα άλλαζε την Ευρώπη. Τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα 3% που παρίσταναν τους ιντελεκτουέλ αντισυστημικούς αλλά μια χαρά ήταν βολεμένοι στο σύστημα, στα πανεπιστήμια, στις τέχνες, στη δημοσιογραφία, στην κρατική μηχανή -το να είσαι «Συνασπιστής» αποτελούσε διαβατήριο για παντού. Και μία πολλαπλάσια μάζα αποτελούμενη από αυριανιστές ΠΑΣΟΚους και δημιουργήματα της χαζοδεξιάς που έσπευσαν εκεί όπου είδαν να μετακινείται η εξουσία. Δεν έχουμε αυταπάτες. Εάν αύριο προκύψουν συνθήκες ανάλογες με εκείνες του 2011, κάποιος άλλος ΣΥΡΙΖΑ θα ξεβρασθεί μαζί τους. Αλλά έστω και πέντε ανθρώπων να κουνηθεί το μυαλό, όφελος θα είναι για την χώρα.

Πλάκα έχει που κάποτε παρουσίαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «νέο ΠΑΣΟΚ». Και ακόμη περισσότερη πλάκα έχει η φαντασίωση του «δημοκρατικού μετώπου» που διακινούν ποιοί; Εκείνοι που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα, φίλησαν το χέρι του Τσίπρα και τώρα, αντί να κρυφτούν σε καμιά σπηλιά, ψάχνουν δρόμο επιστροφής. Βεβαίως, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εμποδίσει την επιστροφή τυχοδιωκτικών ψήφων (ο όρος «επαναπατρισμός» είναι ατυχής επειδή ποτέ το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε η «πατρίδα» τους), οφείλει όμως να καταστήσει σαφές ότι δεν θέλει ούτε «καλημέρα» με τα τυχοδιωκτικά στελέχη. Το ΠΑΣΟΚ που «μάτωσε» για να αποτρέψει την κατάρρευση της χώρας δεν έχει με τον ΣΥΡΙΖΑ κανένα κοινό στοιχείο πολιτικής ηθικής ή κυβερνητικής ικανότητας. Τους χωρίζουν κόσμοι. Και ναι μεν το ισχυρό ΠΑΣΟΚ αποτελεί προϋπόθεση δημοκρατίας αλλά το ΠΑΣΟΚ με την ιστορική του περιουσία στην οποία κορωνίδα είναι η εθνικά υπεύθυνη στάση του κατά την περίοδο της κρίσης. Όχι το ΠΑΣΟΚ που θέλουν οι «παλιννοστούντες», δηλαδή λίγο ΠΑΣΟΚ, λίγο ΣΥΡΙΖΑ, λίγη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λίγο μπάχαλοι.Το παράδειγμα του δήμου Αθηναίων γοητεύει τους εξουσιομανείς αλλά είναι αποφυγήν. Εκείνοι που «έφαγαν ξύλο» στην πολιτική, στον συνδικαλισμό, στον δημόσιο λόγο επειδή έμειναν ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να έχουν σχέση με τέτοια ιδεολογική νοθεία.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06.10.2024